12 Days of Whedon #12, ‘The Avengers’: Ο Whedon και το blockbuster

Για 12 μέρες, από τις 15 Απριλίου και την κυκλοφορία του Cabin in the Woods μέχρι τις 26 Απριλίου και την κυκλοφορία των Avengers, το blog θα γιορτάζει τη διπλή εμφάνιση στις ελληνικές αίθουσες, του ανθρώπου χάρη στον οποίον υπάρχει. 12 μέρες, 12 κείμενα, με αφορμή κάποιο διαφορετικό έργο ή επεισόδιο ή χαρακτήρα που λατρεύω από την σύνολο του έργου του Joss Whedon. (Πιθανά spoilers για τα πάντα.)

Αυτή η ταινία είναι ο λόγος που ο θεός έβαλε υπερήρωες στη μεγάλη οθόνη.

~~~

Αυτό το ποστ δεν είναι ένα ακόμα κείμενο, εν μέρει γιατί οι 'Avengers' είναι μια τόσο straight-forward και το αγνά απολαυστική υπερηρωική μπλοκμπαστεριά που δε θες να πεις αλλά κυρίως να δεις και να ξαναδείς και μετά να κάνεις παρατεταμένο geek-out, και εν μέρει επειδή έχω ήδη γράψει διάφορα αριστερά και δεξιά.

Θα συγκεντρώνω κάποια σχετικά links εδώ στο διάστημα του επόμενου διημέρου, καθώς και ό,τι άλλο update σχετικό με την ταινία υπάρχει τις επόμενες βδομάδες, όταν και προβλέπεται να γίνει μια από τις μεγαλύτερες ταινίες ever. (Ποιος, ο Joss μας τώρα όλα αυτά.) Αλλά αν θες μια σύντομη γνώμη, είναι αυτή κάτω από τη φωτογραφία, με την οποία ξεκινά ένα ομαδικό παραλήρημα στο blog του φίλου @manolis.

~~~

Tα links:
Ένα ψύχραιμο review για το 'Avengers'.
Ένα καθόλου ψύχραιμο ομαδικό geek-out για το 'Avengers'.
Λίγο ακόμα καθόλου ψύχραιμο ομαδικό geek-out για το 'Avengers'. (ψήνεται)
Ένα μικρό entry ημερολογίου από το Avengers marathon.
Ένα αφιέρωμα στο πώς μια τέτοια ταινία μπόρεσε να γίνει πραγματικότητα. (ψήνεται)

Μετά το άλμα:

• spoilers και
• bullet points!!

~~~

• HULK. ΟΚ, το ξέρουμε ότι αυτό το show είναι του Iron Man, αλλά Hulk! Ο Whedon και ο Ruffalo τον κάνουν να λειτουργήσει. Αγαπημένη στιγμή το βλέμμα που ρίχνει στην ScarJo πριν μεταμορφωθεί για πρώτη φορά. Επιτέλους είναι ανθρώπινος, χωρίς grande δηλώσει και διαλόγους.
• Όχι, άκυρο. Αγαπημένη σκηνή η μπουνιά που ρίχνει στον Thor όταν σιγουρεύεται πως είναι όλα υπό έλεγχο.
• Όχι, όχι, ξανά άκυρο. Αγαπημένη σκηνή το παντελώς random, Brothers Coen-esque πέρασμα του Harry Dean Stanton με τον NakedRuffalo.
• Όχι, κάτσε: Η ΓΡΟΘΙΑ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ON THE SPOT ΤΟΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΞΩΓΗΙΝΟ ΔΡΑΚΟ.
• Εντάξει, όχι, ας μη κοροϊδευόμαστε. Αγαπημένη Hulk σκηνή, και της ταινίας όλης, όταν κοπανούσε σα χταπόδι τον έξαλλο Loki. Ουρλιαχτά γέλιου.
• Αλλά είπαμε, την ταινία οδηγεί ο Iron Man. Από το άνοιγμα screwball κωμωδίας με την Potts και τον Phil "Agent" Coulson (κάποιος, μια σειρά, ένα sitcom, κάτι) μέχρι την πυρηνική κεφαλή που έστειλε στη βάση των Chitauri. FUCKYEAHTONYSTARK.
• "His name is Agent Coulson. His name is Agent Coulson."
• Πόσο υπερηρωικός James Bond το άνοιγμα της ταινίας με την άφιξη Loki και την απόδραση από το Hellmouth;
• Μιλώντας για Hellmouth, προφανώς συμφωνούμε όλοι πως η ταινία είναι βασικά το season 4 finale της Buffy, ναι; Στο πρώτο μέρος, όλοι οι ήρωες μιλάνε, μαλώνουν, η ομάδα αποσυντίθεται, γαμάτοι, απολαυστικοί διάλογοι κλπ, στο δεύτερο μέρος οι πύλες της κόλασης ανοίγουν και έχουμε επική μάχη απέναντι σε στρατό generic τεράτων.
• Μόνο που ο Loki είναι πιο χαρισματικός από τον Adam. Ο Tom Hiddleston πολύ καλύτερος από όσο είχε δικαίωμα να είναι σε ένα τέτοιο ρόλο.
• Αντιθέτως, η Black Widow είναι ως ρόλος καλύτερη από όσο είχε δικαίωμα να είναι - ο Whedon απλά ανίκανος να γράψει αδιάφορο γυναικείο kick-ass χαρακτήρα. Η ScarJo όμως, uh, όμορφη κοπέλα, ΟΚ. Ας μείνουμε εκεί.
• Πιο φωναχτά γέλια από μια γενικά uber-fun ταινία: Ο Coulson περιμένει υπομονετικά στο τηλέφωνο να τελειώσει η Widow τον ξυλοδαρμό των "ανακριτών" της. Ο Thor υπενθυμίζει για τον Loki: "He's adopted". O Tony Stark και ο "Shakespeare in the Park".
• Μιλώντας για εκείνη την πρώτη σκηνή της Widow. Jerzy Skolimowski; Πιο random cameo στη ιστορία του σινεμά;
• Το arc του Hawkeye ήθελε να είναι καλύτερο. Πιο μεστό δηλαδή. It's OK, αγαπάμε Renner και ακόμα και με τα περισσότερα να υπονοούνται, οι σκηνές του με την Widow ήταν γαμάτες.
• Επαναλαμβάνω το πιο εντυπωσιακό στοιχείο: Οι ήρωες έλαμψαν όλοι περισσότερο σε αυτή την ταινία από ό,τι στις ατομικές τους, αλλά χωρίς ποτέ να νιώθεις πως βλέπεις κάτι άλλο από μια ensemble ταινία. Απίστευτο.
• Ενώ η σκηνή 26' του τέλους; ΑΥΤΟ είναι το πώς μοιάζει ένα κόμικ στη μεγάλη οθόνη. Ούτε τα καρέ του Ang Lee, ούτε τα ξεπατικώματα του Zach Snyder, αυτό ήταν. Ένα μακρύ πλάνο που κοιτάει τι συμβαίνει σε όλους, σα να καταβροχθίζει στα γρήγορα τη μία splash page μετά την άλλη, γυρνώντας γρήγορα τις σελίδες για να δεις τι θα γίνει στο τέλος του τεύχος. Εκπληκτική σκηνοθεσία, και υπερθέαμα αντάξιο της ιδέας πως βάζεις 6 πολύχρωμους, κουστουμαρισμένους υπερήρωες σε μια over-the-top ταινία και τους αφήνεις να αλληλεπιδράσουν - και να δράσουν.
• Thanos. ΟΚ, λογικό. Αυτός θα κατηύθυνε τον Loki ώστε να πάρει τον κύβο, ποιος άλλος. Bring it on, bitch.
• Το ποστ θα ανανεώνεται (και στα σχόλια) με νέα και κουβέντες και ό,τι άλλο μας έρθει. Δώσε.

.

12 Days of Whedon #11, Xander: Ο Whedon και ο εαυτός του

Για 12 μέρες, από τις 15 Απριλίου και την κυκλοφορία του Cabin in the Woods μέχρι τις 26 Απριλίου και την κυκλοφορία των Avengers, το blog θα γιορτάζει τη διπλή εμφάνιση στις ελληνικές αίθουσες, του ανθρώπου χάρη στον οποίον υπάρχει. 12 μέρες, 12 κείμενα, με αφορμή κάποιο διαφορετικό έργο ή επεισόδιο ή χαρακτήρα που λατρεύω από την σύνολο του έργου του Joss Whedon. (Πιθανά spoilers για τα πάντα.)

~~~

Αν κάθε δημιουργός έχει πάντα την τάση να βάζει έντονα στοιχεία του εαυτού του μέσα στα έργα του, συνήθως μέσω χαρακτηριστικών και λόγου των ηρώων, ο Whedon πάντοτε είχε ταλέντο στο να τους γράφει όλους αρκετά διακριτούς μεταξύ τους, ώστε να μην έχεις ποτέ την αίσθηση πως είναι ο ίδιος άνθρωπος. Και τον εαυτό του πάντα εκφράζει κυρίως μέσω ενός συγκεκριμένου τύπου χαρακτήρα, που πάντα συναντάμε στα ensemble των σειρών του.

Πρόκειται για τον ‘Xander χαρακτήρα’: Επειδή η Buffy ήρθε πρώτη ως σειρά, κι επειδή διαδραματίζεται σε σχολείο, οι αναλογίες με το αρχέτυπο του μοναχικού geek είναι πεντακάθαρες και άμεσες, σε αντίθεση με την εξέλιξη αυτού του είδους ήρωα. Ο Xander είναι ο πλακατζής, ο geek που κάνει αναφορές σε κόμικς, ο ανασφαλής loner που κάπου ίσως προσπάθησε ελαφρώς να πιάσει καμιά φιλία με κανάν popular συμμαθητή αλλά δεν κόλλησαν. Και σταδιακά, εξελίσσεται στον μοναδικό εντελώς ανθρώπινο και προσβάσιμο ήρωα, ακριβώς επειδή μένει ο απλός, τίμιος ‘Zeppo’ που πάντα ήταν, την ώρα που γύρω του οι άλλοι γίνονται μάγισσες, βαμπίρ, παντοδύναμες οντότητες κλπ.

O Xander είναι ο Whedon, αλλά το πιο συναρπαστικό δεν είναι αυτό. Είναι το πώς ο ‘Xander χαρακτήρας’ εξελίχθηκε στην πορεία του έργου του Whedon, μαρτυρώντας πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για το πώς βλέπει τον εαυτό του, την τέχνη του, τον κόσμο γύρω του.

Ακολουθώντας την εξέλιξη του ‘Xander’ διακρίνουμε μια σαφή τάση προς το σκοτάδι και προς μια υπαρξιακή αναζήτηση που εκφράζεται μέσα από τη βία, τον θάνατο και την καταστροφή. Δεν κάνω πλάκα:

Xander (Buffy, the Vampire Slayer)

Η Buffy τα ξεκίνησε όλα, και ως εκ τούτου πρέπει να βλέπουμε κάθε επόμενο έργο του Whedon μέσα από ένα πρίσμα σύγκρισης με αυτή τη σειρά. Όλοι οι δημιουργοί επιστρέφουν διαρκώς στην πρώτη, ενστικτώδη τους δημιουργία, αλλά πιο πολύ ενδιαφέρον έχει να ψάχνεις να βρεις πώς (και αν) εξελισσονται επί αυτής.

Ο Xander είπαμε ήδη ποιο αρχέτυπο ήρωα αντιπροσωπεύει. Και ως εκείνο που βρίσκεται κοντινότερα στο πώς ο ίδιος ο Whedon αντιλαμβάνεται τον εαυτό του (δε χάνει ευκαιρία για να θυμίζει πώς το σχολείο ήταν κόλαση για αυτόν, ότι ποτέ δεν ήταν popular, δεν φιλούσε τις ωραίες της τάξης κλπ), αποτυπώνει τον εαυτό του εκεί. Με αυτό δεν προσπαθώ να υπονοήσω πως ο Whedon βρισκόταν σε κάποιο εγωιστικό παραλήρημα βάζοντας τον Xander να σώζει τον κόσμο σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις (μία στο τέλος της 1ης και μία στο τέλος της 6ης σεζόν, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και το επεισόδιο ‘The Zeppo’ όπου μέσω χιουμοριστικής παραίτησης παραδέχεται πως δε θα είναι ποτέ Δημοφιλής αλλά είναι εκεί και κάνει αυτό που κάνει, και αν αλλάξει κάτι, άλλαξε), όμως δείχνει πως τότε, στην αρχή, ήταν ακόμα πιο αγνός.

Στην 1η σεζόν ο Xander είναι απλά εκείνος που αγαπάει τη Buffy (αλλά εκείνη δεν τον βλέπει έτσι), κι αν δεν παίρνει τελικά το κορίτσι, τουλάχιστον του σώζει τη ζωή. “Είμαι ο Joss και είμαι καλά με τον εαυτό μου.”

Wash (Firefly, 'Serenity')

Το Firefly διέθετε ένα μάτσο χαρακτήρες μέσω του θανάτου των οποίων θα μπορούσε να έχει αποδοθεί το paying the price του όλου ζητήματος. Ο Whedon σκότωσε, δευτερόλεπτα μετά από μια θριαμβευτική κορύφωση του ‘Serenity’, τον Wash. Τον Wash που έπαιζε με τα δεινοσαυράκια του (geek), που έλεγε τα αστεία, που φόραγε το χαβανέζικο πουκαμισάκι του Xander, που είχε παντρευτεί όχι την σέξι/δημοφιλή/quirky, αλλά την πιο σκληρή και δυναμική γυναίκα του ensemble.

Όχι τυχαία, σκόπευε να σκοτώσει τον Xander στο τέλος της Buffy, αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη. (Αλλά το ένα μάτι του το έφαγε παρόλ'αυτά.) Στο Firefly πήγε ένα βήμα παραπέρα. Η ιδέα του Whedon για κορύφωση του δράματος, είναι ο τραγικός θάνατος του ιδίου.

Marty ('The Cabin in the Woods')

Το βάζω εδώ το ‘Cabin’ γιατί παρόλο που βγήκε φέτος, γράφτηκε πριν την απεργία των σεναριογράφων και αυτό που με ενδιαφέρει είναι να ακολουθησω την πορεία της ωρίμανσης του σε μια χρονολογική σειρά. Ο Marty είναι ο ξεκάθαρος Xander της παρέας των παντελώς stock χαρακτήρων, και τι συμβαίνει με αυτόν;

Ο Marty καταστρέφει τον κόσμο αρνούμενος να θυσιαστεί για τις ορέξεις κάποιων απρόσωπων θεσμικών θεών. Επειδή βέβαια η ταινία είναι κατά βάση κωμική και πολύ συμβολική, το δράμα δεν κουβαλάει ακόμα ιδιαίτερη βαρύτητα. Είναι περισσότερο αστείο, αλλά ως δήλωση παραμένει σαφής: O Marty, o Xander, o Whedon, είναι έτοιμος να ανατινάξει και όλο το σύστημα αν χρειαστεί και αν μπορέσει. Κι ας πάει και άκλαφτος.

Dr. Horribe ('Dr. Horrible’s Sing-Along Blog')

Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Γιατί για πρώτη φορά ο Xander είναι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας. (Όχι τυχαία, η ιστορία είναι αυτή που προέκυψε όταν ο Whedon δεν είχε κανέναν πάνω από το κεφάλι του, δεν έκανε κανένα pitch πουθενά, απλά γύρισε ό,τι είχε μες στο κεφάλι του.) Επειδή είναι πρωταγωνιστής, όσο παρακολουθούμε δε μας περνάει καν από το μυαλό η πιθανότητα να πετύχει όντως τον αντικειμενικά φρικτό σκοπό του: Είναι απλά υπερβολικά συμπαθής και relatable για να μην είμαστε με το μέρος του.

Μόνο που ο Dr. Horrible σε αυτή τη ιστορία είναι ο villain. Μας το λέει επί 40 λεπτά, αλλά το συνειδητοποιούμε απόλυτα μόνο στο τέλος.

Ο Whedon έχει πλέον περάσει από το σημείο όπου απλώς βλέπει τον εαυτό του ως κεντρικό δραματουργικό σημείο. Τώρα είναι ο κακός της ιστορίας του, είναι ο εχθρός του ίδιου του εαυτού του. Είναι συγχυσμένος, δεν ξέρει ποια είναι η θέση του απέναντι στους φανατικούς του, απέναντι στη βιομηχανία, στο κατεστημένο, απέναντι σε όλα. Απεικονίζει τους φαν ως άβουλες cheerleaders που γυρνούν υπέρ του αφότου γίνει villain - τι λέει αυτό για σένα και για μένα; Απεικονίζει τον εαυτό του ως μια καλή καρδιά που ξεκινά από μια αγνή, αντικαθεστωτική, αντι-status-quo θέση, χάνοντας όμως στην πορεία τις έννοιες (“anarchy, that I run!”) και καταλήγοντας πως η θέση του ως ανεξάρτητου δημιουργού μπορεί αν μείνει ανεξέλεγκτη να είναι μόνο η απευθείας σύγκρουση με τα κουστούμια, με την βιομηχανία (ο Captain Hammer).

Εδώ πλέον στην κορύφωση δεν είναι ο ίδιος που πεθαίνει. Είναι η Penny, δηλαδή η αθωότητα. Ο ίδιος είναι χειρότερα από νεκρός: Villain. Και ο χειρότερος εχθρός των ίδιων των ονείρων του.

Topher (Dollhouse)

Εδώ πλέον η σχέση του Whedon με τον εαυτό του φτάνει στο απόλυτα ακραίο σημείο της. Αν ο Xander είναι το αρχέτυπο, άρα τον εξαιρούμε από την ακόλουθη εξίσωση, ο Topher είναι το άθροισμα όλων των προηγούμενων εκφάνσεων του Whedon ως χαρακτήρα στα έργα του. Ως συναισθηματική κορύφωση της σειράς, πεθαίνει, όπως ο Wash. Το κάνει εξαγνίζοντας τον κόσμο που βρισκόταν σε ηθικό εκφυλισμό, όπως ο Marty. Και, κυρίως, έχοντας υπάρξει αδιαμφισβήτητα, ο απόλυτος villain του κομματιού, όπως ο Dr. Horrible. Κι όπως κι ο Dr. Horrible, όχι απλά ήταν ο villain, αλλά και δεν είχε ιδέα.

Στο Dollhouse όμως δεν έχουμε απλά το πιο δραματικό από όλα αυτά τα στάδια. (Εξάλλου αυτό είναι φυσιολογικό, καθότι πρόκειται για το τελευταίο που μπορούμε να πάρουμε ως δείγμα μέχρι σήμερα - το “Avengers” είναι υπερβολικά mainstream και work-for-hire περίπτωση για να καταλήξει ΤΟΣΟ προσωπική δουλειά.) Έχουμε κι εκείνο στο οποίο ο ίδιος ο Whedon προσφέρει το κλειδί για την αποκωδικοποίηση της παραπάνω ανάγνωσης του έργου του.

Ο Topher, ο ντε φάκτο πλακατζής/nerd/Xander της σκιώδους οργάνωσης, έχει μια βασική αποστολή ως εργαζόμενος εκεί: Να παίρνει μοντέλα ανθρώπων και να τα γεμίζει ζωή.

Να πλάθει χαρακτήρες.

Ο Τopher είναι ένας δημιουργός ιστοριών που δουλεύει για τους κακούς, χάνει τον έλεγχο των χαρακτήρων του, βλέπει τον εαυτό του να διαφθείρεται μέσα στο Σύστημα, γίνεται συνένοχος στην πτώση (ή και κύριος υπαίτιος, μιας και ο Whedon είναι απόλυτος σε θέματα ευθύνης και ηθικής) και τελικά ανατινάζει εαυτόν και σύστημα για να μπορέσει να απελευθερωθεί.

 H σχέση του Whedon με τη βιομηχανία, με την ηθική και με τον εαυτό του είναι δεδομένα συναρπαστική, όμως αν κοιτάξεις προσεκτικά, τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα έχει να τα πει μέσα από τις ίδιες του τις ιστορίες.

~~~
Επόμενο: ‘The Avengers’

.

12 Days of Whedon #10, ‘Astonishing X-Men’: Ο Whedon και το κόμικ

Για 12 μέρες, από τις 15 Απριλίου και την κυκλοφορία του Cabin in the Woods μέχρι τις 26 Απριλίου και την κυκλοφορία των Avengers, το blog θα γιορτάζει τη διπλή εμφάνιση στις ελληνικές αίθουσες, του ανθρώπου χάρη στον οποίον υπάρχει. 12 μέρες, 12 κείμενα, με αφορμή κάποιο διαφορετικό έργο ή επεισόδιο ή χαρακτήρα που λατρεύω από την σύνολο του έργου του Joss Whedon. (Πιθανά spoilers για τα πάντα.)

~~~

Δεν έμαθε να σκηνοθετεί βγάζοντας κάποια σχολή ή περνώντας χρόνια στο πλευρό κάποιου μεγάλου σκηνοθέτη ή μελετώντας τους masters of cinema. Ο Whedon, όταν θέλησε τελικά να πιάσει κάμερα στα χέρια του κυρίως εξ ανάγκης, ό,τι αίσθηση οπτικής αφήγησης είχε την είχε πάρει από τα κόμικς που διάβαζε μικρός.

Πόσο συνεπές είναι λοιπόν ότι η καριέρα του θα τον έφερνε στο σημείο να γράφει κι ο ίδιος κόμικς, σαν εκείνα που του έμαθαν πώς να λες μια ιστορία με εικόνες. Οι αναφορές του, επίτηδες ή όχι, επιστρέφουν διαρκώς στους X-Men του Claremont, παραλλαγές του οποίου έτσι κι αλλιώς μπορείς να δεις σε όλες του τις δουλειές. Η Buffy δεν είναι τίποτα άλλο παρά X-Men στη μικρή οθόνη, τόσο στο ρυθμό των ιστοριών, στη δομή τους, στα αρχέτυπα των χαρακτήρων.

Θυμάμαι όταν έπιασα να διαβάσω τις ιστορίες της κλασικής περιόδου του Claremont κάποια στιγμή πριν 5-6 χρόνια, όταν δηλαδή είχα ήδη δει Buffy: Το γράψιμο ήταν σαφώς πιο χοντροκομμένο και αφελές (μιλάμε για κόμικς των ‘70s), αλλά είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό ως προς το πόσο πολύς Whedon υπήρχε σε εκείνες τις φανταστικές ιστορίες.

Η ειρωνία του ότι έχει επηρεαστεί ο Joss τόσο αποφασιστικά από εκείνα τα υπερηρωικά κόμικς της Marvel ολοκληρώνει κατά κάποιο τρόπο ένα κύκλο (“τερμάτισε”, αν προτιμάς) όταν μέσα από τη διαρκή του εξέλιξη, έφτασε στο σημείο να αναλάβει να σκηνοθετήσει την απόλυτη κινηματογραφική πρόκληση, δηλαδή τους “Avengers”.

Στην ταινία, η οποία αποτελεί την πεμπτουσία του κινηματογραφικού μπλοκμπάστερ, υπάρχει μια σκηνή δράσης 26’ που κόβει την ανάσα, και στη διάρκεια της οποίας μπορείς να δεις το κόμικ να ζωντανεύει μπροστά σου, αλλά τεράστιο, και με ήχους, και με τρεις διαστάσεις. Ο ρυθμός της σκηνής και το πώς ο Whedon μεταφέρεται από σκηνικό σε σκηνικό, από ήρωα σε ήρωα, καθώς ακολουθεί μια -ουσιαστικά- πολυσέλιδη σκηνή δράσης, εκτός του ότι καθηλώνει φανατικούς και μη, προδίδει όλη την εξέλιξη του άνθρωπου που τη σκηνοθέτησε: Κάποιος που έμαθε να επεξεργάζεται και να δομεί τη δράση σύ μφωνα με τα καρέ των funnybooks, πιάνει την κάμερα και γυρίζει ως απόλυτο κινηματογραφικό υπερθέαμα το ιδανικό υπερηρωικό κόμικ.

Ανάμεσα στο ‘Prophecy Girl’ και τους ‘Avengers’, ο Whedon έχει όμως γράψει και αρκετά κόμικς, σε διάφορους βαθμούς σημαντικότητας ή εμπλοκής. Έγραψε το γαμάτο ‘Fray’, όπου παρέδωσε μια ματιά στο μέλλον του Buffyverse όχι πάρα πολύ ανόμοιας λογικής από εκείνη του ‘Epitaph One’. Ανέλαβε να συνεχίσει (για λίγο) τη σειρά ενός από τους αγαπημένους του σεναριογράφους κόμικς, το ‘Runaways’ του Brian K. Vaughan. Η ιστορία του, ‘Dead End Kids’, προσέφερε αρκετά στο σύμπαν της σειράς, δίχως όμως τελικά να είναι από τα highlights της καριέρας του Whedon.

Εξέχουσα περίπτωση είναι εκείνη της 8ης σεζόν της Buffy, την οποία ο Whedon και μια ομάδα διαλεγμένων συγγραφέων ξεδίπλωσε μέσα από τις σελίδες της Dark Horse. Το πείραμα είχε ενδιαφέρον: Πώς μοιάζει η ίδια ιστορία, οι ίδιοι χαρακτήρες, οι ίδιοι συγγραφείς (άνθρωποι σαν την Jane Espenson ή τον Drew Goddard είχαν γράψει και στην τηλεοπτική ενσάρκωση της Buffy), σε ένα μέσο όπου ο μόνος περιορισμός είναι η φαντασία σου; Το αποτέλεσμα ήταν ενδιαφέρον αρχικά, παράξενο στην πορεία, απλά κακό εν τέλει.

Ζεις και μαθαίνεις.

(Χαριτωμένη υποσημείωση: Ο ίδιος ο Vaughan του ‘Runaways’ μιλούσε επί χρόνια νωρίτερα για το πόσο πολύ έχει επηρεαστεί από την Buffy, την οποία, σε μια άλλη περίπτωση full circle διαδρομής, έφτασε τελικά να γράφει, παραδίδοντας ένα από τα δύο καλύτερα story arcs της 8ης σεζόν, εκείνο όπου η Faith κι ο Giles γίνονται old school τύπου κατάσκοποι.)

Αργά ή γρήγορα οι περισσότερες από τις δημιουργίες του Whedon εμφανίστηκαν και σε μορφή κόμικ: Έγραψε μια ιστορία-γέφυρα ανάμεσα στο Firefly και το ‘Serenity’, συνέγραψε μια φρικτή 6η σεζόν για το Angel που πολύ απλά αγνοώ ότι συνέβη, ενώ επιβλέπει την 9η σεζόν της Buffy, καθώς και διάφορες άλλες ιστορίες από το σύμπαν του Firefly, του Dollhouse ακόμα και του Dr. Horrible.

Όλα αυτά είναι τελικά απλώς υποσημειώσεις μπροστά στο αληθινά σπουδαίο έργο που άφησε πίσω του στην 9η τέχνη, δηλαδή το ‘Astonishing X-Men’. Όπως ήταν απολύτως λογικό να συμβεί, όταν η Marvel τον έπεισε να αφιερώσει 4 χρόνια από τη ζωή του (ή μέρος τους, κρίνοντας από το πόσο αραιά κυκλοφορούσε) στη συγγραφή ενός απόλυτου έπους των μεταλλαγμένων, αυτό που δημιούργησε ήταν ένας εκπληκτικός συνδυασμός αναφορών λατρείας στη δουλειά του Claremont και στις δικές του ευαισθησίες όπως είχαν ξεδιπλωθεί ξανά και ξανά στη μικρή οθόνη με τη Buffy.

(Μιας και για την ίδια τη Buffy, δηλωμένη έμπνευση έχει υπάρξει η ίδια η Kitty Pryde, εκείνος ο ‘δυναμικός γυνακείος χαρακτήρας’ που πιθανώς έκανε τον Whedon τον feminist writer που είναι σήμερα.)

Στους X-Men του, όλα ξεκινάν στην X-Mansion όταν η Kitty επιστρέφει, και τελειώνουν στο αφιλόξενο διάστημα, καθώς η Kitty απομακρύνεται στο σκοτάδι. Ό,τι υπάρχει στο ενδιάμεσο, μια απόλυτη Whedon-ική ιστορία με χιούμορ, πάθη, φιλοσοφικές αναζητήσεις και φανταστικές διαδρομές χαρακτήρων. Αυτές είναι οι αγαπημένες μου στιγμές:

~~~

15, Issue 6

Υπέροχο fan service: Fastball special.

14, Giant-Size

Η Kitty μαζεύει δυνάμεις και περνά τη σφαίρα από τον Breakworld μέσα από τη Γη. Μου κόπηκε η ανάσα.

13, Issue 17

Θεός John Cassaday.

12, Issue 1

Έτσι ξεκινά.

11, Issue 7

It's alive! ...the Danger Room. Σκηνή βγαλμένη από θρίλερ.

10, Giant-Size

“Are you a beer?” Ο πιο προβεβλημένος κι ο πιο υποτιμημένος χαρακτήρας των X-Men, τρομερή σκηνή ξεσκάσματος.

9, Giant-Size

Astonished φυσικά.

8, Issue 23 & Issue 15

Από διαφορετικά τεύχη, οι δυο ωραιότερες σελίδες-homage στους κλασικούς X-Men.

7, Issue 17

Κι αν αυτή είναι η καλύτερη σελίδα Wolverine που έχει γραφτεί;

6, Issue 17

Ο Cassaday σχεδιάζει έναν εφιάλτη εφάμιλλο με εκείνους που άπλωνε στις σελίδες του ο μέγας Paul Smith στο κλασικό run του Claremont.

5, Issue 14

E, ναι.

 4, Giant-Size

Τίποτα, χωρίς σχόλια.

 3, Issue 5

Απλά σπουδαία κωμωδία.

2, Issue 4

Ανατριχίλα. Πώς μια ακόμα κυνική 'επιστροφή από τους νεκρούς' γίνεται σπουδαία.

1, Issue 22

“Dust is your life going on.” AMAZING.

~~~

Επόμενο: Xander

.

Game of Thrones, “Garden of Bones”: Πυκνοί καπνοί

Στο τέταρτο επεισόδιο, ο Τύριον συνεχίζει να γλεντάει όποιον διασταυρωθεί μαζί του, ο Τζόφρι κάνει μια καλή πράξη (ΑΣΤΕΙΕΥΟΜΑΣΤΕ), η Ντάνι φτάνει επιτέλους κάπου (αλλά κολλάει στον έλεγχο διαβατηρίων) και στο τέλος συμβαίνει κάτι που ακροβατεί ανάμεσα στο σοκ, την αηδία και τον ενθουσιασμό. Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο “Garden of Bones”.

Καταρχάς το σημαντικό είναι πως για τη μεγαλύτερη διάρκεια του επεισοδίου αμφιταλαντευόμασταν ανάμεσα στο αν είναι γαμάτο ή αν είναι, δεν ξέρω, ό,τι είναι το αντίθετο του γαμάτου, αλλά όταν πια τελείωσε ήμασταν σίγουροι πως ήταν ένα επεισόδιο που επιτέλους μας ενθουσίασε. Συνέβησαν μπόλικα πράγματα, σχεδόν όλα εκ των οποίων είχαν κάτι το συναρπαστικό

Ταιριαστό αυτό και με τους ρυθμούς της πρώτης σεζόν, η οποία ομοίως άρχισε εδώ, λίγο πριν τα μισά του δρόμου, να γίνεται πραγματικά καθηλωτική. Η δράση ήτνα απολύτως ουσιαστική όπου κι αν συνέβαινε, και τελικά μείναμε με ένα τρομερό cliffhanger.

Δε μπορεί να είναι τυχαίο πως το καλύτερο επεισόδιο ως τώρα ήταν και το πιο μαζεμένο από πλευράς χαρακτήρων και τοποθεσιών. Πρέπει να δουλέψουν λίγο περισσότερο με αυτή την προσέγγιση στο μυαλό οι Weiss και Benioff, αλλά με έναν καλύτερο σκηνοθέτη του David Petrarca, ο οποίος είναι στιγμές που λες κι απλά τραβούσε πλάνα από την πρόβα.

Χωρίς περιττά λόγια, πάμε κατευθείαν να δούμε τι συνέβη αυτή τη βδομάδα.

King’s Landing

Δεν είναι πως ο Τζόφρι ως τώρα γραφόταν ή παιζόταν από τον Τζακ Γκλίσον με οποιαδήποτε διάσταση λεπτότητας, αλλά εδώ έχουμε αρχίσει και ξεφεύγουμε. Η σκηνή του ανοίγει καθώς βασανίζει τη Σάνσα επειδή “θέλει να στείλει ένα μήνυμα” στον Ρομπ Σταρκ που εσχάτως του δημιουργεί προβλήματα. Ασαφές παραμένει πώς ακριβώς θα λάβει αυτό το μήνυμα ο Σταρκ, θέλω να πω τότε ακόμα δεν είχαμε φωτογραφικές αλλά ποτέ δεν ξέρεις, εδώ υπάρχουν δράκοι.

Τον όλο παραλογισμό του παρανοϊκού διαολόσπορου σταματά, ποιος άλλος, ο Σούπερ Τύριον, ο οποίος μπουκάρει στην αίθουσα του θρόνου, παραδίδει ένα μικρό κωμικό αριστούργημα (“Αυτό ήταν απειλή”) και φεύγει έχοντας σώσει τη Σάνσα. Για την ώρα τουλάχιστον. Αυτός ο γάμος γενικά δεν θα πάει πολύ καλά νομίζω.

Από εκεί προχωρήσαμε σε δύο μέρη στη συνέχεια. Στο ένα, ο Τύριον πιάνει τον Λάνσελ, του λέει πως γνωρίζει για τη σχέση του με Σέρσεϊ και πως για να μην το πει στον Τζόφρι θα πρέπει στο εξής να ενεργεί ως κατάσκοπος για τον Τ-man. Γενικότερα το “Κάνε αυτό αλλιώς θα το πω στον Τζόφρι το τάδε μυστικό σου” θα μπορούσε να λειτουργήσει ως φανταστική απειλή για οτιδήποτε. Ή βασικά, μην περιορίζουμε τη φαντασία μας: “Κάνε αυτό αλλιώς θα σε αναφέρω casually στον Τζόφρι” θα αρκούσε.

Μιλώντας για τον σχιζοφρενή βασιλιά μας, το δεύτερο μέρος είναι η κρεβατοκάμαρά του, δ ηλαδή μια πόρτα την οποία ειλικρινά θα ήμουν ΟΚ αν δεν χρειαζόταν να περάσει ποτέ η σειρά. Αλλά να, τι να γίνει που ο Τύριον πήγε να το παίξει κι εκεί έξυπνος, στέλνοντας στον μικρό μια γυναίκα για να ξεδώσει, αλλά ο Τζόφρι διέταξε τη μία να δέρνει την άλλη μπροστά του για να στείλει και μήνυμα πίσω στον Τύριον.

ΟΚ, από τη μία ο Τύριον ως τώρα έχει απόλυτο ρεκόρ στη φετινή σεζόν, μόνο νίκες, οπότε αν κάποιος μπορεί να σταματήσει τον Βασιλιά Παζούζου είναι αυτός. Αλλά όπως κι αν το δεις, ο Τζόφρι θα έκανε ακόμα και τον Μάικλ Μάγιερς του “Halloween” να απηυδήσει.

Πέρα από τη θάλασσα

Έχουμε Ντάνι!

Δεν είχαμε την προηγούμενη βδομάδα, αλλά εδώ που τα λέμε, και τις προηγούμενες και που είχαμε δεν έκανε τρομερή διαφορά. Τώρα κάτι πάει να γίνει, καθώς το καραβάνι συναντά την πόλη Quarth και επιχειρεί να περάσει εντός των τειχών.

Αυτό αποδεικνύεται προβληματικό κυρίως επειδή το ΗΒΟ δεν έχει λεφτά για να δείχνει τους δράκους σε κάθε επεισόδιο: Ο εκπρόσωπος των Δεκατριών που συναντά την “Μητέρα των Δράκων” στην είσοδο απαιτεί να δει αυτό ακριβώς, η Ντάνι του λέει όχι, εκείνος της λέει ΟΚ, τότε καλό δρόμο, κι εκείνη τσαντίζεται και είναι σε φάση “Θα επιστρέψω και θα σας κάψω την πόλη”, κάτι που στο δικά μου μάτια κι αυτιά δεν μοιάζει ακριβώς με την καλύτερη τακτική για να πείσεις κάποιον να σε βάλει σπίτι του.

Όμως ένας εκ των προαναφερθέντων Δεκατριών πείθεται και την αφήνει να μπει μέσα.

Υποθέτουμε πως κάπου εδώ αρχίζει η ουσιαστική παρουσία της Ντάνι και των δράκων στη φετινή σεζόν.

Westerlands

Ο Ρομπ Σταρκ έχει πετύχει άλλη μια νίκη από αυτές που κάνουν τον Τζόφρι να θέλει να δέρνει δημόσια τη μέλλουσα σύζυγό του, αλλά μετά τη (φρικιαστικά βίαιη, αν κρίνουμε από τα απομεινάρια) μάχη, ο Ρομπ βολτάρει στα συντρίμμια και βασικά ερωτεύεται μια νοσοκόμα με χρυσή καρδιά που τη λέγανε Ταλίσα.

Είναι από αυτές τις δυναμικές γυναίκες που κρατούν ηθικές στάσεις και τη λένε στους άντρες με πειθώ, όσο ισχυροί κι αν είναι αυτοί οι άντρες, και τότε οι εν λόγω άντρες τις ερωτεύονται για το ελεύθερο πνεύμα του.

Επίσης είναι όμορφη.

Στο Harrenhal

Η Άρια κι ο Γκέντρι φτάνουν στον τόπο των μελλοντικών τους βασανιστηρίων ως αιχμάλωτοι αλλά τη γλιτώνει ο δεύτερος τελευταία στιγμή χάρη στην άφιξη του Τάιγουιν Λάνιστερ. Ευτυχώς, γιατί αυτό που είδαμε προηγουμένως σαν βασανιστήριο δεν ήταν και πολύ ευχάριστο σαν προοπτική για τους δυο ήρωές μας.

Επίσης ο Τάιγουιν ξέρει ότι η Άρια είναι κορίτσι. Spider-man, όλο αυτό με τη μυστική ταυτότητα δεν πάει και πολύ καλά, ε;

Stormlands

Αφήσαμε το καλύτερο για το τέλος.

Καταρχάς, αν κάπου μοιάζει να οδηγεί η σεζόν είναι σε μια μεγάλη μάχη μεταξύ Στάνις και Ρένλι ή τουλάχιστον έτσι μοιάζει αυτή τη στιγμή η κατάσταση. Οι δυο τους συναντιώντια καμαρωτοί καμαρωτοί και συζητούν ποιος από τους δύο θα κάνει πίσω. Ο Στάνις πχ προτείνει να του παραδοθεί ο Ρένλι, μια φανταστικά λογική και συνετή σκέψη. Αν είσαι ο Στάνις.

Ο Ρένλι φυσικά του είπε όχι, έχει εξάλλου μεγαλύτερο στρατό, και ανανέωσαν το ραντεβού τους. Μόνο που αυτό που δεν έχει ο Ρένλι είναι μια απίστευτα σέξι κοκκινομάλλα μάγισσα στο πλευρό του.

(Το απίστευτα σέξι δεν παίζει κάποιο ρόλο αλλά αν το καλοσκεφτείς, εντάξει, παίζει.)

Η τελευταία σκηνή του επεισοδίου την ακολουθεί όταν, συνοδεία του Ντάβος, προσαράζει στην ακρογυαλιά όμως αντί να γίνει κάτι ρομαντικό, πετάει τη ρόμπα της αποκαλύπτοντας πως είναι σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, προφανώς από το προχθεσινό της σεξ πάνω στο επιτραπέζιο του Στάνις.

Οπότε αν εξαιρέσουμε το πρηγούμενο επεισόδιο γιατί εκεί δεν εμφανίστηκε καθόλου, τότε έχουμε δύο διαδοχικά επεισόδια που τελειώνουν με γυμνή Carice van Houten. “Game of Thrones”, αυτή είναι μια ωραία παράδοση που χτίζεις σιγά-σιγά.

Αλλά μην ξεφεύγουμε: Γιατί στο κλείσιμο του επεισοδίου, η Μελισσάνδρη σφίγγει τα δόντια και, πριν καλά-καλά ξεπεράσουμε το σοκ της εγκυμοσύνης της, γεννάει επί τόπου τον μαύρο καπνό του “Lost”.

"Μαμάκα;"

Σοκ. Δέος. Φέρτε το επόμενο επεισόδιο τώρα παρακαλώ.

(για το Oneman)

.

12 Days of Whedon #09, ‘Objects in Space’: Ο Whedon και η φιλοσοφία

Για 12 μέρες, από τις 15 Απριλίου και την κυκλοφορία του Cabin in the Woods μέχρι τις 26 Απριλίου και την κυκλοφορία των Avengers, το blog θα γιορτάζει τη διπλή εμφάνιση στις ελληνικές αίθουσες, του ανθρώπου χάρη στον οποίον υπάρχει. 12 μέρες, 12 κείμενα, με αφορμή κάποιο διαφορετικό έργο ή επεισόδιο ή χαρακτήρα που λατρεύω από την σύνολο του έργου του Joss Whedon. (Πιθανά spoilers για τα πάντα.)

~~~

Υπάρχει μια σκηνή σε εκείνο το επεισόδιο που έμελλε να είναι το τελευταίο του Firefly που με στοιχειώνει με την ομορφιά της. (Όλο το επεισόδιο με στοιχειώνει, αλλά εκείνη η εικόνα έχει ξεχωριστή θέση.) Είναι ένα κάδρο στο οποίο ανατρέχω σαν πρώτη μου κίνηση κάθε φορά που ψάχνω να ντύσω ένα κείμενο που έχει να κάνει με τον Whedon ή με το Firefly ή με την Αμερικάνικη τηλεόραση γενικώς.

Είναι η River της Summer Glau, που σκύβει να πιάσει ένα όπλο από το πάτωμα του Serenity. Καθώς το POV του επεισοδίου ανήκει όμως σε αυτήν, το έδαφος είναι καλυμμένο από πεσμένα φύλλα, και η River απλώνει το χέρι της για να σηκώσει από κάτω ένα σπασμένο κλαδί δέντρου. Το κοιτάζει λες και ανακαλύπτει τον κόσμο από την αρχή. Ίσως γιατί αυτό της συμβαίνει. Στην πεζή, γκρίζα, ψυχρή εικόνα που βλέπουμε εμείς, κραδαίνει ένα όπλο. Στα δικά της μάτια, υπάρχει ένα αντικείμενο ομορφιάς το οποίο επεξεργάζεται.

Το ‘Objects in Space’ είναι το επεισόδιο που έχει σαν μόνιμη απάντηση ο Whedon όποτε ρωτάται ποιο είναι εκείνο για το οποίο είναι πιο περήφανος. Γνωρίζοντας πως ο χρόνος του Firefly τελείωνε, πρόλαβε να γυρίσει μια τελευταία περιπέτεια, μια ιστορία αφιερωμένη εξ ολοκλήρου στη River και στη διαδικασία ουσιαστικής ένταξής της στο πλήρωμα του Serenity. Και το έκανε αδειάζοντας στην οθόνη -και χρησιμοποιώντας τα πιο όμορφα χρώματα- όλα αυτά που, με τη σειρά του, στοιχειώνουν εκείνον. Ως δημιουργό και ως άνθρωπο.

Στην παραπάνω σκηνή η River αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως μια ρευστή παλέτα εννοιών και αντικειμένων, ως κάτι πλήρως διαφορετικό από εμάς - ή από ό,τι αντιλαμβάνεται καθένας από εμάς τελοσπάντων. Είναι η πρώτη φορά στη διάρκεια του Firefly που βλέπουμε τα πράγματα από την πλευρά της, και κατανοούμε γιατί ως τώρα δεν είχε γίνει απολύτως δεκτή από το υπόλοιπο πλήρωμα: Πώς να καταλάβουν ο ένας τον άλλον, όταν κοιτάζουν ένα αντικείμενο (τον ορισμό μιας αντικειμενικής υπόστασης, το λέει και το όνομά του) και βλέπουν κάτι διαφορετικό;

Ο εχθρός στο ‘Objects in Space’ είναι ο υπέροχος Jubal Early, ένας μισθοφορικός εκτελεστής αποστολών που βρίσκεται στο διάστημα τόσο καιρό που πιθανώς να έχει αλλοιωθεί ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον υλικό κόσμο. Όταν βρίσκονται και οι δύο στο Serenity, είναι η ματιά τους που το αλλάζει. Ένα ψυχρό μεταλλικό αντικείμενο ζωντανεύει, όπως ας πούμε ζωντάνευε όταν το κοίταζε με αγάπη ο Mal - αλλά αυτή τη φορά μοιάζει με κάτι διαφορετικό. Πολύ απλά, επειδή το βλέπουμε μέσα από τα μάτια ενός άλλου ανθρώπου. Μιλάμε για μια αποθέωση της απεικόνισης του υπαρξισμού στη μικρή οθόνη, με τρόπο που πιθανώς δεν έχει αποδοθεί ποτέ ξανά.

Οι δεδηλωμένες επιρροές του Whedon από τα γραπτά του Sartre βρίσκουν εδώ την πιο προφανή τους έκφραση, όχι όμως την μοναδική. Μπορείς να ανακαλύψεις παρόμοια στοιχεία και στην ιστορία της Illyria που καταφθάνει σε έναν κόσμο τόσο πιο χαμηλά από το οπτικό της πεδίο, που όσο την αφορά, δεν έχει καν υπόσταση. Αυτό αλλάζει δραματικά καθώς διάφοροι παράγοντες επηρεάζουν την ίδια, και μαζί το πώς ερμηνεύει τον κόσμο γύρω της.

Αυτή η θεϊκή κάθοδος στη Γη συνδέει δύο θεματικές που διατρέχουν το έργο του. Από τη μία είναι η ακραίας υποκειμενικότητας αντίληψη του κόσμου όπως εκφράζεται από την ύπαρξη της River, αλλά και από mission statements όπως το “If nothing we do matters, then all that matters is what we do” του Angel: Το άτομο προϋπάρχει, και είναι μόνο μέσα από τις πράξεις του που καθορίζει τον εαυτό του.

Αυτό οδηγεί απευθείας στην ιδέα της πλήρους απουσίας ενός όποιου θεού. Όταν ο Angel και η ομάδα του δίνουν την τελευταία τους μάχη σε εκείνο το σοκάκι (γιατί όπως προσωπικά διαβάζω τη σειρά, αυτή είναι η ερμηνεία του ανοιχτού εκείνου φινάλε) δεν το κάνουν ελπίζοντας σε μια μετά θάνατον επιβράβευση. Δεν περιμένουν (ούτε λαμβάνουν) βοήθεια από κάποιον deus ex machina. Όταν ο Μal και το πλήρωμα του Serenity αφήνουν τις ψυχές τους στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν ζωντανό το signal, δεν το κάνουν περιμένοντας πως θα πάνε στον παράδεισο - ή έστω πως η πράξη τους θα έχει άμεσα, απτά αποτελέσματα απέναντι στον απολυταρχισμό της Alliance(*).

(* Την αποστροφή του εν γένει απέναντι στο όποιο establishment είναι εύκολο να την διαβάσει κανείς ως φυσική εξέλιξη του αθεϊσμού του. Από την ηθική κατάρρευση και τα κυκλώματα ελέγχου στο “Dollhouse” μέχρι την καταπιεστική Μεγάλη Κυβέρνηση του Firefly/’Serenity’ και τους απαρχαιωμένης αντίληψης κανόνες των Watchers στην Buffy, ο Whedon πάντα στέκεται σκεπτικός απέναντι σε ό,τι ψάχνει πώς θα σε καθοδηγήσει δίχως να λαμβάνει αντίδραση.)

Όλες αυτές οι μάχες συμβαίνουν επειδή μέσα από τις διαδρομές τους στις εκάστοτε σειρές τους, οι ήρωες του Whedon έχουν φτάσει στο σημείο να γνωρίζουν πως η ουσία της ύπαρξής τους καθορίζεται αποκλειστικά και μόνο από εκείνους τους ίδιους, και αυτό που τους έχει απομείνει είναι η τελευταία ηθική στάση που ίσως έχουν την ευκαιρία να πάρουν στη ζωή τους.

Δεν είναι τυχαίο πως στον Whedon, έναν κατεξοχήν άθεο υπαρξιστή, ο ρόλος των θεών είναι πάντοτε και ανεξαιρέτως εχθρικός. Στο ‘Cabin in the Woods’ η τυφλή υπακοή οδηγεί ξεκάθαρα σε εκφυλισμό. Στην 4η σεζόν του Angel η Jasmine άφηνε τους ακόλουθούς της χαζεμένους, πρόβατα που πηγαίνουν οικειωθελώς στη σφαγή τους. H Illyria πριν αρχίσει να ορίζει την ύπαρξή της είναι απλά ένας εχθρικός θεός δίχως κατανόηση. Οι Senior Partners δε θέλουν τίποτα παρά έλεγχο, ενώ το ανείπωτο μεταφυσικό ον που καταγράφει το κοσμικό κάλμα στη Buffy έρχεται να πάρει εκδίκηση στην 7η σεζόν επειδή η Willow και η ανυπάκουη slayer με τις ριζοσπατικές ιδέες τόλμησαν να επέμβουν στην ισορροπία.

Στο ‘The Body’, την πιο επίπονα κυριολεκτική έκφραση μιας ενστικτώδους υπαρξιακής αναζήτησης, το τελευταίο πλάνο είναι ό,τι πιο μακρινό από το μεταφυσικό έχει παγιδεύσει ποτέ η σειρά στις 7 σεζόν της. Η Dawn απλώνει το χέρι της, με τρόπο όχι ανόμοιο από εκείνον που η River πλησιάζει και γνωρίζει τον κόσμο γύρω της, προσπαθώντας να αγγίξει το άψυχο κορμί της Joyce. Όλα γύρω της έχουν μετατοπιστεί (όπως συμβαίνει πάντα με μια μεγάλη απώλεια) και γι’αυτό αναζητά μια φυσική απόδειξη. Hard evidence. Θέλει υποσυνείδητα αυτός ο θάνατος, και μαζί ένας κόσμος χωρίς την Joyce μέσα του, να γίνει αντικειμενικό γεγονός. Η σκηνή -και το επεισόδιο- κόβεται απότομα πριν συμβεί η επαφή αφήνοντάς μας μετέωρους, μπροστά στο μαύρο. Ολομόναχους.

Ο Whedon αρνείται την ύπαρξη του θεού ακόμα και επί ηθικής βάσεως (στο commentary που κάνει στο ‘The Body’ θυμάται την περιγραφή του Tim Minear για το θεό, “the sky bully”) αλλά ακόμα σημαντικότερα, αντιτίθεται στην υπακοή στις όποιες διδαχές, στη λογική πως οι όποιοι τέτοιοι ‘γραπτοί κανόνες’ οριοθετούν τον κόσμο, την ύπαρξη, την ίδια την ηθική, ακόμα και το άτομό μας, με έναν τρόπο που κανείς δεν έχει δικαίωμα να το κάνει: Πριν από εμάς για εμάς.

Ο κόσμος, κι εμείς ως μέρη αυτού, είναι ό,τι τον κάνουμε εμείς να είναι με την κάθε απόφαση που λαμβάνουμε, κάθε μέρα που περνάει. Είναι ό,τι μπορούμε να αγγίξουμε.

~~~
Επόμενο: Astonishing X-Men

.

7 villains περισσότερο subtle από τον Joffrey Lannister

Στην έτσι-κι-έτσι ως τώρα 2η σεζόν του Game of Thrones, αρχίζω να διαπιστώνω πως το πιο συναρπαστικό στοιχείο είναι το να βλέπουμε σκηνή με τη σκηνή πώς μπορεί ο King Douche να συνεχίσει να ξεπερνά τον εαυτό του σε αχρείαστη κι απρόκλητη κακία. Πρόχειρες μετρήσεις έχουν δείξει πως o Joffrey έχει ανέβει τόσο κατακόρυφα τη λίστα με τους λιγότερο subtle villains όλων των εποχών, που πλέον μόνο ο αρχηγός των Kobra Kai βρίσκεται ξεκάθαρα μπροστά του, μαζί με μερικά από τα ζόμπι του Zack Snyder.

Αυτό σημαίνει πως ο νεαρός Lannister στη σύντομη καριέρα του έχει ήδη προσπεράσει μερικά από τα διασημότερα φαβορί της σχετικής λίστας, όπως την μεγάλη αρμάδα των ακόλουθων επτά.

7, Joker

Η σχιζοφρένεια γενικά είναι ωραίο, δυνατό κάλυμμα για να βάλεις κάποιον να κάνει ό,τι θες χωρίς να το πολυδικαιολογήσεις, αλλά είναι κι αυτός ο άτιμος ο Alan Moore που έγραψε το 'Killing Joke', και μετά κι αυτός ο Nolan με τις φιλοσοφίες του και τον Heath Ledger του και τη θεωρία του χάους και όλα αυτά τα ψαγμένα και μας χάλασαν έναν απολύτως get-out-of-jail(-literally)-free-card χαρακτήρα. Λες κι ο Jack Nicholson ήταν χαζός ξερωγώ.

6, Cruella de Vil

Σίγουρα μια μικρή εμμονή την διακρίνεις, ΟΚ, δεκτό αυτό. Αλλά η κυριούλα τι ήθελε, ένα ωραίο παλτό ήθελε, και στην τελική τι θα έκαναν οι άλλοι με εκατό σκυλιά;

5, T1000

Προς υπεράσπισή του, ήταν ένα ανθρωπόμορφο transformer από το μέλλον.

4, Robert Ritchie

Ο τιτανοτεράστιος υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ στο West Wing που είπε τη θρυλική ατάκα “Crime. Boy, I don't know.” στον Bartlet λίγο μετά από τον Θάνατο Που Πόνεσε. Στην πραγματικότητα εδώ είναι υποδειγματική η δουλειά πάνω στο πώς να φτιάξεις όσο πιο χοντροκομμένο γίνεται χαρακτήρα, αλλά σε αυτή τη λίστα βρίσκεται επειδή ο Sorkin ξέχασε να του βάλει λεπτό, μαύρο μουστάκι να έχει να τρίβει--

3, Αυτός ο τύπος

--σαν του Dick Dastardly για παράδειγμα.

2, Michael Myers

Όχι μισό, μισό, ο Rob Zombie τα εξήγησε όλα, family issues είχε κι ο Myers, ψέμματα μας έλεγε τόσες δεκαετίες ο Carpenter ότι είναι το αγνό κακό.

1, Adolf Hitler

Ήταν πραγματικά τόσο κοντά με τον Joffrey αλλά μας τα χάλασε όλα το 'Untergang' που τον έκανε και άνθρωπο. Τον Αδόλφο, όχι τον Joffrey προφανώς. Ο Joffrey παίζει χωρίς αντίπαλο.

.