Πάμε σχόλια για τις δεύτερες ερμηνείες των αγοριών, σε μια βραδιά και πάλι -συνολικά- κατώτερη όσων εξακολουθώ να περιμένω.
Michael Johns: O Simon μπορεί να μη γούσταρε, αλλά επειδή εγώ λατρεύω Fleetwood Mac προτιμώ χίλιες φορές αυτή την επιλογή τραγουδιού παρά την καρα-safe και καρα-boring της προηγούμενης εβδομάδας. Παρ'όλ'αυτά, still not feeling you, dawg.
Jason Castro: Βασικά έκανε το ίδιο πράγμα με την περασμένη βδομάδα, και όλοι ξέρουμε πως τα σίκουελ είναι χειρότερα από τα πρωτότυπα. Συνήθως.
Luke Menard: OH MY GOD. Στη συνέντευξή του πριν το live έδειξε ένα κλιπάκι από το a capella group του και ω θεέ μου αυτό ήταν το μεγαλύτερο φάλτσο this side of Στέλλα Μπεζαντάκου που έχω ακούσει στη ζωή μου. Dude, άσε τους Queen στην ησυχία τους.
Robbie Carrico: Oh, goody, είναι ο Don't Call Me Pop, Dammit! και πείτε μου σας παρακαλώ οτι δεν είπε "Get used to it" στον Simon Cowell. Πότε θα μάθουν όλοι αυτοί; Φυσικά οδηγάει αμάξια και δοκιμάζει άλλη μια παλιοροκιά γιατί είναι ροκάς αν δεν το καταλάβατε. Δεν ξέρω, το καταλάβατε; Τώρα, το οτι τραγουδάει την παλιοροκιά όπως θα την τραγούδαγε ο Nick Carter είναι άλλη ιστορία. Αλλά είναι ροκ ο τύπος. Αυθεντικό. Μασάει μέταλλα λέμε.
Danny Noriega: Tι ουρλιαχτό και κακό ήταν αυτό;! Πειράζει by the way που πιστεύω πιο πολύ τον Danny ως punk rocker από ό,τι τον Robbie για οτιδήποτε στην ευρύτερη rock area; Thought so. Anyway, best so far για απόψε, και είμαι σίγουρος οτι έχει και πολύ-πολύ καλύτερες ερμηνείες μέσα του. Δεν το πιστεύω οτι το λέω, αλλά είναι kinda awesome το τυπάκι. "-ish." Και εξακολουθεί να κερδίζει τρελούς πόντους με το attitude του.
David Hernandez: This is how it's done. Το ήξερα οτι το είχε μέσα του, μόνο και μόνο από τα πρώτα του 30'' της προηγούμενης βδομάδας. Συμπαθής τύπος, φοβερά φωνητικά, συναρπαστικό performance, και μάλιστα πάνω σε ένα πάρα πολύ δύσκολο τραγούδι. Κι ας μην σκίζει τα πτυχία του οτι είναι rock σαν κάτι άλλους rock-wannabes.
Jason Yeager: Γιατί είναι ακόμα εδώ αυτός, είπαμε; Oι κινήσεις του στη σκηνή είναι φριχτές. Και λίγα του είπαν οι κριτές. (Aλλά η παράκληση του Simon για τη μουσική των Όσκαρ εκτιμάται.)
Chikezie: Whatever. Αν αυτό είναι το καλύτερο που έχει να δώσει, είναι παντελώς irrelevant για τη μουσική του σήμερα. Και εξακολουθεί να είναι αντιπαθέστατος.
David Cook: Crap. Τη στιγμή που σκεφτόμουν οτι ο David δεν είναι τίποτα εντυπωσιακό αλλά κάνει τη δουλειά του και είναι συμπαθής και είναι true σε αντίθεση με τον Boyband και το top-10 θα του δώσει μια ωραία προβολή για ό,τι κάνει μετά στην καριέρα του, έπρεπε να πάει και να pull a Chikezie. Φιλέ, δεν είσαι αρκετά memorable για να κάνεις τέτοιες τσαχπινιές. Θα ανησυχούσα, στην θέση του.
David Archuleta: Kαταντάει κάπως γελοίο, ε; Δε φτάνει το πόσο καλός και συμπαθητικός ήταν ως τώρα, βλέπουμε και στο κλιπάκι την Kelly Clarkson geeking out για αυτόν όταν ήταν 11 χρονών, και στα καπάκια τραγουδάει και το "Imagine" (ένα από τα πιο πιασάρικα και πολυφορεμένα τραγούδια όλων των εποχών) με τρόπο που κανείς δεν το έχει πει ποτέ. Τι στα κομμάτια πια;! Πόσο πιο συμπαθής μπορεί να γίνει ο David;! Σε όλο το ενάμιση λεπτό του έψαχνα απεγνωσμένα για ένα λάθος, μάταια. Και όση ώρα του μίλαγαν ο Ryan και οι κριτές έψαχνα απεγνωσμένα να διακρίνω έστω και μια στιγμιαία ένδειξη στο πρόσωπό του οτι όλα αυτά είναι act. Μάταια. Πώς θα χάσει; More to the point, γιατί να χάσει; Είναι απίστευτος.
Should go: Οποιοσδήποτε συνδυασμός των Luke, Jason και Jakuzi θα με ευχαριστήσει.
Will go: Luke σίγουρα. Οι Queen του ήταν όχι μόνο φριχτοί, αλλά και βαρετοί. Για τον Jason δεν είμαι το ίδιο σίγουρος, καθώς είχε μια TaylorHicks-ίτιδα που συναγωνίζεται αυτήν του Jakuzi. Κι επειδή ο ίδιος ο Jakuzi την προηγούμενη ήταν κακός, αντιμίλησε στους κριτές, και αυτή τη βδομάδα ήταν αδιάφορος και οι κριτές ήταν εξίσου αδιάφοροι απέναντί του, όλα αυτά συλλαβίζουν έξοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου