H 8η σεζόν της Buffy παρά την ελπιδοφόρα αρχή εξελίχθηκε σε τεράστια απoγοήτευση, μια περίπλοκη, αχρείαστα over-the-top, κακογραμμένη απογοήτευση. Όμως κάθε νέα πρεμιέρα είναι μια νέα αρχή, και ήμουν εξαρχής ενθουσιασμένος με την ιδέα της 9ης σεζόν ως ένα σύνολο από διαφορετικούς τίτλους και χαλαρά δεμένες ιστορίες. Επιτέλους, μια ιδέα που αγκαλιάζει το νέο μέσο της Buffy αντί να προσπαθεί απλώς να θυμίζει τη σειρά. (Την οποία ούτως ή άλλως δε θύμιζε.)
Με ελπίδα αλλά και μετριασμένες προσδοκίες λοιπόν διάβασα το 1ο τεύχος της 9ης αυτής σεζόν, δηλαδή το #1 της νέας σειράς Angel & Faith. Μου άρεσε.
Spoilers μετά το άλμα.
Με έπιασε από την πρώτη σκηνή - κυρίως επειδή μου ήρθε από το πουθενά η άμεση συναισθηματική εμπλοκή του Giles που επιχειρεί ο Christos Gage. Έπρεπε μάλλον να το περιμένω. Στο Buffyverse όπως ξέρουμε, ένας χαρακτήρας παίζει περισσότερο αφότου αποδημήσει, και το νέο setting των περιπετειών του Angel ούρλιαζαν εμπλοκή Giles.
Αλλά και πάλι, η δουλειά το Gage είναι εξαιρετική. Ο Giles δεν είναι απλά ένα φάντασμα από το παρελθόν, είναι ένας χαρακτήρας που συνεχίζει να είναι αυτός που λάτρεψες χρόνια πριν. Οι σκέψεις που κάνει γύρω από το γιατί δεν απέκτησε ποτέ παιδιά είναι υπέροχες, και τρομερά συνεπείς. Πόσες φορές δεν έχουμε ουρλιάξει στην οθόνη μας όταν κάποιου ήρωα του γκρινιάζουν ότι η οικογένειά του είναι πιο σημαντική, ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΣΩΣΕΙΣ ΕΝΑ ΦΛΕΓΟΜΕΝΟ ΚΤΙΡΙΟ/ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ/ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ; Ο Giles του δίνει λόγια. Πόσο αληθινό.
Η μαγκιά με την ανάμνηση που επιστρέφει αργότερα στον Angel είναι από αυτά τα μικρά αλλά τόσο προφανή και τόσο -εν τέλει- σωστά πραγματάκια. Full circle δραματουργία και νέο purpose για τον Angel, που ευτυχώς για όλους μας δεν αναλώνεται σε κλάψα. Παίρνει την κληρονομιά του Giles (τόσο την υλική, όσο και σε επίπεδο αναμνήσεων) και την κάνει καύσιμο για να βρει ξανά τη δύναμη να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα - να σώζει ανθρώπους.
Η σειρά αποτελεί μια φανταστική επιστροφή στις ρίζες για δύο χαρακτήρες που ούτως ή άλλως είχαν πάντα τρομερή χημεία. O Angel σώζει ένα παιδί κι αυτή είναι η μέρα του - ούτε ιπτάμενοι uber-villains, ούτε γέννηση ενός μικρού σύμπαντος ούτε καμία τέτοια βλακεία. Η Faith έρχεται ξανά αντιμέτωπη με τις ευθύνες και τις συνέπειες του να είσαι slayer, αλλά τώρα που η Buffy (λένε πως) τα έχει ψιλοπαρατήσει, έχει νέες ευθύνες. Και ανάμεσά τους, ο Giles. Το φάντασμά του. Η παρουσία του. Το βάρος της κληρονομιάς του.
Το mission statement της σειράς είναι αυτό ακριβώς που θα ήθελα να είναι, ο τόνος της ιδανικός, η θέση που φυλάει για τους δύο (τρεις;) ήρωές της, απλά ολόσωστη. (Και για την 8η σεζόν, το "είναι πιο περίπλοκη από ταινία του David Lynch", αν και μάλλον κοπλιμέντο, θα το δεχτώ ως συγγνώμη.)
Όλα τα άλλα, θα τα δούμε στην πορεία.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου