(ETA: Επειδή πολύς κόσμος αφήνει τα τοπ-10 του στα σχόλια, όσοι θέλετε προσθέστε το κι εσείς για να κάνουμε μια ανεπίσημη σούμα στο τέλος από περιέργεια.)
Ελπίζω τις επόμενες μέρες να μπορέσω να κάνω κάποια κείμενα με ηρεμία και από χρονική απόσταση για μερικές από τις σειρές που ακολουθούν, αλλά ως τότε βαράτε εδώ.
11>
The Chicago Code του Shawn Ryan
Είπα 10; Συγγνώμη, εννοούσα 11. Δηλαδή 10 εννοούσα, αλλά δε μου πήγαινε με τίποτα να αφήσω έξω ένα ακόμα (εν τέλει) mini-series για διαφθαρμένο σύστημα και ιδεολόγους μπάτσους από τον Shawn Ryan. Ένιωθα το Σικάγο να ζωντανεύει στην οθόνη μου κάθε βδομάδα.
10>
Σασπένς τύπου 24 αλλά το οποίο προκύπτει άμεσα από τους χαρακτήρες. Η Claire Danes στη γυναικεία ερμηνεία της σεζόν, διατηρώντας μια φανταστική ισορροπία (μέχρι που δεν την διατήρησε), και τρομερό φινάλε σε ένα πολιτικό θρίλερ 'από τα παλιά'. Αλλά ταυτόχρονα αδιαμφισβήτητα 'τώρα'.
9>
Skins των Brian Elsley και Jamie Brittain+
Awkward. της Lauren LungerichΚι άλλη κλεψιά, very nice. Όμως σκεφτείτε το: Και οι δύο αυτές σειρές (ειδικά φέτος, όσο αφορά το Skins) ήταν heightened εκδοχές ιστοριών ξεκάθαρης John Hughes-esque χροιάς. Το Awkard. ήταν λίγο πιο γλυκό και λίγο πιο έξυπνο, το Skins λίγο πιο character-driven και σαφώς πιο φιλόδοξο. (Άσε που έφερε πίσω τη σειρά από τη μαύρη τρύπα που είχε πέσει.) Τα αγαπάμε και τα δύο.
8>
The Vampire Diaries του Kevin WilliamsonΓιατί πουθενά αλλού δε θα συναντήσουμε τόσο πλούσια πλοκή να κινείται με τόσο γρήγορους ρυθμούς, σπάζοντας στην πορεία σχεδόν κάθε μας αντίληψη σχετικά με το τι είδους ιστορίες μπορούν να λειτουργήσουν ή όχι στην τηλεόραση.
7>
Parks and Recreation των Greg Daniels και Michael SchurΤο απόλυτο τηλεοπτικό feelgood. Τόσο απλά.
6>
The League του Jeff ShafferΊσως ό,τι πιο αγνά laugh out loud υπάρχει αυτή τη στιγμή. Το ότι δεν αφήνουν ούτε ιερό όρθιο την κάνει απλώς άλλο τόσο πιο απολαυστική. Plus: Random cameo της Eliza Dushku! Βεβαίως, γιατί όχι.
5>
Game of Thrones των David Benioff και D.B. Weiss, με ευχαριστίες σε έναν κύριο George RR MartinΑν υπάρχει οποιαδήποτε σειρά αυτή τη στιγμή με τη δυνατότητα να αγγίξει το 'φαινόμενο Lost', είναι αυτή. Ακόμα κι αν ξέρεις τι ξημερώνει (εγώ σίγουρα δεν ξέρω και ούτε σκοπεύω να μάθω γι'αυτό κρατάμε τη σχετική σιγή), η σειρά είναι τόσο απολαυστικά φτιαγμένη και τόσο γεμάτη με "ΓΑΜΗΣΕ ΜΕ, ΤΟ ΕΙΔΑ ΜΟΛΙΣ ΤΩΡΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ;" στιγμές που δε θες να σταματήσεις να βλέπεις ή να μιλάς γι'αυτήν. Υπό μία έννοια, καλύπτει την ανάγκη μου για σειρές τύπου ΗΒΟ, για σειρές τύπου Spartacus, για σειρές τύπου Lost, όλα σε ένα.
4>
Breaking Bad του Vince GilliganΗ καλύτερη σεζόν ως τώρα. Τα είπαμε και αναλυτικότερα, αλλά ας κρατήσουμε το ότι η διαδρομή ενός χαρακτήρα προς την κόλαση, σπάνια υπήρξε πληρέστερα και εθιστικότερα κινηματογραφημένη.
3>
Community του Dan HarmonΧρειάζεται να γραφτεί άλλη λέξη για το Community μες στο 2011; (Καλά, ναι, αλλά για τις ανάγκες ενός τέτοιου ποστ εννοώ.) Και μόνο για τη συλλογή απίστευτα ευρηματικών, back-to-back επεισοδίων, η σειρά έχει εξασφαλισμένη την υστεροφημία της ως TV classic.
2>
Louie του Louis CKΌταν ο Louis CK σταμάτησε να διαμελίζει τις συμβάσεις του πώς πρέπει να γράφεται και να εξελίσσεται μια τηλεοπτική κωμωδία, άρχισε να κάνει το ίδιο ακόμα στον εαυτό του. Από πλευράς κωμωδίας, η χρονιά του ανήκε.
1>
Doctor Who του Steven Moffat, ουσιαστικάΟμοίως με τον Louie, έτσι κι ο Moffat στο δεύτερο χρόνο του στη σειρά ξεπέρασε κάθε προκατάληψη σχετικά με το πώς μοιάζει μια σεζόν Doctor Who και δημιούργησε κάτι νέο. Έναν γρίφο πάνω στην παραδοχή της απώλειας και την πίστη σε κάτι σπουδαιότερο, όπου κάθε κομμάτι του παζλ όχι μόνο συμπλήρωνε την -φανταστική- μεγάλη εικόνα, αλλά και αποτελούσε κάτι ξεχωριστό, διαφορετικό και πανέμορφο από μόνο του. Ο θρίαμβος του μέσου.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου