Και αυτό που έκανε με το γνώριμο σκηνικό, ήταν προβλέψιμα φανταστικό, με εξίσου προβλέψιμα απρόβλεπτο τρόπο.
Ήταν ενδιαφέρον που έντυσε το πρώτο μέρος με τα χρώματα και τα μοτίβα του γουέστερν, και το δεύτερο το μασκάρεψε σαν space opera α λα 'Star Wars' - ενδιαφέρον κυρίως επειδή στην πραγματικότητα πρόκειται για είδη εντελώς συγγενικά. Όπως άλλωστε επιβεβαιώθηκε και από το γεγονός ότι από το ένα μέρος στο άλλο δεν υπήρξαν εντυπωσιακές τονικές αλλαγές.
Κι όπως και νά'χει, ήταν ένα 2-parter χάρμα οφθαλμών. Κατάφερνε να είναι έξυπνη κωμωδία, genre homage, και την ίδια στιγμή, φοβερή περιπέτεια. Τόσο απλά. Με έπιασα σε σημεία να παρακολουθώ όντως με αγωνία, πριν επαναφέρω τον εαυτό μου στην πραγματικότητα με ένα 'Community βλέπεις ρε ούφο, σύνελθε'.
Πιστό σε αυτό που κάνει τη σειρά αληθινά σπουδαία, το επεισόδιο αυτό εκτός από εντυπωσιακό και έξυπνο και αστείο, ήταν πάνω από όλα στην υπηρεσία των χαρακτήρων. Είτε σε ένα πρώτο μέρος που σαν showcase της Annie μας έκανε όλους να παραμιλάμε (well, εμένα τουλάχιστον), είτε στο δεύτερο που ο Abed, συνεπής με τον εαυτό του, τέθηκε απόλυτα στην υπηρεσία του χαρακτήρα που πίστευε πως είναι (*), είτε στο σύνολό του, ως payoff στο arc του Pierce από όλη την σεζόν.
(*) Και έχει ενδιαφέρον που ο Abed μπαίνοντας για δεύτερη φορά στο ρόλο ενός γυναικά χαρακτήρα (μετά τον Don Draper), φλερτάρει πάλι με την Annie, η οποία εξίσου εύκολα γοητεύεται εντελώς.
Η όλη διαδρομή του Pierce σχεδιάστηκε με τόση ματιά στη λεπτομέρεια και τόση συνέπεια, που δε γίνεται να μη θαυμάσεις. Κοιτάς πίσω σε επεισόδια σαν το 'Psychology of Letting Go' ή το 'Abed's Uncontrollable Christmas' και διαπιστώνεις πόσο μοναχικός είναι, και σε επεισόδια σαν το 'Celebrity Pharmacology' ή το 'Advanced Dungeons & Dragons' για να δεις πού τον φέρνει αυτή η μοναξιά του - στο 'Competitive Wine Tasting' και στο paintball 2-parter για την κατάληξη, που εν τέλει μοιάζει φυσική.
Το ακόμα πιο ωραία είναι πως, όταν λέω 'σχεδιάστηκε', ξέρω πως ο Dan Harmon στην πραγματικότητα δεν έχει καθίσει να κάνει όντως τέτοιο πράγμα. Η πορεία του Pierce προέκυψε με φυσικότητα. Αυτό την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, και τους χαρακτήρες της σειράς ακόμα πιο αληθινούς. Πολύ απλά γιατί τίποτα δεν μοιάζει forced στην εξέλιξή τους. Απλά μικρά, συνεπή βήματα.
Σε κάθε περίπτωση, ο θρίαμβος του Pierce ήταν δίκαιος, απολαυστικός, απαραίτητος. Αλλά και η συμμετοχή (και εν τέλει η πτώση) του κάθε χαρακτήρα σε αυτό τον γελοιωδώς hi-stakes αγώνα paintball ήταν απολαυστική με τον δικό της τρόπο. (Αν και θα ήθελα μια εξήγηση για το πώς ξαφνικά ο Chang έγινε τόσο lame σε σχέση με πέρσι. On the other hand, όχι, δε με νοιάζει. Το να τον βλέπω να τρέχει με cheerleader outfit σε αναζήτηση νέων συμμαχιών ήταν από τα αστειότερα πράγματα της σεζόν.)
Ο Josh Holloway ήταν γαμάτος στο σύντομο πέρασμά του, αστείος, πειστικός, απλά τέλειος στο ρόλο (και γέννησε την αστειότερη ατάκα του Jeff, “I got a better look at him, he's not that good looking”), και στη ζυγαριά θα τολμήσω να πω ότι το πρώτο μέρος μου άρεσε λίγο περισσότερο. (Το πώς μπήκε αρμονικά μέσα στο context της σειράς και του Greendale το western setting δε μπορώ να το ξεπεράσω!)
Αλλά θα πω αυτό για το β' μέρος. Όταν αντιλαμβάνομαι την παρουσία 'Star Wars' παρωδιών, τρέχω. Τρέχω σαν τον άνεμο, τρέχω μακριά μέχρι να περάσω τα σύνορα και το internet να μη μπορεί να με βρει. Τόσο πολύ δε τα αντέχω. Αλλά το Community τα κατάφερε, πολύ απλά γιατί όπως με τα πάντα, έτσι και με αυτό το genre δεν βάσισε την πλοκή του, την ανάπτυξη χαρακτήρων, την ύπαρξή του σε συγκεκριμένα αστεία και συγκεκριμένες σκηνές της ταινίας (πέραν των αναφορών από τον Abed, που είχαν το δικό του ρόλο στο πλαίσιο του συγκεκριμένου χαρακτήρα όμως), αλλά προσέγγισε το genre με έναν τρόπο ευρύτερο και εξυπνότερο.
Α, κι επίσης, ο επίλογος με τον Abed και τον καθαριστή του Greendale; Ανεκτίμητος.
So. “Doing anything fun for the summer;”
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου