Φοβερός συγχρονισμός όμως? Συμβουλή: αν θέλετε οποιοδήποτε twist αφορά guest star "όνομα" να μην είναι επίπονα προφανές, μην βάζετε το όνομά του στα credits! Aκολουθούν τα πιο εμφανή spoilers στην ιστορία του Heroes, και σχόλια για το 24.
Δεύτερο σερί ανούσιο επεισόδιο για το Heroes και αρχίζω επισήμως να ανησυχώ. Δηλαδή στο όνομα όσων οι σεναριογράφοι έχουν ιερό, πώς είναι δυνατόν να πίστεψαν ποτέ οτι μας ενδιαφέρει τόσο πολύ (ή οσοδήποτε, βασικά) η οικογενειακή ζωή των Parkmans? For fuck's sake, παρακολουθήσαμε μια σκηνή με τον Matt να φτιάχνει τα υδραυλικά του μπάνιου του! Τα υδραυλικά! Είμαστε καθόλου σοβαροί? Και τώρα η γυναίκα του είναι, snif, snif, είναι έγκυος! Γουάου! Ακόμα πιο πολλές ανούσιες ώρες με τους Parkmans προδιαγράφονται στο μέλλον μας! Ugh.
Οι συνήθως ενδιαφέρουσες σκηνές του Hiro? Τίποτα. Μια βαρετή και disconnected σεκάνς καταδίωξης χωρισμένη στα 5-6 κομμάτια, ώστε εκνευριστικά αργά να καταλήξει στο twist που κάθε νοήμων θεατής είχε προβλέψει από τη στιγμή που εμφανίστηκε το όνομα του George Takei στα credits. Ugh.
Νά'ναι καλά η Claire και ο Christopher Eccleston που με κράτησαν ξύπνιο, αν και έχω μικροπροβλήματα και με τα δικά τους storylines. Η μητέρα της Claire είναι μια από τις πιο αντιπαθείς ηθοποιούς που έχω τρακάρει στην αμερικάνικη τηλεόραση, και δε λέει να εξαφανιστεί η παλιο-κατσαρίδα! Συνέχεια μπροστά μου την πετυχαίνω. Στο δε στόρι του Peter η βασική μου απορία είναι από πού κι ως πού ο emo boy έφαγε τέτοιο κόλλημα με τον αόρατο καινούριο φίλο του. Τον ήξερε κι από χθες και είναι πεπεισμένος οτι αυτός είναι ο Δάσκαλός του? Α, ναι, ξέχασα. Το είδε σε όραμα. Μου αρέσει που οι σεναριογράφοι του Heroes κουράζονται προκειμένου να προχωρήσουν την ιστορία και να εισάγουν νέους χαρακτήρες. Η σκηνή της "απόδρασης" του Peter από τα χέρια του αδερφού του, πάντως, ήταν uber-cool.
Το 24, από την άλλη, συνεχίζει να είναι η σειρά που μπορεί να ξεφύγει από οτιδήποτε. Την προηγούμενη βδομάδα χτυπιόμουν γιατί συνέβησαν υπερβολικά πολλά, υπερβολικά γελοία πράγματα, σε υπερβολικά λίγο χρόνο. Και νά'μαι, λίγες μέρες μετά, να μη θυμάμαι καν για ποιο λόγο είχα στραβώσει. Μπορεί ο Bluetooth Man να αποκαλύφθηκε πως είναι ο αδερφός του Jack, αλλά καθόλου χρόνος δε σπαταλήθηκε σε μελοδραματικά οικογενειακά δράματα-- το twist χρησιμοποιήθηκε κατευθείαν ώστε να προχωρήσει η δράση. Και πώς! Χωρίς να χάσουμε ούτε ένα επεισόδιο, γνωρίσαμε και τον πατέρα του Jack, ο οποίος ευτυχώς (και αντίθετα από ό,τι φοβόμουν) μοιάζει να είναι ένας από τους καλούς. Φυσικά αυτό στο 24 δε σημαίνει απολύτως τίποτε, αλλά θα ήταν κρίμα να είναι villains και ο αδερφός, και ο πατέρας του Jack. Επιπλέον, όσο κι αν γκρινιάξω εγώ ή ο καθένας για τα οικογενειακά των Bauers, το γεγονός είνια πως είναι όλοι τους πολύ καλοί ηθοποιοί, σε βαθμό που να χαίρομαι απλώς να βλέπω και τους τρεις τους στο ίδιο πλάνο. Ειδικά τον James Cromwell.
Τώρα, ξέρω οτι μου αρέσει να ανεβοκατεβάζω ηθοποιούς που μου αρέσουν "λατρεμένους", αλλα ο James -"That'll do, pig."- Cromwell είναι ένας από τους αγαπημένους μου ερμηνευτές. Γενικά. Ever. Ξέρετε. Είχα ενθουσιαστεί στην αρχική ανακοίνωση της συμμετοχής του στο φετινό 24, και περιμένω πώς και πώς να δω τι περσόνα θα δημιουργήσει για έναν ακόμη (αναπόφευκτα) Emmy-nominated ρόλο του. Και για ένα επεισόδιο που εισάγει α) τον πατέρα του Jack Bauer, β) τον James Cromwell και γ) τα α και β συνδυαζόμενα, δε θα μπορούσα ποτέ να γκρινιάξω.
Actually, μπορώ. Πλην του Jack, δε με ενδιέφερε το παραμικρό από ό,τι άλλο συνέβη σε αυτά τα 40 λεπτά. Το παραμικρό. Κι επίσης, η Marisol Nichols είναι όμορφη, αλλά ο χαρακτήρας της επιεικώς ανύπαρκτος. Υπάρχει οποιοσδήποτε τρόπος κατά τον οποίον η Nadia δεν μας προκύπτει mole?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου