The Unusuals: This show is not Important.

Kαμιά φορά σε χτυπάνε από εκεί που δεν το περιμένεις. Εκεί που το NYPD Blue συναντά το Office και το SNL, το Unusuals ήταν σίγουρα η πιο περίεργη σειρά της σεζόν. Σημαντική ή όχι δεν ξέρω και δε με νοιάζει αν είναι, γιατί την έχω στην καρδιά μου.

Στο πιο παραπεταμένο αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης, οι πιο περιθωριακοί χαρακτήρες που θα συναντήσετε ποτέ σε cop show κάνουν μέρα με τη μέρα και επεισόδιο με επεισόδιο τη δουλειά τους, αγωνιζόμενοι πρώτα και κύρια να τα βρουν με τον εαυτό τους. Ξεχάστε τους συνήθεις τύπους που έχετε μάθει να συναντάτε σε όλες αυτές τις σειρές. Το Unusuals τιμά τον τίτλο του, δίνοντας μια εντελώς φρέσκια προσέγγιση στη συνήθη δομή του procedural όχι ανατρέποντάς το, αλλά στελεχώνοντάς το με τους πιο υπέροχους και αγαπημένους outsiders που έχει δει τελευταία η τηλεόραση.

H Casey (της Amber Tamblyn) είναι πλουσιοκόριτσο που σιχαίνεται τους μη-κανόνες της ζωής της και την απαρνείται, επιλέγοντας μια καριέρα που θα την κάνει χρήσιμη σε κάποιον. Ο Alvarez είναι ο τύπος ανθρώπου που αυτο-φυλακίζεται πείθοντας τον εαυτό του πως είναι καλύτερος από τους γύρω του. Οι Leo Banks και Eric Delahoy (Harold Perrinau και Adam Goldberg, αντίστοιχα, καλύτεροι από ποτέ) είναι η καρδιά του show: υπέροχα αταίριαστο ζευγάρωμα, ο πρώτος είναι υποχόνδριος που φοβάται πως θα πεθάνει στα 42, και ο δεύτερος παραιτημένος από τη ζωή, με αυτοκτονικές τάσεις, έχοντας μόλις διαγνωστεί με όγκο στον εγκέφαλο.

Οι υποθέσεις, όταν δεν είναι εντελώς γιούχου αστειάκια (στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς, το αστυνομικό τμήμα βρίσκεται στο κυνήγι ενός αρρωστημένου διαρρήκτη που αντί να κλέβει τα σπίτια που ανοίγει, τα μετατρέπει σε πλατό για τσόντες που γυρίζει), είναι κατασκευασμένες ώστε να στέλνουν τους χαρακτήρες σε ταξίδια ψυχής. Όχι με τον πλαστό τρόπο που βλέπουμε κάθε βδομάδα σε κάτι σαν το Grey's Anatomy. Δε θα βρείτε εδώ προφανείς παραλληλισμούς που οδηγούν σε self-aware μονολόγους στο τέλος κάθε επεισοδίου. Εδώ οι διαδρομές είναι ειλικρινείς, είναι βιωματικές. Δεν είναι ανόητες checklists συμπτώσεων.

Υπάρχει επεισόδιο που ο Leo έρχεται αντιμέτωπος με τη φοβία του, αλλά δεν είναι έτοιμος γι'αυτήν. Ο Eric θα οδηγήσει σε λύτρωση ένα ζόμπι που ακροβατεί ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών παρέα με τις φιλοσοφίες του Kurt Vonnegut. Η Casey θα εμπλακεί με τον φυσικό της περίγυρο πριν αποφασίσει ποια θέλει να είναι. Όλοι οι υπέροχοι χαρακτήρες θα ζήσουν τις πολύ προσωπικές του περιπέτειες, αλλά αυτό δε σημαίνει πως ξέρουν τις απαντήσεις. Αυτό που μετράει για αυτούς τους Unusuals είναι το οτι σε κάθε στιγμή έχουν δίπλα τους ανθρώπους τους. Όχι εκείνους που διατάζει το DNA, αλλά αυτούς που έχει ξεβράσει δίπλα τους η ζωή.

Ένας αληθινός ύμνος στο bromance (με εκείνο των Banks-Delahoy να είναι ένα από τα υπεροχότερα που έχω δει ποτέ), το Unusuals είναι αστείο, είναι γλυκό, είναι έξυπνο, είναι πάνω από όλα άκρως ανθρώπινο. Δεν καθηλώνει με μεγάλες θεματικές, δεν επιχειρεί ούτε για μια στιγμή να προσποιηθεί πως είναι σημαντικότερ ή βαθύτερο (ή καλύτερο) από ό,τι είναι. Είναι απλώς... αυτό. Μια αναπάντεχη oddity που εξαφανίστηκε όσο ήσυχα ήρθε, που θα την αγαπήσεις παρά (ή ίσως χάρη) στις αδυναμίες της και που οι βλέψεις της ήταν απλώς να ζεστάνει και να διασκεδάσει τους λίγους θεατές που θα την αγκάλιαζαν.

Προσωπικά την είχα προσπεράσει όταν φάνηκε πως θα πήγαινε για κόψιμο (και όταν οι κριτικές την αγνόησαν), αλλά ένας πολύ καλός φίλος επέμενε να την παρακολουθήσω, και ευτυχώς. Γιατί στα 10 επεισόδια που διήρκεσε, το Unusuals μου αφήνει σίγουρα μια σειρά από μικρές στιγμές που χαίρομαι που έχω δει.

Όπως αυτή:


Να το τσεκάρετε. Θα σας κάνει καλό.

.