Hugo, Steven & Guillermo

Ανακοινώθηκαν αυτό το weekend τα αποτελέσματα των αγαπημένων μου βραβείων, των ειδικευμένων σε SF & Fantasy, Hugo Awards. Η αγάπη μου δεν έχει να κάνει με την όποια mainstream αναγνώριση τους, αλλά με το γεγονός οτι μιλάμε για ένα θεσμό που αναγνωρίζει με συνέπεια έργα που τα γνωστά πάρτυ τύπου Emmy Awards αρνούνται να το κάνουν. Case in point: στην πενταετία 2002-2006 ο Joss Whedon είχε συνολικά 10 υποψηφιότητες, δίχως διάλειμμα. Πολυνίκεις δημιουργοί είναι μεταξύ άλλων ο Neil Gaiman, o Ron Moore, o Steven Moffat. OK?

Οι φετινές νίκες στις κατηγορίες για Dramatic Presentation πήγαν στους Steven Moffat (Short Form, "Doctor Who: The Girl in the Fireplace") και Guillermo del Toro (Long Form, "Pan's Labyrinth").

Του Moffat το εγκώμιο το είχα πλέξει πρόσφατα με αφορμή το "Jekyll", αλλά τον γνώρισα και τον αγάπησα μέσω του "Doctor Who". Γράφει σταθερά το καλύτερο επεισόδιο της κάθε σεζόν, και η 2η δεν ήταν εξαίρεση-- το καταραμένο love story του "Girl in the Fireplace" διασχίζει αιώνες και γαλαξίες για να επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησε, σε ένα αντικείμενο πεζό όπως ένα απλό fireplace. Ο Moffat γράφει ποίηση χρησιμοποιώντας τα πλέον ετερόκλητα υλικά, και η βράβευσή του (ακόμα και απέναντι στο καλύτερο επεισόδιο ως σήμερα του "Battlestar Galactica", το "Downloaded") ήταν απολύτως σωστή.

Η Long Form κατηγορία δεν έχει σχέση με τηλεόραση συνήθως (άσχετα αν ο περσινός νικητής ήταν ο Joss Whedon για το "Serenity"), αλλά δε μπορώ να μην αναφερθώ σε αυτήν επ'ευκαιρία, γιατί το "Pan's Labyrinth" ήταν όχι μόνο το καλύτερο σενάριο, αλλά και η προσωπική μου αγαπημένη ταινία από την περσινή σεζόν. Η κατηγορία ήταν γενικότερα απίστευτη, με "Children of Men", "A Scanner Darkly", "V for Vendetta", και το καλύτερο διασκευασμένο σενάριο της χρονιάς, μια ιδιοφυή κινηματογραφική αλληγορία για τον κινηματογράφο τον ίδιο ως τέχνη, το "Prestige" των αδερφών Nolan. Όμως, η αποτύπωση του σκληρού ρεαλισμού του εμφυλίου πολέμου σε μια παιδική φαντασίωση ανυπακοής και απελευθέρωσης, από τον Guillermo del Toro, παραμένει για μένα η σπουδαιότερη πολιτική -και όχι μόνο- ταινία της χρονιάς.

Επειδή είναι σπανιότατατο να πετυχαίνω τέτοια απόλυτη συμφωνία προτιμήσεων με κάποιο θεσμό, δε μπορούσα να μην τη μοιραστώ. Άντε, και του χρόνου πάει για hat-trick o Moffat με το "Blink", και όσο για ταινία... μμ... "The Host"? Ναι, το κατοχυρώνω από τώρα.