12 Days of Whedon #02, ‘Once More, with Feeling’: Ο Whedon και το μιούζικαλ
Για 12 μέρες, από τις 15 Απριλίου και την κυκλοφορία του Cabin in the Woods μέχρι τις 26 Απριλίου και την κυκλοφορία των Avengers, το blog θα γιορτάζει τη διπλή εμφάνιση στις ελληνικές αίθουσες, του ανθρώπου χάρη στον οποίον υπάρχει. 12 μέρες, 12 κείμενα, με αφορμή κάποιο διαφορετικό έργο ή επεισόδιο ή χαρακτήρα που λατρεύω από την σύνολο του έργου του Joss Whedon. (Πιθανά spoilers για τα πάντα.)
~~~
Το ‘Once More, with Feeling’ είναι το αγαπημένο μου επεισόδιο οποιασδήποτε σειράς ever. Τα τραγούδια, το πάθος, το πώς τα τραγούδια επικοινωνούν αυτό το πάθος μεταξύ των χαρακτήρων, τα πάντα εδώ με κάνουν να θέλω να βλέπω ξανά και ξανά και ξανά και πλέον δεν μπορώ φυσικά να έχω ιδέα, αλλά ο μετρητής έχει σίγουρα γράψει πάνω από 30 θεάσεις για το επεισόδιο και άστο καλύτερα για το soundtrack.
Θυμήσου λίγο. Αφού το θέλεις.
Δεν ξέρω αν είναι και το αγαπημένο του ίδιου του Whedon από όσα έχει δημιουργήσει (μιας κι εξάλλου ο ανταγωνισμός που έχει είναι υπερβολικά μεγάλος) αλλά σίγουρα είναι ένα από τα πιο παθιασμένα έργα του. Όχι απλά επειδή πάλεψε πολύ, και ουσιαστικά μόνος του, για να καταφέρει να το κάνει πραγματικότητα (εξάλλου τι να πει κανείς τότε για την ύπαρξη και μόνο του ‘Serenity’), αλλά επειδή είναι πραγματικά αγνός εορτασμός κάποιων πολύ συγκεκριμένων επιρροών του (το μιούζικαλ και η ροκ όπερα) και πραγμάτων που ούτως ή άλλως λέει και ξαναλέει μέσα από τη Buffy. (Περί αδυναμίας ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής όσο συμβάσεις στέκονται εμπόδιο - την ώρα που όταν όλοι χάνουν την φωνή τους ή όταν όλοι αναγκάζονται να τραγουδήσουν τα ένστικτά τους, η επικοινωνία γίνεται αμόλυντη.)
Τόσο πολύ αγαπάει ο Whedon αυτό το genre που αφού δήλωσε gleek, μέχρι και επεισόδιο πήγε και σκηνοθέτησε. Και πολύ-πολύ καλό κιόλας. Συνήθως στην τηλεόραση ο σκηνοθέτης δεν κάνει κάποια ιδιαίτερη διαφορά, όμως στο ‘Dream On’ του Glee, δε μπορούσες παρά να παρατηρήσεις πως ο Whedon κουβάλησε μαζί του μια καθαρά προσωπική ευαισθησία απέναντι στο ποια πρέπει να είναι η εικόνα κι η αίσθηση ενός μιούζικαλ. Είναι δηλωμένη η αντίθεσή του στο στυλ του μιούζικαλ που απλά οι χαρακτήρες αρχίζουν να τραγουδάνε (τότε τι διάολο έκανες βλέποντας το Glee ρε φίλε;), προτιμώντας αντ’αυτού η μουσική να προκύπτει εντός της αφήγησης (Θα λατρεύει το ‘Once’ λογικά). Πρόσεξε πώς η σκηνάρα του Matthew Morrison και του Neil Patrick Harris καθώς τραγουδάνε μεθυσμένα και αδερφικά το ‘Piano Man’ δεν έχει τίποτα από τις επιτηδευμένες χορογραφίες ή τη στημένη υπερπαραγωγίλα της υπόλοιπης σειράς και μοιάζει με κάτι που θα μπορούσες να πετύχεις σε μια pub κάποιο τυχαίο κατεστραμμένο βράδυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου