American Idol: The Top 24

Δεν ήταν απίστευτα refreshing; Ούτε αυτή η αηδία με τα γκρουπ στην Hollywood Week και το περιττό δράμα και τις πριμαντόνες που δε γουστάρουν να μαθαίνουν τα βήματα, ούτε αυτή η ηλιθιότητα με το χωρισμό στα δωμάτια, ούτε τίποτα. Απλά ένα δίωρο γεμάτο αποκλειστικά με μουσική. Idol, σε χειροκροτώ.

Μετά το άλμα, σχόλια για την τελική 24άδα.

Ένα γενικό σχόλιο, αρχικά. Πώς καταλαβαίνεις οτι οι παραγωγοί έχουν μυριστεί την απόλυτη παρακμή ταλέντου και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κάνουν κάτι γι'αυτό; Η φετινή μάζωξη ταλέντου (και δεν του πολυφαινόταν στην αρχή) είναι τόσο έντονη και εντυπωσιακή, που κάνει τις τελευταίες 2-3 σεζόν αθροιστικά να μοιάζουν με καραόκε σε παιδική χαρά. Και δεδομένου του επαγγελματικού background σχεδόν των μισών από τους φιναλίστ, υποπτεύομαι οτι έπεσε και κάποιο σχετικό μαγείρεμα-- κάποια σαν την Carly Smithson, ας πούμε, έχει ξεκάθαρα στρατολογηθεί. Η RCA της είχε βγάλει δίσκο πριν 2 χρόνια και είχε χάσει έτσι χιλιάδες δολλάρια, τα οποία τώρα προσπαθεί να βγάλει κάνοντάς την σταρ μέσω του American Idol. Δεν έχω πρόβλημα αρχής με όλη αυτή τη στρατολόγηση ταλέντου, ειδικά αν σημαίνει οτι δε θα ξαναδούμε τυπάκια σαν τον Phil Stacey στο top-6. Σίγουρα έτσι ο διαγωνισμός χάνει κάτι από την ουσία του, αλλά από την άλλη... ακούσατε αυτές τις φωνές;!

Ποιους αγαπάμε; Asia'h Epperson, η τύπισσα με τη βραχνή, breathless φωνή που έχασε τον πατέρα της μια μέρα πριν την audition. Κάθε νότα που έβγαζε αυτό το κορίτσι μου σήκωνε τηνν τρίχα κάγκελο. Carly Smithson, η προαναφερθείσα Ιρλανδή της οποίας το άλμπουμ πούλησε 250 κομμάτια σε όλη την Αμερική. ("Visa problems", κατά το Idol.) Φωνάρα. Michael Johns. Είδατε πώς είπε το "Bohemian Rhapsody", το απόλυτο κομμάτι-trainwreck των απανταχού audition/karaokes; David Archuleta, ο 16χρονος που ήμουν τόσο αποφασισμένος να μισήσω, αλλά που με το "Heaven" του Bryan Adams εξαφάνισε όποιον άλλον επιχείρησε να τραγουδήσει μπαλάντα. Amanda Overmyer, the rock nanny. Θα τη βαρεθώ, φοβάμαι, αλλά είναι αυθεντική, έχει φοβερή χροιά, και δεν είναι pussy σαν τον "fellow rocker" Chris Daughtry και τα σαχλομπαλαντοροκάκια του. (Μου αρέσει πάρα πολύ ο Chris, διευκρινίζω, αλλά όχι τα τραγούδια του.)

Σχεδόν κάθε άλλος που πέρασε στους 24 (και είχαμε ακούσει προηγουμένως να τραγουδάει) αποτελεί ικανοποιητική επιλογή, εκτός ίσως από την Shy-Y-E-S-ah (Paula Abdul, συμμαζέψου) που είναι υπερβολικά υπεβολική για το γούστο μου και αυτό τον Robbie Carrico που μοιάζει με τον Kurt Cobain αλλά υποπτεύομαι πως δεν είναι καν rocker. Ούτε καν μέτριος.

Οπότε ας κλείσω με μια αναφορά σε κάποιον που δεν πέρασε στην 24άδα. Τον Josiah τον είχα αντιπαθήσει με το καλημέρα, με τη gimmicky ιστορία του και την faux britsh accent του, αλλά στο Hollywood έδωσε ένα πολύ ενδιαφέρον spin στο "Grace Kelly" και με κέρδισε απόλυτα. Η δεύτερη οντισιόν ήταν καταστροφική, αλλά όπως το βλέπω εγώ, ο Josiah εξακολουθούσε να έχει θέση στην 12άδα των αγοριών, εις βάρος 1-2 αδιάφορων που πέρασαν αντ'αυτού.

Και αυτό το θαυμασμό του Simon για τον Επόμενο Αμερικάνο Πρόεδρο δε θα τον σχολιάσω καν, θα προσποιηθώ οτι δε συνέβη ποτέ. Ειδικά όπως μοιάζει να σχηματίζεται η φετινή σεζόν, ένας νέος Sanjaya θα έμοιαζε με ολοκληρωτική παραφωνία.