Spoilers μετά το άλμα για την 4η εβδομάδα του shrink show, πιθανώς την καλύτερη όλου αυτού του πρώτου μήνα.
Mε πόσους διαφορετικούς τρόπους αγαπώ τη Sophie; Τα δικά της sessions είναι αυτά που, βδομάδα με τη βδομάδα, με ενδιαφέρουν όλο και περισσότερο, αυτά που με στεναχωρούν πιο πολύ όταν κάτι δεν πάει καλά, αυτά που με χαροποιούν όταν σημειώνεται κάποια σημαντική πρόοδος. Ή και τα δύο μαζί, σε περιπτώσεις σαν αυτή προς το τέλος του επεισοδίου όπου η μικρή γυμνάστρια επέτρεψε επιτέλους στον εαυτό της να θυμηθεί καθαρά τη στιγμή του ατυχήματος και αποφαισμένη να δηλώσει πως ήθελε να δώσει τέλος στη ζωή της.
Ο Paul ξεκάθαρα νοιάζεται υπερβολικά για τη Sophie, εμφανές από τον τρόπο που συμπεριφέρεται απέναντί της. Όχι τόσο ως αναλυτής, αλλά περισσότερο ως πατέρας: αφήνει τα συναισθήματά του στην επιφάνεια, ανταλλάζει μαζί της δίχως διασταγμό θέσεις, σπάει το φράγμα γιατρού-ασθενή αγκαλιάζοντάς την στοργικά, αποκαλεί καθίκι το αρχίδι που της είπε την τρομακτική ατάκα "You fuck like you've been sexually abused."
Η Gina θέτει ένα ενδιαφέρον ερώτημα στον Paul, κατά πόσο θεωρεί πως η αμεσότητα τον κάνει αποτελεσματικότερο στη δουλειά του, κι αυτός μοιάζει να είναι σίγουρος για την καταφατική απάντηση, έτσι όωπς ξεσπά σε μια σύγκριση των μεθόδων τους. Φυσικά το αποτέλεσμα θα δείξει αν ο Paul έχει δίκιο, αλλά για την ώρα πιστεύω πως η δουλειά του με τη Sophie είναι αξιοθαύμαστη. Όχι οτι ξέρω οτιδήποτε έχει να κάνει με την ψυχολογία, αλλά στα μάτια μου αυτή η απόπειρα αυτοκτονίας της Sophie με υπνωτικά χάπια έμοιαζε πράγματι περισσότερο με δοκιμασία παρά με αυθεντική απόπειρα. Το σημαντικότερο όμως, σε αντίθεση με το ατύχημα με το ποδήλατο, εδώ η Sophie είχει πλήρη συναίσθηση του εαυτού και των πράξεών της, και δεν ήταν το υποσυνείδητο που την κατηύθυνε σα μαριονέτα. Πιστεύω και ελπίζω πως θα τα καταφέρει, τελικά.
Το session της Sophie ήταν ανυπέρβλητο, συναισθηματικά, και γι'αυτό επισκίασε ακόμα και το τυπικά σημαντικότερο γεγονός της εβδομάδας, δηλαδή την εξομολόγηση του Paul. Αν και ήταν ξεκάθαρο πως είναι καψουρεμένος με τη Laura, δεν περίμενα πως ήταν τόσο ερωτευμένος μαζί της-- το κλείσιμο του επεισοδίου της Gina με άφησε εξίσου άναυδο με εκείνη. Τελικά φαίνεται πως ο Paul πράγματι είχε συγκεκριμένο στόχο για αυτά τα sessions εξαρχής, και οδηγούσε πάντα την συζήτηση προς τη Laura με σκοπό να κάνει τη Gina να του αποσπάσει την ομολογία που ο ίδιος δεν ήταν έτοιμος να κάνει από μόνος του.
Αυτή λοιπόν είναι η κατάσταση. Η Laura έχει πιάσει και πηδάει έναν closet gay ασθενή του Paul μόνο και μόνο για να τον κάνει να ζηλέψει, και διάολε λειτουργεί. Το ύφος του Paul καθώς έδιωχνε ουσιαστικά τον Alex από τη θεραπεία ήταν ανεκτίμητο και σχεδόν θα με στεναχωρούσε αν δεν έβρισκα τη Laura τόσο ανυπόφορο άτομο. Σοβαρά τώρα, αν δεν ήταν για την ξεκάθαρη hotness της, ποιον άλλο λόγο θα είχε ο Paul να την ερωτευτεί; 4 μισάωρα έχουμε περάσει μαζί της, και ένα στοιχείο που να μου αρέσει σε αυτό το άτομο δεν έχω καταφέρει να βρω. Ακόμα και στον Alex θαύμασα το πόσο καλύτερος άνθρωπος γίνεται από βδομάδα σε βδομάδα, και είχα βρει πολύ γλυκό το πώς αποδέχτηκε τον outsider γιο του και κατάφερε να νιώσει και μια περηφάνια γι'αυτόν κιόλας, παρότι είναι όλα όσα μισούσε ο ίδιος ο Alex. Η Laura μοιάζει απλά υπερβολικά υστερική ως άνθρωπος, και κάποια που σίγουρα κάποια που θέλει να ελέγχει τα πάντα. Ugh.
Α, και εξακολουθώ να μη μπορώ ένα λόγο να νοιαστώ για τον Jake και την Amy. Η τοποθέτησή τους ανάμεσα στα δύο πιο ενδιαφέροντα επεισόδια κάθε βδομάδας δε βοηθάει την κατάσταση, επίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου