Μια από τις αγαπημένες μου κωμωδίες τα τελευταία χρόνια, άρχισα και φέτος να την παρακολουθώ με μεγάλο ενθουσιασμό μόνο για να τον δω να εξαφανίζεται σταδιακά εβδομάδα μετά την εβδομάδα. Κάπου εκεί με το φριχτό επεισόδιο-κήρυγμα για τον πόλεμο στο Ιράκ μάζεψα τα μπογαλάκια μου και αποχώρησα, μέχρι τώρα που μιας και έχω λίγο χρόνο αποφάσισα να κάνω catch-up. Ακολουθεί μια αποτίμηση της υπόλοιπης 6ης σεζόν, όπως την είδα μέσα σε 2 μέρες.
Βελτιώθηκαν καθόλου τα πράγματα μετά το μετριότατο πρώτο 1/3 της σεζόν? Όχι πάντα, και όχι όπου και όπως θα ήθελα. Απο πλευράς χιούμορ τουλάχιστον είδα και πάλι άσπρη μέρα καθώς μερικοί περιφερειακοί χαρακτήρες έλαμψαν περισσότερο από κάθε προηγούμενη σεζόν. Ο Ted του θαυμάσιου Sam Lloyd έκλεβε συνεχώς την παράσταση (με απόλυτο highlight τον εσωτερικό του μονόλογο στο "Their Story" και την προσωπική του φαντασίωση στην οποία έχει μαλλιά) με άξιους συμπαραστάτες τον Lloyd και το speed metal του, τον πιο θεότρελο από ποτέ Janitor του Neil Flynn (που μπορεί casually να ηγείται της Brain Trust του νοσοκομείου, αλλά και να ανοίγει κουβέντα με ένα χρυσόψαρο που μπορεί ή μπορεί να μην αποτελεί μετενσάρκωση ενός συμπολεμιστή του Kelso στο Βιετνάμ) και αληθινή αποκάλυψη τον Bob Kelso του Ken Jenkins.
Για τον Jenkins θέλω να πω κάποια πράγματα, καθώς για χρόνια ένιωθα πως έχει πολλά περισσότερα να προσφέρει και φέτος είχε επιτέλους την ευκαιρία του. Θαυμάσιος κωμικός ηθοποιός, καθώς με την ίδια άνεση παραδίδει μια ακραία ρατσιστική ατάκα με ένα αδαώς κακιασμένο χαμόγελο στα χείλη, αλλά και μπορεί να κάνει την πιο απλοϊκή χιουμοριστική σκηνή να φαντάζει ξεκαρδιστικά και υπέροχα πρόστυχη. (το νιαούρισμά του καθώς η Carla και η Elliot έρχονταν σε αντιπαράθεση για τις ετοιμασίες του γάμου της δεύτερης θα κάνει καιρό να ξεριζωθεί από το μυαλό μου!) Τα rants του, καθόλου προβλέψιμα και πολυπαιγμένα όπως αυτά του Dr. Cox, είναι ξεκαρδιστικά καθώς και οι συγγραφείς αλλά και ο ίδιος ο Jenkins δεν φρενάρουν καθόλου προς την πιο απάνθρωπη δυνατή απεικόνιση του Kelso. Στην σπάνια όμως στιγμή ανθρωπιάς του (στο "My Scrubs", ο Kelso κάνει τα στραβά μάτια για μια άγνωστη γυναίκα που δεν έχει ασφάλιση) ο Jenkins καταφέρνει να κάνει το κοινό να αγαπήσει προς στιγμήν αυτό τον αντιπαθέστατο χαρακτήρα δίχως να μαλακώσει τα χαρακτηριστικά του στο ελάχιστο. Συγκρίνετε ελεύθερα με οποιοδήποτε άλλο μέλος του καστ, που όποτε πρόκειται να μπει σε δραματικό μονόλογο αλλάζει τόσο εμφανώς τον τόνο του, τη χροιά του και το ύφος του, που νιώθω σα να παρακολουθώ μια διαφορετική σειρά με τον ίδιο πρωταγωνιστή.
Με το κύριο καστ, μια που τους έφερε η κουβέντα, τι γίνεται? Δυστυχώς όχι πολλά, καθώς οι σεναριογράφοι έχασαν θεαματικά το στόχο τους φέτος. Ίσως οι δεύτεροι ρόλοι να ήταν φέτος αστειότεροι από συνήθως ακριβώς επειδή το πρωταγωνιστικό τιμ έμοιαζε να ασφυκτιά μέσα στη βαρύτητα των σεναρίων τους, και όλα τα αστεία έπρεπε να πάνε κάπου. Τα εγωκεντρικά τριπ του JD δεν ήταν ούτε κατά το ήμισυ αστεία όσο αντίστοιχα των περασμένων σεζόν, γιατί ο χαρακτήρας του έπαψε να έχει το οποιοδήποτε άλλοθι για το φέρσιμό του. Ξεχνώντας να φέρει κάποιο αντιστάθμισμα για τις συμπεριφερές του πρωταγωνιστή του, ο δημιουργός Bill Lawrence άφησε τον JD να μετατραπεί σε μια καρικατούρα του εαυτού του, τόσο προβληματική που σε κάθε σχεδόν επεισόδιο έμοιαζε να παίρνει ένα μάθημα ζωής στο τέλος (συνήθως κάτω από τη γνωστή, ανυπόφορη, αφήγηση) αλλά ποτέ να μην το συγκρατεί και την επόμενη εβδομάδα. Στο "My Perspective" μαθαίνει, για παράδειγμα οτι πρέπει καμιά φορά να ακούει και τους άλλους, αλλά μέχρι το "My Turf War" είναι πάλι ο γνωστός εγωκεντρικός JD που τα θέλει όλα για τον εαυτό του, συμπεριλαμβανομένης της Melody, παλιάς φίλης της Elliot που τόλμησε να του την κλέψει για δυο μέρες.
Eκτός του JD, σχεδόν όλα τα μέλη του ensemble φέτος είδαν τις ιστορίες τους να γίνονται όλο και πιο self-serious, λες και στόχος του Lawrence ήταν να ξεκινήσει με μια wacky medical comedy για να την κλείσει ως procedural medical soap-o-drama. Η Kim είπε ψέμματα για την εγκυμοσύνη της (και βολικότατα να ξαποστείλει έναν χαρακτήρα που οι σεναριογράφοι δεν ήξεραν τι να τον κανουν) και ο JD είναι έτοιμος να ξαναπέσει στο κρεβάτι με την Elliot-- δεν τον έχουμε ξαναδεί αυτό, δεν έχει συμβεί το ίδιο ακριβώς πράγμα πίσω στην 4η σεζόν? Η Elliot ήταν τότε έτοιμη να συζήσει με τον χαρακτήρα του Scott Foley και ο JD τους χώρισε, μόνο για να διαπιστώσει ένα -θαυμάσιο- επεισόδιο αργότερα οτι απλώς δεν την αγαπάει. Θαρραλέο κλείσιμο σε ένα από τα όχι ιδιαίτερα αγαπημένα μου will-they-or-won't-they των τελευταίων χρόνων, οπότε γιατί τώρα ξανά τα ίδια? Αν μη τι άλλο, αυτή η εξέλιξη έκανε για ένα σαπουνοπερατικά συμβατικό cliffhanger και επιπλέον ισχυροποίησε την αντιπάθειά μου για τον κεντρικό χαρακτήρα της σειράς. Fool me once, που λένε...
Στο παρελθόν η σειρά είχε καταφέρει να ισορροπήσει με θαυμαστό τρόπο τα παλαβά με τα δραματικά στοιχεία ή απλά αγνοούσε επιδεικτικά τα δεύτερα. Στην 3η σεζόν το δράμα ήταν τόσο ειλικρινές και δυνατό (στο φετινό επεισόδιο-clipshow "My Night to Remember", όταν εμφανίστηκε στην οθόνη ο Brendan Fraser δε μπόρεσα να μη βάλω και πάλι τα κλάμματα) ενώ στην 5η το κωμικό στοιχείο υπερίσχυε τόσο έντονα κάθε υποψίας ρεαλισμού που όταν φτάσαμε στο "My Lunch" ήρθε ως τέτοια γροθιά στο στομάχι που δε μπορούσες παρά να συγκινηθείς.
Φέτος όμως, το δράμα και το επιτηδευμένα wacky χιούμορ απλά υπάρχουν εκεί όλη την ώρα, άβολα τοποθετημένα το ένα πλάι στο άλλο. Τα μεν αστεία ήταν κουρασμένα και κούραζαν (οι φαντασιώσεις του JD όσο μεγαλώνουν σε διάρκεια τόσο χάνουν σε γέλιο-- what the hell was Dr. Toilet all about?!), το δε δράμα με άφηνε παγερά αδιάφορο. Ο θάνατος της Laverne? Πλάκα κάνουμε τώρα? Αν εξαιρέσουμε τα 3 δευτερόλεπτα του αποχαιρετισμού της Carla (ή το απρόσμενο φιλί του Kelso) όλο το υπόλοιπο επεισόδιο ήταν σταθερά "eh", και ήταν και από τα καλά της σεζόν κιόλας. Ακόμα, οι δραματικές ιστορίες κάποιων ασθενών παραδόθηκαν τόσο απλουστευτικά που ήθελα να πιάσω την οθόνη και να αρχίσω να φωνάζω "Δεν κάνεις το "House", Bill Lawrence, ένα sitcom γράφεις!" Ο κωφάλαλος πατέρας? Φρικτό. Το φιλί της Elliot στον Private Dancer? Γλυκό αλλά προβλέψιμο. Η διαμάχη των πιστεύω μεταξύ των Cox και Laverne? Ας πούμε απλά οτι δεν έχω δει τέτοιο ξεδιάντροπο πατρονάρισμα του θεατή από την τελευταία φορά που η Paula Abdul χαρακτήρισε "γλυκιά και ταλαντούχα" την Jordin Sparks στο "American Idol". Μόνο αληθινό winner? Το δίλημμα του Perry με τη γέννηση του γιου του τη μέρα που όλοι θρηνούν τη νοσοκόμα Roberts.
(Και θα προσέξατε οτι δεν έχω πει ούτε λέξη για τον Turk. Oh boy, αν βγάλεις το χορό του από το πρώτο επεισόδιο και το τραγούδι του από το 6ο, θα μπορούσε κάλλιστα να μην υπάρχει σε αυτή τη σεζόν. Βαρετός και παντελώς άνευρα γραμμένος. Ποιος, πράγματι, να το έλεγε οτι ένα μωρό σε αλλάζει τόσο πολύ?)
Νωρίτερα στη σεζόν είχε ακουστεί έντονα η προοπτική για μια 7η και τελευταία σεζόν δίχως τον Zach Braff, ο οποίος θα ήταν έτσι ελεύθερος να κυνηγήσει την κινηματογραφική του καριέρα ως Χριστόφορος Παπακαλιάτης της Αμερικής. Τότε απορούσα τι καπνίζουν οι παραγωγοί και σκέφτονται αυτό το σενάριο έστω ως μακρινό ενδεχόμενο, τώρα εύχομαι να ήταν αλήθεια. Απελευθερωμένο από την αβάσταχτη σοβαρότητα των καρικατουρίστικα αντιπαθητικών ή/και επαναλαμβανόμενα βαρετών πρωταγωνιστών του, το "Scrubs" θα μπορούσε να είναι ακόμα η φρέσκια και παλαβή κωμωδία που ήταν μέχρι και πρόσφατα. Τώρα, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για το επερχόμενο φινάλε. Best case scenario, ξεμπερδεύουν με αυτό το ανυπόφορο ερωτικό τετράγωνο και επιστρέφουν στην wackiness. Worst case... well, το είδαμε στο season finale, δεν είναι ανάγκη να το περιγράφω κιόλας.
Best episodes: "My Musical" (με την ωδή στα κακάκια και την αδερφική αγάπη των Turk-JD σε πρώτο πλάνο), "My Road to Nowhere" (ένα road trip στο κάμπριο RV του Kelso, o Janitor ως αγωνιστής του εμφυλίου και πολλές-πολλές ρόμπες), και κυρίως "My Conventional Wisdom". (αγνοώ οτιδήποτε σχετικό με το ερωτικό τετράγωνο και κρατάω τον Bust-a-move Old MC ("You, sir, have a problem", η πιο αστεία στιγμή της σεζόν), τον νταβατζή Kelso και τον Janitor ως νέο chief με μεγαλύτερο ακόλουθο τον Ted που στο τέλος πληρώνει και τη νύφη.)
Notable guest stars: Για μια σειρά που στο παρελθόν έχει ανάγει σε επιστήμη τα guest stints διαφόρων hot ladies σε quirky ρόλους (από Heather Graham μέχρι Julianna Margulies και από Heather Locklear μέχρι Mandy Moore) εδώ δεν υπήρχε πολύ ζουμί. Η Keri Russell με διασκέδασε κυρίως επειδή την αγαπώ έτσι κι αλλιώς παρά με το ρόλο της (αν και η σκηνή που ο JD πληρώνει $105 για ένα appletini ήταν ένα από τα 3-4 highlights της σεζόν), ενώ η recurring Elizabeth Banks ήταν φοβερή αγγαρεία για τους συγγραφείς και δεν είχε καθόλου υλικό για να δείξει την φοβερή κωμική της περσόνα. Από την άλλη, υπήρχαν οι τυπάδες του "Avenue Q" που έκαναν μια εν γένει συμπαθητική δουλειά.
Ranking the season: Στο "Scrubs" ισχύει ο αντίστροφος κανόνας των ταινιών "Star Trek", με αυτή εδώ η σεζόν να είναι ακόμα πιο αμήχανη από τη 2η, ακόμα πιο άνευρη από την 4η, και ξεκάθαρα η χειρότερη μέχρι σήμερα. Στατιστικά, η 7η θα σκίζει, βέβαια-- υπόσχομαι εδώ και τώρα πως τα 18 τελευταία, αυτά, επεισόδια, θα τα ακολουθήσω μέσα στη σεζόν ο κόσμος να χαλάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου