Για 12 μέρες, από τις 15 Απριλίου και την κυκλοφορία του Cabin in the Woods μέχρι τις 26 Απριλίου και την κυκλοφορία των Avengers, το blog θα γιορτάζει τη διπλή εμφάνιση στις ελληνικές αίθουσες, του ανθρώπου χάρη στον οποίον υπάρχει. 12 μέρες, 12 κείμενα, με αφορμή κάποιο διαφορετικό έργο ή επεισόδιο ή χαρακτήρα που λατρεύω από την σύνολο του έργου του Joss Whedon. (Πιθανά spoilers για τα πάντα.)
Όσο αφορά στις γνωστές backstage ιστορίες γένεσης στο Whedonverse, αυτή δεν είναι όσο διάσημο είναι πχ το γνωστό δείπνο του Joss με την Dushku που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του Dollhouse, όμως είναι απείρως πιο ενδιαφέρουσα. Τόσο σαν curiosité όσο και καθαρά σημειολογικά αν το πάρεις. Κάποια στιγμή στη διάρκεια της 4ης ή της 5ης σεζόν Buffy, o Whedon άρχισε να στήνει κάποια μικρά πάρτι σπίτι του, αλλά όχι τα Χολιγουντιανά τα πάρτι που υποθέτεις. Τα άλλα τα πάρτι, εκείνα που μαζεύονται όλοι οι της παρέας και αρχίζουν εναλλάξ και ερμηνεύουν σκηνές Shakespeare...; Όχι; Ούτε εσύ ξέρεις από αυτά τα πάρτι, ΟΚ.
Σε κάθε περίπτωση, ο βαθύτατα επηρεασμένος από το μεγάλο βάρδο, Joss, βρήκε εκεί μερικκούς ακόμα βαρεμένους σαν τον Alexis Denisof ή την Amy Acker, και τους μάζευε και απήγγειλαν Shakespeare και μετά υποθέτω πίναν λίγο κόκκινο κρασί ή ίσως σόδα με λεμόνι, και γύριζαν σπίτι τους.
Ήταν αυτές οι βραδιές που έδωσαν στον Whedon την ιδέα να κάνει το μιούζικαλ στην Buffy, επειδή μέσα σε όλα τραγούδαγαν κιόλας ανάμεσα στις απαγγείες (δηλαδή γιατί όχι) και του καρφώθηκε κι αυτό. Επίσης τον ώθησαν να γράψει και να σκηνοθετήσει το ‘Much Ado About Nothing’, που είναι βασικά μια από αυτές τις βραδιές, σε ταινία. Υποθέτω.
Τελοσπάντων, η άλλη η μαγεία ήταν το παιχνίδι ρόλων που του έμεινε κουσούρι. Ότι έβαζε την Acker να υποδύεται τα πάντα, και κάθε φορά συναρπαζόταν, και είναι λογικό - προσωπικά αυτή ήταν πάντοτε μια από τους 2-3 αγαπημένους μου Whedonverse ηθοποιούς, πάντα θεωρούσα πως θα έκανε σπουδαία πράγματα. Δεν συνέβη δυστυχώς, αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός πως ήταν εκπληκτική. (Μια μικρή, manly κραυγή ενθουσιασμού μου ξέφυγε όταν την είδα στο 'Cabin in the Woods', μιας κι είχα ξεχάσει πως έπαιζε κι εκεί.)
Το απέδειξε πέραν αμφιβολίας στην 5η σεζόν του Angel (την καλύτερη της σειράς, σε μεγάλο μέρος χάρη στον δικό της χαρακτήρα), όταν ύστερα από επιμονή του Whedon να την δει να παίζει κάτι εντελώς διαφορετικό (στη βάση του ότι τον αποστόμωνε κάθε φορά στις βραδιές Shakespeare), σκότωσε με συνοπτικές διαδικασίες την Fred, την αξιαγάπητη μισότρελη επιστήμονα των Angel Investigations, και την ανέστησε ως Illyria, αρχαία θεά που στερείται των ανεξέλεγκτων δυνάμεών της και πρέπει τώρα να ζει σαν περίπου-κοινή θνητή.
Αυτό σε πρώτη ματιά μοιάζει να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλα όσα πρεσβεύει ο Whedon. Τι έλεγε πάντα; Πρώτα ο χαρακτήρας. Οι πλοκές των σειρών του πάντοτε ήταν χτισμένες με τρόπο που να προκύπτουν μέσα από τις ιστορίες των πρωταγωνιστών του, ώστε κάθε τι που συμβαίνει να σημαίνει κάτι, να έχει αντίκτυπο. Όχι χαρακτήρες χαμένοι στην πλοκή, αλλά πλοκή που πηγάζει από τους χαρακτήρες. (Αυτή η προσέγγιση, χάρη και στους διαφόρων ειδών επιγόνους του, έκανε την τηλεόραση ένα καλύτερο, πλουσιότερο μέσο - από τον Shawn Ryan και το Shield μέχρι τον RTD και το Doctor Who, κι από τη Shonda Rhimes και το Grey’s Anatomy μέχρι τον Rob Thomas και την Veronica Mars.)
ΟΚ, δεκτό μεν, αλλά: Εκτός του ότι είναι απλά γαμάτο να βλέπεις έναν καλό ηθοποιό να παίζει ένα καλογραμμένο ολικό transformation, έφτασε τελικά ακόμα κι αυτό το τέχνασμα να γίνει όπλο characterization για τον Whedon. Στο Angel, τελικά, απλώς το πρωτοδοκίμασε ως κάτι σαν παιχνίδι. Εδώ η Illyria ξεκινά ως ένα πανίσχυρο ον δίχως κάποια αίσθηση προσωπικότητας ή ηθικής όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε. Δεν έχει λόγο εξάλλου: Μας βλέπει σαν μυρμήγκια. Της είναι αδιάφορο τι πιστεύουμε γι’αυτήν ή ο ένας για τον άλλον ή και γενικότερα. Μυρμήγκια.
Όμως καθώς κάνει αναγκαστική προσγείωση στο γήινο επίπεδο πραγματικότητας, χάνοντας τις κοσμικές δυνάμεις της, όχι απλώς μαθαίνει εκ του μηδενός τι σημαίνει ψυχή και τι σημαίνει άνθρωπος (κάτι τρομερά ενδιαφέρον από μόνο του, και κάτι στο οποίο ο Whedon επισκέπτεται διαρκώς ως θεματική) αλλά αρχίζει να καθορίζει κομμάτι-κομμάτι την προσωπικότητά της βάσει των προσδοκιών που προβάλλουν σε αυτήν οι γύρω της. Αν οι πάντες σε κοιτούν, σου μιλούν, σου φέρονται, περιμένουν απο σένα να είσαι η Fred, πόσος καιρός μέχρι να γίνεις η Fred; Όχι ανασύροντας κομμάτια της από μέσα σου, αλλά συνθέτοντάς την από τα θραύσματα και τις αντανακλάσεις που βλέπεις στα μάτια των άλλων όταν σε κοιτάνε, όταν σου μιλάνε.
Η σειρά κόπηκε και η εξερεύνηση μπόρεσε να φτάσει ως ενός σημείου-- σημείου βέβαια αρκετού ώστε να δούμε την Illyria να ντύνεται Fred για ένα τελευταίο ψέμα στον Wes, και στη συνέχεια να ντύνεται κάτι ανάμεσα στις δύο για να δώσει την τελευταία μάχη στο σοκάκι. Ο Whedon έχει πει πως αν η σειρά συνεχιζόταν, η Illyria θα γινόταν Fred όλο και πιο συχνά, μέχρι που δε θα ήξερε πια αν είναι η μία ή η άλλη. Συνεπές. Και τόσο κρίμα κι άδικο που δεν το είδαμε ποτέ.
Όμως καμία ιδέα δε χάνεται. Σε ένα ιδανικό σύμπαν, θα ήταν η Amy Acker που θα έπαιζε την Echo στο Dollhouse, αλλά τελικά απλώς παρατηρούσε τις εξελίξεις ως Dr. Saunders (και πάλι ένας εκ των πλέον αγαπημένων -και τραγικών- χαρακτήρων στη σειρά). Όμως η ιδέα ενός χαρακτήρα που αλλάζει ρόλους, ιδέα που ξεκίνησε με την Illyria στο Angel, εδώ έφτασε σε ένα άλλο επίπεδο: Πλέον οι ρόλοι ήταν πολλοί, το σκηνικό πολύ πιο ενήλικο, τα ερωτήματα -που προσπάθησε να θέσει- περισσότερα.
Αν το καλοκοιτάξει κανείς, θα διαπιστώσει πως η Echo ήταν απλά η φυσική κατάληξη ενός προβληματισμού που απασχολούσε τον Whedon από την πρώτη στιγμή - από πριν τα Shakespeare parties ακόμα. Δες το ‘Innocence’ της Buffy, και το πώς ο Angel μεταστρέφεται σε Angelus. Αν όλοι κρύβουμε μέσα μας αντικρουόμενες προσωπικότητες, ο Whedon έδωσε σε αυτή τη μάχη ένα πολύ κυριολεκτικό αποτύπωμα.
Αργότερα, αλλά πάλι πριν την Illyria, έχουμε την River του Firefly, την κοπέλα που έχει μείνει φάντασμα του εαυτού της επειδή, ουσιαστικά, ήταν σαν μια Echo που απέδρασε πριν ολοκληρωθεί η μετατροπή της σε Doll, μένοντας ένα άδειο κέλυφος ανθρώπου. Ενώ στην Buffy, η κορύφωση της σειράς θέλει την slayer να τα βάζει με το κατεστημένο των αρχαίων Watchers που επέβαλαν στο πνεύμα της πρώτης slayer το ρόλο που θα παίζει στο αιώνιο παιχνίδι τους.
Αν αυτές οι δύο περιπτώσεις λειτουργούν σε περισσότερο συμβολικό ή φιλοσοφικό επίπεδο, με την Illyria έγινε το πρώτο δειλό βήμα έκφρασης των ίδιων προβληματισμών, αλλά με σημείο εκκίνησης αυτή τη φορά τον ηθοποιό. Ευτυχή ατυχήματα είναι αυτά. Λίγα χρόνια αργότερα, η Echo θα ερχόταν σαν περίπου άθροισμα όλων των προηγούμενων περιπτώσεων. Το ότι δεν εκπλήρωσε τις υποσχέσεις περισσότερο από ό,τι οι προκάτοχοί της, οφείλεται σε μια σειρά παραγόντων: Στην εμπλοκή ενός δικτύου που δεν ήταν απόλυτα σίγουρο τι σειρά είχε αγοράσει, στην Dushku που δεν είναι ιδιαίτερα καλή ηθοποιός (ο Whedon είναι συχνά λίγο τυφλός σε ζητήματα κάστινγκ), ή και στον ίδιο τον Whedon που τελικά δεν κατάφερε να απλώσει αυτό τον χαρακτήρα στο χαρτί όπως ήθελε.
Πού πας μετά από κάτι σαν το Dollhouse;
Υπό μία έννοια το ‘Cabin in the Woods’ είναι κάτι σαν το απόλυτο παιχνίδι ρόλων: Πλέον εδώ, αποκομμένοι από κάθε έννοια ανάπτυξης χαρακτήρα, οι 5 ηθοποιοί καλούνται να παίξουν αρχέτυπα. Δεν αντλούν από κάτι που έχει γραφτεί για αυτούς ή που έχει προηγουμένως παιχτεί από αυτούς - αντλούν από οτιδήποτε έχει γραφτεί ή παιχτεί ποτέ.
Μια μάλλον φυσιολογική εξέλιξη, που όμως για πάντα θα έχει να κοιτάει πίσω σε εκείνο το μόλις ⅓ σεζόν της Illyria ως την πιο γοητευτική περίπτωση παιχνιδιού ρόλων που έχει γράψει ο Whedon. Ίσως γιατί είχε την καλύτερη ηθοποιό, ίσως γιατί ήταν κάτι καθαρά ενστικτώδες και άμεσο, ίσως επειδή συνδέθηκε τόσο πολύ με το φινάλε της σειράς και με δύο καθηλωτικά τραγικές στιγμές. Ή ίσως απλά επειδή η Amy Acker μοιάζει απίστευτα cool όταν είναι μπλε.
~~~
Επόμενο: 'Alien: Resurrection'
~~~
Όσο αφορά στις γνωστές backstage ιστορίες γένεσης στο Whedonverse, αυτή δεν είναι όσο διάσημο είναι πχ το γνωστό δείπνο του Joss με την Dushku που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του Dollhouse, όμως είναι απείρως πιο ενδιαφέρουσα. Τόσο σαν curiosité όσο και καθαρά σημειολογικά αν το πάρεις. Κάποια στιγμή στη διάρκεια της 4ης ή της 5ης σεζόν Buffy, o Whedon άρχισε να στήνει κάποια μικρά πάρτι σπίτι του, αλλά όχι τα Χολιγουντιανά τα πάρτι που υποθέτεις. Τα άλλα τα πάρτι, εκείνα που μαζεύονται όλοι οι της παρέας και αρχίζουν εναλλάξ και ερμηνεύουν σκηνές Shakespeare...; Όχι; Ούτε εσύ ξέρεις από αυτά τα πάρτι, ΟΚ.
Σε κάθε περίπτωση, ο βαθύτατα επηρεασμένος από το μεγάλο βάρδο, Joss, βρήκε εκεί μερικκούς ακόμα βαρεμένους σαν τον Alexis Denisof ή την Amy Acker, και τους μάζευε και απήγγειλαν Shakespeare και μετά υποθέτω πίναν λίγο κόκκινο κρασί ή ίσως σόδα με λεμόνι, και γύριζαν σπίτι τους.
Ήταν αυτές οι βραδιές που έδωσαν στον Whedon την ιδέα να κάνει το μιούζικαλ στην Buffy, επειδή μέσα σε όλα τραγούδαγαν κιόλας ανάμεσα στις απαγγείες (δηλαδή γιατί όχι) και του καρφώθηκε κι αυτό. Επίσης τον ώθησαν να γράψει και να σκηνοθετήσει το ‘Much Ado About Nothing’, που είναι βασικά μια από αυτές τις βραδιές, σε ταινία. Υποθέτω.
Τελοσπάντων, η άλλη η μαγεία ήταν το παιχνίδι ρόλων που του έμεινε κουσούρι. Ότι έβαζε την Acker να υποδύεται τα πάντα, και κάθε φορά συναρπαζόταν, και είναι λογικό - προσωπικά αυτή ήταν πάντοτε μια από τους 2-3 αγαπημένους μου Whedonverse ηθοποιούς, πάντα θεωρούσα πως θα έκανε σπουδαία πράγματα. Δεν συνέβη δυστυχώς, αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός πως ήταν εκπληκτική. (Μια μικρή, manly κραυγή ενθουσιασμού μου ξέφυγε όταν την είδα στο 'Cabin in the Woods', μιας κι είχα ξεχάσει πως έπαιζε κι εκεί.)
Το απέδειξε πέραν αμφιβολίας στην 5η σεζόν του Angel (την καλύτερη της σειράς, σε μεγάλο μέρος χάρη στον δικό της χαρακτήρα), όταν ύστερα από επιμονή του Whedon να την δει να παίζει κάτι εντελώς διαφορετικό (στη βάση του ότι τον αποστόμωνε κάθε φορά στις βραδιές Shakespeare), σκότωσε με συνοπτικές διαδικασίες την Fred, την αξιαγάπητη μισότρελη επιστήμονα των Angel Investigations, και την ανέστησε ως Illyria, αρχαία θεά που στερείται των ανεξέλεγκτων δυνάμεών της και πρέπει τώρα να ζει σαν περίπου-κοινή θνητή.
Αυτό σε πρώτη ματιά μοιάζει να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλα όσα πρεσβεύει ο Whedon. Τι έλεγε πάντα; Πρώτα ο χαρακτήρας. Οι πλοκές των σειρών του πάντοτε ήταν χτισμένες με τρόπο που να προκύπτουν μέσα από τις ιστορίες των πρωταγωνιστών του, ώστε κάθε τι που συμβαίνει να σημαίνει κάτι, να έχει αντίκτυπο. Όχι χαρακτήρες χαμένοι στην πλοκή, αλλά πλοκή που πηγάζει από τους χαρακτήρες. (Αυτή η προσέγγιση, χάρη και στους διαφόρων ειδών επιγόνους του, έκανε την τηλεόραση ένα καλύτερο, πλουσιότερο μέσο - από τον Shawn Ryan και το Shield μέχρι τον RTD και το Doctor Who, κι από τη Shonda Rhimes και το Grey’s Anatomy μέχρι τον Rob Thomas και την Veronica Mars.)
ΟΚ, δεκτό μεν, αλλά: Εκτός του ότι είναι απλά γαμάτο να βλέπεις έναν καλό ηθοποιό να παίζει ένα καλογραμμένο ολικό transformation, έφτασε τελικά ακόμα κι αυτό το τέχνασμα να γίνει όπλο characterization για τον Whedon. Στο Angel, τελικά, απλώς το πρωτοδοκίμασε ως κάτι σαν παιχνίδι. Εδώ η Illyria ξεκινά ως ένα πανίσχυρο ον δίχως κάποια αίσθηση προσωπικότητας ή ηθικής όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε. Δεν έχει λόγο εξάλλου: Μας βλέπει σαν μυρμήγκια. Της είναι αδιάφορο τι πιστεύουμε γι’αυτήν ή ο ένας για τον άλλον ή και γενικότερα. Μυρμήγκια.
Όμως καθώς κάνει αναγκαστική προσγείωση στο γήινο επίπεδο πραγματικότητας, χάνοντας τις κοσμικές δυνάμεις της, όχι απλώς μαθαίνει εκ του μηδενός τι σημαίνει ψυχή και τι σημαίνει άνθρωπος (κάτι τρομερά ενδιαφέρον από μόνο του, και κάτι στο οποίο ο Whedon επισκέπτεται διαρκώς ως θεματική) αλλά αρχίζει να καθορίζει κομμάτι-κομμάτι την προσωπικότητά της βάσει των προσδοκιών που προβάλλουν σε αυτήν οι γύρω της. Αν οι πάντες σε κοιτούν, σου μιλούν, σου φέρονται, περιμένουν απο σένα να είσαι η Fred, πόσος καιρός μέχρι να γίνεις η Fred; Όχι ανασύροντας κομμάτια της από μέσα σου, αλλά συνθέτοντάς την από τα θραύσματα και τις αντανακλάσεις που βλέπεις στα μάτια των άλλων όταν σε κοιτάνε, όταν σου μιλάνε.
Η σειρά κόπηκε και η εξερεύνηση μπόρεσε να φτάσει ως ενός σημείου-- σημείου βέβαια αρκετού ώστε να δούμε την Illyria να ντύνεται Fred για ένα τελευταίο ψέμα στον Wes, και στη συνέχεια να ντύνεται κάτι ανάμεσα στις δύο για να δώσει την τελευταία μάχη στο σοκάκι. Ο Whedon έχει πει πως αν η σειρά συνεχιζόταν, η Illyria θα γινόταν Fred όλο και πιο συχνά, μέχρι που δε θα ήξερε πια αν είναι η μία ή η άλλη. Συνεπές. Και τόσο κρίμα κι άδικο που δεν το είδαμε ποτέ.
Όμως καμία ιδέα δε χάνεται. Σε ένα ιδανικό σύμπαν, θα ήταν η Amy Acker που θα έπαιζε την Echo στο Dollhouse, αλλά τελικά απλώς παρατηρούσε τις εξελίξεις ως Dr. Saunders (και πάλι ένας εκ των πλέον αγαπημένων -και τραγικών- χαρακτήρων στη σειρά). Όμως η ιδέα ενός χαρακτήρα που αλλάζει ρόλους, ιδέα που ξεκίνησε με την Illyria στο Angel, εδώ έφτασε σε ένα άλλο επίπεδο: Πλέον οι ρόλοι ήταν πολλοί, το σκηνικό πολύ πιο ενήλικο, τα ερωτήματα -που προσπάθησε να θέσει- περισσότερα.
Αν το καλοκοιτάξει κανείς, θα διαπιστώσει πως η Echo ήταν απλά η φυσική κατάληξη ενός προβληματισμού που απασχολούσε τον Whedon από την πρώτη στιγμή - από πριν τα Shakespeare parties ακόμα. Δες το ‘Innocence’ της Buffy, και το πώς ο Angel μεταστρέφεται σε Angelus. Αν όλοι κρύβουμε μέσα μας αντικρουόμενες προσωπικότητες, ο Whedon έδωσε σε αυτή τη μάχη ένα πολύ κυριολεκτικό αποτύπωμα.
Αργότερα, αλλά πάλι πριν την Illyria, έχουμε την River του Firefly, την κοπέλα που έχει μείνει φάντασμα του εαυτού της επειδή, ουσιαστικά, ήταν σαν μια Echo που απέδρασε πριν ολοκληρωθεί η μετατροπή της σε Doll, μένοντας ένα άδειο κέλυφος ανθρώπου. Ενώ στην Buffy, η κορύφωση της σειράς θέλει την slayer να τα βάζει με το κατεστημένο των αρχαίων Watchers που επέβαλαν στο πνεύμα της πρώτης slayer το ρόλο που θα παίζει στο αιώνιο παιχνίδι τους.
Αν αυτές οι δύο περιπτώσεις λειτουργούν σε περισσότερο συμβολικό ή φιλοσοφικό επίπεδο, με την Illyria έγινε το πρώτο δειλό βήμα έκφρασης των ίδιων προβληματισμών, αλλά με σημείο εκκίνησης αυτή τη φορά τον ηθοποιό. Ευτυχή ατυχήματα είναι αυτά. Λίγα χρόνια αργότερα, η Echo θα ερχόταν σαν περίπου άθροισμα όλων των προηγούμενων περιπτώσεων. Το ότι δεν εκπλήρωσε τις υποσχέσεις περισσότερο από ό,τι οι προκάτοχοί της, οφείλεται σε μια σειρά παραγόντων: Στην εμπλοκή ενός δικτύου που δεν ήταν απόλυτα σίγουρο τι σειρά είχε αγοράσει, στην Dushku που δεν είναι ιδιαίτερα καλή ηθοποιός (ο Whedon είναι συχνά λίγο τυφλός σε ζητήματα κάστινγκ), ή και στον ίδιο τον Whedon που τελικά δεν κατάφερε να απλώσει αυτό τον χαρακτήρα στο χαρτί όπως ήθελε.
Πού πας μετά από κάτι σαν το Dollhouse;
Υπό μία έννοια το ‘Cabin in the Woods’ είναι κάτι σαν το απόλυτο παιχνίδι ρόλων: Πλέον εδώ, αποκομμένοι από κάθε έννοια ανάπτυξης χαρακτήρα, οι 5 ηθοποιοί καλούνται να παίξουν αρχέτυπα. Δεν αντλούν από κάτι που έχει γραφτεί για αυτούς ή που έχει προηγουμένως παιχτεί από αυτούς - αντλούν από οτιδήποτε έχει γραφτεί ή παιχτεί ποτέ.
Μια μάλλον φυσιολογική εξέλιξη, που όμως για πάντα θα έχει να κοιτάει πίσω σε εκείνο το μόλις ⅓ σεζόν της Illyria ως την πιο γοητευτική περίπτωση παιχνιδιού ρόλων που έχει γράψει ο Whedon. Ίσως γιατί είχε την καλύτερη ηθοποιό, ίσως γιατί ήταν κάτι καθαρά ενστικτώδες και άμεσο, ίσως επειδή συνδέθηκε τόσο πολύ με το φινάλε της σειράς και με δύο καθηλωτικά τραγικές στιγμές. Ή ίσως απλά επειδή η Amy Acker μοιάζει απίστευτα cool όταν είναι μπλε.
~~~
Επόμενο: 'Alien: Resurrection'
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου