Τα 50 αγαπημένα μου επεισόδια του 2011: Τα λίγο έξω απ'τη δεκάδα

Μόλις με μια μέρα καθυστέρηση συνεχίζουμε την αναδρομή σε μερικά από τα καλύτερα επεισόδια της περσινής χρονιάς. Οτιδήποτε βρίσκεται εδώ είναι βασικά με τον ένα τρόπο ή τον άλλο τρομερή ώρα τηλεόρασης. Για πολλά από αυτά πεθαίνω λίγο μέσα μου που τα άφησα εκτός δεκάδας but there you have it. Θέσεις 25 ως 11.


25> Awkward. 1x09 My Super Bitersweet Sixteen
John Hughes #1. Είδα όλη τη σεζόν σε μια 4ωρη καθισιά οπότε δεν ξεχώρισα επεισόδια. Εκτός από αυτό, μια γλυκόπικρη αφιέρωση σε Εκείνες τις βραδιές που όλα πηγαίνουν άβολα και χάλια και σκατά και ΑΒΟΛΑ.

24> Skins 5x01 Franky
John Hughes #2. Αγαπημένη πάλαι ποτέ, λατρεμένη εκ νέου με μια εντελώς φρέσκια οπτική.

23> Suburgatory 1x01 Pilot
John Hughes #3. Πολύ έξυπνη και πολύ αστεία αυτή η τηλεοπτική μετάφορά του 'Easy A'.

22> Fringe 3x17 Stoaway, 3x19 Lysergic and Diethylamide
Να κλέψω λίγο, βάζω δύο μαζί. Στην αρχή με είχε ξενίσει, αλλά τελικά αυτή η κούκου παρένθεση στη μυθολογία της 3ης σεζόν είναι ό,τι πιο αξιομνημόνευτο έκανε η σειρά εδώ και 2 χρόνια. Η Anna Torv στο ρόλο της Olivia στο ρόλο του William Bell του Leonard Nimoy ποτέ δεν ήταν όχι-θεότητα.

21> Louie 2x07 Oh Louie/Tickets
Η φάση με τον Dane Cook είναι λίγο τηλεοπτική ιστορία. Μόνο ο Louis CK μπορεί να τα κάνει αυτά τα πράγματα.

20> The Chicago Code 1x04 Cabrini-Green
Το πρώτο επεισόδιο με αληθινό focus στον "κακό" του, όχι μόνο δίνει βάρος στο αντίπαλο δέος των ηρώων μας, αλλά σου δίνει αληθινή αίσθηση της πόλης, της ιστορίας της και των δεσμών της με αυτόν τον χαρακτήρα.

19> Spartacus: Gods of the Arena 1x05 Reckoning
Παράνοια #1. ΠΑΡΑΝΟΙΑ.

18> The Vampire Diaries 2x18 The Last Dance
Παράνοια #2. Με στυλ '60s!

17> V 2x10 Mother's Day
Παράνοια #3. Pulp masterpiece.

16> Doctor Who 6x08 Let's Kill Hitler
Γιατί ο Χίτλερ πέρασε το επεισόδιο μες στη ντουλάπα ρε φίλε.

15> Breaking Bad 4x13 Face Off
Να φτάνει το τέλος και να τρέμεις, αλλά μόνο μέσα σου, γιατί απέξω έχεις παγώσει.

14> The Simpsons 23x09 Holidays of Future Passed
Στο μέλλον, η πιο σπουδαία κυνική κωμωδία των ημερών μας, θα έχει καρδιά.

13> Community 2x19 Critical Film Studies
Ο Abed προσπαθεί να επικοινωνήσει με έναν άνθρωπο και το κάνει με το μόνο τρόπο που καταλαβαίνει: Τους κινηματογραφικούς κώδικες. Δε μου θυμίζει τίποτα αυτό, όχι.

12> South Park 15x07 You're Getting Old
Ένα επεισόδιο που έκανε τους πάντες να αναρωτηθούν αν η σειρά απλά θα τελείωνε επί τόπου, έστω κι αν μέσα μας ξέραμε πως προφανώς όχι. Κοιτάχτε, όχι να το παίξω κυνικός τώρα από το πουθενά, και προφανώς οι Parker και Stone κάνουν εδώ το point τους μέσω κωμικής υπερβολής, αλλά αν δε σου μίλησε έστω και σε κάποιο επίπεδο αυτό το επεισόδιο, τότε σε ζηλεύω λίγο. Χαζοχαρούμενε.

11> Parks and Recreation 4x06 End of the World
Αυτή η αίσθηση πως όταν όλα πάνε να τελειώσουν έρχεται η πλήρης απελευθέρωση και μπορείς να ζήσεις έστω για μια στιγμή αυτό που πάντα ήθελες.

'Αύριο' το τοπ-10.

.

Το Top-10 του 2011, λίγο πριν εκπνεύσει το 2012

Πάνω στην ώρα και πάντα συνεπής, ακριβώς τη στιγμή που το 2012 μπαίνει με full force, εγώ ανεβάζω τη 10άδα μου για το 2011! Τι είναι ο χρόνος εξάλλου. Μια σύμβαση είναι.

(ETA: Επειδή πολύς κόσμος αφήνει τα τοπ-10 του στα σχόλια, όσοι θέλετε προσθέστε το κι εσείς για να κάνουμε μια ανεπίσημη σούμα στο τέλος από περιέργεια.)

Ελπίζω τις επόμενες μέρες να μπορέσω να κάνω κάποια κείμενα με ηρεμία και από χρονική απόσταση για μερικές από τις σειρές που ακολουθούν, αλλά ως τότε βαράτε εδώ.


11>

The Chicago Code του Shawn Ryan
Είπα 10; Συγγνώμη, εννοούσα 11. Δηλαδή 10 εννοούσα, αλλά δε μου πήγαινε με τίποτα να αφήσω έξω ένα ακόμα (εν τέλει) mini-series για διαφθαρμένο σύστημα και ιδεολόγους μπάτσους από τον Shawn Ryan. Ένιωθα το Σικάγο να ζωντανεύει στην οθόνη μου κάθε βδομάδα.


10>

Homeland των Howard Gordon και Alex Gansa (βασισμένη στην σειρά του Gideon Raff)
Σασπένς τύπου 24 αλλά το οποίο προκύπτει άμεσα από τους χαρακτήρες. Η Claire Danes στη γυναικεία ερμηνεία της σεζόν, διατηρώντας μια φανταστική ισορροπία (μέχρι που δεν την διατήρησε), και τρομερό φινάλε σε ένα πολιτικό θρίλερ 'από τα παλιά'. Αλλά ταυτόχρονα αδιαμφισβήτητα 'τώρα'.


9>
Skins των Brian Elsley και Jamie Brittain

+
Awkward. της Lauren Lungerich
Κι άλλη κλεψιά, very nice. Όμως σκεφτείτε το: Και οι δύο αυτές σειρές (ειδικά φέτος, όσο αφορά το Skins) ήταν heightened εκδοχές ιστοριών ξεκάθαρης John Hughes-esque χροιάς. Το Awkard. ήταν λίγο πιο γλυκό και λίγο πιο έξυπνο, το Skins λίγο πιο character-driven και σαφώς πιο φιλόδοξο. (Άσε που έφερε πίσω τη σειρά από τη μαύρη τρύπα που είχε πέσει.) Τα αγαπάμε και τα δύο.


8>
The Vampire Diaries του Kevin Williamson
Γιατί πουθενά αλλού δε θα συναντήσουμε τόσο πλούσια πλοκή να κινείται με τόσο γρήγορους ρυθμούς, σπάζοντας στην πορεία σχεδόν κάθε μας αντίληψη σχετικά με το τι είδους ιστορίες μπορούν να λειτουργήσουν ή όχι στην τηλεόραση.


7>
Parks and Recreation των Greg Daniels και Michael Schur
Το απόλυτο τηλεοπτικό feelgood. Τόσο απλά.


6>
The League του Jeff Shaffer
Ίσως ό,τι πιο αγνά laugh out loud υπάρχει αυτή τη στιγμή. Το ότι δεν αφήνουν ούτε ιερό όρθιο την κάνει απλώς άλλο τόσο πιο απολαυστική. Plus: Random cameo της Eliza Dushku! Βεβαίως, γιατί όχι.


5>
Game of Thrones των David Benioff και D.B. Weiss, με ευχαριστίες σε έναν κύριο George RR Martin
Αν υπάρχει οποιαδήποτε σειρά αυτή τη στιγμή με τη δυνατότητα να αγγίξει το 'φαινόμενο Lost', είναι αυτή. Ακόμα κι αν ξέρεις τι ξημερώνει (εγώ σίγουρα δεν ξέρω και ούτε σκοπεύω να μάθω γι'αυτό κρατάμε τη σχετική σιγή), η σειρά είναι τόσο απολαυστικά φτιαγμένη και τόσο γεμάτη με "ΓΑΜΗΣΕ ΜΕ, ΤΟ ΕΙΔΑ ΜΟΛΙΣ ΤΩΡΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ;" στιγμές που δε θες να σταματήσεις να βλέπεις ή να μιλάς γι'αυτήν. Υπό μία έννοια, καλύπτει την ανάγκη μου για σειρές τύπου ΗΒΟ, για σειρές τύπου Spartacus, για σειρές τύπου Lost, όλα σε ένα.


4>
Breaking Bad του Vince Gilligan
Η καλύτερη σεζόν ως τώρα. Τα είπαμε και αναλυτικότερα, αλλά ας κρατήσουμε το ότι η διαδρομή ενός χαρακτήρα προς την κόλαση, σπάνια υπήρξε πληρέστερα και εθιστικότερα κινηματογραφημένη.


3>
Community του Dan Harmon
Χρειάζεται να γραφτεί άλλη λέξη για το Community μες στο 2011; (Καλά, ναι, αλλά για τις ανάγκες ενός τέτοιου ποστ εννοώ.) Και μόνο για τη συλλογή απίστευτα ευρηματικών, back-to-back επεισοδίων, η σειρά έχει εξασφαλισμένη την υστεροφημία της ως TV classic.


2>
Louie του Louis CK
Όταν ο Louis CK σταμάτησε να διαμελίζει τις συμβάσεις του πώς πρέπει να γράφεται και να εξελίσσεται μια τηλεοπτική κωμωδία, άρχισε να κάνει το ίδιο ακόμα στον εαυτό του. Από πλευράς κωμωδίας, η χρονιά του ανήκε.


1>
Doctor Who του Steven Moffat, ουσιαστικά
Ομοίως με τον Louie, έτσι κι ο Moffat στο δεύτερο χρόνο του στη σειρά ξεπέρασε κάθε προκατάληψη σχετικά με το πώς μοιάζει μια σεζόν Doctor Who και δημιούργησε κάτι νέο. Έναν γρίφο πάνω στην παραδοχή της απώλειας και την πίστη σε κάτι σπουδαιότερο, όπου κάθε κομμάτι του παζλ όχι μόνο συμπλήρωνε την -φανταστική- μεγάλη εικόνα, αλλά και αποτελούσε κάτι ξεχωριστό, διαφορετικό και πανέμορφο από μόνο του. Ο θρίαμβος του μέσου.

.