US TV #1,000: BtVS, Season 8, Issue 12

It's only fitting. To blog που (πολύ απλά) δε θα υπήρχε αν δεν ήταν για την Buffy the Vampire Slayer, βαράει σήμερα το 1,000ό του post με τον σχολιασμό του υπερπολυσυζητημένου νέου επεισοδίου της σειράς. Το οποίο, κλείστε λίγο τα αυτιά σε όλο το marketing plan και τις out of context φωνές "αγανακτισμένων" αναγνωστών, είναι ένα από τα καλύτερα της σειράς.

Ξέρετε, και των 8 σεζόν δηλαδή. Huge spoilers μετά το άλμα.

Έγραψα τον προηγούμενο μήνα:

Για μένα υπάρχει κάτι ιδιαίτερα γοητευτικό σε μια τέτοια σχέση, βασισμένης στη γνώση του one-sided, unrequited έρωτα. Η Satsu γίνεται άμεσα χαρακτήρας που πρέπει να προσέχουμε και η Buffy βρίσκει ένα επιπλέον στήριγμα, φυσικά με το σετάκι νέων ενοχών. ("ό,τι με αγαπάει πεθαίνει.")

Ξεκάθαρα, η εξέλιξη αυτού του τεύχους δεν ήρθε από το πουθενά, αλλά ταυτόχρονα, ήρθε. Με βάση τα όσα είχαν προηγηθεί, θα περίμενα ίσως μια will-they-won't-they κατάσταση που θα τραβούσε για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, με τη Buffy να αγωνιά για τις ηθικές προεκτάσεις της όποιας απόφασής της. Και μόνο αυτές-- γιατί μπορεί η Buffy να ήταν και να είναι βασικά straight, αλλά ήταν ξεκάθαρο από το 'Beautiful Sunset' οτι βρίσκει τη Satsu cool και σέξι, και είναι open-minded κοπέλα, και περιτρυγιρίζεται από εκατοντάδες slayers, εξ ου και η πλήρης προδιάθεσή μου (από το προηγούμενο κιόλας) να δεχτώ την πιθανότητα μιας σχέσης μεταξύ των δυο τους.

Όμως αντί να πάρουμε μια ιστορία τραβηγμένη, είχαμε τη φοβερή ιδέα του Drew Goddard να ρίξει τις δύο κατευθείαν στο κρεβάτι, και μετά να τις αφήσει να ξεκαθαρίσουν το συναισθηματικό χάος στο οποίο μπορεί εν δυνάμει να βρεθούν να παρασύρονται. Αυτό κάνει για μια δροσερή αλλαγή ρυθμού απέναντι στην καθιερωμένη δομή αντίστοιχων πλοκών, κι επιπλέον μας χάρισε μιας από τις πιο memorable σκηνές στην ιστορία της σειράς. Τι ενδιαφέρον όμως προσφέρει αυτή η εξέλιξη, την οποία o Whedon είχε ξεκάθαρα προκοικονομήσει από το πρώτο κιόλας επεισόδιο;

Επιφανειακά μπορεί κανείς να διακρίνει ομοιότητες με τη σαδομαζοχιστική σχέση της με τον Spike, και το πώς όπως τότε έτσι και τώρα απλώς βρέθηκε κάποιο διαθέσιμο κορμί για να γεμίσει το κρεβάτι σε μια περίοδο που η Buffy νιώθει αποκομμένη από τα πάντα. Όμως μια καλύτερη ματιά θα δείξει το πολύ πλουσιότερο subtext αυτού που συνέβη εδώ. Ναι, η Buffy βρήκε κάποια που τη λατρεύει σε μια στιγμή που δεν παίρνει τα ίδια συναισθήματα από σχεδόν κανέναν, αλλά την ίδια στιγμή τίθεται ένα καθαρά ηθικό ζήτημα εκμετάλλευσης. Όχι μονόπλευρο, μάλιστα, καθώς και η Satsu εμπλέκεται σε αυτή τη δομή του στρατού των slayers, δομή που ενδεχομένως να φέρει τις δυο τους σε πολύ άβολη θέση στο μέλλον, κατά τη διάρκεια κάποιας αποστολής. Ακόμα, εκμεταλλεύτηκε η Buffy τα δηλωμένα αισθήματα της Satsu για αυτήν για να πάρει αυτό που χρειαζόταν, μόνο για να πατήσει στη συνέχεια στο άλλοθι του σεξουαλικού προσανατολισμού της και να το λήξει άμεσα;

In pure Whedonesque fashion, την όλη σοκαριστική εξέλιξη/εν δυνάμει βαθιά μελέτη του έρωτα σε σχέση με την ισχύ και τη δύναμη, ήρθε να διακόψει μια απολαυστική και 100% φαρσική σκηνή, με όλο το καστ της σειράς να γίνεται μάρτυρας των, ερμ, καυτών εξελίξεων, δίνοντας ο ένας πάσα στον επόμενο. Τι να πρωτοθυμηθούμε, την είσοδο του Xander και την αναφορά στο όνειρό του; Μπα, μάλλον την instant classic του Andrew, “Hi nude Asian girl.” Πρώτα ήρθε ο Vaughan να γράψει τη Faith τόσο επιβλητικά που τώρα οι πάντες θέλουν Faith spin-off από αυτόν. Τώρα ο Drew Goddard μας υπενθυμίζει πόσο φανταστικά γράφει τον Andrew-- με αυτό το ρυθμό κάθε χρόνο θα θέλουμε δυο spin-off Buffy.

Χμ, ας τα κάνουμε 3, γιατί (δείτε κι αυτό) ο Cloverfield Drew εμφανέστατα αγαπάει τον Dracula, και προσωπικά δε θα χόρταινα μια κωμική σειρά με τις ατυχείς περιπέτειες του Δράκουλα και του buttmonkey Xander. Fun fun fun! Μόνο που τώρα το fun είναι not so much that, αλλά μια επική περιπέτεια in the making, με τη Buffy και το Δράκουλα φαινομενικά να κυνηγάνε δρακουλοβαμπίρ στο Τόκυο πριν αυτά... κάνουν τι, ακριβώς;

To scythe είναι κάτι περίεργο να έρθει πάλι στην επιφάνεια. Πολύ συγκεκριμένο για να είναι χωρίς λόγο, ε; Συνυπολογίστε και τους ισχυρισμούς του Twilight οτι θα εξαλείψει τη μαγεία, στέλνοντάς μας ουσιαστικά στο σύμπαν του κόμικ Fray, όπου και συμπτωματικά (;) πρωτοεμφανίστηκε το scythe. Και σκεφτείτε παράλληλα οτι η κεντρική θεματική της σεζόν μοιάζει να είναι το βάρος και η ευθύνη της συνέπειας, με κεντρικό παράδειγμα την επόμενη μέρα του ξορκιού της Willow στο τέλος της 7ης σεζόν... Πάει το μυαλό όλων εκεί που πάει και το δικό μου

So, συνοψίζοντας. Δράκουλας. Βαμπίρ/ζωομάγοι. Scythe. Τόκυο. Satsu. Πράξεις και συνέπειες. Drew freakin' Goddard. Αν αυτό δεν εξελιχθεί στο καλύτερο επεισόδιο της σεζόν, να μη με λένε Tyler. (OK, δε με λένε Tyler, αλλά το πιάσατε.)