Heroes: Powerless

For what it's worth, δε νομίζω οτι θα σταματήσω ποτέ actually να βλέπω "Heroes". Eίναι τόσο απλοϊκό και πανάλαφρο και χρωματιστό και τζάμπα, σα να διαβάζεις κακά τεύχη "Uncanny X-Men" σε scans ένα πράγμα. Φλαπ φλαπ, τέλος, πάμε στη δουλειά μας.

Γιατί τα λέω αυτά? Δεν ξέρω. Spoilers μετά άλμα.

Δεν έχει καθόλου πλάκα να θάβεις όταν είσαι άκεφος, αλλά πραγματικά τι άλλο να κάνω? Ξεχάστε την απεργία και τυχόν δικαιολογίες για βιαστικά κλεισίματα ή οτιδήποτε τέτοιο. Η σεζόν ήταν μια καταστροφή από την αρχή ως τέλος για το "Heroes", με ένα συνολικό arc που βρισκόταν all. over. the place., χαρακτήρες που όχι μόνο δεν δικαιολόγησαν την ύπαρξή τους αλλά ταυτόχρονα με οδηγούσαν σε νευρικά γέλια όποτε εμφανίζονταν στην οθόνη, και απερίγραπτες ευκολίες, τεμπελιές κι απροσεξίες σε επίπεδο στησίματος. Ειλικρινά έχω δυσκολία να βρω κάτι από το οποίο να ξεκινήσω, οπότε ας το πιάσω ανάποδα.

Αυτό είναι το μεγάλο teaser του επόμενου volume? Ο Sylar που έπιασε ένα κουτί σπανάκι? Ουυυ, έχει πίσω τις δυνάμεις του! Απίστευτο, δεν το περιμέναμε ποτέ να συμβεί αυτό! Ευτυχώς που αμέσως προηγουμένως είχε συμβεί κάτι όντως ενδιαφέρον: o Nathan Petrelli οργάνωσε συνέντευξη τύπου σε κλειστό χώρο για να δείξει σε όλους οτι πετάει! ...errr, ναι. Ουπς. Έτσι για δεύτερη φορά σε δύο season finale ο Nathan σκοτώνεται, και περιμένω με αγωνία να δω αν κάποιος θα σκεφτεί να τον ταϊσει λίγο από το αίμα της Claire. (Kαι θεούλη μου, πόσο λάθος ακούγεται αυτό.)

Δεν ήταν άσχημη ιδέα πάντως να αποκαλυφθεί η αλήθεια στο κοινό, και είναι ακριβώς αυτή που κρατάω από όλη αυτή τη μεγαλοπρεπέστατη μετριότητα. Δεδομένης και της επανάπαυσης των συγγραφέων πως κάποια πρόβλεψη ή κάποια ζωγραφιά του Isaac θα δίνει διαρκώς καύσιμα για ανάπτυξη ιστοριών, θεωρώ λίγο-πολύ σίγουρο πως τον Nathan πυροβόλησε κάποια μελλοντική βερσιόν χαρακτήρα (Peter?) ώστε να αποσοβήσει άλλο ένα χαλασμένο μέλλον α λα "Days of the Future Past" (με μια δόση μυθολογίας "Terminator") όπου η αλήθεια έχει αποκαλυφθεί και οι μεταλλαγμένοι ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Εκτός του Nathan, ο άλλος χαρακτήρας που μας άδειασε τη γωνία ήταν η Nikki σε ένα storyline που όσο το σκέφτομαι τόσο πιο εξοργιστικά αστείο γίνεται. Βασικά ο D.L. έγινε πυροσβέστης και σκοτώθηκε από το σουγιά ενός νταβατζή, η Nikki έστειλε τον Micah να ζήσει με την άχρηστη θεία Uhura η οποία πέρασε τη μισή σεζόν προφέροντας αστεία το όνομα Nawlins (bad actor-speak για New Orleans), κι εκεί αυτός γνώρισε τη χαζή ξαδέρφη Monica, δηλαδή μια I.Q.-challenged βερσιόν του Taskmaster που ενώ ξέρει οτι μπορεί να αναπαράγει οτιδήποτε δει ποτέ της απλά κάθεται και στολίζει το χώρο με περίτεχνα κομμένες ντομάτες. Τότε ο Micah προφανώς επειδή του άρεσαν οι χειροτεχνίες της Monica την έβαλε να πάει να φέρει πίσω τα κόμικς του (και το μετάλλιο του μπαμπά του), αλλά αυτή ενώ μπορεί να αναπαράγει οτιδήποτε έχει δει ποτέ της κατάφερε να πιαστεί αιχμάλωτη και να παγιδευτεί σε ένα φλεγόμενο χαμόσπιτο, και τότε η Nikki θυσιάστηκε στις φλόγες (oh! Οh! Ιrony alert!) για να τη σώσει κι έτσι ο Micah έμεινε ορφανός με την άχρηστη θεία Uhura και την χαζή ξαδέρφη Monica. Αλλά τουλάχιστον έχει τα κόμικς του. (και το μετάλλιο του μπαμπά του.)

Και έτσι κορυφώθηκε ένα storyline που κατέλαβε κάτι σαν το ένα τέταρτο της σεζόν. Με τη Nikki και τις πολλαπλές της προσωπικότητες να πεθαίνει για τα κόμικς του Micah. (και το μετάλλιο του μπαμπά του.)

Okay then.

Σε μια παντελώς διαφορετική σειρά, ο Ηλίθιος έχει μόλις πληροφορηθεί οτι ο απίστευτα επικίνδυνος και παντοδύναμος Sylar κρατάει αιχμάλωτο το ενοχλητικό κοριτσάκι που μεγαλώνει με τον Matt και φυσικά εμφανίζεται στο σπίτι του μόνος. Άοπλος. Χωρίς backup. Χωρίς να το έχει πει σε κανέναν. Δεν θα περίμενα ποτέ τίποτα λιγότερο.

Εκεί συμβαίνουν διαφορα βαρετά πράγματα, μετά έρχεται το αστειότερο στιγμιότυπο της τηλεοπτικής σεζόν (όταν ο Sylar πυροβόλησε στην ψύχρα τη Maya τη στιγμή που αυτή ξεκινούσε το rant της κοπάναγα στους τοίχους από τα γέλια), ο Zachary Quinto στη συνέχεια παραδίδει μερικές ακόμα ατάκες με το σύνηθες "Aye. Aaam. Eeeevehl." συριστό του ψίθυρο για να τρομάξουμε κάπως, και στο τέλος έρχεται η Elle από το πουθενά για να φωνάξει το όνομα του εχθρού της λίγο πριν τον πιάσει απροετοίμαστο (είναι έτσι πάντα δίκαιη) και μετά έσωσε τη ζωή χαρακτήρων που θα προτιμούσαμε να έχουν πεθάνει. Σοβαρά όμως, 1-2-3, Maya-Suresh-Molly. Δεν έσωσε όποιους κι όποιους. Έσωσε πραγματικά τους 3 ενοχλητικότερους. Μπράβο.

Τι δουλειά είχε εκεί η Εlle? Ψάχνοντας νωρίτερα το γραφείο του πατέρα της ειδοποιήθηκε από τον Tim Kring οτι οι υπηρεσίες της θα ήταν καλοδεχούμενες σε ένα ολοκληρωτικά διαφορετικό storyline, και αφού της έδειξε το σχετικό feed από το εργαστήρι του Isaac/εργαστήρι του Mohinder/set που δε λέει να πεθάνει, αυτή έτρεξε για να κάνει τον Fishing Bob περήφανο. Um, whatever. Για μια στιγμή πίστεψα οτι τουλάχιστον το arc του συγκεκριμένου χαρακτήρα θα κορυφωνόταν με έναν actually ενδιαφέροντα τρόπο, αλλά τελικά ξύπνησα από τον βαθύ μου ύπνο απλώς για να δω την Kristen Bell να τρέχει σε random μέρη κάνοντας random πράγματα ανάμεσα σε ηθοποιούς που όλοι τους μαζί δεν είναι άξιοι ούτε για extras της.

Και τι έκανε ο Fishing Bob όσο η κορούλα του έπαιζε με τα βαρετά παιδάκια? Απειλούσε την οικογένεια του Noah κάτι που για κάποιο λόγο ήταν αρκετό στον πιο αποφασισμένο και πεισματάη χαρακτήρα της σειράς να αλλάξει γνώμη και να προχωρήσει στην εξής φανταστική κίνηση. (Προσέχτε, είναι τόσο καλό αυτό που θα αλλάξω POV min-paragraph για να το περιγράψω.) Η Claire κλαίει τον χαμένο μπαμπά της και αποφασίζει να πει την αλήθεια και όλη την αλήθεια μέχρι που έρχεται ο West και δεν αλλάζει τίποτα. Χτυπάει η πόρτα, ο νεκρός μπαμπάς είναι στην πόρτα γεμάτος ζωή. Χωρίς πολλά-πολλά, τους λέει οτι βασικά είναι ζωντανός λόγω της Claire, και πως τώρα δεν πρέπει να κάνουν τίποτα για να σταματήσουν τον Bob ή τον ίδιο από το να θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία της Company, και μετά φεύγει.

Oookay.

Δύο πράγματα πρέπει να σχολιάσω σε αυτό το σημείο. Πρώτον, η αυτοθυσία ήταν cool και συγκινητική την πρώτη φορά, όταν κιόλας την έγραφε o Bryan Fuller, αλλά καθώς προστίθεται κι αυτή στο επαναλαμβανόμενο ρεπερτόριο της σειράς (γραμμένη αυτή τη φορά από τον φριχτό Jeph Loeb) γίνεται lame as Suresh. Δεύτερον, να μιλήσουμε λίγο σοβαρά για το όλο θέμα του αίματος της Claire? Δηλαδή συγγνώμη, αλλά αν είναι να εισάγεις μια Get Out Of Prison Free card στο παιχνίδι, ας είναι τουλάχιστον ευκρινώς γραμμένη, ε? Έχει νοημοσύνη το αίμα? Έχει αίσθηση της ύπαρξης γύρω του? Ξέρει τι πρέπει να γιατρέψει? Δε ζητάω elaborate stuff (να γιατρευτεί ο Sylar από την νοητική αρρωστιά του πχ) αλλά τουλάχιστον τα βασικά. Φοράει γυαλιά μυωπίας ο Wolverine? Ή μήπως εδώ το αίμα γιάτρεψε και τα σπασμένα γυαλιά, κάνοντάς τα απλά τζάμια με δείκτη μυωπίας μηδέν, ώστε απλά να τα φοράει ο Noah και να μπορεί να λέγεται ακόμα HRG?

Μιας και δεν έχω όρεξη να διεκδικήσω No-Prize σήμερα, προχωρώ στο τελευταίο και σημαντικότερο κομμάτι του επεισοδίου, τη μάχη ανάμεσα σε όλους τους relevant χαρακτήρες. Ο Πανηλίθιος φωνάζει στον έμπιστο Hiro όλο οργή και self-righteousness οτι πρέπει να τον αφήσει να βοηθήσει τον Adam ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΟΝ ΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΞΑΠΛΩΘΕΙ ΣΗΜΕΡΑ! Και φυσικά το γλυκούλι και άδειο μυαλουδάκι του δεν πάει να σκεφτεί οτι χμ, κοίτα να δεις κάτι συμπτώσεις, είμαι με αυτό τον τύπο που δεν τον πολυξέρω και τον κυνηγάει ο μισός πολιτισμένος κόσμος, και σκότωσε τον πατέρα του Hiro και τη Victoria Pratt, και πάμε να μπουκάρουμε εκεί που φυλάσσεται ο ιός τη μέρα ακριβώς που απελευθερώθηκε... ρε μπας και? Για μια φορά ακόμη: δε ζητάω πολλά. Αλλά πόσο καθυστερημένος πρέπει να είσαι για να μην περάσει καν από το μυαλό σου η σκέψη οτι κάνεις μαλακία ολκής?! Τα άκρα πανηλιθιότητας στα οποία έχουν σπρώξει οι συγγραφείς τον Peter προκειμένου να βγάλουν μια πλοκή είναι τόσο εκβιαστικά που νιώθω σχεδόν προσβλεβλημένος εκ μέρους της λογικής.

Anyway, όσο διαρκεί η παρεξήγηση πέφτουν και δυο χαλαρές mind-φάπες λίγο αφότου ο Peter έχει ματώσει τη μύτη του για να ανοίξει μια πόρτα μέσα από την οποία μπορούσε απλά να έχει περάσει, και μετά ο Hiro τηλεμετέφερε τον Kensei, τα ρούχα του, τα παπούτσια του, αλλά όχι και την αμπούλα που έκρυβε πίσω από την πλάτη του, και μετά ο κόσμος ήταν και πάλι ασφαλής και το δεύτερο χαλασμένο μέλλον ένας κακός εφιάλτης. Τώρα, μαζί με αυτό κάπου χάθηκε και η Ιρλανδέζα για την οποία ο Peter ούρλιαζε πως τα κάνει όλα (και όχι για να σώσει την ανθρωπότητα, για όνομα του θεού) αλλά μετά ξέχασε παντελώς να κάνει την οποιαδήποτε αναφορά σε αυτήν.

Στο μεταξύ, ο Hiro που επίσης τα έκανε όλα για προσωπικούς λόγους του και όχι σε καμία περίπτωση για να σώσει τον κόσμο (μπροστά σε τόσο self-involved νιάνιαρα έφτασα να θαυμάζω την αυτοσυγκρότηση και το όραμα του Adam, δεν πειράζει και πολύ, ε?) προέβη σε μια κίνηση η οποία είναι απίστευτα cool και awesome!!... πριν 2 χρόνια. Δηλαδή πριν τον Tarantino, και πριν το φινάλε του "Alias", αλλά κυρίως? Κυρίως όταν το όλο θάψιμο ζωντανών σε φέρετρα το έκαναν χαρακτήρες γκρίζοι ή κατάμαυροι, και όχι ο comic book Hiro. Ναι, ξέρω, του σκότωσε τον πατέρα, nyah nyah nyah, αλλά αυτή η κίνηση ήταν τόσο αγρίως out of character που σχεδόν σοκαρίστηκα. Hiro μου, που είναι το πρόβλημα με μια οld-fashioned σφαίρα στο κεφάλι? Κι από πότε η εκδίκηση παίρνεται με τόκο? Το θάψιμο ενός ζωντανού αθανάτου είναι τόσο φριακιαστικά εφιαλτικό που και μόνο στη σκέψη κάποιου ανθρώπου να το κάνει επίτηδες σκιάζομαι, πόσο μάλλον αν αυτός ο κάποιος είναι ο χαζο-Hiro. (Στο "Alias" όχι μόνο η σχετική πράξη προκλήθηκε από έναν ambiguous χαρακτήρα, αλλά κι έναν που δε θα χρειαζόταν να ζήσει με το βάρος αυτής της πράξης στην πλάτη του.)

Έχει τίποτα άλλο? Εγώ μπούκωσα. Θέλω απλά κλείνοντας να πω οτι κορυφώνοντας μια σεζόν γραμμένη all over the place, με το θάνατο δύο χαρακτήρων που μόλις και μετά βίας εμφανίστηκαν σε αυτήν, ο Tim Kring διέπραξε ένα από τα μεγαλύτερα storytelling αμαρτήματα. Μπορώ να ανεχθώ κιλά ηλιθιότητας, τόνους κακής ηθοποιίας, βουνά άθλια γραμμένων διαλόγων και διαπλανητικά κακό pacing, αλλά αν υπάρχει κάτι που μπορεί να με κρυώσει ολοκληρωτικά απέναντι σε μια ιστορία, είναι οι φτηνοί θάνατοι. Ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίον μίσησα τη δεύτερη σεζόν του "Lost", είναι ο βασικός λόγος για τον οποίον δυσκολεύομαι να διαβάσω μεγάλο μέρος της σημερινής παραγωγής κόμικς. Και αν αποδειχτεί οτι ο Kring πράγματι σκότωσε τη Nikki για τα κόμικς του Micah (και το μετάλλιο του μπαμπά του) και τον Nathan για το cliffhanger, δίχως οι θάνατοι να σημαίνουν το παραμικρό δραματουργικά και με ασήμαντα origin stories μισητών ή πανηλίθιων (ή και τα δύο) νέων χαρακτήρων να έχουν πάρει αντ'αυτών ζωτικό χρονικό ποσοστό της σεζόν, τότε θα το σκεφτώ πολύ για να ξαναγυρίσω. Και δεν συμπαθούσα καν τη Nikki ρε διάολε, αλλά λίγο σεβασμό...

Αυτά λοιπόν για φέτος. Τα λέμε ξανά του χρόνου, με τον Sylar να έχει πάλι δυνάμεις, τον Nathan να έχει χαλάσει πάλι το μέλλον (περιμένω πώς και πώς το obligatory ταξίδι στην ερημωμένη Νέα Υόρκη! Σοκ! Cliffhanger!Ρίγη ανατριχίλας στα message boards!), τον Peter και τον Mohinder να είναι πάλι ηλίθιοι, τον Isaac να συνεχίσει να μας στέλνει ζωγραφιστές προφητείες και τεύχη "9th Wonder" από τον τάφο, τον Kring και την ομάδα του να σέρνονται τεμπέλικα για τα 3/4 της σεζόν μετακινώντας πιόνια, ένα γαμάτο HRG-centric επεισόδιο κατά την άνοιξη να μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν έκανε guest επεισόδιο ο Bryan Fuller (ή ο Damon Lindelof), και τα πάντα να κορυφώνονται σε μια μάχη που θα κόψει την ανάσα και θα δει πανίσχυρους χαρακτήρες να μην ξέρουν ποια δύναμή τους να χρησιμοποιήσουν, τον Hiro να κάνει κάτι μη χαρακτηριστικά σκοτεινό, τον Nathan να ξαναπεθαίνει και τον Peter να σώζει πάλι τον κόσμο, τη Νέα Υόρκη και την όποια ηλίθια γκόμενα του έχουν φορτώσει, ρίχνοντας ένα αμόνι στο κεφάλι του Sylar, που φυσικά θα επιβιώσει για μια ακόμη φορά. Μια κατσαρίδα θα πετάξει στο πάνω μέρος του κάδρου. "To be continued..."