Επειδή όμως οι θέσεις στη δεκάδα είναι, εμ, δέκα και τα shows που νιώθω οτι μου πρόσφεραν κάτι αξέχαστο ήταν περισσότερα, είπα φέτος εκτός της λίστας να προχωρήσω καθόλη τη διάρκεια του μήνα στη δημοσίευση μικρών σχεδόν-ημερήσιων mini-tributes στις σειρές που αξίζει να θυμόμαστε καθώς αφήνουμε πίσω μας το 2007. Δεν έχω πλέον το χρόνο για κάτι εξίσου φιλόδοξο με την μπλογκειάδα του 2005 όταν είχα επιδοθεί σε μια γελοιωδώς αναλυτική κάλυψη της χρονιάς, αλλά ήθελα έστω κάτι περισσότερο από την περσινή ξερή λίστα που πόσταρα την πρωτοχρονιά.
Έτσι, θα αφιερώσω την υπόλοιπη εβδομάδα σε μια σειρά posts για τα Rest, ώστε να πιάσω από την επόμενη τα Best, ελπίζοντας και μέσα από την όλη διαδικασία να σταθεροποιήσω κι ένα ρημάδι Top-10 για να ποστάρω στο τέλος του μήνα. (Φυσικά η ετήσια λίστα των 50 επεισοδίων θα έρθει κι αυτή κάποια στιγμή μέσα στον Ιανουάριο.) Πρώτα όμως, δυο λόγια για τα R.I.P.s του 2007.
Dead and Buried
Δηλαδή, εκείνοι που έφυγαν άδοξα. (No talk για "Sopranos", "O.C." και "John from Cincinnati" εδώ, εν ολίγοις. Για αυτά θα τα πούμε και αργότερα.)
To "Gilmore Girls" υπήρξε το αγαπημένo μου network show για μια σειρά ετών, χάρη σε αυτό το σπάνιο δείγμα ζεστού quirkiness που άγγιζε ταυτόχρονα τον εγκέφαλο και την καρδιά. Τα προβλήματα γνωστά από το β' μισό του 2006 όταν και αποχώρησε από τη σειρά η Amy Sherman-Palladino, όμως δυστυχώς και στο τελικό stretch επεισοδίων της 7ης σεζόν τίποτα δε βελτιώθηκε θεαματικά. Οι χαρακτήρες συνέχισαν να είναι κάποιοι άλλοι άνθρωποι που αυτοψυχαναλύονταν πάνω στην ώρα για το πέσιμο των credits, το στήσιμο και το timing θύμιζαν ερασιτεχνικό θίασο που ανεβάζει tribute στην Palladino, ενώ το χιούμορ και οι διάλογοι έζεχναν προσπάθεια. Κι αν στο τέλος ο Dave Rosenthal κατάφερε να παραδώσει ένα αξέχαστο tear-jerker πιστό στις ρίζες αυτών των χαρακτήρων, το ίδιο αυτό το κλείσιμο ως δημιούργημα πλέον ήταν ό,τι πιο anti-Gilmore συνέβη ποτέ στο show: βολικό και καθαρό, οριστικό και συντηρητικό, δίχως την παραμικρή νότα πρωτοτυπίας, σχεδιασμένο απλώς ώστε να χαϊδεύει κάθε ευαίσθητη χορδή των θεατών. Τίποτα πιο λυπηρό από έναν ιδιοφυή και τολμηρό κωμικό που έχει ξεπέσει στην αναπαραγωγή in-jokes με την παρέα του.
Για τη "Veronica Mars" το πρόβλημα δεν ήταν η αποχώρηση της κύριας δημιουργικής φωνής, αλλά η υποχώρησή της μπροστά στις απειλές για διακοπή του show. Μιας και την σύντομη αναδρομή στα όσα πήγαν λάθος την έκανα πρόσφατα με αφορμή τον "πιλότο" της 4ης σεζόν, παραπέμπω απλώς εκεί.
Μοιάζει αταίριαστο κάτω από δύο πολυετείς μου αγάπες να αναφέρομαι σε δύο σειρές κομμένες στην πρώτη τους σεζόν, αλλά ο λόγος που θεωρώ τα "Studio 60 on the Sunset Strip" και "Drive" σημαντικές απώλειες έχουν να κάνουν περισσότερο με τους δημιουργούς τους παρά με τις δύο αυτές σειρές καθ'εαυτές. Ο Aaron Sorkin γύρισε από το Christmas hiatus φορτωμένος με άγχος, σημειώσεις και κριτικές, και στην προσπάθειά του να φτιάξει κάποια προβλήματα που εν μέρει δεν υπήρχαν βύθισε το λίγο-πολύ D.O.A. show του ακόμα περισσότερο. Το κλείσιμο δεν ήταν κακό ιδωμένο εκτός context, αλλά υπογράμμιζε κι αυτό το βασικό ψεγάδι του premise: το "Studio 60" όφειλε εξαρχής να διαδραματίζεται στο backstage ενός news show και δεν είχε καμιά δουλειά να κάνει κήρυγμα για τους culture wars χρησιμοποιώντας τη snobby ανωτερότητα μιας ομάδας κωμικών που θα ήθελαν να κάνουν comedia dell'arte αλλά δυστυχώς γι'αυτούς ήταν παγιδευμένοι σε ένα ανθυπο-"Saturday Night Live". (Kαθηλωτικά, πάντως, turns από τους Matthew Perry και κυρίως Steven Weber. Ο πρώτος με έκανε να ξεχάσω τον Chandler Bing και ο δεύτερος έδωσε σάρκα και οστά σε ένα δισδιάστατο κουστούμι.)
Κι αν ο Sorkin πήρε τον εαυτό του σοβαρότερα από ό,τι έπρεπε, ο μονίμως καταραμένος Tim Minear θεώρησε πως μετά από μια σειρά αποτυχημένων (αλλά αγαπημένων από την κριτική και το λίγο πιο ψαγμένο κοινό) shows που αποτελούσαν έξοχα δείγματα του genre τους, θα είχε καλύτερη τύχη αν τον έπαιρνε στην πλάκα. Στα πρώτα στάδια του development είχε χαρακτηρίσει το "Drive" ως "Magnolia" on wheels, και δεδομένων των character-driven ευαισθησιών του δεν έχω καμιά αμφιβολία πως στο μυαλό του ήταν ακριβώς αυτό. Όμως, μια development season αργότερα, το gimmick κατάπιε τα πάντα αφήνοντας πίσω του το κενό κουφάρι ενός show διασκεδαστικότατου αλλά σίγουρα όχι ενός που θα σκέφτομαι στο μέλλον πως είναι κρίμα που το χάσαμε. Φέρτε πίσω το "Wonderfalls", το "Firefly", το "The Inside", αλλά όσο για το "Drive"? Το καταδιασκέδασα όσο λίγο κράτησε, αλλά για τη συνέχεια απλώς αρχίστε να παρακολουθείτε το "Amazing Race". Και ο Minear? Ας στοχεύσει και πάλι όσο ψηλά του επιτρέπει το ταλέντο και το όραμά του.
(Veronica Mars, Season 3)
(Studio 60 on the Sunset Strip)
(Gilmore Girls, Season 7)
(Drive, Episodes 1-2, 3, 4, όσα δεν προλάβαμε να δούμε, και η ιστορική πρωτιά του)
Μια χαρα τα ειπες συμφωνω σε ολα αλλα να σε ρωτησω κατι, αν το Drive παιζοταν απο Σεπτεμβρη θα ηταν η επιτυχια της φετινης χρονιας ή οχι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει περάσει από το μυαλό μου. Ο Minear είναι ο απόλυτος showkiller οπότε σε βάθος χρόνου δεν πιστεύω οτι θα άλλαζε τίποτα, αλλά τουλάχιστον θα είχε την ευκαιρία πιθανώς να φτάσει σε κάποιο σημαντικό pit-stop, όσο αφορά την πλοκή.
ΑπάντησηΔιαγραφήKαι θα είχαμε δει περισσότερη Amy Acker.
Και ο Nathan Fillion δε θα χαραμιζόταν στο "Desperate Housewives".
Τουλάχιστον δεν πρόκειται να κοπεί το DH και ας παίζει ο Nathan Fillion (τι γκαντέμης :p)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως φέτος μια χαρά θα ήταν το Drive και θα τα έβγαζε τα 12-13 επεισοδιάκια