Top 50 Episodes, 2007: 40-31
40. House 4x07 Ugly
(w: Sean Whitesell / d: David Straiton)
To επεισόδιο που έκανε τον Taub το πιο ενδιαφέρον φετινό recruit του show, μια έκθεση ιδεών πάνω στο χιλιοπαιγμένο Beauty Is Only Skin Deep αλλά με twist που λαμβάνει υπόψη το αξίωμα του παρατηρητή ο οποίος αλλοιώνει αυτό που παρατηρεί, η πιο απολαυστική φετινή εμφάνιση του Wilson, κι ένας comedy gold Hugh Laurie να απολαμβάνει τον one-off εκφυλισμό του χαρακτήρα του σε ερωτευμένο παιδάκι που δε μπορεί να ελέγξει ποιο κεφάλι οδηγεί τις σκέψεις του. (...)
39. CSI 8x07 Goodbye and Good Luck
(w: Allen MacDonald, Sara Goldfinger / d: Kenneth Fink)
H Jorja Fox αποχωρεί από τη σειρά με ένα υπέροχο send-off για τον πολύπαθο χαρακτήρα της. Οι subtle πινελιές στο characterization δε σταματούν να με εκπλήσσουν. (...)
38. How I Met Your Mother 3x09 Slapsgiving
(w: Matt Kuhn / d: Pamela Fryman)
H αντίστροφη μέτρηση έδειξε 0:00 και οι Bays & Thomas κατάφεραν να μας εκπλήξουν και να μας διασκεδάσουν με ένα χαστούκι που είχε τηλεγραφηθεί από τον Σεπτέμβριο. Το Slap Song του Marshall πακέτο με τα "aaah, oooh" φωνητικά του Barney ήταν το κερασάκι στην ξεκαρδιστική τούρτα. (...)
37. Survivor: China 15x11 Ready to Bite the Apple
Ήμουν ανάμεσα σε αυτό και στην έξοδο της Jamie (πόσο συχνά βλέπουμε μια ξανθιά bimbo να παίζει ένα ψεύτικο immunity idol και να βγαίνει από το παιχνίδι λίγο αφού έχει δηλώσει on camera "I'm not dumb, you know"?) αλλά αυτό το εδώ μίνι θρίλερ τα είχε όλα. Και το γέλιο, καθώς και μόνο το concept του να φύγεις από το παιχνίδι όταν έχεις στην κατοχή σου δύο γαμημένα immunity idols είναι ξεκαρδιστικό, αλλά και την αγωνία, με όλο το lead-in του tribal council και την αβεβαιότητα της επιτυχίας του σχεδίου εξόντωσης που σκαρφίστηκε η Amanda. Btw, αυτό ήταν το επεισόδιο που πείστηκα πως υποστηρίζω την Amanda. Χάσαμε, αλλά υπάρχει και το επερχόμενο "Fans Vs. Favorites".
36. Gossip Girl 1x07 Victor, Victrola
(w: K.J. Steinberg / d: Tony Wharmby)
Ανάμεσα στο άνοιγμα-homage στο "Grindhouse" και το κλείσιμο που έβαλε φωτιά στο φιλμ από την hotness (εξακολουθώντας να αποτίει τον ίδιο φόρο τιμής), γεννήθηκε το ζευγάρι που δεν ξέραμε οτι είχαμε ανάγκη. Η Blair και ο Chuck έδωσαν νέα ορμή στο show, άφησαν σκηνές αξέχαστες και οδήγησαν στο φινάλε-δυναμίτη της πρώτης σεζόν. Το να πω οτι είναι με διαφορά το πιο ενδιαφέρον aspect της σειράς, θα είναι understatement. (...)
->ChuckWatch: Ίσως ο αγαπημένος μου Chuck! Κάθαρμα ολκής, ξεκίνησε τη σειρά ως date rapist και την τελείωσε σαν κακιασμένο μισανθρωπικό κι εγωκεντρικό καρφί, αλλά ο κερατάς είναι essential viewing για τη φετινή σεζόν. Συναρπαστικός σε κάθε δευτερόλεπτο, ειδικά από τη στιγμή που έκαψε το φιλμ μαζί με τη Blaire...
35. Mad Men 1x08 The Hobo Code
(w: Chris Provenzano / d: Phil Abraham)
To flashback με τον Paul Schulze ως τον hobo που καθόρισε τη ζωή του μικρού Dick Whitman εξηγεί τα πράγματα ίσως κάπως υπερβολικά γραμμικά, αλλά παραμένει συναρπαστική ιστορία της οποίας οι συνέπειες στηρίζουν ολόκληρη την πρώτη σεζόν. (o μικρός Dick έμαθε πώς να κατανοεί και να κατηγοριοποιεί τον γύρω του κόσμο μέσω συμβόλων.) Αλλά το αληθινό winning point είναι το story του Sal, του 40 year old gay virgin, ένα από τα πιο αυθεντικά συγκινητικά και απροσδόκητα σοκαριστικά showcases ανθρώπινου αυτοπεριορισμού που έχω δει ποτέ στην οθόνη. Αξέχαστο. Plus, η ατάκα της σεζόν: "You invent want", από έναν beatnik προς τον διαφημιστή Don. (...)
34. Reaper 1x00 Pilot (Unaired)
(w: Tara Butters, Michele Fazekas / d: Kevin Smith)
Κάθε χρόνο θα έχουμε έναν απίθανο πιλότο που θα οδηγήσει σε ένα απογοητευτικό show, και φέτος τα αίτια ήταν σαφή εξαρχής. Ο Kevin Smith στην πιο κεφάτη σκηνοθετική δουλειά του εδώ και καμιά δεκαετία βάζει σπιρτάδα και geek διάθεση σε αυτό το fantasy παραμύθι χιουμοριστικού τρόμου, ανεβάζοντας τον πήχυ τόσο που τα επακόλουθα επεισόδια σκουντούφλησαν προσπαθώντας να τον φτάσουν αναπαράγοντας συνεχώς το ίδιο πράγμα. Ο πιλότος screener, στο μεταξύ, είχε έρθει με το added bonus μιας φοβερής επιλογής κομματιών ("Don't Fear the Reaper", "Deadwood") που ταίριαζαν τέλεια και με το setting, αλλα τα οποία αντικαταστάθηκαν με generic σάχλες για την τελική βερσιόν. (...)
33. The Office 3x24 The Job
(w: Michael Schur, Paul Lieberstein / d: Ken Kwapis)
Για αυτή την τελευταία σκηνή, ρε γαμώτο! O Jim ορμά στο γραφείο, ζητά από την Pam να βγούνε, και η σεζόν κλείνει με το αξέχαστο πρόσωπο της Pam, βουρκωμένο από χαρά. Πάντα τέτοια. (...)
32. John From Cincinnati 1x10 His Visit: Day Nine
(w: Zack Whedon / d: Dan Minahan)
Ο John και ο Shaun επιστρέφουν θριαμβευτικά από το Cincinnati των Ουρανών πάνω σε ένα άγριο κύμα, ο Butchie και ο Shaun κατεβάζουν τον Mitch Yost από τον αέρα και τον βάζουν ξανά στο παιχνίδι και ο Linc αποκωδικοποιεί τη γλώσσα του John και θέτει το εμπόριο στην υπηρεσία της κοινωνίας. Το δάκρυ όμως μου το έκλεψε ένας συγκλονιστικός Ed O'Neill καθώς κάνει ένα θαρραλέο βήμα και μιλάει επιτέλους στο φάντασμα της γυναίκας του, για να τον ανταμοίψει το σύμπαν με την επιστροφή του Zippy. Σπουδαίο κλείσιμο σε μια σειρά που δεν καταλάβαμε, αλλά και δε θα ξεχάσουμε ποτέ. (...)
->WhedonWatch: Το επεισόδιο έγραψε ο μόνιμος βοηθός του David Milch, δηλαδή ένα ακόμα μέλος της clan Whedon που εισέρχεται στο χώρο του τηλεοπτικού σεναρίου. Προηγούμενη δουλειά του ήταν το υπέροχο 'Amateur Night', ένα από τα καλύτερα επεισόδια της 3ης σεζόν του "Deadwood".
->DylanWatch: Tη θριαμβευτική επιστροφή του John στο άνοιγμα του επεισοδίου συντροφεύει με στίχους και μουσική ένα από τα κρυμμένα διαμάντια του Bob Dylan, "Series of Dreams". Είναι ένα από τα 3 φετινά season finale που κορυφώθηκαν πάνω σε τραγούδια του Dylan.
31. Grey's Anatomy 4x09/10 Crash Into Me
(w: Shonda Rhimes, Krista Vernoff / d: Michael Grossman [1], Jessica Yu [2])
Done right, επιτέλους. Σχεδόν τίποτα δεν έγινε λάθος σε αυτά τα 80 λεπτά παραδοσιακά καλού sweeps disaster επεισοδίου "Grey's", με τη Bailey να χειρουργεί ένα ναζί (η Chandra Wilson σε αβίαστες ερμηνειάρες), τη Meredith να μην είναι ενοχλητική και να κάνει για αλλαγή κάτι αληθινά καλό και καθόλου self-involving και την Lexie να φλερτάρει με τον Seth Green και την τεράστια exploding αρτηρία του. Οι ασθενείς της εβδομάδας έμοιαζαν επιτέλους με ανθρώπους των οποίων οι ιστορίες με ένοιαξαν αληθινά, παρά running commentary για τους μόνιμους χαρακτήρες της σειράς, και όλα έκλεισαν με μια σκηνή vintage "Grey's" ομορφιάς, όπου Hahn, Marc και Callie πάνε στου Joe για ποτό και απροσδόκητο bonding. (...) (...)
->WhedonWatch: Η awesomeness του Seth Green δυστυχώς δεν ήταν αρκετή για να κρατήσει την αρτηρία του χαρακτήρα του από το να σπάσει, αλλά το 2-episode stint του στο Seattle Grace θα το θυμόμαστε για πάντα ως ένα από τα καλύτερα στην ιστορία της σειράς.
Episodes #50-41
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Sorry alla eisai polu lathos se ena pragma.O House me toses epiosodiares mono se auti tin thesi!!!!Den aksizi top 10 i at least top 20???
ΑπάντησηΔιαγραφήsuper to slapsgiving an ke perimena na ine se pio psili thesi.ke to crash into me ine iperoxo.
ΑπάντησηΔιαγραφήoso gia to pilot tou reaper den perimena na to valis
Δεν νομίζω να είπε ότι θα έχει μόνο ένα επεισόδιο από κάθε σειρά. Μπορεί να έχει κι άλλα πιο πάνω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "House" είχε το εξής περίεργο πράγμα. Συνολικά ήταν φοβερά έξυπνο και re-inventing και διασκεδαστικό με διάρκεια χωρίς να σκοντάψει σε κανένα σημείο, (με πόνο καρδιάς έμεινε εκτός του top-10 μου, ας πούμε πως κατέχει τη θέση 11) αλλά μεμονωμένα τα επεισόδια δεν πολυ-ξεχωρίζουν μεταξύ τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως το κοιτάξεις το θέμα: σε πιο μέτριες σεζόν βλέπεις εύκολα να ξεχωρίζει Το Καλό Επεισόδιο, ενώ φέτος ήταν όλα λίγο-πολύ σε μια γραμμή διαρκούς awesomeness.
O πιλότος του "Reaper", ας πούμε, μιας και αναφέρθηκε, ήταν από τις διασκεδαστικές τηλεοπτικές ώρες της χρονιάς, γεγονός που μοιάζει ακόμα εντονότερο λόγω του γενικότερου crappiness που ακολούθησε. Κάνει spike το γράφημα εκεί, ξεχωρίζει το επεισόδιο.
Πόσο ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ήταν το "Ugly"; Καλά, ολόκληρος ο 4ος κύκλος τα σπάει προς το παρόν, αλλά το συγκεκριμένο μου έχει μείνει ανεξίτηλο. Η φάση που μιλάει η δημοσιογράφος με την Κάμερον και ο ασθενής κάνει πως βρίζει μπερδέυοντας τα γράμματα... Απλά awesome. Έκλαιγα από τα γέλια... Όπως και σε όλο το υπόλοιπο επεισόδιο βέβαια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πέντε στα δέκα καταχωρισμένα στη μνήμη μου ως εκπληκτικά, χειροκροτώ το #35 (στο story του Salvatore, δεν θυμάμαι να λυπήθηκα περισσότερο φέτος) και γκρινιάζω για το #32 (Ανέβασέ το! Λίγο ακόμα! Γκρρρ... lol)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τα άλλα: βαλσαμώστε εκείνο το χαμόγελο της Pam για κάποια rainy day, αποθεώστε (φυσιολογικά) κάθε ένα slap και φέρτε μας πίσω του χρόνου αυτόν τον Chuck!