Ανέκαθεν η τσηζιά του X Factor (του αγγλικού φυσικά) έφτανε σε ένα βαθμό που δεν συναντούσες σε κανένα άλλο talent reality. Ο Cowell είχε πάρει όλο το δακρύβρεχτο, βεβιασμένο δράμα του American Idol και του πέρασε από πάνω μια στρώση αγγλικής κατινιάς, φτάνοντάς το σε νέα ύψη. Και φυσικά ήταν πάντα ένας από τους λόγους (*) που το X Factor μου άρεσε πάντα περισσότερο από το American Idol - μην απατάσαι πως αυτό εδώ πρόκειται δηλαδή για ένα αρνητικό ποστ.
(* Αυτός, η παρουσία της Cheryl σε μετέπειτα σεζόν και η ευκαιρία να βλέπω τον Cowell να ξεφτιλίζει τον Louis Walsh.)
Η Αμερικάνικη βερσιόν είναι δυστυχώς λίγο πιο, πώς να το πω, εξαμερικανισμένη, και το δράμα δεν έχει αυτή την απολαυστική του αγγλίλα (επιστημονικά ακριβείς όροι, καταλαβαίνετε φυσικά). Να το πω αλλιώς, η έμφαση για τους συμμετέχοντες είναι λίγο περισσότερο το να γίνουν αστέρια γιατί φυσικά όλοι γεννιούνται ξεχωριστοί σε αυτό τον κόσμο, και λίγο λιγότερο στο να αγοράσουν ένα μεγάλο σπίτι στη μαμά τους που λιώνει όλη τη μέρα με τις φόρμες στο σπίτι σιδερώνοντας καθώς βλέπει EastEnders, αλλά οι μεγάλες στιγμές με τα τσακισμένα όνειρα και τις μεγάλες ελπίδες και τα δάκρυα, δε λείπουν, και παραμένουν απολαυστικές, ειδικά κολλημένες η μία καπάκια με την άλλη.
Α και ορίστε, ναι, κάποιοι όντως θέλουν να αγοράσουν το μεγάλο σπίτι στη μαμά τους.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου