The Unusuals: This show is not Important.


Kαμιά φορά σε χτυπάνε από εκεί που δεν το περιμένεις. Εκεί που το NYPD Blue συναντά το Office και το SNL, το Unusuals ήταν σίγουρα η πιο περίεργη σειρά της σεζόν. Σημαντική ή όχι δεν ξέρω και δε με νοιάζει αν είναι, γιατί την έχω στην καρδιά μου.

Στο πιο παραπεταμένο αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης, οι πιο περιθωριακοί χαρακτήρες που θα συναντήσετε ποτέ σε cop show κάνο
υν μέρα με τη μέρα και επεισόδιο με επεισόδιο τη δουλειά τους, αγωνιζόμενοι πρώτα και κύρια να τα βρουν με τον εαυτό τους. Ξεχάστε τους συνήθεις τύπους που έχετε μάθει να συναντάτε σε όλες αυτές τις σειρές. Το Unusuals τιμά τον τίτλο του, δίνοντας μια εντελώς φρέσκια προσέγγιση στη συνήθη δομή του procedural όχι ανατρέποντάς το, αλλά στελεχώνοντάς το με τους πιο υπέροχους και αγαπημένους outsiders που έχει δει τελευταία η τηλεόραση.

H Casey (της Amber Tamblyn) είναι πλουσιοκόριτσο που σιχαίνεται τους μη-κανόνες της ζωής της και την απαρνείται, επιλέγοντας μια καριέρα που θα την κάνει χρήσιμη σε κάποιον. Ο Alvarez είναι ο τύπος ανθρώπου που αυτο
-φυλακίζεται πείθοντας τον εαυτό του πως είναι καλύτερος από τους γύρω του. Οι Leo Banks και Eric Delahoy (Harold Perrinau και Adam Goldberg, αντίστοιχα, καλύτεροι από ποτέ) είναι η καρδιά του show: υπέροχα αταίριαστο ζευγάρωμα, ο πρώτος είναι υποχόνδριος που φοβάται πως θα πεθάνει στα 42, και ο δεύτερος παραιτημένος από τη ζωή, με αυτοκτονικές τάσεις, έχοντας μόλις διαγνωστεί με όγκο στον εγκέφαλο.

Οι υποθέσεις, όταν δεν είναι εντελώς γιούχου αστειάκια (στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς, το αστυνομικό τμήμα βρίσκεται στο κυνήγι ενός αρρωστημένου διαρρήκτη που αντί να κλέβει τα σπίτια που ανοίγει, τα μετατρέπει σε πλατό για τσόντες που γυρίζει), είναι κατασκευασμένες ώστε
να στέλνουν τους χαρακτήρες σε ταξίδια ψυχής. Όχι με τον πλαστό τρόπο που βλέπουμε κάθε βδομάδα σε κάτι σαν το Grey's Anatomy. Δε θα βρείτε εδώ προφανείς παραλληλισμούς που οδηγούν σε self-aware μονολόγους στο τέλος κάθε επεισοδίου. Εδώ οι διαδρομές είναι ειλικρινείς, είναι βιωματικές. Δεν είναι ανόητες checklists συμπτώσεων.

Υπάρχει επεισόδιο που ο Leo έρχεται αντιμέτωπος με τη φοβία του, αλλά δεν είναι έτοιμος γι'αυτήν. Ο Eric θα οδηγήσει σε λύτρωση ένα ζόμπι που ακροβατεί ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών παρέα με τις φιλοσοφίες του Kurt Vonnegut. Η Casey θα εμπλακεί με τον φυσικό της περίγυρο πριν αποφασίσει ποια θέλει να είναι. Όλοι οι υπέροχοι χαρακτήρες θα ζήσουν τις πολύ προσωπικές του περιπέτειες, αλλά αυτό δε σημαίνει πως ξέρουν τις απαντήσεις. Αυτό που μετράει για αυτούς τους Unusuals είναι το οτι σε κάθε στιγμή έχουν δίπλα τους ανθρώπους τους. Όχι εκείνους που διατάζει το DNA, αλλά αυτούς που έχει ξεβράσει δίπλα τους η ζωή.

Ένας αληθινός ύμνος στο bromance (με εκείνο των Banks-Delahoy να είναι ένα από τα υπεροχότερα που έχω δει ποτέ), το Unusuals είναι αστείο, είναι γλυκό, είναι έξυπνο, είναι πάνω από όλα άκρως ανθρώπινο. Δεν καθηλώνει με μεγάλες θεματικές, δεν επιχειρεί ούτε για μια στιγμή να προσποιηθεί πως είναι σημαντικότερ ή βαθύτερο (ή καλύτερο) από ό,τι είναι. Είναι απλώς... αυτό. Μια αναπάντεχη oddity που εξαφανίστηκε όσο ήσυχα ήρθε, που θα την αγαπήσεις παρά (ή ίσως χάρη) στις αδυναμίες της και που οι βλέψεις της ήταν απλώς να ζεστάνει και να διασκεδάσει τους λ
ίγους θεατές που θα την αγκάλιαζαν.

Προσωπικά την είχα προσπεράσει όταν φάνηκε πως θα πήγαινε για κόψιμο (και όταν οι κριτικές την αγνόησαν), αλλά ένας πολύ καλός φίλος επέμενε να την παρακολουθήσω, και ευτυχώς. Γιατί στα 10 επεισόδια που διήρκεσε, το Unusuals μου αφήνει σίγουρα μια σειρά από μικρές στιγμές που χαίρομαι που έχω δει.

Όπως αυτή:


Να το τσεκάρετε. Θα σας κάνει καλό.


.

10 σχόλια:

  1. πέτα και κάνα "spoilers" γιατί είμαι ακόμα στο 3ο ep. :P

    για την ώρα είναι πολύ καλό για filler - και κάνει άνετα παρέα με το Life στα αδικοχαμένα cop shows (γεγονός που κάνει ακόμα πιο αστείο το ότι σειρές όπως το Criminal Minds και το Cold Case μπαίνουν στην πεμπτοεκτη τους season). καταπληκτική η χημεία Perrineau-Goldberg, ίσως το πιο sadly-αστείο μπατσοδίδυμο που θυμάμαι.

    υγ: αν και ήταν φυσικό να μου αρέσει γιατί, για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, λατρεύω τον Jeremy Renner (ο οποίος btw ήταν ε-ξαι-ρε-τι-κος στο Hurt Locker).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ε, ντάξει μωρέ, αοριστολογίες γράφω, δεν έχει κανένα αληθινό spoiler μέσα!

    Όπως το λες για τον Jeremy Renner. Εύχομαι το Hurt Locker να φτάσει στα Όσκαρ, όπως αρχίζει να ακούγεται. Έτσι, να βραβεύεται πού και πού και καμιά αλήθεια, δε θα βλάψει :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. φταίει ότι έκανα skim through από το σημείο που διάβασα για το "τελευταίο επεισόδιο" και μετά. :P

    το hurt locker το είδα πέρυσι τον Σεπτέμβρη στην mostra και είναι κρίμα που δεν παιχτηκε ελλαδα.

    το καλύτερο ήταν στην αρχική σκηνή με την ανατιναξη του fienes όπου ενιωθες όλο το campo να ανατριχιαζει... όσο για Όσκαρ μακάρι - αν και με ανησυχεί λίγο το ότι άνοιξε κοντά ένα χρόνο πριν από την επόμενη τελετή, και ως γνωστόν η ακαδημία πάσχει από long term memory loss. :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. To Hurt Locker πάντως τώρα άνοιξε Αμερική, οπότε ουσιαστικά έβαλε μπρος την κουβέντα για τα φετινά βραβεία. Και γενικά δεν έχει πολυπαιχτεί μετά την περσινή Βενετία, από όπου για κάποιο λόγο είχε φύγει με μετριοχλιαρό word of mouth στα μπαγκάζια. Ευτυχώς τώρα άνοιξε με ύμνους, και όσο για τον υπόλοιπο κόσμο θα δείξει. Και για Ελλάδα τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. χμ... το είχα δει στην front line του SXSW κατά τον μάρτη και κόλλησα ότι είχε ανοίξει limited από τότε. anywho, here's hoping. και για ελλάδα είχα μείνει πριν από κάνα μήνα, που το συζητούσαμε με τον verbal, στην άποψη του ότι δεν το έβλεπε να βγαίνει, για κάποιον λόγο που φυσικά και έχω ξεχάσει από τότε... :P

    α ναι και btw πριν προφανώς εννοούσα τον Pearce και όχι τον fienes (sic).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αλλη μια φορά, με κάνεις να πιστέψω ότι είσαι κάποιος σοφός καθηγητής στο FILM School του ΝΥU.
    Μέ έκανες να δώ το UNUSUALS σε ενα Σ/Κ υπερθεματίζω για το ανθρώπινο και πόσο άδικο να ανανεώνονται τα προβλέψιμα procedurals και όχι σειρές με καρδιά και χιούμοε σαν αυτή.
    Θα μου λείψει όπως kαι το Life.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Και γώ από αυτό το πόστ, ξεκίνησα τη σειρά και κατέληξα να την δώ όλη μέσα σε ένα σαββατοκύριακό..
    Από τις λίγες σειρές που μου άρεσαν όλοι οι χαρακτήρες αν και δεν πρόλαβαν να αναπτυχθούν όλες οι σχέσεις..
    P.s. ακόμα δεν κατάλαβα τι παίχτηκε με τον dellahoy και τις σφαίρες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είναι για posts σαν αυτό που είχα νιώσει εξαρχής την ανάγκη να ανοίξω αυτό το blog. Kαι όσο θα υπάρχουν μικρά πραγματάκια που αξίζει να ανακαλυφθούν, θα χαίρομαι που καταφέρνω ακόμα να το διατηρώ ζωντανό :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εγώ πάντως, για να ευλογήσω τα γένια μου την είχα ήδη δει, πριν το ποστ. Η πλάκα είναι πως την ανακάλυψα επειδή έπαιζε η TV τo "μαγικό παντελόνι" και έψαχνα να δω που αλλού είχε παίξει η Tamblyn. True Story!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Χα, κατά σύμπτωση σήμερα το πρωί έπρεπε να υποστώ το βασανιστήριο της παρακολούθησης αυτής της ταινίας, και όλη την ώρα αναρωτιόμουν τι δουλειά έχει να παίζει η Tamblyn σε κάτι ανάξιο για filler επεισόδιο του Law & Order Trial By Jury. Το οτι είχα στο μυαλό μου τους Unusuals δε βοηθούσε και πολύ να φύγει αυτή η deja vu-ίλα. Πραγματικά, η μέση TV είναι τόσο πιο ψηλά από τη μέση ταινία αυτή τη στιγμή που δεν είναι καν αστείο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή