Gratuitous Joss Whedon mention alert! Έχει ενδιαφέρον οτι ο δημιουργός της "Buffy" συχνά χρεώνεται ουσιαστικά την εξέλιξη των τηλεοπτικών shows σε αυτό το βαριά serialized format από το οποίο έχουμε πήξει τα τελευταία χρόνια, με τα καλά του και κυρίως κακά του παραδείγματα, τη στιγμή που οι σειρές του πάντα βρίσκονταν πολύ πιο κοντά στο πνεύμα της φετινής φουρνιάς των procedurals που με έκαναν να ερωτευτώ ξανά από την αρχή το format. Κι αν κάποιες νέες σειρές είναι αποτελέσματα μιας άσκησης ισορροπίας ετών κατά τη διάρκεια των οποίων η αμερικάνικη τηλεόραση προσπαθεί να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στο self-contained και στο ongoing arc ("Pushing Daisies" και "Chuck" τα καλύτερα παραδείγματα, για τα οποία θα μιλήσουμε αργότερα), είναι δυο old-school procedurals που έκαναν μέσα στο 2007 τη μεγαλύτερη έκπληξη.
Όχι, πείτε μου, τι ανάγκη είχε ξαφνικά το #1 show "CSI" στον 7ο χρόνο ζωής του να κάνει πειράματα στη φόρμα του? Κι όμως, με τον "Buffy" alum Doug Petrie στη θέση του συνοδηγού, οι showrunners έστησαν ένα περίτεχνο season-long μυστήριο το οποίο οδήγησε μέσω καλοζυγισμένων εξελίξεων σε ένα εκρηκτικό και αξέχαστο season finale. Ο Miniature Killer ναι μεν σκότωσε για πρώτη φορά το 2006, αλλά πόσες φορές έχουμε δει ένα πολλά υποσχόμενο whodunnit να εκφυλίζεται σε μια συρραφή stuns και "ανατροπών" για την ανατροπή? Χωρίς να έχει δοκιμάσει ξανά κάτι παρόμοιο, η συγγραφική ομάδα του "CSI" παρέδωσε ένα τέλειο payoff σε αυτό που προσεκτικά έστηνε επί μία σεζόν, αποδεικνύοντας οτι μοιράζονται τη μεθοδικότητα του serial killer που τόσο αποτελεσματικά είχαν σκιαγραφήσει.
Το φετινό σερί επεισοδίων δε μοιράζεται κάποιο παρόμοιο αφηγηματικό ιστό, με μοναδικό ενοποιητικό στοιχείο πλέον την άριστα γραμμένη σχέση του Grissom και της Sara, κάθε στάδιο της οποίας υπήρξε υποδειγματικό. Και όσο κι αν απόλαυσα τη βουτιά της σειράς στην αρένα του serialized storytelling, δε μπορώ παρά να θαυμάσω την αυτοσυγκράτηση ενός team που δεν αυτοπαγιδεύεται στο τριπάκι του Mystery of the Season.
Το "House" από την άλλη μας έχει συνηθίσει σε κάποιο ετήσιο overarching story που απλώνεται περίπου στο 1/3 της σεζόν, αλλά ποτέ δεν ήταν κάποιο από αυτά λόγος για να παρακολουθήσω τη σειρά. Μάλιστα μπορώ να πω οτι παρακολουθούσα τη σειρά παρ'ότι υπήρχαν αυτά τα εν γένει αποτυχημένα πειράματα. Η δύναμη του "House" ήταν πάντα στα καθαρά procedural στοιχεία του, καθώς τόσο οι απόπειρες μετάλλαξης του κεντρικού χαρακτήρα, όσο και οι ευρύτερες ιστορίες, με άφηναν πάντοτε παγερά αδιάφορο. Πώς λοιπόν προσαρμόζεις ένα procedural στις απαιτήσεις της νέας εποχής χωρίς να διαπράξεις το αμάρτημα της βεβιασμένης αλλαγής ή δραματοποίησης του κεντρικού χαρακτήρα? Πολύ απλά, αλλάζοντας οτιδήποτε άλλο πλην αυτού!
Το show αντλεί τη δύναμή του από τις μικρές pop culture μονομανίες του House και την αλληλεπίδρασή του με τους γύρω του, οπότε σε έναν ιδιοφυή, πώς-δεν-το-είχα-σκεφτεί-νωρίτερα συνδυασμό, η 4η σεζόν επουλώνει τις πληγές της καταστροφικής 3ης και με το παραπάνω, αλλάζοντας όλο το καστ σε μια εκτεταμένη σάτιρα της reality αισθητικής που με έναν εντυπωσιακό τρόπο δεν κουράζει ούτε στιγμή. Μοναδική περίπτωση realiτοσάτιρας που μας διασκεδάζει περισσότερο από αυτό που κοροϊδεύει, αυτή η κουτσουρεμένη σεζόν απενοχοποίησε ένα genre δείχνοντάς το και γελώντας με τις συμβάσεις του, τη στιγμή που επεισόδιο μετά το επεισόδιο προχωρούσε σε πειραματισμούς με τη φόρμουλα του Ασθενή της Εβδομάδας που αθροιστικά είναι περισσότερες από όσες είχε επιχειρήσει η σειρά σε 3 ολόκληρα χρόνια. Πάντα τέτοια.
(House, "One Day, One Room", Season 3 Finale, Season 4 στα links δεξιά)
(CSI, Season 7, Season 8 Premiere, Sara's exit)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου