Για 12 μέρες, από τις 15 Απριλίου και την κυκλοφορία του Cabin in the Woods μέχρι τις 26 Απριλίου και την κυκλοφορία των Avengers, το blog θα γιορτάζει τη διπλή εμφάνιση στις ελληνικές αίθουσες, του ανθρώπου χάρη στον οποίον υπάρχει. 12 μέρες, 12 κείμενα, με αφορμή κάποιο διαφορετικό έργο ή επεισόδιο ή χαρακτήρα που λατρεύω από την σύνολο του έργου του Joss Whedon. (Πιθανά spoilers για τα πάντα.)
Δεν έμαθε να σκηνοθετεί βγάζοντας κάποια σχολή ή περνώντας χρόνια στο πλευρό κάποιου μεγάλου σκηνοθέτη ή μελετώντας τους masters of cinema. Ο Whedon, όταν θέλησε τελικά να πιάσει κάμερα στα χέρια του κυρίως εξ ανάγκης, ό,τι αίσθηση οπτικής αφήγησης είχε την είχε πάρει από τα κόμικς που διάβαζε μικρός.
Πόσο συνεπές είναι λοιπόν ότι η καριέρα του θα τον έφερνε στο σημείο να γράφει κι ο ίδιος κόμικς, σαν εκείνα που του έμαθαν πώς να λες μια ιστορία με εικόνες. Οι αναφορές του, επίτηδες ή όχι, επιστρέφουν διαρκώς στους X-Men του Claremont, παραλλαγές του οποίου έτσι κι αλλιώς μπορείς να δεις σε όλες του τις δουλειές. Η Buffy δεν είναι τίποτα άλλο παρά X-Men στη μικρή οθόνη, τόσο στο ρυθμό των ιστοριών, στη δομή τους, στα αρχέτυπα των χαρακτήρων.
Θυμάμαι όταν έπιασα να διαβάσω τις ιστορίες της κλασικής περιόδου του Claremont κάποια στιγμή πριν 5-6 χρόνια, όταν δηλαδή είχα ήδη δει Buffy: Το γράψιμο ήταν σαφώς πιο χοντροκομμένο και αφελές (μιλάμε για κόμικς των ‘70s), αλλά είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό ως προς το πόσο πολύς Whedon υπήρχε σε εκείνες τις φανταστικές ιστορίες.
Η ειρωνία του ότι έχει επηρεαστεί ο Joss τόσο αποφασιστικά από εκείνα τα υπερηρωικά κόμικς της Marvel ολοκληρώνει κατά κάποιο τρόπο ένα κύκλο (“τερμάτισε”, αν προτιμάς) όταν μέσα από τη διαρκή του εξέλιξη, έφτασε στο σημείο να αναλάβει να σκηνοθετήσει την απόλυτη κινηματογραφική πρόκληση, δηλαδή τους “Avengers”.
Στην ταινία, η οποία αποτελεί την πεμπτουσία του κινηματογραφικού μπλοκμπάστερ, υπάρχει μια σκηνή δράσης 26’ που κόβει την ανάσα, και στη διάρκεια της οποίας μπορείς να δεις το κόμικ να ζωντανεύει μπροστά σου, αλλά τεράστιο, και με ήχους, και με τρεις διαστάσεις. Ο ρυθμός της σκηνής και το πώς ο Whedon μεταφέρεται από σκηνικό σε σκηνικό, από ήρωα σε ήρωα, καθώς ακολουθεί μια -ουσιαστικά- πολυσέλιδη σκηνή δράσης, εκτός του ότι καθηλώνει φανατικούς και μη, προδίδει όλη την εξέλιξη του άνθρωπου που τη σκηνοθέτησε: Κάποιος που έμαθε να επεξεργάζεται και να δομεί τη δράση σύ μφωνα με τα καρέ των funnybooks, πιάνει την κάμερα και γυρίζει ως απόλυτο κινηματογραφικό υπερθέαμα το ιδανικό υπερηρωικό κόμικ.
Ανάμεσα στο ‘Prophecy Girl’ και τους ‘Avengers’, ο Whedon έχει όμως γράψει και αρκετά κόμικς, σε διάφορους βαθμούς σημαντικότητας ή εμπλοκής. Έγραψε το γαμάτο ‘Fray’, όπου παρέδωσε μια ματιά στο μέλλον του Buffyverse όχι πάρα πολύ ανόμοιας λογικής από εκείνη του ‘Epitaph One’. Ανέλαβε να συνεχίσει (για λίγο) τη σειρά ενός από τους αγαπημένους του σεναριογράφους κόμικς, το ‘Runaways’ του Brian K. Vaughan. Η ιστορία του, ‘Dead End Kids’, προσέφερε αρκετά στο σύμπαν της σειράς, δίχως όμως τελικά να είναι από τα highlights της καριέρας του Whedon.
Εξέχουσα περίπτωση είναι εκείνη της 8ης σεζόν της Buffy, την οποία ο Whedon και μια ομάδα διαλεγμένων συγγραφέων ξεδίπλωσε μέσα από τις σελίδες της Dark Horse. Το πείραμα είχε ενδιαφέρον: Πώς μοιάζει η ίδια ιστορία, οι ίδιοι χαρακτήρες, οι ίδιοι συγγραφείς (άνθρωποι σαν την Jane Espenson ή τον Drew Goddard είχαν γράψει και στην τηλεοπτική ενσάρκωση της Buffy), σε ένα μέσο όπου ο μόνος περιορισμός είναι η φαντασία σου; Το αποτέλεσμα ήταν ενδιαφέρον αρχικά, παράξενο στην πορεία, απλά κακό εν τέλει.
Ζεις και μαθαίνεις.
(Χαριτωμένη υποσημείωση: Ο ίδιος ο Vaughan του ‘Runaways’ μιλούσε επί χρόνια νωρίτερα για το πόσο πολύ έχει επηρεαστεί από την Buffy, την οποία, σε μια άλλη περίπτωση full circle διαδρομής, έφτασε τελικά να γράφει, παραδίδοντας ένα από τα δύο καλύτερα story arcs της 8ης σεζόν, εκείνο όπου η Faith κι ο Giles γίνονται old school τύπου κατάσκοποι.)
Αργά ή γρήγορα οι περισσότερες από τις δημιουργίες του Whedon εμφανίστηκαν και σε μορφή κόμικ: Έγραψε μια ιστορία-γέφυρα ανάμεσα στο Firefly και το ‘Serenity’, συνέγραψε μια φρικτή 6η σεζόν για το Angel που πολύ απλά αγνοώ ότι συνέβη, ενώ επιβλέπει την 9η σεζόν της Buffy, καθώς και διάφορες άλλες ιστορίες από το σύμπαν του Firefly, του Dollhouse ακόμα και του Dr. Horrible.
Όλα αυτά είναι τελικά απλώς υποσημειώσεις μπροστά στο αληθινά σπουδαίο έργο που άφησε πίσω του στην 9η τέχνη, δηλαδή το ‘Astonishing X-Men’. Όπως ήταν απολύτως λογικό να συμβεί, όταν η Marvel τον έπεισε να αφιερώσει 4 χρόνια από τη ζωή του (ή μέρος τους, κρίνοντας από το πόσο αραιά κυκλοφορούσε) στη συγγραφή ενός απόλυτου έπους των μεταλλαγμένων, αυτό που δημιούργησε ήταν ένας εκπληκτικός συνδυασμός αναφορών λατρείας στη δουλειά του Claremont και στις δικές του ευαισθησίες όπως είχαν ξεδιπλωθεί ξανά και ξανά στη μικρή οθόνη με τη Buffy.
(Μιας και για την ίδια τη Buffy, δηλωμένη έμπνευση έχει υπάρξει η ίδια η Kitty Pryde, εκείνος ο ‘δυναμικός γυνακείος χαρακτήρας’ που πιθανώς έκανε τον Whedon τον feminist writer που είναι σήμερα.)
Στους X-Men του, όλα ξεκινάν στην X-Mansion όταν η Kitty επιστρέφει, και τελειώνουν στο αφιλόξενο διάστημα, καθώς η Kitty απομακρύνεται στο σκοτάδι. Ό,τι υπάρχει στο ενδιάμεσο, μια απόλυτη Whedon-ική ιστορία με χιούμορ, πάθη, φιλοσοφικές αναζητήσεις και φανταστικές διαδρομές χαρακτήρων. Αυτές είναι οι αγαπημένες μου στιγμές:
+pg35-36.jpg)
+pg40.jpg)
+pg32.jpg)
+pg025.jpg)
+pg41.jpg)
+pg009.jpg)
Επόμενο: Xander
~~~
Δεν έμαθε να σκηνοθετεί βγάζοντας κάποια σχολή ή περνώντας χρόνια στο πλευρό κάποιου μεγάλου σκηνοθέτη ή μελετώντας τους masters of cinema. Ο Whedon, όταν θέλησε τελικά να πιάσει κάμερα στα χέρια του κυρίως εξ ανάγκης, ό,τι αίσθηση οπτικής αφήγησης είχε την είχε πάρει από τα κόμικς που διάβαζε μικρός.
Πόσο συνεπές είναι λοιπόν ότι η καριέρα του θα τον έφερνε στο σημείο να γράφει κι ο ίδιος κόμικς, σαν εκείνα που του έμαθαν πώς να λες μια ιστορία με εικόνες. Οι αναφορές του, επίτηδες ή όχι, επιστρέφουν διαρκώς στους X-Men του Claremont, παραλλαγές του οποίου έτσι κι αλλιώς μπορείς να δεις σε όλες του τις δουλειές. Η Buffy δεν είναι τίποτα άλλο παρά X-Men στη μικρή οθόνη, τόσο στο ρυθμό των ιστοριών, στη δομή τους, στα αρχέτυπα των χαρακτήρων.
Θυμάμαι όταν έπιασα να διαβάσω τις ιστορίες της κλασικής περιόδου του Claremont κάποια στιγμή πριν 5-6 χρόνια, όταν δηλαδή είχα ήδη δει Buffy: Το γράψιμο ήταν σαφώς πιο χοντροκομμένο και αφελές (μιλάμε για κόμικς των ‘70s), αλλά είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό ως προς το πόσο πολύς Whedon υπήρχε σε εκείνες τις φανταστικές ιστορίες.
Η ειρωνία του ότι έχει επηρεαστεί ο Joss τόσο αποφασιστικά από εκείνα τα υπερηρωικά κόμικς της Marvel ολοκληρώνει κατά κάποιο τρόπο ένα κύκλο (“τερμάτισε”, αν προτιμάς) όταν μέσα από τη διαρκή του εξέλιξη, έφτασε στο σημείο να αναλάβει να σκηνοθετήσει την απόλυτη κινηματογραφική πρόκληση, δηλαδή τους “Avengers”.
Στην ταινία, η οποία αποτελεί την πεμπτουσία του κινηματογραφικού μπλοκμπάστερ, υπάρχει μια σκηνή δράσης 26’ που κόβει την ανάσα, και στη διάρκεια της οποίας μπορείς να δεις το κόμικ να ζωντανεύει μπροστά σου, αλλά τεράστιο, και με ήχους, και με τρεις διαστάσεις. Ο ρυθμός της σκηνής και το πώς ο Whedon μεταφέρεται από σκηνικό σε σκηνικό, από ήρωα σε ήρωα, καθώς ακολουθεί μια -ουσιαστικά- πολυσέλιδη σκηνή δράσης, εκτός του ότι καθηλώνει φανατικούς και μη, προδίδει όλη την εξέλιξη του άνθρωπου που τη σκηνοθέτησε: Κάποιος που έμαθε να επεξεργάζεται και να δομεί τη δράση σύ μφωνα με τα καρέ των funnybooks, πιάνει την κάμερα και γυρίζει ως απόλυτο κινηματογραφικό υπερθέαμα το ιδανικό υπερηρωικό κόμικ.
Ανάμεσα στο ‘Prophecy Girl’ και τους ‘Avengers’, ο Whedon έχει όμως γράψει και αρκετά κόμικς, σε διάφορους βαθμούς σημαντικότητας ή εμπλοκής. Έγραψε το γαμάτο ‘Fray’, όπου παρέδωσε μια ματιά στο μέλλον του Buffyverse όχι πάρα πολύ ανόμοιας λογικής από εκείνη του ‘Epitaph One’. Ανέλαβε να συνεχίσει (για λίγο) τη σειρά ενός από τους αγαπημένους του σεναριογράφους κόμικς, το ‘Runaways’ του Brian K. Vaughan. Η ιστορία του, ‘Dead End Kids’, προσέφερε αρκετά στο σύμπαν της σειράς, δίχως όμως τελικά να είναι από τα highlights της καριέρας του Whedon.
Εξέχουσα περίπτωση είναι εκείνη της 8ης σεζόν της Buffy, την οποία ο Whedon και μια ομάδα διαλεγμένων συγγραφέων ξεδίπλωσε μέσα από τις σελίδες της Dark Horse. Το πείραμα είχε ενδιαφέρον: Πώς μοιάζει η ίδια ιστορία, οι ίδιοι χαρακτήρες, οι ίδιοι συγγραφείς (άνθρωποι σαν την Jane Espenson ή τον Drew Goddard είχαν γράψει και στην τηλεοπτική ενσάρκωση της Buffy), σε ένα μέσο όπου ο μόνος περιορισμός είναι η φαντασία σου; Το αποτέλεσμα ήταν ενδιαφέρον αρχικά, παράξενο στην πορεία, απλά κακό εν τέλει.
Ζεις και μαθαίνεις.
(Χαριτωμένη υποσημείωση: Ο ίδιος ο Vaughan του ‘Runaways’ μιλούσε επί χρόνια νωρίτερα για το πόσο πολύ έχει επηρεαστεί από την Buffy, την οποία, σε μια άλλη περίπτωση full circle διαδρομής, έφτασε τελικά να γράφει, παραδίδοντας ένα από τα δύο καλύτερα story arcs της 8ης σεζόν, εκείνο όπου η Faith κι ο Giles γίνονται old school τύπου κατάσκοποι.)
Αργά ή γρήγορα οι περισσότερες από τις δημιουργίες του Whedon εμφανίστηκαν και σε μορφή κόμικ: Έγραψε μια ιστορία-γέφυρα ανάμεσα στο Firefly και το ‘Serenity’, συνέγραψε μια φρικτή 6η σεζόν για το Angel που πολύ απλά αγνοώ ότι συνέβη, ενώ επιβλέπει την 9η σεζόν της Buffy, καθώς και διάφορες άλλες ιστορίες από το σύμπαν του Firefly, του Dollhouse ακόμα και του Dr. Horrible.
Όλα αυτά είναι τελικά απλώς υποσημειώσεις μπροστά στο αληθινά σπουδαίο έργο που άφησε πίσω του στην 9η τέχνη, δηλαδή το ‘Astonishing X-Men’. Όπως ήταν απολύτως λογικό να συμβεί, όταν η Marvel τον έπεισε να αφιερώσει 4 χρόνια από τη ζωή του (ή μέρος τους, κρίνοντας από το πόσο αραιά κυκλοφορούσε) στη συγγραφή ενός απόλυτου έπους των μεταλλαγμένων, αυτό που δημιούργησε ήταν ένας εκπληκτικός συνδυασμός αναφορών λατρείας στη δουλειά του Claremont και στις δικές του ευαισθησίες όπως είχαν ξεδιπλωθεί ξανά και ξανά στη μικρή οθόνη με τη Buffy.
(Μιας και για την ίδια τη Buffy, δηλωμένη έμπνευση έχει υπάρξει η ίδια η Kitty Pryde, εκείνος ο ‘δυναμικός γυνακείος χαρακτήρας’ που πιθανώς έκανε τον Whedon τον feminist writer που είναι σήμερα.)
Στους X-Men του, όλα ξεκινάν στην X-Mansion όταν η Kitty επιστρέφει, και τελειώνουν στο αφιλόξενο διάστημα, καθώς η Kitty απομακρύνεται στο σκοτάδι. Ό,τι υπάρχει στο ενδιάμεσο, μια απόλυτη Whedon-ική ιστορία με χιούμορ, πάθη, φιλοσοφικές αναζητήσεις και φανταστικές διαδρομές χαρακτήρων. Αυτές είναι οι αγαπημένες μου στιγμές:
~~~
15, Issue 6
Υπέροχο fan service: Fastball special.
14, Giant-Size
Η Kitty μαζεύει δυνάμεις και περνά τη σφαίρα από τον Breakworld μέσα από τη Γη. Μου κόπηκε η ανάσα.
+pg35-36.jpg)
13, Issue 17
Θεός John Cassaday.
12, Issue 1
Έτσι ξεκινά.
11, Issue 7
It's alive! ...the Danger Room. Σκηνή βγαλμένη από θρίλερ.
10, Giant-Size
“Are you a beer?” Ο πιο προβεβλημένος κι ο πιο υποτιμημένος χαρακτήρας των X-Men, τρομερή σκηνή ξεσκάσματος.
+pg40.jpg)
9, Giant-Size
Astonished φυσικά.
+pg32.jpg)
8, Issue 23 & Issue 15
Από διαφορετικά τεύχη, οι δυο ωραιότερες σελίδες-homage στους κλασικούς X-Men.
+pg025.jpg)
7, Issue 17
Κι αν αυτή είναι η καλύτερη σελίδα Wolverine που έχει γραφτεί;
6, Issue 17
Ο Cassaday σχεδιάζει έναν εφιάλτη εφάμιλλο με εκείνους που άπλωνε στις σελίδες του ο μέγας Paul Smith στο κλασικό run του Claremont.
5, Issue 14
E, ναι.
4, Giant-Size
Τίποτα, χωρίς σχόλια.
+pg41.jpg)
3, Issue 5
Απλά σπουδαία κωμωδία.
2, Issue 4
Ανατριχίλα. Πώς μια ακόμα κυνική 'επιστροφή από τους νεκρούς' γίνεται σπουδαία.
1, Issue 22
“Dust is your life going on.” AMAZING.
+pg009.jpg)
~~~
Επόμενο: Xander
.
