Diamonds with flaws

O τίτλος φαντάζομαι βγάζει νόημα μόνο για όσους παρακολουθούν το Chuck, κι από την άλλη η φωτογραφία είναι από το How I Met Your Mother. (αλλά πραγματικά, γινόταν να μη βάλω αυτό το screencap? Eίναι ανεκτίμητο!) Χύμα ακολουθούν όλα τα shows της Δευτέρας, γιατί είναι κι αυτά πολλά και η κούρασή μου πολύ μεγαλύτερη, οπότε ας αποκαλέσουμε αυτό "The Monday Post" (κι ας γίνεται, εμ, την Τετάρτη) και πάμε για spoilers και σχόλια κατά σειρά για: How I Met Your Mother, Chuck, Heroes και Weeds.

How I Met Your Mother:
Περίεργο επεισόδιο για μένα αυτή τη βδομάδα. Αστειότερο από τα δύο προηγούμενα μεν, αλλά αυτό κυρίως χάρη σε ένα αναπάντεχο πάτημα γκαζιού στο τελευταίο act, το οποίο γύρισε το A-story εντελώς από την ανάποδη. Δεν είναι δηλαδή μόνο οι mini-Teds και mini-Barneys που έφτιαξαν το 20λεπτο για μένα, αλλά και η υπενθύμιση αυτού που οι Bays & Thomas κάνουν καλύτερα από οποιονδήποτε συγγραφέα κωμωδίας στην αμερικάνικη τηλεόραση (και τονίζω το "αμερικάνικη", γιατί αν επεκταθούμε τότε ο Steven Moffat με το Coupling πίνει άνετα το αίμα όλων) δηλαδή τα παιχνίδια με το timeline και το continuity. Oι αποκαλύψεις του Barney ισοσκέλισαν, μη σου πω κι έσβησαν, το και πάλι νεκρό 8λεπτο της Robin. (το ίδιο πέτυχε και το συνεχές σνομπάρισμα προς το "game" του Marshall, καθώς και η ερώτηση του για το ποιο τραγούδι των Chumbawamba εννοούσε ο Barney.)

Το πρόβλημα όμως παραμένει οτι η Robin είναι εκεί, και ειλικρινά δε με ενδιαφέρει να τη βλέπω να πηγαίνει τόσο απεγνωσμένα από ραντεβού σε ραντεβού. Δε θέλει δεσμεύσεις, hello? Ας πάει κι ένα επεισόδιο χωρίς γκόμενο, δε θα πάθει και τίποτα. Ο χαρακτήρας και η ηθοποιός μου αρέσουν, και τους θέλω εκεί, αλλά περισσότερο ως κομμάτι της παρέας, και λιγότερο ως καθρέφτισμα των ιστοριών του Ted που γίνονται παρομοίως επαναλαμβανόμενες. Κι από πότε ο Ted προκαλεί τον Barney, παρακαλώ? Εμ, θέλω τον περσινό Ted πίσω, κι όταν λέω πίσω μπορεί και να εννοώ οτι τον θέλω στο background. Περισσότερο Marshall, please, και είναι επίσης καιρός ο original Captain Awesome να κερδίσει his groove back, mmm?

Chuck:
Μιλώντας για Captain Awesome, μου έλειψε το συμπαθές κομμάτι κρέας σε αυτό το επεισόδιο. Blame the tango! Επίσης θέλω περισσότερο Adam Baldwin, περισσότερα αστεία και λιγότερο all over the place πλοκές. (μη υπερβολική σημασία είναι ένα πράγμα, αλλά εδώ βλέπαμε πρακτικά παρωδία, και το Chuck υποτίθεται πως είναι κάτι ενδιάμεσο. Και γιατί ήταν αναγκαία η παρουσία της Carina, anyway?) Τέλος με τα παράπονα όμως, γιατί αυτό το επεισόδιο επιτέλους μου πούλησε την Strahovsky. Όχι οτι είχα πρόβλημα να την κοιτάω, αλλά για κάποιο λόγο δεν είχα ζεσταθεί ούτε απέναντι στον χαρακτήρα της γενικά, ούτε στο quasi-ρομάντζο της με τον Chuck ειδικότερα.

Αλλά θα σας πω ένα πράγμα, όταν ένα σενάριο, μια ηθοποιός, ένα show, παραδίδει μια τόσο υπέροχα μελαγχολική νότα στο φινάλε σαν το "It's Lisa. My middle name is Lisa," τότε εγώ στέκομαι και επανεκτιμώ. Απλά τέλειο. Και έκλεισε ένα επεισόδιο στο οποίο γενικότερα ήταν σαφής η πορεία των δύο χαρακτήρων, αλλά δεν ήταν όσο sledgehammer-y είναι συνήθως τέτοιου είδους σενάρια. Και φυσικά τώρα που τα πράγματα θα αρχίσουν να ανάβουν μεταξύ Chuck και Sarah, θα εμφανιστεί και η Rachel Bilson για να δέσει το γλυκό. Τι άλλο να πω, από "yay!"? Α, ερώτηση, μην ξεχάσω: η Sarah ξέρει οτι ο Casey σκότωσε τον Bryce? I'm drawing a blank.

Heroes:
Τι σύμπτωση να μιλάω για blanks πάνω που θα γύριζα στο Heroes! Εδώ απουσίαζαν ολοκληρωτικά τα δύο άσχετα storylines, και το τρίτο από αυτά ενώ έγινε πιο ενδιαφέρον από ό,τι ήταν (είμαι ο μόνος που βλέπει ξεκάθαρο μελλοντικό Maya/Sylar hookup?) βασίστηκε πάνω σε μια τόσο ξεκαρδιστική εναρκτήρια σκηνή (οι Wonder Twins κυριολεκτικά έπεσαν πάνω στον Sylar, μέσα σε όλο το Μεξικό!) που απλά κάθε φορά που επιστρέφαμε ήθελα να γελάσω πριν συγκεντρωθώ να ακούσω τι γίνεται. (hint: τίποτα.)

Η Claire και ο Emo Boy συνεχίζουν να μου σπάνε τα νεύρα (για δεύτερο συνεχές επεισόδιο κυριολεκτικά κοιμήθηκα παρακολουθώντας σκηνή τους, αναγκάζοντας τον εαυτό μου να την υποφέρει ξανά απ'την αρχή), ο Nathan ξυρίζει το Μούσι της Ενοχής (που ακόμα δεν έχω καταλάβει από πού πηγάζει), οι συζυγικοί καυγάδες Matt/Mohinder σοβαρεύουν (αλλά τουλάχιστον αφορούν κάτι σχετικό με την πλοκή) και δεν ξέρω αν το καταλάβατε από τη φωτογραφία, αλλά ο μπαμπάς Πετρέλλης θα εμφανιστεί αργότερα στη σεζόν και θα είναι ένα ακόμα τρελό stunt casting που δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα.

Αρκεί να μην είναι άλλος από το Star Trek, έλεος, γιατί η Nichelle "N'awlins" Nicols είναι φρικτή. Η ξαδέρφη του Micah, της οποίας το όνομα δεν θυμάμαι (αλλά εμείς θα τη λέμε Taskmaster), βρίσκει το χρόνο να μαλώσει τον ξάδερφό της για την παράνομη εγκατάσταση καλωδιακής, ανάμεσα στα τηλεοπτικά "Watch 'n' Learn" sessions της και τα συγκινησιακά (πλήρη, με αρχειακό υλικό κι απ'όλα) σολαρίσματα για την κατάσταση στη N'awlins, που μετά από λίγο σερφάρισμα μου φάνηκε κατά τι πιο fictionalized από όσο θα ήθελα. Και καθώς περιμένουμε την είσοδο της Kristen Bell την επόμενη βδομάδα λες και πρόκειται να σώσει single-handedly τη σειρά, απορώ ειλικρινά για πόσο καιρό ακόμα οι συγγραφείς θα συνεχίσουν να αποδεικνύονται masters of their domain και πότε επιτέλους θα γράψουν κάτι άξιο σχολιασμού. Αληθινού σχολιασμού, και όχι σαχλοειρωνικών σχολίων συμπυκνωμένων σε δύο παραγράφους, ε?

Weeds:
Wow, το βλέμμα θυμού και απόγνωσης της Mary-Louise Parker όταν ο Andy της είπε με άνεση οτι όλη της η οικογένεια τη θεωρεί ικανή για φόνο, ήταν τόσο συγκλονιστικά Sally Field-esque που ξεπέρασε και την ίδια τη Sally Field. Έχω δυο-τρεις βδομάδες να το αναφέρω, αλλά η Parker είναι πραγματικά η καλύτερη πωταγωνίστρια αυτή τη στιγμή στη μικρή οθόνη. Και στηρίζει ένα ενδιαφέρον arc στο οποίο οι συγγραφείς έχουν στείλει τη Nancy, χωρίς να είμαι σίγουρος οτι το έχουν καλοσκεφτεί κιόλας. Δηλαδή πλέον η τύπισσα είναι ξεκάθα η χειρότερη μητέρα ever, και τώρα και χωρίς καν αυτοπεριοριστικούς ηθικούς φραγμούς, που κάποτε έστω και υποτυπωδώς διατηρούσε. Όλοι στην οικογενειακή επιχείρηση, σεξ για δύναμη, κτλ. Way to go.

Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν είμαι σίγουρος για το κατά πόσο θα δώσει στη Valerie τα 100+ χιλιάρικα που της χρωστάει. Το μάτι της πλέον λάμπει με έναν περίεργο τρόπο, και αν πιστεύω πως ειλικρινά θέλει να της τα δώσει, την κρίσιμη στιγμή θα φανεί αδύναμη και θα τα ξοδέψει κάπου αλλού. Εξάλλου αν μας έχει μάθει κάτι αυτή η σειρά, είναι πως τη στιγμή που νιώθεις ασφαλής ένα απρόοπτο θα απειλήσει να σε στείλει φυλακή. Μακροπρόθεσμα πάντως δεν είμαι σίγουρος οτι βλέπω πού πάει η σεζόν. Μου αρέσει να εκπλήσσομαι, δεν είναι οτι θέλω οι σειρές να μου τηλεγραφούν το φινάλε τους α λα Heroes, αλλά στο Weeds από το θάνατο του U-Turn και μετά δεν έχω νιώσει ούτε για μια στιγμή κάτι που να προσεγγίζει κρεσέντο. Και, ΟΚ, πλησιάζει το φινάλε, και ακόμα δεν το νιώθω. Εκτός κι αν είναι η Valerie, το οποίο μου κάνει για ενδιαφέρουσα ιδέα.

Το obligatory Kevin Nealon shout-out της εβδομάδας: η σκηνή που υπεροπτικά "απολογείται" στους θρήσκους του Majestic και εκείνοι ψαρώνουν ολοκληρωτικά, με είχε σχεδόν να δακρύζω από τα γέλια. Ο άνθρωπος είναι χρυσός. Χρυσός! Θα έβλεπα σε εβδομαδιαία βάση ένα show με αυτόν και την MLP αν το έγραφε ο Paul Haggis!