Dollhouse 1x12 'Omega'

“The wrongness of this is so large.” Με την καλή έννοια, πάντα.

Παρακολουθώ καμιά φορά κάποια ταινία ή σειρά τόσο πλούσια σε ιδέες και τόσο προκλητική σε ερωτήματα για την ίδια μας τη φύση, που προσπαθώ μετά να τη βάλω σε γνώριμα καλούπια για να την 'εκτιμήσω', να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις που μου δημιουργεί, ώστε τελικά να απορώ αν αυτό είναι πάντα κάτι χρήσιμο. Τι είναι σημαντικό στην τέχνη; Να ικανοποιηθούμε επειδή κάποιος πέρασε με εξαιρετική επιτυχία ένα αναμενόμενo check list από γνώριμους δραματουργικούς κόμβους ή να μας στείλει ο δημιουργός αδιάβαστος παρουσιάζοντάς μας έστω μια μικρή ιδέα, μια εικόνα, μια σκέψη, ένα ερώτημα που δεν είχαμε ποτέ σκεφτεί από μια συγκεκριμένη σκοπιά;

To Dollhouse είναι άνισο, όπως άνισο είναι οτιδήποτε long-form έχει κάνει ποτέ του ο Joss Whedon, αν καθίσουμε να τα εξετάσουμε όλα ψύχραιμα. Έχει μια ερμηνευτικά αδύναμη πρωταγωνίστρια. Στη μισή της διάρκεια η σειρά δεν ήξερε τι είναι. Οι τίτλοι αρχής είναι σκατά. Η σκηνή δράσης στο εργοστάσιο από το φινάλε ήταν ηλίθια. Whatever. Δε με νοιάζει. Όπως δε με ένοιαζε που ο Xander φυλακίστηκε από μια preying mantis. Όπως δε με ένοιαζε που όλη η πρώτη σεζόν του Angel ήταν ένα snooze-fest. Όπως δε με πείραξε όταν ο Ted του John Ritter προέκυψε ανθρωπόμορφο ρομπότ. Όπως ξεπέρασα το οτι ο Boreanaz δεν ξέρει να παίζει δραματικές σκηνές για να σώσει τη ζωή του.

Δε με νοιάζει που το Dollhouse είναι 'άνισο', γιατί στη μεγάλη κοσμική ζυγαριά όλα αυτά που έκανε λάθος (είτε επειδή το δίκτυο επέβαλε στον Whedon ένα format εξόφθαλμα λάθος, είτε επειδή ο Whedon δεν ξέρει να διαλέγει πρωταγωνιστές, είτε επειδή ο Minear δεν ξέρει να στρώνει ρυθμό σε σκηνές δράσης) τελικά δε σημαίνουν τίποτα μπροστά σε αυτά που κατάφερε.

Και μιλάω για τη σκηνή στο εργοστάσιο και τον Alpha να προσπαθεί οριστικά και αμετάκλητα να σβήσει την Caroline, συνεχίζοντας το έργο που ξεκίνησε από το πρώτο επεισόδιο όταν και σκότωσε την οικογένειά της, για να γράψει πάνω στην Echo τίποτα άλλο παρά τη Νύφη για τον Frankenstein του. (Σε μία μόνο από τις πολλές έξοχες κινηματογραφικές αναφορές του επεισοδίου, που με τη σειρά τους υπογραμμίζουν το meta στοιχείο, στο οποίο θα επανέλθω όταν γράψω για το 10ο επεισόδιο- δεν το ξεχνώ αυτό.)

Σε εκείνη την ανεπανάληπτη σκηνή, το σώμα της Caroline στάθηκε απέναντι στο πνεύμα της και μαζί ουσιαστικά συζήτησαν για την ψυχή της Echo. Αν η Caroline βρισκόταν μες στη Wendy τη σερβιτόρα, τότε μέσα στην Echo τι υπήρχε; Ναι, όλες οι προσωπικότητες που είχε ζήσει ποτέ, αλλά η κόλλα που τις ένωνε όλες, που τις έκανε έναν συμπαγή άνθρωπο; Tα residuals της Caroline, αυτό που απλουστευτικά έχουμε βαφτίσει ψυχή επειδή δεν ξέρουμε τι είναι.

Λίγες σκηνές παρακάτω, ο Topher ρωτά την Whiskey/Claire Saunders γιατί δεν άνοιξε τους φακέλους του, γιατί δεν θέλει να ανακαλύψει ποια είναι. "I know who I am," απαντάει αυτή και φεύγει. "Ποια είναι;" είναι η λογική και ενστικτώδης αντίδραση του θεατή. Well, αυτή είναι η ερώτηση, έτσι δεν είναι;

Υπάρχουν πολλές ακόμα πτυχές στην αποκάλυψη της Whiskey. Πρώτα όπως μας εξέπληξε όλους (ακόμα και όσους το περιμέναμε πως η Claire ήταν doll) στην φαντασίωση/Natural Born Killers του Lars (...and the Real Girl), και στη συνέχεια όταν είδαμε πώς ακριβώς απέκτησε τις πληγές της. Το set-up για αυτού του είδους την προσωπικότητα-φάντασμα είχε γίνει με το επεισόδιο που προσπέρασα.

Η ιδέα με είχε ιντριγκάρει από τότε, αλλά εδώ παίρνει το αληθινό της payoff, καθώς συνειδητοποιούμε οτι αυτό το σπασμένο ον (και δε μιλάω μόνο για τις πληγές της σάρκας) μοιάζει να βρίσκεται αλλού όλες τις στιγμές όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή ακριβώς δεν είναι όλη εκεί. "Nαι, ο δρ. Saunders είναι εκεί μέσα," σα να μας λέει ο Whedon. Αλλά ο τρόπο με τον οποίον η Αmy Acker παίζει εξαρχής το ρόλο σα να ήταν φάντασμα, σα να επρόκειτο για μια σκιά ανθρώπου, συμπληρώνει την παραπάνω φράση με πληρέστερο τρόπο από όσο θα μπορούσαν οι λέξεις. Αυτά παίρνεις όταν ξέρεις από την αρχή τι ιστορία θες τελικά να πεις, βάζεις στο ρόλο κάποιον που ξέρει να αποδίδει τα μικρά ερμηνευτικά αγγίγματα που απαιτούνται, και ξέρεις πότε πρέπει να γράψεις λόγια και πότε να σιωπήσεις.

Η Echo δίπλα στην Caroline. H Claire καθώς αποκτά συνείδηση ως Whiskey. Οι ουλές του πρώτου θύματος του Alpha όταν ακόμα ήταν Karl. Εικόνες πολύ μεγαλύτερες από λέξεις, νοήματα σπουδαιότερα από το κατά πόσο τα 5 πρώτα επεισόδια ήταν καλά ή σάπια. Το Dollhouse κατέληξε πράγματι σε ένα σημείο που δικαιολογεί την ύπαρξή του. Η άρνησή του να φτάσει εκεί ακολουθώντας συμβατικούς δρόμους ανάπτυξης χαρακτήρων το έκανε ακόμα πιο συναρπαστικό, και το απόλυτο σκοτάδι με το οποίο έλουζε τα πάντα, ακόμα και τους ήρωές του, μπορεί να το κάνει ζόρικο ως entertainment αλλά το κάνει ανεκτίμητο ως τέχνη.

Ακόμα και το κοντινότερο που έχει το Dollhouse σε καθαρό ήρωα, τον Paul Ballard, αρνείται να το κάνει εύκολο για τον θεατή να ταυτιστεί μαζί του, επιλέγοντας να υπογραμμίσει τις σκιές μέσα του. Εξαρχής αυτό του το quest για τη σωτηρία της όμορφης πριγκήπισσας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια φαντασίωσή του για την πανέμορφη γυναίκα που θα την σώσει κι εκείνη θα τον ερωτευτεί. Υπό μία έννοια, ο Ballard ήταν πάντα ο πελάτης του dollhouse που δεν χρειάστηκε να πληρώσει δολλάριο για τις υπηρεσίες του.

Ο διχασμός του ανάμεσα στο ανιδιοτελώς σωστό και στην προσωπική του φαντασίωση δεν σβήστηκε ποτέ από τη σειρά, πόσω μάλλον σε αυτό το finale, με δύο σκηνές-κλειδιά. Η πρώτη, όταν καταφθάνει το FBI, και αυτός επιχειρεί να τους διώξει. Ίσως. Ο διάλογός του με τον Mark Sheppard είναι ιδιοφυής επειδή δεν είμαστε 100% σίγουροι τι προσπαθεί να πετύχει. Ναι, μπορεί απλά να ήθελε να του πει αυτό που ήξερε πως θα τον έδιωχνε, για να συνεχίσει το quest του. Ή μπορεί όντως να ήθελε το FBI να επέμβει και να βάλει τέλος στο dollhouse. Ή μπορεί και ο ίδιος να μην ήξερε.

Το οποίο οδηγεί ιδανικά στην απόφασή του στο φινάλε, να εργαστεί για το dollhouse. Η εξαρχής εμμονή του με αυτό υποννοούσε πως ποτέ το ζήτημα δε θα ήταν τόσο απλό όσο το βρίσκω->εξολοθρεύω, και όπως και στη σκηνή με το FBI, δεν είναι βέβαιο αν ο Ballard δουλεύει απλώς για τον εχθρό ώστε να τον καταρρίψει από μέσα ή αν απλά επειδή εκεί έπρεπε πάντα να βρίσκεται. Ούτε ο ίδιος είναι σίγουρος, αλλά χωρίς αμφιβολία θα προσπαθεί διαρκώς να πείσει τον εαυτό του για το πρώτο, όπως ακριβώς στο 'Man on the Street' βρισκόταν διαρκώς σε άρνηση για την αφύσικη ψύχωσή του με την Caroline, όπως του είχε υποδείξει ο Patton Oswalt.

H σειρά μας αφήνει για την ώρα με τον Paul σε αυτή τη νέα θέση ισχύος, τον Alpha ξαμολυμένο, την Claire με επίγνωση της πλαστικότητάς της και με την Echo σε στάδιο απόλυτου self-awareness. ("Caroline") Το αν αυτά θα παίξουν καθόλου στο 'Epitaph One', το οποίο κατά τα φαινόμενα δε θα δούμε μέχρι τα μέσα του Ιουλίου, ή αν θα εξελιχθούν σε μια δεύτερη σεζόν, είναι κάτι που για την ώρα δεν το γνωρίζουμε. Αλλά ελπίζω αυτή να μην είναι η τελική στάση αυτών των χαρακτήρων- αυτό το premise που ο Whedon προσέγγισε από την ανάποδη, έχει ακόμα πάρα πολλά να δώσει.

~-~

Κάποια σκόρπια σχόλια πριν κλείσω:


1. Όπως ανέφερα και παραπάνω, το επεισόδιο δεν ήταν χωρίς τα προβλήματά του. Μοιάζει σα να έλειπε κάποια σημαντική σκηνή ανάμεσα στην τελευταία μας ματιά στην Echo στο εργοστάσιο και στο τελευταίο πλάνο του επεισοδίου. Επίσης, απουσιάζει ολόκληρη η εμπλοκή των Sierra/November στη δράση (βλέπε και φωτό), η οποία apparently ήταν τροφαντή σε διάρκεια και είχε και επιπλοκές κιόλας. Είναι ένα άλφα κατόρφωμα να καταφέρεις να έχει τόσο deleted material σε ένα επεισόδιο ήδη μεγάλης διάρκειας (50 λεπτά, όπως όλα του Dollhouse), αλλά φαντάζομαι έχει να κάνει και με το πόση διαδρομή έπρεπε να καλυφθεί στο β' μισό της σεζόν για να φτάσει ο Whedon στο σημείο που εξαρχής ήθελε. Υπό μία έννοια τα 5 πρώτα επεισόδια βοήθησαν ώστε τα υπόλοιπα 6 (πλην εκείνου στο κολλέγιο, δηλαδή) να είναι εντελώς χωρίς ανάσα.

2. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Minear γράφει για έναν ήρωα που συντάσσει τις δυνάμεις του με τον εχθρό. Την προηγούμενη φορά it turned out just fine. Αφήστε που το δίδυμο Ballard/Boyd είναι φτιαγμένο για μεγάλα πράγματα!

3. Νιώθω πως ίσως έχασα κάτι, αλλά τελικά γιατί ο Topher προγραμμάτισε την Claire να τον μισεί; Was it something Whiskey said; (LOL)

4. By the way, τα δύο links που έχω βάλει ως παραδείγματα στην κορυφή του ποστ δεν είναι τυχαία. Και τα δύο είναι εξέχουσες περιπτώσεις πρόσφατου metafiction, όπως πιστεύω ακράδαντα πως είναι και το Dollhouse. Είναι σίγουρα αντικείμενο ενός διαφορετικού ποστ, αλλά η κεντρική ιδέα είναι πως ο Topher είναι βασικά ο Whedon και το dollhouse είναι, ερμ, το Dollhouse.

5. Aς δώσουμε κι άλλο ένα χειροκρότημα στον Alan Tudyk, ναι; Δεν είμαι σίγουρος πώς αισθάνομαι για το οτι δραπέτευσε, βέβαια, αλλά αυτή τη στιγμή είναι το τελευταίο που με απασχολεί.

6. Ο Whedon πρόσφατα είπε σε συνέντευξή του:

Just to get back to how the season unfolded, the idea that the Dollhouse is part of a much larger scheme or entity, was that your plan from the beginning?
That was more -- that came from Fox. My original conception was, the Dollhouse really was its own organization, this black market wing of this big corporation that was doing a lot of good. And that this really was a very private experience. Fox said, "We would be more interested if they were up to no good." I said, "Well, OK."

So if I understand correctly, your original conception was that this was a bunch of good guys making their money off …
Making money off of bad guys' endeavors. It's like, they are doing important brain research and helping cure things and around the world the most respected medical facility, blah blah blah. But under the boards, they're funding themselves with this naughty place.

And Fox wanted the corporation to be up to no good?
They [said, "The Dollhouse] has all this information, it would be interesting if they were using it in a different way than just keeping it secret." So the questions become, who's involved in that, who really believes that they're doing something weirdly altruistic, and who knows if there's some greater scheme at work?

Sigh. Το πείραγμα για τη 2η σεζόν έχει ήδη αρχίσει πριν καν υπάρξει 2η σεζόν. Φυσικά, γιατί να εξερευνήσουμε την ηθική μιας τόσο γκρίζας περιοχής, όταν μπορούμε να την κάνουμε Fox-μαύρη σα να ξεπήδησε από το Prison Break; Joss, βιάσου με εκείνο το σίκουελ στο Dr. Horrible, πληζ.

.