Για 12 μέρες, από τις 15 Απριλίου και την κυκλοφορία του Cabin in the Woods μέχρι τις 26 Απριλίου και την κυκλοφορία των Avengers, το blog θα γιορτάζει τη διπλή εμφάνιση στις ελληνικές αίθουσες, του ανθρώπου χάρη στον οποίον υπάρχει. 12 μέρες, 12 κείμενα, με αφορμή κάποιο διαφορετικό έργο ή επεισόδιο ή χαρακτήρα που λατρεύω από την σύνολο του έργου του Joss Whedon. (Πιθανά spoilers για τα πάντα.)
~~~
Το ‘Once More, with Feeling’ είναι το αγαπημένο μου επεισόδιο οποιασδήποτε σειράς ever. Τα τραγούδια, το πάθος, το πώς τα τραγούδια επικοινωνούν αυτό το πάθος μεταξύ των χαρακτήρων, τα πάντα εδώ με κάνουν να θέλω να βλέπω ξανά και ξανά και ξανά και πλέον δεν μπορώ φυσικά να έχω ιδέα, αλλά ο μετρητής έχει σίγουρα γράψει πάνω από 30 θεάσεις για το επεισόδιο και άστο καλύτερα για το soundtrack.
Θυμήσου λίγο. Αφού το θέλεις.
Δεν ξέρω αν είναι και το αγαπημένο του ίδιου του Whedon από όσα έχει δημιουργήσει (μιας κι εξάλλου ο ανταγωνισμός που έχει είναι υπερβολικά μεγάλος) αλλά σίγουρα είναι ένα από τα πιο παθιασμένα έργα του. Όχι απλά επειδή πάλεψε πολύ, και ουσιαστικά μόνος του, για να καταφέρει να το κάνει πραγματικότητα (εξάλλου τι να πει κανείς τότε για την ύπαρξη και μόνο του ‘Serenity’), αλλά επειδή είναι πραγματικά αγνός εορτασμός κάποιων πολύ συγκεκριμένων επιρροών του (το μιούζικαλ και η ροκ όπερα) και πραγμάτων που ούτως ή άλλως λέει και ξαναλέει μέσα από τη Buffy. (Περί αδυναμίας ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής όσο συμβάσεις στέκονται εμπόδιο - την ώρα που όταν όλοι χάνουν την φωνή τους ή όταν όλοι αναγκάζονται να τραγουδήσουν τα ένστικτά τους, η επικοινωνία γίνεται αμόλυντη.)
Τόσο πολύ αγαπάει ο Whedon αυτό το genre που αφού δήλωσε gleek, μέχρι και επεισόδιο πήγε και σκηνοθέτησε. Και πολύ-πολύ καλό κιόλας. Συνήθως στην τηλεόραση ο σκηνοθέτης δεν κάνει κάποια ιδιαίτερη διαφορά, όμως στο ‘Dream On’ του Glee, δε μπορούσες παρά να παρατηρήσεις πως ο Whedon κουβάλησε μαζί του μια καθαρά προσωπική ευαισθησία απέναντι στο ποια πρέπει να είναι η εικόνα κι η αίσθηση ενός μιούζικαλ. Είναι δηλωμένη η αντίθεσή του στο στυλ του μιούζικαλ που απλά οι χαρακτήρες αρχίζουν να τραγουδάνε (τότε τι διάολο έκανες βλέποντας το Glee ρε φίλε;), προτιμώντας αντ’αυτού η μουσική να προκύπτει εντός της αφήγησης (Θα λατρεύει το ‘Once’ λογικά). Πρόσεξε πώς η σκηνάρα του Matthew Morrison και του Neil Patrick Harris καθώς τραγουδάνε μεθυσμένα και αδερφικά το ‘Piano Man’ δεν έχει τίποτα από τις επιτηδευμένες χορογραφίες ή τη στημένη υπερπαραγωγίλα της υπόλοιπης σειράς και μοιάζει με κάτι που θα μπορούσες να πετύχεις σε μια pub κάποιο τυχαίο κατεστραμμένο βράδυ.
Αν δεν συγκινήθηκες δεν έχεις αγάπη μέσα σου.
Η αγάπη εξάλλου φαίνεται στο ‘Once More, with Feeling’’ από το πώς το μουσικά φρανκενσταϊνικό homage του μεταπηδά από τον Alan Menken στο Broadway, από τον Stephen Sondheim στο ‘West Side Story’ κι από τον Fred Astaire στην Ginger Rogers. Ακόμα και το πόσο πρωτόλειες και βασικές είναι αυτές οι συνθέσεις, σε κάνει να τις λατρέψεις ακόμα πιο πολύ. Ο Whedon λέει πως ούτε λίγο ούτε πολύ, έκατσε κι έμαθε μουσική απλά για να καταφέρει να γράψει το μιούζικαλ που πάντα ονειρευόταν. Αν ακούσεις προσεκτικά (ή και ούτε καν ιδιαίτερα προσεκτικά), θα παρατηρήσεις συνθέσεις που ουρλιάζουν πως τις συνέλαβε κάποιος ως μουρμουριστές μελωδίες και μετά τις μετέφρασε σε νότες, δίχως απαραιτήτως να ξέρει πολύ καλά τι κάνει ή πώς να τις εμπλουτίσει μουσικά. Οπότε είναι και τουλάχιστον ταιριαστό το πόσο εξιαγάπητα άφωνοι είναι αρκετοί από το καστ.
Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι το πώς όλο αυτό πράγμα έρχεται και δένει τόσο τέλεια με τους χαρακτήρες και με τα arcs τους. Όταν είχαμε πρωτοδεί μαζικά πολλοί φίλοι μαζί αυτό το επεισόδιο ο ένας μετά τον άλλον, καμιά δεκαετία πίσω (χωρίς DSL τότε, απλά ανταλλάζοντας χέρι με χέρι τα 2-3 διαθέσιμα DVD σετ έως βαθμού λιωσίματος και καταστροφής), δεν είχαμε και καμιά τρομερή συναίσθηση του τηλεοπτικού context του. Δεν γνωρίζαμε πάρα πολλά πράγματα από TV tropes ή πολλή ιστορία, οπότε η έννοια του gimmick επεισοδίου δεν υπήρχε καν. Το θυμήθηκα όλο αυτό, α) επειδή μου είναι τρομερά δύσκολο να σκέφτομαι τη Buffy αποσυνδέοντάς την από την περίοδο που έμαθα να βλέπω τηλεόραση και β) επειδή ποτέ δε μας πέρασε από το μυαλό πως αυτό το επεισόδιο δεν ήταν κάτι το οργανικό. Που ΟΚ, τύχαινε απλώς οι διάλογοι να είναι τραγουδιστοί. Όμως ξεχνώνοντας αυτό για λίγο, είναι σαφές πως ό,τι συμβαίνει δραματουργικά στη σειρά στις τελευταίες 2 σεζόν της, έχει αυτό το επεισόδιο ως καταλύτη. Δεν είναι απλά μια άσκηση ύφους που ξεχειλίζει (και εκλύει) αγάπη, είναι και ένα τρομερό character piece.
Οπότε δεν ξέρω και γιατί μας εξέπληξε όλους τόσο πολύ όταν συνειδητοποιήσαμε, σε εκείνο το ανατριχιαστικό φινάλε του Dr. Horrible’s Sing-Along Blog, ότι το είχε κάνει ξανά: Κάτω από τα τραγούδια και το κέφι και τις υπέροχες διφωνίες και τον κυκλώνα επιρροών, ο Whedon είχε κρύψει για μια ακόμα φορά ένα καθηλωτικό δραματικό κομμάτι.
Η μουσική αυτή τη φορά είναι σαφώς αρτιότερη τεχνικά, αλλά και πάλι, δε θα τη μπερδέψει κανείς με του Andrew Lloyd Webber. (Ευτυχώς κιόλας.) Όμως είναι λες και ο άνθρωπος, με την πολύτιμη συνδρομή αυτή τη φορά των αδερφών του Jed & Zack καθώς και της Maurissa “Asian Whedon” Tancharoen, απλά ψάχνει λόγους για να βγάλει μουσική από μέσα του. Δηλαδή πραγματικά, ποιος γράφει ολόκληρο μιούζικαλ για το commentary ενός μιούζικαλ;
ΟΚ ναι, φαντάζομαι ο ίδιος άνθρωπος που όταν πρότεινε την ιδέα ενός μιούζικαλ επεισοδίου στον παραγωγό του, εκείνος του είπε κάτι του στυλ “εμπφ ναι, ΟΚ, λεφτά δεν παίζουν, αν μπορείς να το κάνεις αμέ, γιατί όχι” κι ο Whedon πράγματι, χρειάστηκε ένα εξάμηνο δουλειάς αλλά όχι μόνο έστησε πλοκές και σενάρια πάνω σε στίχους, αλλά γρατζουνώντας κιθάρες έγραψε μουσική για πρώτη φορά στη ζωή του, και έκατσε και ηχογράφησε τα τραγούδια.
Ειρωνικά, το καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει, ύστερα από όλα αυτά, δεν ανήκει σε κανένα από τα μιούζικαλ του. Είναι αυτό:
(Ή απλά ψάχνω αφορμές για να χώσω το Firefly σε κάθε ένα από αυτά τα κειμενάκια. Θα δείξει.)
~~~
Επόμενο: Illyria
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου