That's it for me: 'Heroes'

Αποχαιρετισμός για μια σειρά, μετά το άλμα.

Υπήρξε απόλαυση για κάποιο διάστημα, το να παρακολουθώ το 'Heroes' περιμένοντας πώς και πώς την ώρα που θα το έθαβα για το blog. Η τελευταία φορά που είχα την ψευδαίσθηση οτι πρόκειται για σειρά άξια λόγου ήταν πίσω εκεί προς το τέλος της 1ης σεζόν, πριν δηλαδή η ψευδαίσθηση καταρρεύσει με το θρυλικά κακό εκείνο φινάλε. Κι από τότε έχει περάσει ενάμισης χρόνος. Ενάμισης χρόνος κακής τηλεόρασης, με χαρακτήρες που κάνουν μεταξύ τους διαγωνισμό ηλιθιότητας, με σεναριογράφους που σχεδόν προκαλούν ο ένας τον άλλον για το ποιος θα σκεφτεί την πιο τεμπέλικη απόδραση από τις διάφορες εντυπωσιακές σε scope ιστορίες που ξεσηκώνουν από τα κόμικς που έχει διαβάσει ο Jeph Loeb.

Στο μεγαλύτερο διάστημα της πρώτης σεζόν, οι τύποι μας είχαν ξεγελάσει. Όλους. Οι συγκρίσεις με το 'Lost' έδιναν κι έπαιρναν, να επιτέλους μια σειρά που κυλάει γρήγορα και ξέρει πού πάει. Όπως φάνηκε έπειτα όμως, ούτε πού πήγαινε ήξερε, ούτε να κυλάει γρήγορα πολυήξερε. Η δεύτερη σεζόν της σειράς θα παραμένει για πάντα σύμβολο, ένα από τα χειρότερα σύνολα επεισοδίων στην πρόσφατη μνήμη: αργόσυρτοι ρυθμοί, τραγικοί νέοι χαρακτήρες, σοκαριστικά κακή αίσθηση storytelling, σενάριογράφοι που στρίμωχναν τους αυτούς τους σε μια γωνία για να γράψουν απλά στην επόμενη σκηνή οτι δεν υπάρχει πια εκεί τοίχος.

Στην πραγματικότητα τα περσινά επεισόδια ήταν τόσο άθλια που δε χόρταινα να γράφω γι'αυτά. Ο ορισμός του punching bag. Πόσο όμως να ασχοληθείς με κάτι που δε σου αρέσει καθόλου; Με πόσους τρόπους να γράψεις οτι ο Mohinder είναι πανηλίθιος; Πόσο πολύ να σπάσεις πλάκα με την παντελή έλλειψη έμπνευσης; Πόσες τρύπες να κάνεις στην καρα-διάτρητη εσωτερική λογική αυτού του πράματος; Και τι λόγια να βρεις για τις κάκιστες ηθοποιίες;

Στη νέα σεζόν που ξεκίνησε την περασμένη βδομάδα, ένας μελλοντικός Peter συναντάει σε ένα μελλοντικό γκαράζ μιας μελλοντική Claire. Το ξέρουμε αυτό γιατί είναι όλα σκοτεινά και goth-cool, με ουλές στο πρόσωπο (παρότι μπορεί πολύ απλά να την εξαφανίσει), και κολλητά leather outfits, και σοβαρά πρόσωπα, και μαλλιά γλυμένα από αγελάδα, και όλα αυτά τα πολύ επιβλητικά. Η Claire πλησιάζει τον Peter, ο οποίος σε αυτό το σημείο πλέον είναι βασικά θεός, και επιχειρεί να τον σκοτώσει, πυροβολώντας τον με ένα όπλο με το οποίο τον σημαδεύει για περίπου 47 ώρες. Και νομίζατε οτι πέρασαν για πάντα οι μέρες που κάποιος προσπάθησε να σκοτώσει τον Sylar με ένα παρκόμετρο.

Έτσι ο Peter γυρίζει στο παρόν μας, με στόχο να αποτρέψει ένα ακόμα χαλασμένο μέλλον. Τώρα, αυτό παρουσιάζει δύο βασικά προβλήματα. Πρώτον, όσο η σειρά διατηρούσε (ακούσια, όπως μάθαμε μετά) την ψευδαίσθηση λειτουργίας σε ένα ντετερμινιστικό σύμπαν όπου κανείς δε μπορεί να αλλάξει παρελθόν και μέλλον, αυτή η ιδέα ήταν πολύ cool. Τώρα απλά ξέρεις οτι κάποιος θα κάνει ένα μαγικό, θα λάβει χώρα μια βαρετή σκηνή μάχης, και οι καλοί θα νικήσουν. Δεύτερον, πώς τα ξέρουμε όλα αυτά; Ίσως γιατί τα έχουμε ξαναδεί στην ίδια σειρά;

Ας μεταφερθούμε σε ένα άλλο σημείο της αφήγησης, εκεί δηλαδή που ο πατέρας του Hiro του αφήνει έναν μετά θάνατον DVD με μία και μόνο απλή οδηγία και ο Hiro πάει και κάνει ακριβώς αυτό που έπρεπε ρητά να ΜΗΝ κάνει. Και ωραία, την έκανε τη μαλακία και ξέθαψε τη μισή φόρμουλα που θα καταστρέψει τον κόσμο ολόκληρο και θα κάνει τον Ando ένα κακό ρομπότ που θα σκτώσει τον Hiro με τις κόκκινες ηλεκτροκλανιές που πετάει από τα χέρια του.
(Δεν είναι φοβερό, by the way, το πώς πάντα υπάρχουν κάτι τόσο απλοϊκώς αποτελεσματικά ματζαφλάρια; Και αφού είναι ένα χαρτί με τόσο τρομακτικές ιδιότητες, γιατί δεν το καίει κάποιος;) Και ωραία, έκανε κι άλλη καπάκι μαλακία και άφησε μια τύπισσα να του το κλέψει και να το πάει στο διαμέρισμά της στο Παρίσι το οποίο ξέρουμε οτι είναι στο Παρίσι γιατί έχει φυσικά θέα τον πύργο του Άιφελ. (Ένα σχόλιο κιόλας, αν επιτρέπεται. Αγαπητή κοπέλα με καρφάκια που τρέχεις γρήγορα, και apparently περίμενες υπομονετικά σε μια γωνιά τον Hiro να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο του πατέρα του για να κλέψεις ο,τι είχε μέσα: Get a life.)

Τις έκανε λοιπόν αυτές τις γκάφες ο μικρός μας Hiro. Θυμίστε μου ξανά λοιπόν για ποιο λόγο δεν πάει μισή ώρα πίσω στο χρόνο για να τις διορθώσει; Ήταν επειδή εκείνη τη μία φορά έχασε 6 μήνες από τη ζωή του μπανίζοντας την Charlie, κι επειδή εκείνη την άλλη φορά πήγε μερικούς αιώνες πίσω και τα σκάτωσε; Grow. Up! Αν αποτύχεις, ξαναπροσπαθείς, βλήμα. Εξάλλου έχουμε εμπεδώσει πως οτιδήποτε έχει γραφτεί σαν γεγονός στο σύμπαν του 'Heroes', ξεγίνεται ανετότατα. Πού είναι το πρόβλημα; Τόσο ξεδιάντροπη αμηχανία σεναριογράφων απέναντι στις υπερδυνάμεις ενός χαρακτήρα ούτε στα χειρότερα 'X-Men' δεν έχω διαβάσει.

Θα μπορούσα να συνεχίσω για παραγράφους ολόκληρες. Για τον νέο και επικότερα ηλίθιο Mohinder που βρήκε και μια bimbo για να έχει να χαίρεται. Για τον Nathan και την πνευματική του αναγέννηση. (Δείτε πόσο πολύ ωριμάζω ως άνθρωπος. Αυτοσυγκρατήθηκα σε σημείο σχεδόν να μην το αναφέρω καν αυτό!) Για τις συνεχιζόμενες προσπάθειες του Zachary Quinto να μας πείσει οτι είναι τρομακτικός και για το οτι καθώς φαίνεται ο Sylar θα είναι Γ Ι Α Π Α Ν Τ Α στο show. Για το οτι ο resident Magneto μας, είναι τελικά γιος της μαμάς Πετρέλη, άρα αδερφός του Peter, και θείος της Claire. (;) Και για το πώς αυτό το τελευταίο μπορεί κάποτε να με είχε νοιάξει, αλλά την ώρα που είμαι στην πόρτα του κινούμενου τρένου έτοιμος να πηδήξω έξω, δεν είναι αυτό που θα με κάνει να γυρίσω και κάτσω μέσα.

*άλμα*