Pilot Watch '07: Pushing Daisies (ABC)



Συντελεστές. Δημιουργός είναι ο Bryan Fuller ("Wonderfalls", "Dead Like Me"), και τη σκηνοθεσία του πιλότου υπογράφει ο Barry Sonnenfeld ("The Addams Family", "Men in Black"). Πρωταγωνιστικό ζεύγος είναι οι Lee Pace ("Wonderfalls") και Anna Friel, ενώ σε supporting ρόλους συναντάμε τους Chi McBride ("Boston Public", "House"), Swoosie Kurtz ("Dangerous Liaisons", "Reality Bites"), Kristen Chenowith ("The West Wing") και τη φωνή του Jim Dale ("Harry Potter" audiobooks).

Premise. Ο μικρός Ed ανακαλύπτει πως έχει την ικανότητα να φέρνει τους νεκρούς πίσω στη ζωή, αλλά αυτό του το χάρισμα έρχεται με ένα αβάσταχτο τίμημα: για κάθε άνθρωπο που ανασταίνει για περισσότερα από 60'', ένας άλλος παίρνει τη θέση του στον κάτω κόσμο. Σα να μην έφτανε αυτό, ανακαλύπτει πως ένα δεύτερο άγγιγμα αποβαίνει μοιραίο, κάτι που αποδεικνύεται ιδιαίτερα τραγικό όταν (ως ενήλικος) ανασταίνει την παιδική του αγάπη και υποχρεώνεται σε μια ζωή χωρίς το άγγιγμά της.

Yada-Yada. Διαβάζοντας κάποιος το concept της σειράς θα την παρεξηγήσει για Σαιξπηρικό δράμα, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η πιο ευχάριστη και off-beat ρομαντική κομεντί που έχετε δει εδώ και χρόνια, για την ακρίβεια από το "Wonderfalls", που καθόλου συμπτωματικά είναι του ίδιου δημιουργού. Αν οι προηγούμενες σειρές του Fuller είναι καμία ένδειξη, το "Diasies" θα κινηθεί σε έναν σχεδόν procedural χώρο με τον Ned να σώζει την ψυχή της εβδομάδας, αλλά για μια φορά αυτό δε με πειράζει καθόλου. Όπως και σε άλλες δουλειές του δημιουργού (σε αυτές συμπεριλαμβάνεται και το καλύτερο επεισόδιο των "Heroes", όπου νοιαστήκαμε για τους χαρακτήρες με έναν τρόπο που δεν επαναλήφθηκε ξανά στη σειρά), έτσι κι εδώ ερωτεύτηκα άμεσα όλους τους χαρακτήρες, σε βαθμό που να μη με απασχολεί καν η πλοκή. Βοηθά και το αψεγάδιαστο κάστινγκ, με τον συμπαθέστατο Pace να αποδεικνύεται χαρισματικός σε έναν ρόλο που απέρριψε ευτυχώς ο Adam Brody του "O.C." και την άγνωστη σε εμένα Anna Friel να προκύπτει άξια διάδοχος της Caroline Dhavernas. Η φανταστική ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Barry Sonnenfeld (στην καλύτερη δουλειά του για τουλάχιστον μια δεκαετία) θα είναι δύσκολο να αναπαράγεται σε εβδομαδιαία βάση, αλλά στο παρελθόν ο Fuller έχει δείξει πως μπορεί να μαγέψει και με λιγότερα μέσα.


Το καταραμένο love story στο κέντρο της ιστορίας έρχεται ως αποτέλεσμα ενός από τα πιο υπέροχα concepts σειρών που έχω δει ποτέ, η σκηνή που οι δυο μη-εραστές βάζουν τα δύο πιθηκάκια να φιληθούν αντ'αυτών είναι απλώς μαγική, το quirkness είναι παντού ("Boutique Travel Travel Boutique" ή το ανάποδο, δεν είμαι σίγουρος) αλλά ποτέ δεν είχα την αίσθηση πως ο Fuller προσπαθεί υπερβολικά, και υπάρχει μια γενικότερη αισθηση που (όπως και στο "Wonderfalls", μια από τις αγαπημένες μου σειρές ever, να σημειώσω) μου φέρνει συνέχεια στο μυαλό -σε τόνο, αλλά και σε mission statement- τις περιπέτειες της "Amelie" (οι θείες της Chuck μάλιστα, ακούνε κι ένα κομμάτι που βρίσκεται στο OST της λατρεμένης ταινίας του Jennet). Με πολλούς τρόπους, περισσότερους από όσους θα μπορούσα να απαριθμήσω εδώ, το "Pushing Daisies" είναι ο καλύτερος πιλότος που έχω δει τα τελευταία χρόνια.

(Το οποίο μπορεί να σημαίνει ένα μόνο πράγμα: θα κοπεί -όχι στα 4, γιατί δεν παίζεται στο FOX, αλλά- στα 10 επεισόδια.)

10 σχόλια:

  1. Exo dei akrivos 5 lepta kai einai to Amelie. :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Kai ta ypoloipa 37 lepta itan Amelie meets Wonderfalls (otan eida tis maimoudes nomiza oti tha arxisoun na milane.) Fysika einai way too quirky gia ton meso Amerikano kai tha kopei proora, pragma pou exei arxisei na me boleuei giati kano kai oikonomia xorou me ta DVD. Pantos einai olo poly adorable, glykouli etc. alla sigoura oxi kai o kalyteros pilotos ton teleutaion xronon... (H Anna Friel einai poly gnosti stin Agglia kai episis ta exei me ton David Thewlis. :p)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Good for Lupin!

    Πάντως πραγματικά μου άρεσε περισσότερο από όλους τους φετινούς και περσινούς πιλότους (πιο πολύ από το "Νine", πιο πολύ από το "Studio 60", πιο πολύ από τo "Friday Night Lights") και καλά, για πρόπερσι ούτε λόγος δεν γίνεται. Μπορεί να μην εξελιχθεί σε εξίσου καλή σειρά, αλλά από μόνος του σαν πιλότος ήταν απλά μίλια καλύτερος από οποιονδήποτε άλλον πρόσφατο.

    What can I say, Amelie rules! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μα το Lost ήταν αντι-πρόπερσι! Αυτό ακριβώς είναι το όριο που δίνω όταν λέω "τα τελευταία χρόνια"!

    (Πρόπερσι ο καλύτερος drama pilot ήταν το... "Prison Break".)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το "Pushing Daisies" είναι ο καλύτερος πιλότος που έχω δει τα τελευταία χρόνια.(Το οποίο μπορεί να σημαίνει ένα μόνο πράγμα: θα κοπεί -όχι στα 4, γιατί δεν παίζεται στο FOX, αλλά- στα 10 επεισόδια.)

    Μόλις τσέκαρα το φόρουμ της σειράς στο imdb και έχει ένα απίστευτο τόπικ με τίτλο "Has anyone made a 'Save Pushing Daisies' site yet?", lol! Seriously though, κι εγώ προβλέπω μία "σύντομη" και μοναδική σαιζόν για τo Pushing Daisies, because it was that good και οι αμερικάνοι δεν έχουν ιδέα τι πάει να πει καλή σειρά. Μακάρι να έχει καλύτερη τύχη, we'll just have to wait and see. May I add here ότι νομίζω πως θα λειτουργούσε εξαιρετικά και ως ταινία; Is it just me?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, πολλοί κριτικοί που το έκαναν review πριν κανα-δυο μήνες έγραφαν οτι είναι ο ορισμός του show που απαιτεί καμπάνια για τη σωτηρία του πριν καν κάνει πρεμιέρα.

    In a way, πάντως, έχει ήδη υπάρξει ως ταινία. Αλλά πραγματικά ήθελα να δω τι οπτικά θαύματα θα βλέπαμε με ακόμα καλύτερο μπάτζετ. Σοβαρά, πότε ήταν τόσο καλός ο Sonnenfeld? Περίμενε ένα σενάριο του Bryan Fuller για να του θυμίσει τις early '90s δόξες του?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Όμορφο. Βασικά το όλο στυλ μου έφερε πιο πολύ Burton παρά Jeunet στο μυαλό, αλλά ναι, βλέπω και τις επιρροές από Amelie. Πρωτότυπο concept για τηλεοπτική σειρά, δυο πειστικοί πρωταγωνιστές (η Anna Friel είναι όσο γλύκα χρειάζεται για το ρόλο!), και γενικά όλοι οι χαρακτήρες spot on. Το λάτρεψα, πραγματικά ίσως η καλύτερη δουλειά του Sonnenfeld τα τελευταία χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Και γω κάτι ανάμεσα σε Αμελί και Big Fish το βρήκα. Το είδα σήμερα. Ξετρελάθηκα, αλλά ναι, όσο doomed ο έρωτας των πρωταγωνιστών τόσο και το ίδιο το σόου... Καταραμένοι Αμερικάνοι! Θα το πάρω το DVD όταν θα βγει πάντως :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή