Mad Men: Babylon

Δεν είμαι σίγουρος αν έφταιγε ο έρωτάς μου για την Christina Hendricks από την εποχή του "Firefly" ή το οτι έβρισκα ειλικρινά συναρπαστική την γεμάτη υποννοούμενα αισθησιακή παρουσία της στα πηγμένα από καπνό γραφεία της Sterling-Cooper, πάντως από τον πιλότο περίμενα πώς και πώς το επεισόδιο που θα αφιέρωνε σημαντικό μέρος του στην Joan.

Και φυσικά, όταν αυτό συνέβη, εγώ το άφησα να κάθεται για μια βδομάδα. Άντρες...

Ακολουθούν αργοπορημένα σχόλια για το περασμένο "Mad Men", μετά το άλμα.

ΟΚ, ας ξεκινήσω από το κομμάτι του "Babylon" που με ικανοποίησε περισσότερο. Η αναμονή για ρόλο με ζουμί για την Hendricks δε με απογοήτευσε. Από τον τρόπο με τον οποίο κυρίευε το χώρο στις αμαρτωλές τις συναντήσεις-έκπληξη με τον Roger, μέχρι την σιωπηλή αλλά τόσο ξεκάθαρη αποδοκιμασία στο πρόσωπό της καθώς η Peggy ανεβαίνει σκαλιά στην εταιρεία, η Hendricks πήρε το επεισόδιο κι έφυγε. Ισχυρή παρουσία, και μία που αν μη τι άλλο δείχνει να απολαμβάνει κάθε στιγμή ισχύος της, είτε αυτή έρχεται εις βάρος των άπειρων γραμματέων που ονειρεύονται αφελώς ένα τέλειο μέλλον που ποτέ δε θα έρθει όπως το φαντάζονται, είτε εις βάρος, ανέλπιστα, κάποιου που τα έχει φαινομενικά όλα, όπως ο Roger Sterling, αφεντικό των αντρών που φαντασιώνονται οι γραμματείς που μόλις ανέφερα. Και πώς να μην έχει ισχύ επάνω του? Έτσι όπως έσκυψε μπροστά από τον καθρέφτη/οθόνη στη σκηνή του brainstorming είμαι σίγουρος πως δεν υπήρχε άντρας πίσω από αυτόν τον καθρέφτη (ή αυτή την οθόνη) που να μην υπέκυπτε. Σωστός ο Weiner: gratuitous η σκηνή είπατε? Όχι: meta!

Με τον τρόπο της, είναι πιθανό η Joan να τα έχει όλα-- ακόμα κι αν αυτό το πολυπόθητο "όλα" διαφέρει δραματικά από αυτό που η κοινωνία της εποχής προβάλει καταναγκαστικά πάνω στις γυναίκες της ηλικίας της. Άλλες τέτοιες γυναίκες? Η Midge, σίγουρα, που κι αυτή με τον δικό της τρόπο (κι εντελώς διαφορετικό από της Joan) ζει κάποιου είδους underground όνειρο το οποίο φυσικά και ο Don αδυνατεί να κατανοήσει. Στο ίδιο ηλικιακό γκρουπ και η Rachel Menken, με τη διαφορά οτι εκείνη δεν μοιάζει τόσο άνετη με τον εαυτό της όσο οι άλλες δύο. Η Rachel από αλλού ξεκίνησε κι αλλού δείχνει να οδεύει, καθώς αυτό που πριν λίγα επεισόδια έμοιαζε τουλάχιστον με θράσος από την πλευρά του Don (να την θέλει για απλή ερωμένη, λες και είναι καμιά γυναικούλα σαν τη Betty!) τώρα έχει αρχίσει να ζωντανεύει στο μυαλό της Rachel ως ρεαλιστική προοπτική. Τι άλλαξε? Δεν είμαι σίγουρος. Ίσως η κοινωνική πίεση στην οποία αναφέρθηκα και παραπάνω-- και είμαι πολύ περίεργος να δω αν οι Joan και Midge πρόκειται να αμφισβητήσουν τους εαυτούς τους με παρόμοιο τρόπο μέχρι το τέλος της σεζόν.

Η συνάντηση του Don με τη Rachel που ανακίνησε όλα αυτά τα κρυμμένα συναισθήματα για την τελευταία, έγινε με αφορμή την νέα καμπάνια που ανέλαβε η Sterling-Cooper, και μου έδωσε μια από τις πιο αστείες και understated στιγμές της σειράς ως τώρα. Προσέχτε στο δείπνο, πώς ο Don προσπαθεί απεγνωσμένα να το παίξει φυσικός και άνετος, και πόσο αμήχανα και άγαρμπα της πιάνει το χέρι ενώ προσπαθεί να το προβάλει ως αβίαστη κίνηση πάθους. Not so much, Don. Τα πάντα σε αυτή την υπόθεση τον κάνουν πιο αγχωμένο από ό,τι συνήθως. Να είναι η μυστήρια εβραϊκή του καταγωγή που έχει σχέση, ή απλώς τα πάντα τώρα τον κάνουν καχύποπτο απέναντι στους πάντες, ύστερα από την επίσκεψη του Adam? Το σίγουρο είναι οτι αυτή η πρώτη σκηνή του επεισοδίου δεν δίνει απαντήσεις, και υπογραμμίζει τη σαδιστική διάθεση του Matthew Weiner να αποκαλύψει το παρελθόν του ήρωά του κομμάτι-κομμάτι.

Από το σαδισμό στη διασκέδαση, δηλαδή τις παραδοσιακές πλέον απίστευτα προσβλητικές ατάκες που οι χαρακτήρες του "Mad Men" ξεστομίζουν δίχως καμία ένδειξη μεταμέλειας. Αυτή τη βδομάδα, κορυφαία όλων ήταν η προσπάθεια της Betty να θυμηθεί το όνομα μιας Εβραίας "Gold...Silver...something. Heh." (By the way, η δραματική εξομολόγησή της στον Don κάτω από τα σβησμένα φώτα ήταν απλά υπέροχη.) Από κοντά, το τρομακτικά εξευτελιστικό "It's like a dog playing the piano" καθώς έκπληκτοι οι άντρες του γραφείου διαπιστώνουν οτι μια γυναίκα μπορεί να γνωρίζει καλύτερα από αυτούς πώς να προωθήσει στην αγορά προϊόντο ξεκάθαρα θηλυκά όπως ένα κραγιόν. Σοκ! Και να μην ξεχάσω και την παντελή τους απαξία απέναντι στο αντικείμενο με το "Ι don't speak moron" που ακολουθήθηκε από την έκκληση να περάσουν μέσα οι "κότες". Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, ομολογώ οτι περίμενα αυτό το μάτσο αγροίκων να έχει κάτι εξίσου ανίερο να αστειευτεί όταν ο Don έπιασε στα χέρια του το "Exodus", αλλά η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζω αν ο ρατσισμός εκείνη την εποχή βρισκόταν στα ίδια επίπεδα είτε μιλούσαμε για μαύρους, είτε για Εβραίους.

Να κλείσω με γκρίνια? Δεν αντέχω άλλο τον Salvatore. Είναι προφανής πηγή προφανών αστείων, και όταν αυτά μου ήταν ανυπόφορα από τον πιλότο κιόλας, 6 επεισόδια μέσα έχω φτάσει πλέον στο αμήν. Ας έχει κι αυτός λίαν συντόμως το δικό του "New Amsterdam" επεισόδιο, αλλιώς ας σωπάσει για πάντα.