Τα 50 αγαπημένα μου επεισόδια του 2011: Τα λίγο έξω απ'τη δεκάδα

Μόλις με μια μέρα καθυστέρηση συνεχίζουμε την αναδρομή σε μερικά από τα καλύτερα επεισόδια της περσινής χρονιάς. Οτιδήποτε βρίσκεται εδώ είναι βασικά με τον ένα τρόπο ή τον άλλο τρομερή ώρα τηλεόρασης. Για πολλά από αυτά πεθαίνω λίγο μέσα μου που τα άφησα εκτός δεκάδας but there you have it. Θέσεις 25 ως 11.


25> Awkward. 1x09 My Super Bitersweet Sixteen
John Hughes #1. Είδα όλη τη σεζόν σε μια 4ωρη καθισιά οπότε δεν ξεχώρισα επεισόδια. Εκτός από αυτό, μια γλυκόπικρη αφιέρωση σε Εκείνες τις βραδιές που όλα πηγαίνουν άβολα και χάλια και σκατά και ΑΒΟΛΑ.

24> Skins 5x01 Franky
John Hughes #2. Αγαπημένη πάλαι ποτέ, λατρεμένη εκ νέου με μια εντελώς φρέσκια οπτική.

23> Suburgatory 1x01 Pilot
John Hughes #3. Πολύ έξυπνη και πολύ αστεία αυτή η τηλεοπτική μετάφορά του 'Easy A'.

22> Fringe 3x17 Stoaway, 3x19 Lysergic and Diethylamide
Να κλέψω λίγο, βάζω δύο μαζί. Στην αρχή με είχε ξενίσει, αλλά τελικά αυτή η κούκου παρένθεση στη μυθολογία της 3ης σεζόν είναι ό,τι πιο αξιομνημόνευτο έκανε η σειρά εδώ και 2 χρόνια. Η Anna Torv στο ρόλο της Olivia στο ρόλο του William Bell του Leonard Nimoy ποτέ δεν ήταν όχι-θεότητα.

21> Louie 2x07 Oh Louie/Tickets
Η φάση με τον Dane Cook είναι λίγο τηλεοπτική ιστορία. Μόνο ο Louis CK μπορεί να τα κάνει αυτά τα πράγματα.

20> The Chicago Code 1x04 Cabrini-Green
Το πρώτο επεισόδιο με αληθινό focus στον "κακό" του, όχι μόνο δίνει βάρος στο αντίπαλο δέος των ηρώων μας, αλλά σου δίνει αληθινή αίσθηση της πόλης, της ιστορίας της και των δεσμών της με αυτόν τον χαρακτήρα.

19> Spartacus: Gods of the Arena 1x05 Reckoning
Παράνοια #1. ΠΑΡΑΝΟΙΑ.

18> The Vampire Diaries 2x18 The Last Dance
Παράνοια #2. Με στυλ '60s!

17> V 2x10 Mother's Day
Παράνοια #3. Pulp masterpiece.

16> Doctor Who 6x08 Let's Kill Hitler
Γιατί ο Χίτλερ πέρασε το επεισόδιο μες στη ντουλάπα ρε φίλε.

15> Breaking Bad 4x13 Face Off
Να φτάνει το τέλος και να τρέμεις, αλλά μόνο μέσα σου, γιατί απέξω έχεις παγώσει.

14> The Simpsons 23x09 Holidays of Future Passed
Στο μέλλον, η πιο σπουδαία κυνική κωμωδία των ημερών μας, θα έχει καρδιά.

13> Community 2x19 Critical Film Studies
Ο Abed προσπαθεί να επικοινωνήσει με έναν άνθρωπο και το κάνει με το μόνο τρόπο που καταλαβαίνει: Τους κινηματογραφικούς κώδικες. Δε μου θυμίζει τίποτα αυτό, όχι.

12> South Park 15x07 You're Getting Old
Ένα επεισόδιο που έκανε τους πάντες να αναρωτηθούν αν η σειρά απλά θα τελείωνε επί τόπου, έστω κι αν μέσα μας ξέραμε πως προφανώς όχι. Κοιτάχτε, όχι να το παίξω κυνικός τώρα από το πουθενά, και προφανώς οι Parker και Stone κάνουν εδώ το point τους μέσω κωμικής υπερβολής, αλλά αν δε σου μίλησε έστω και σε κάποιο επίπεδο αυτό το επεισόδιο, τότε σε ζηλεύω λίγο. Χαζοχαρούμενε.

11> Parks and Recreation 4x06 End of the World
Αυτή η αίσθηση πως όταν όλα πάνε να τελειώσουν έρχεται η πλήρης απελευθέρωση και μπορείς να ζήσεις έστω για μια στιγμή αυτό που πάντα ήθελες.

'Αύριο' το τοπ-10.

.

Το Top-10 του 2011, λίγο πριν εκπνεύσει το 2012

Πάνω στην ώρα και πάντα συνεπής, ακριβώς τη στιγμή που το 2012 μπαίνει με full force, εγώ ανεβάζω τη 10άδα μου για το 2011! Τι είναι ο χρόνος εξάλλου. Μια σύμβαση είναι.

(ETA: Επειδή πολύς κόσμος αφήνει τα τοπ-10 του στα σχόλια, όσοι θέλετε προσθέστε το κι εσείς για να κάνουμε μια ανεπίσημη σούμα στο τέλος από περιέργεια.)

Ελπίζω τις επόμενες μέρες να μπορέσω να κάνω κάποια κείμενα με ηρεμία και από χρονική απόσταση για μερικές από τις σειρές που ακολουθούν, αλλά ως τότε βαράτε εδώ.


11>

The Chicago Code του Shawn Ryan
Είπα 10; Συγγνώμη, εννοούσα 11. Δηλαδή 10 εννοούσα, αλλά δε μου πήγαινε με τίποτα να αφήσω έξω ένα ακόμα (εν τέλει) mini-series για διαφθαρμένο σύστημα και ιδεολόγους μπάτσους από τον Shawn Ryan. Ένιωθα το Σικάγο να ζωντανεύει στην οθόνη μου κάθε βδομάδα.


10>

Homeland των Howard Gordon και Alex Gansa (βασισμένη στην σειρά του Gideon Raff)
Σασπένς τύπου 24 αλλά το οποίο προκύπτει άμεσα από τους χαρακτήρες. Η Claire Danes στη γυναικεία ερμηνεία της σεζόν, διατηρώντας μια φανταστική ισορροπία (μέχρι που δεν την διατήρησε), και τρομερό φινάλε σε ένα πολιτικό θρίλερ 'από τα παλιά'. Αλλά ταυτόχρονα αδιαμφισβήτητα 'τώρα'.


9>
Skins των Brian Elsley και Jamie Brittain

+
Awkward. της Lauren Lungerich
Κι άλλη κλεψιά, very nice. Όμως σκεφτείτε το: Και οι δύο αυτές σειρές (ειδικά φέτος, όσο αφορά το Skins) ήταν heightened εκδοχές ιστοριών ξεκάθαρης John Hughes-esque χροιάς. Το Awkard. ήταν λίγο πιο γλυκό και λίγο πιο έξυπνο, το Skins λίγο πιο character-driven και σαφώς πιο φιλόδοξο. (Άσε που έφερε πίσω τη σειρά από τη μαύρη τρύπα που είχε πέσει.) Τα αγαπάμε και τα δύο.


8>
The Vampire Diaries του Kevin Williamson
Γιατί πουθενά αλλού δε θα συναντήσουμε τόσο πλούσια πλοκή να κινείται με τόσο γρήγορους ρυθμούς, σπάζοντας στην πορεία σχεδόν κάθε μας αντίληψη σχετικά με το τι είδους ιστορίες μπορούν να λειτουργήσουν ή όχι στην τηλεόραση.


7>
Parks and Recreation των Greg Daniels και Michael Schur
Το απόλυτο τηλεοπτικό feelgood. Τόσο απλά.


6>
The League του Jeff Shaffer
Ίσως ό,τι πιο αγνά laugh out loud υπάρχει αυτή τη στιγμή. Το ότι δεν αφήνουν ούτε ιερό όρθιο την κάνει απλώς άλλο τόσο πιο απολαυστική. Plus: Random cameo της Eliza Dushku! Βεβαίως, γιατί όχι.


5>
Game of Thrones των David Benioff και D.B. Weiss, με ευχαριστίες σε έναν κύριο George RR Martin
Αν υπάρχει οποιαδήποτε σειρά αυτή τη στιγμή με τη δυνατότητα να αγγίξει το 'φαινόμενο Lost', είναι αυτή. Ακόμα κι αν ξέρεις τι ξημερώνει (εγώ σίγουρα δεν ξέρω και ούτε σκοπεύω να μάθω γι'αυτό κρατάμε τη σχετική σιγή), η σειρά είναι τόσο απολαυστικά φτιαγμένη και τόσο γεμάτη με "ΓΑΜΗΣΕ ΜΕ, ΤΟ ΕΙΔΑ ΜΟΛΙΣ ΤΩΡΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ;" στιγμές που δε θες να σταματήσεις να βλέπεις ή να μιλάς γι'αυτήν. Υπό μία έννοια, καλύπτει την ανάγκη μου για σειρές τύπου ΗΒΟ, για σειρές τύπου Spartacus, για σειρές τύπου Lost, όλα σε ένα.


4>
Breaking Bad του Vince Gilligan
Η καλύτερη σεζόν ως τώρα. Τα είπαμε και αναλυτικότερα, αλλά ας κρατήσουμε το ότι η διαδρομή ενός χαρακτήρα προς την κόλαση, σπάνια υπήρξε πληρέστερα και εθιστικότερα κινηματογραφημένη.


3>
Community του Dan Harmon
Χρειάζεται να γραφτεί άλλη λέξη για το Community μες στο 2011; (Καλά, ναι, αλλά για τις ανάγκες ενός τέτοιου ποστ εννοώ.) Και μόνο για τη συλλογή απίστευτα ευρηματικών, back-to-back επεισοδίων, η σειρά έχει εξασφαλισμένη την υστεροφημία της ως TV classic.


2>
Louie του Louis CK
Όταν ο Louis CK σταμάτησε να διαμελίζει τις συμβάσεις του πώς πρέπει να γράφεται και να εξελίσσεται μια τηλεοπτική κωμωδία, άρχισε να κάνει το ίδιο ακόμα στον εαυτό του. Από πλευράς κωμωδίας, η χρονιά του ανήκε.


1>
Doctor Who του Steven Moffat, ουσιαστικά
Ομοίως με τον Louie, έτσι κι ο Moffat στο δεύτερο χρόνο του στη σειρά ξεπέρασε κάθε προκατάληψη σχετικά με το πώς μοιάζει μια σεζόν Doctor Who και δημιούργησε κάτι νέο. Έναν γρίφο πάνω στην παραδοχή της απώλειας και την πίστη σε κάτι σπουδαιότερο, όπου κάθε κομμάτι του παζλ όχι μόνο συμπλήρωνε την -φανταστική- μεγάλη εικόνα, αλλά και αποτελούσε κάτι ξεχωριστό, διαφορετικό και πανέμορφο από μόνο του. Ο θρίαμβος του μέσου.

.

This is Halloween: Ποια από τις κωμωδίες ντύθηκε καλύτερα;

Τα Halloween επεισόδια είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου παραδόσεις στην αμερικάνικη τηλεόραση, ιδίως στις κωμωδίες που κάθε χρόνο προσπαθούν να ξεπεράσουν αλλήλους (και εαυτούς) στην κούρσα για το πιο εφευρετικό κουστούμι, το καλύτερο τρόμαγμα ή την εξυπνότερη ατάκα.

Είναι λοιπόν μια καλή αφορμή για μια μαζευτική στα Halloween επεισόδια της περασμένης βδομάδας των κωμωδιών που παρακολουθώ.



Suburgatory

(1x05, 'Halloween')


Η ιδέα: H Tessa κι ο μπαμπάς George της προσπαθούν να γιορτάσουν το Halloween σα φυσιολογικοί άνθρωποι αλλά η αστυνομία γούστου του Suburgatory τους, δεν γουστάρει αυτά τα τρομακτικά και τους το απαγορεύει. Α κι επίσης η Tessa καταλαμβάνεται από ένα πνεύμα.
Η διακόσμηση: Η μπροστά αυλή τους, κατά βάση. Μερικές κολοκύθες και μαύρα πέπλα, αλλά κι ένας τάφος (του μπαμπάκα, μάλιστα) και μια γκιλοτίνα επειδή, γιατί όχι.
Οι στολές: Υποθέτοντας ότι τα outfits των suburb-ιτών δεν μετράνε για στολές Halloween, έχουμε βασικά την Tessa ντυμένη Misty και την Allie Grant ντυμένη ladybug. Κι ο Malik ντυμένος αιδεσιμότατος, δηλαδή βασικά 'ο τύπος από τους Run-D.M.C.' επειδή αυτό είχε.
Ο φόβος: Τα προάστια ως σκηνικό ταινίας τρόμου (κάτι που η σειρά ξανάκανε 2-3 επεισόδια πιο πριν, αλλά εντάξει, Halloween επεισόδιο είχαμε, δεν τους κακίζεις που επιστρέφουν σε αυτή την ιδέα) και ο φόβος του κάθε χαρακτήρα για το lifestyle του άλλου. Οι γείτονες φοβούνται να φοβηθούν, οι φίλοι της Tessa φοβούνται μη τους γίνει σαν την Misty, η Tessa φοβάται μην πάθει κανά ατύχημα σαν την Misty.
Η ατάκα: George: “I'm going to kill you last.” Dallas: “I appreciate that. I have dinner plans tomorrow.”
Η σύγκριση: Είναι η πρώτη σεζόν του Suburgatory οπότε δεν υπάρχει σύγκριση με άλλα Halloween επεισόδια της σειράς. Μόνο με άλλα σκέτα επεισόδια της σειράς, από τα οποία δεν ήταν καλύτερο.


Community

(3x05, 'Horror Fiction in Seven Spooky Steps')


Η ιδέα: Το study group κάθεται και λέει ο ένας στους υπόλοιπους ιστορίες τρόμου κατόπιν παρότρυνσης της Britta (κλαίω με του Pierce), η οποία έχει ανακαλύψει πως ανάμεσά τους υπάρχει ένας εν δυνάμει παράφρων δολοφόνος. Φυσικά τα έχει κάνει μαντάρα (#britta'd) και στην πραγματικότητα όλοι είναι παράφρονες εκτός φυσικά από τον Abed, που είναι ο μόνος ισορροπημένος χαρακτήρας μέσα στο πλαίσιο της σειράς.
Η διακόσμηση: Μια μιζέρια με δυο κεριά, τρία πατατάκια και μια πλαστική αράχνη. #britta'd
Οι στολές: O Dean μάγισσα, ο Dean διάβολος, ο Dean-- όχι, αυτό. Αν και θα μπορούσε να πηγαίνει για πάντα αυτή η σειρά. ΕΠΙΣΗΣ! Ο Abed κι ο Troy ντυμένοι ως Inspector Spacetime και, φαντάζομαι, companion του Inspector Spacetime; Bzt bzzt meta-βραχυκώκλωμα.
Ο φόβος: Ότι κάποιος δεν ανήκει. Αλλά ως φανταστικοϋπέροχο που είναι, το Community φυσικά καταλήγει στο συμπέρασμα πως όποιος κι αν είναι, τον αγαπάμε με την τρέλα του, γιατί έτσι είμαστε εμείς οι αγαπημένοι outsiders. ΕΠΙΣΗΣ! Μέσα σε 15 λεπτάκια ο Dan Harmon μας σκάει τσάκα-τσάκα μια μίνι αποδόμηση του horror genre που θα έκανε κάτι φλύαρους Kevin Williamson circa 'Scream 4' να βάλουν τα κλάμματα, με τον κάθε χαρακτήρα να ακουμπάει εκείνη την πτυχή του είδους που ταιριάζει στην προσωπικότητά του
(Παρένθεση: Το ταίριασμα είναι τόσο τέλειο που με κάνει να αναρωτιέμαι. Μπορεί ο Dan Harmon να βάσισε τη δημιουργία των χαρακτήρων του Community στα αρχέτυπα των ταινιών τρόμου; Κι αν ναι, για ποιο λόγο να το κάνει; Ή μήπως πολύ απλά, η σειρά αποδεικνύει πως τα αρχέτυπα αυτά είναι πανομοιότυπα, φτιαγμένα από το ίδιο πατρόν, όσο κι αν χοροπηδήξεις από genre σε genre; Discuss.)
Η ατάκα: “Troy and Abed sewn togeeeether!”
Η σύγκριση: Πάει κόντρα στο 'Epidemiology', a.k.a. Εκείνο Με Τα Ζόμπι Και Τους ΑΒΒΑ. Διαλέχτε εσείς, εγώ δεν ξέρω. Δε θέλω, επίσης.


Parks and Recreation

(4x05, 'Meet 'n' Greet')


Η ιδέα: Η Leslie προσπαθεί να πλησιάσει έναν τοπικό μεγαλοπαράγοντα αλλά καπελώνεται η εκδήλωσή της από τον Tom και την δυσνόητη εταιρεία του. Το οποίο φαντάζομαι πως, ΟΚ, είναι τρομακτικό υπό μία έννοια. Αλλά το βασικό στόρι του επεισοδίου είναι το πάρτι του Andy και της April.
Η διακόσμηση: Κλασική τηλεοπτικού τύπου εξτραβαγκάντζα για ένα σπιτικό πάρτι ζευγαριού δημοσίων υπαλλήλων. Κεριά, χαμηλός φωτισμός, κουρτίνες, σκελετοί, αράχνες, ιστοί, όλο το πακέτο.
Οι στολές: Ένας 'UFC legend' (προφανώς δε συγκράτησα και όνομα), μια Sadako (ή 'Samara' #gelaeiokosmos), μια 'αστυνομικίνα', ένα dick in (pizza) box, Mr. Potatohead, βαριεστημένος πειρατής, και όλα αυτά τα μυστήρια λυμένα από τον Sherlock Traeger.
Ο φόβος: Του Ben, να ανοιχτεί σε άνθρωπο για αυτά που τον ενοχλούν.
Η ατάκα: April: “Someone will die!” Andy: “...of fun!” April: “...and of murder.”
Η σύγκριση: To 'Grek Pikitis' της 2ης σεζόν ήταν ίσως το πρώτο σπουδαίο επεισόδιο της σειράς, είχε την Ann ως, εχμ, Raggedy Ann, είχε τον Louis CK, είχε το βαρετό πάρτι που έγινε αριστούργημα όταν ήρθε ο Tom, και είχε τη νέμεση της Leslie από το σχολείο, το Greg του τίτλου. Γενικά ήταν φανταστικό επεισόδιο, το φετινό παρά το ωραίο περιτύλιγμα δεν ήταν από τα πιο δυνατά της σειράς. Θα το θυμόμαστε κατά βάση για τον Ron. (“I know more than you.”)


The Office

(8x05, 'Spooked')


Η ιδέα: Η ιδέα. Ναι. Δυσκολάκι. Η ιδέα εδώ είναι, πάρε τους χαρακτήρες, ντύσε τους, και πέτα τους στον εργασιακό τους χώρο να δούμε τι θα γίνει.
Η διακόσμηση: Κολοκύθες, μάγισσες στον τοίχο, ιστοί αράχνης να καλύπτουν την πόρτα του γραφείου του Andy (όλη), το γνωστό. Όπως γιορτάζουν όλα τα γραφεία στον κόσμο δηλαδή.
Οι στολές: Καταρχάς. “Ο σεφ από το South Park.” Κλαίω! Από τις υπόλοιπες ξεχωρίζω την 3άδα των Miami Heat (ευτυχώς που το επεισόδιο δεν είχε 4th act γιατί ο Darryl δε θα μπορούσε να εμφανιστεί), την Erin ως Wendy (!), τους 3 σκελετούς, τον Creed ως Ταλιμπάν, τον γιο του Robert ως ζόμπι. Ξέχασα κανέναν; Α ναι, τον Dwight που παραδοσιακά προσπαθεί υπερβολικά. (Και ο ίδιος, και αυτοί που τον γράφουν.) Άντε και του χρόνου με το καλό σαν αυτόν ξερωγω.
Ο φόβος: Πολλοί και διάφοροι (και αδιάφοροι), συνοψίζονται ιδανικά όσο και τρομερά forced στο λογύδριο του Robert California που κλείνει το επεισόδιο. Ωραίο delivery της ιστορίας όμως από τον James Spader.
Η ατάκα: Andy: “Chef from South Park! It's genius.” Stanley: “It's just some chef.”
Η σύγκριση: Το 'Halloween' (#empneysi) της 2ης σεζόν είναι ένα από τα σπουδαία επεισόδια της σειράς. Είχε το δεύτερο κεφάλι του Michael (δεν εννοώ ΑΥΤΟ, ανόητε), τον Creed ως βαμπίρ, και το φανταστικό φινάλε με τον Michael μόνο στο σπίτι να δίνει κουβάδες γλυκά στα πιτσιρίκια που χτυπάνε για trick or treat. Ξεκαρδιστικό και συναισθηματικό, είναι το Office στα καλύτερά του. Το περσινό 'Costume Contest' από την άλλη ήταν από αυτά τα τυπικά ανυπόφορα late-series επεισόδια της σειράς που υπερκάλυπταν την έλλειψη έμπνευσής τους με στολές τύπου 'ο Gabe ντύνεται Lady Gaga'. Το φετινό μπαίνει ανάμεσα στα δύο, αλλά προφανώς πολύ πιο κοντά στο low του περσινού (παρόμοια η λογική τους κιόλας) παρά στο άφταστο high του προ 7ετίας.


Και τώρα ΕΚΠΛΗΞΗ!: Βγάζουμε και νικητές.

Βραβείο 'Dan Harmon' Καλύτερης Ιδέας
Στον Dan Harmon για την σπονδυλωτή αποδόμηση του horror genre στο 'Horror Fiction in Seven Spooky Steps' (μάλλον το είδατε να έρχεται αυτό)

Βραβείο 'Ιδανικό Σπίτι' Καλύτερη Διακόσμησης
'Ιδανική Αυλή' για την ακρίβεια, για το front lawn των Altmans στο 'Halloween'

Βραβείο 'Γκάλης Cooper' Καλύτερης Στολής
Στον σεφ Stanley, την Erin/Wendy και το υπόλοιπο καστ του 'Spooked'
(Αν είναι να το πάρει ένας βέβαια, ας είναι η Erin)

Βραβείο 'Hush' Καλύτερου Τρόμου (*)
Είχε χαρακτήρες να προσπαθούν ο ένας να πείσουν τον άλλον για την αξία του φόβου, οπότε θα ήταν αποτυχία αν αυτό δεν πήγαινε στο 'Halloween' με τα κομμένα του χέρια, τις slasher movie ατάκες του και τα bitchy ανήσυχνα πνεύματά του
(*δε θα πάρω Βραβείο Καλύτερου Συντακτικού anytime soon)

Βραβείο 'The hammer is my penis' Καλύτερης Ατάκας
Εξ ημισείας στον διάλογο των Andy/April και στον Ron Effin' Swanson που πήγε για ψώνια στο 'Meet 'n' Greet'

Βραβείο 'Halloween' (#empneysi) Καλύτερης Παράδοσης Halloween Επεισοδίων
Στο Community και το επικό 2/2 του

Και τέλος,

Η Νυχτερίδα Καλύτερου Halloween Επεισοδίου 2011
Απονέμεται στον
Dan Harmon
για το
'Horror Fiction in Seven Spooky Steps'







Καλό σας βράδυ.

.

Parks and Recreation: And I feel good

Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη κωμωδία αυτή τη στιγμή (spoiler: δεν είναι) αλλά είναι σίγουρα η σειρά που ποτέ δεν αποτυγχάνει να με κάνει να νιώσω όμορφα. Είχα δει πέρσι όλη τη 2η σεζόν μέσα σε ένα weekend και είχα μετά ένα χαμόγελο μέχρι την Ιντιανάπολη. Έκανα τώρα πάλι ένα catch-up στα τελευταία 5 επεισόδια, και ξέχασα τις έγνοιες. Λίγα λόγια μετά το άλμα, με spoilers για το προτελευταίο επεισόδιο.

Είναι κάτι που αυτή η σειρά έχει πετύχει τέλεια, και είναι κάτι που δεν το είχε ποτέ του ούτε καν το Office, εκείνο δηλαδή το show του οποίου το Parks αρχικά υπήρξε αντιγραφή. Όμως το Parks δε δούλεψε ποτέ ως κλώνος του Office. Για τα λιγοστά επεισόδια της πρώτης σεζόν (την οποία ακόμα δεν έχω δει -και υποπτεύομαι πως ποτέ δε θα δω- ολόκληρη), η Leslie γραφόταν ακριβώς σαν τον Michael Scott και όλα τα υπόλοιπα μέλη του καστ είχαν το ακριβές τους αντίστοιχο στο Scranton.

Τίποτα δεν δούλεψε. Ίσως ήταν η επανάληψη, ίσως το γεγονός πως ο κεραυνός δε χτυπά δυο φορές στο ίδιο μέρος, η ουσία ήταν πως το Parks ήταν αποτυχία - τόσο έντονη που δεν υπήρξε ούτε για στιγμή αμφιβολία πως τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Ξεκινώντας από τη 2η σεζόν, η Leslie ήταν πολύ πιο συμπαθής, έξυπνος, εγκάρδιος άνθρωπος από όσο ήταν ποτέ ο εγωιστής μπέμπης Michael Scott. Και η καρδιά της σειράς, ήταν ένα ρομάντζο που έμελλε να ξεπεταχτεί από το πουθενά, σε αντίθεση με τα υπολογισμένα will-they-won't-they με τα οποία είναι γεμάτα η τηλεόραση. (Ένα εκ των οποίων είναι φυσικά το Jim/Pam, κι ένα εκ των οποίων υποτίθεται πως θα ήταν το Ann/Andy.)

Τα λέω όλα αυτά για να καταλήξω στο υπέροχο, προ δύο εβδομάδων, επεισόδιο με τον από το πουθενά γάμο του Andy με την April, πιθανώς το πιο όμορφο γαμήλιο επεισόδιο της πρόσφατης μνήμης από οποιαδήποτε σειρά. Διότι ήταν ένας γάμος όσο γλυκός και αναπάντεχος ήταν οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτό το ζευγαράκι, των οποίων οι γλυκές, αβέβαιες ματιές γέμισαν με ζέστη και καρδιά τη 2η σεζόν της σειράς, έκαναν τη διαδοχική θέαση επεισοδίων μια ειλικρινά αγωνιώδη εμπειρία - επειδή ως θεατής ένιωθες ότι πίσω από την αξιαγάπητη αβεβαιότητα των δύο χαρακτήρων, κρυβόταν κι εκείνη των σεναριογράφων, οι οποίοι απλά ακολουθούσαν τη χημεία που διαπίστωσαν ανάμεσα σε δύο ηθοποιούς.

Το όλο 'ακολούθα την καρδιά σου' μοτίβο βοήθησε κι αλλού τη σειρά. Στο να γίνει η Leslie από αδέξια, αληθινή control freak/αξιαγάπητη ηγέτιδα. Στο να γίνει ο Ron Swanson, από απόμακρος douchebag, ο πιο ξεκάθαρα cool χαρακτήρας που υπάρχει αυτή τη στιγμή οπουδήποτε στην τηλεόραση.

Κάθε τι στο Parks and Recreation μοιάζει -εκτός από δεδομένα αστείο- να είναι καρπός ειλικρινούς αγάπης των σεναριογράφων για τους χαρακτήρες που πλάθουν, ακριβώς επειδή εγκατέλειψαν νωρίς τα δεσμά της υπακοής σε προαποφασισμένες νόρμες, και έγραψαν ό,τι ένιωθαν πως αξίζει να γραφτεί. Ίσως γι'αυτό το λόγο, το Parks είναι μακράν το πιο εγκάρδιο show που μπορείς να βρεις αυτή τη στιγμή. Δίπλα σε άλλα μπορεί να μοιάζει απλοϊκό ή όχι πάντα τόσο αστείο - αλλά τίποτα δεν το ξεπερνάει σε αμεσότητα και γλύκα και ζεστασιά. Κάθε επεισόδιο τελειώνει με έναν μικρό θρίαμβο των πρωταγωνιστών του, που στον μικρόκοσμό τους είναι ήρωες.

Κανείς δε θέλει ποτέ να κάνει κακό στον άλλον - ακόμα και ο αντίστοιχος Toby του γραφείου μοιάζει να αγαπάει τη δουλειά του καιοι συνάδελφοί του (κι ας τον κοροϊδεύουν) να τον θέλουν εκεί. Ο Toby στο Office πάντα έβγαζε γέλιο, αλλά πάντα ήταν μια μαύρη τρύπα κακού κάρματος και μαγνήτης κακιασμένης ενέργειας. Στο Parks ποτέ δε νιώθεις κακία - ούτε στο ελάχιστο.

Τίποτα δεν εκφράζει καλύτερα όλα τα παραπάνω, από τον γάμο της April με τον Andy. Ούτε προμοταρίστηκε σαν event, ούτε είχε στο πλαίσιο της ιστορίας κάποιον περαιτέρω ρόλο εμποδίου ή οτιδήποτε άλλο συμβατικά τηλεοπτικό. Όχι. Ήταν απλά μια απόφαση της στιγμής, κάτι που θα μπορούσες να δεις αυτούς τους χαρακτήρες να κάνουν. Σαν ο Greg Daniels και οι σεναριογράφοι (συνεχίζοντας να ακολουθούν το ένστικτό τους όσο αφορά αυτούς τους δύο χαρακτήρες) να σκέφτηκαν, "δε θα ήταν πολύ όμορφο αν απλά παντρεύονταν;" και απέναντι σε κάθε λογική, να το έκαναν πράξη με όσο απλό τρόπο το σκέφτηκαν.

Αυτός ο γάμος κλείνει με απόλυτα πετυχημένο και ταιριαστά γλυκό τρόπο το κεφάλαιο του ομορφότερου και πιο feel-good will-they-won't-they ρομάντζου της τηλεοπτικής ιστορίας. Και θα παραμείνει σύμβολο του πόσο όμορφη μπορεί να είναι μια σειρά όταν οι δημιουργοί (και κατ'επέκταση οι χαρακτήρες) απλώς, ακολουθούν την καρδιά τους.

.

Top-50 Episodes, 2010: #30-21

Μεσαία δεκάδα στο top-50: Attack of the Whedons.

Η δεκάδα 20-11 θα ανέβει Τετάρτη πρωί και το top-10 πάνω στην ώρα για το ΠουΣουΚου.

~-~

30 South Park 14x05 200
(w: Trey Parker & Matt Stone / d: Trey Parker)
South Park 14x06 201
(w&d: Trey Parker)
Το Θεό μου, μέρος Ι: To South Park γιορτάζει τα 200 του επεισόδια και τα βάζει με θεούς και δαίμονες θεούς, καθώς τα όρια ανάμεσα στη σάτιρα και τη λογοκρισία γίνονται πιο δυσδιάκριτα από ποτέ. [...]

29 Top Gear: Middle East Special
Τo Θεό μου, μέρος ΙΙ: Οι παλαβοί Τρεις Μάγοι του Top Gear αναπλάθουν το ταξίδι των αρχικών μάγων με τα δώρα σε ένα special που θα μπορείς άνετα να το φανταστείς σε οθόνη σινεμά. Μπόνους πόντοι: The birth of the Stig.

28 Louie 1x11 God
(w&d: Louis C.K.)
Το Θεό μου, μέρος ΙΙΙ: Η μαύρη κωμωδία της καθημερινότητας ως ψυχολογικό θρίλερ. Ιδιοφυές. [...]

27 Glee 1x19 Dream On
(w: Brad Falchuk / d: Joss Whedon)
Για τον Neil Patrick Harris ως Bryan Ryan κι επειδή τα δύο τραγούδια που είπε ήταν τα καλύτερα, πιο φυσικά, και πιο εγκάρδια που έχει κάνει η σειρά από τον καιρό του ‘Wheels’ κι έπειτα. Ιδίως το ‘Piano Man’ του Billy Joel όπως τραγουδήθηκε από Harris και Morrison είναι μια στιγμή παθιασμένου, μιας λήψης αυτοσχεδιασμού που μόνο ο Whedon θα μπορούσε να έχει εκμαιεύσει. (Καλά, όχι μόνο, αλλά λέμε.) [...]

26 Terriers 1x04 Fustercluck
(w: Jon Worley / d: Michael Offer)
Η στιγμή που τα πράγματα αρχίζουν πραγματικά να πηγαίνουν κατά διαόλου, η στιγμή που για πρώτη φορά σκέφτεσαι πως ο Hank κρύβει κάτι σκοτεινό μέσα του. Ε, και χωρίς συναγωνισμό, ο καλύτερος τίτλος επεισοδίου της χρονιάς. [...]

25 Spartacus: Blood and Sand 1x13 Kill Them All
(w: Steven S. DeKnight / d: Jesse Warn)
Το μακελειό που άξιζε να έχει ως κορύφωση αυτό το ανεπανάληπτο πορνογράφημα. [...]

24 Parks and Recreation 2x17 Woman of the Year
(w: Norm Hiscock / d: Jason Woliner)
Όπου ο Ron effin’ Swanson παραλαμβάνει το βραβείο της Γυναίκας της Χρονιάς.

23 Fringe 2x22/23 Over There
(w: J. H. Wyman & Jeff Pinkner & Akiva Goldsman / d: Akiva Goldsman)
Legitimate sci-fi blockbuster με τα όλα του, αυτό το 2-parter βάζει δύο κόσμους σε πόλεμο με τον εύθραστο δεσμό ενός πατέρα με τον γιο του στο επίκεντρο. Είναι όσο επικό ακούγεται. [...]

22 The Vampire Diaries 1x17 Let the Right One In
(w: Julie Plec/Brian Young / d: Dennis Smith)
Στην πράξη ένα άγριο, βίαιο, αιματοκυλισμένο heist movie όπου οι 3 πιο γαμάτοι χαρακτήρες της σειράς (Damon, Elena, Alaric) ενώνουν τις δυνάμεις τους για επιδρομή σε έπαυλη γεμάτη με διψασμένα (για αίμα και εκδίκηση) βαμπίρ, με έπαθλο τη ζωή Εκείνου Που Βαριόμαστε. Amazing.

21 Dollhouse 2x13 Epitaph Two: Return
(w: Maurissa Tancharoen, Jed Whedon & Andrew Chambliss / d: David Solomon)
Ο πρώτος Επιτάφιος ήταν ένα guerilla low-budget αριστούργημα, κι αν αυτός ο δεύτερος χάνει λίγο στη σύγκριση, δεν πειράζει, είναι μόνο λογικό. Το 'επίσημο' series finale μιας φανταστικής σειράς παραμένει τηλεόραση φιλόδοξη, αγωνιώδης και βαθύτατα ουμανιστική. [...]

.

Ron, Jack & Michael

Ήμουν ανάμεσα σε μια φωτογραφία του Ron effin' Swanson σε αυτή την τραγική κατάσταση ή του Jack Donaghy να δείχνει την αόρατη credit card του, αλλά επικράτησε ο Ron επειδή... well, δείτε τον!

Πάντως με το Parks & Rec. να κάνει μια έτσι-κι-έτσι ιστορία με τον Ron (παραήταν loud και υπερβολικό, όχι αρκετά αστείο) και το Office να κάνει μια ψιλοκουραστική ιστορία με τα PDA ζητήματα του Michael και της Holly και με μια παντελώς γιούχου κατάληξη (δηλαδή αλήθεια; Σε αυτό το σημείο η σειρά μοιάζει απεγνωσμένη να ταιριάξει την ιστορία της στα συμβόλαια των ηθοποιών της), την εβδομάδα κερδίζει περιέργως το 30 Rock. (*)

(* Το Community φυσικά εξαιρείται.)

Βασικά μου φάνηκε φοβερά συνεπές για την Liz Lemon να έχει τον συγκεκριμένο τσακωμό που είχε, και οι επιβάτες του αεροπλάνου να μετατρέπονται σιγά-σιγά σε ανθρώπινα απομεινάρια αποκομμένα από τον πολιτισμό ήταν ιδανικά σουρεάλ 30 Rock χιούμορ. (Όπως και το γκαγκ με το μολύβι στα κατεβασμένα μαγαζιά της Liz - δηλαδή WTF;!;!) Κι από την άλλη, τόσο αστεία ιδέα, ειδικά για τον Jack, το να μπλέξει σε έναν αγώνα δρόμου προκειμένου το παιδί του να μην γεννηθεί Καναδός. Το σκάλωμα μπροστά στους Καναδούς που δεν έπαιρναν λεφτά ήταν απλά τέλειο.

Πάντως εντάξει, είχε και καλύτερες Πέμπτες το NBC.

.

Parks and Recreation: Swanson Pyramid of Greatness

Η επιστροφή του αγαπημένου Parks and Recreation για την 3η σεζόν έγινε με ένα καλό-όχι-σπουδαίο επεισόδιο φτιαγμένο κυρίως για να καλύψει το καλοκαίρι (όταν γυρίστηκε ο Greg Daniels νόμιζε ότι τόσο καιρό θα έκανε η σειρά να επιστρέψει) και να δώσει νέο purpose στο γκρουπ των ηρώων μας. (Και στην πορεία να κάνει και ένα γαμάτο showcase του χαρακτήρα του Rob Lowe. O οποίος μου θύμισε κάπως αυτόν εδώ τον τύπο.)

Όμως η κορυφαία στιγμή ήρθε, ως συνήθως, από τον Ron "Effing" Swanson. Την επιτομή της σπουδαιότητας. Που σε ένα αληθινό stroke of genius των συγγραφέων του Parks, μας εξήγησε βήμα προς βήμα όλη του την κοσμοθεωρία για το πώς επιτυγχάνεις αυτή την σπουδαιότητα.

Και ορίστε, το αποτέλεσμα. Swanson Pyramid of Greatness.

.

Οι καλύτερες σειρές του 2010

Το 2010 δεν ήταν καθόλου κακή χρονιά για την τηλεόραση. Το λέω και το εννοώ, γιατί γράφτηκαν διάφορες κηδείες στους πρώτους μήνες της φετινής σεζόν, όταν τα ελεύθερα δίκτυα παρουσίασαν το χειρότερο πρόγραμμα στα όσα χρόνια παρακολουθώ αμερικάνικη τηλεόραση. Η μόνη καλή φετινή πρόταση (το Lone Star) κόπηκε πριν βγάλει κιχ, και πανικόβλητοι όλοι ανακήρυξαν ως ανεπιστρεπτί περασμένη τη χρυσή εποχή της US TV. Όμως αυτό σημαίνει πως ξεχνάμε την καλωδιακή, που πλέον παίζει μπάλα σχεδόν μόνη της.

Η αλήθεια είναι πως ναι, η εποχή που στιγματίστηκε από τα σπουδαία δράματα των Davids του ΗΒΟ πράγματι έχει ξεκάθαρα περάσει. Όμως ύστερα από 1-2 down seasons, νομίζω πως πλέον έχουμε περάσει σε μια νέα εποχή αληθινά εξαιρετικής τηλεόρασης. Όπου πλέον δημιουργοί άλλα -και εδώ είναι η βασική διαφορά- και κοινό έχουν πραγματοποιήσει μαζική μετακίνηση στην καλωδιακή τηλεόραση, και όχι απαραίτητα την καλωδιακή των Υψηλών Στάνταρ (Και Μπάτζετ) του ΗΒΟ. Στην απλή, φτηνή, με διακοπές για διαφημίσεις, βασική καλωδιακή.

Και καθώς οι απόλυτοι αριθμοί συνεχίζουν να συρρικνώνονται, το πεδίο πλέον έχει γίνει μεγαλύτερο, και με περισσότερες ευκαιρίες. Πώς αλλιώς εξηγείται ότι σε μια 'αποτυχημένη' σεζόν μπορεί να βρει κανείς τις περισσότερες γαμάτες νέες σειρές από οποιαδήποτε άλλη χρονιά της πρόσφατης μνήμης; Σειρές σαν το Louie ή το Terriers δε θα είχαν πάρει ποτέ έγκριση από ελεύθερο κανάλι, και σε εποχές που η βασική καλωδιακή έπαιρνε λιγότερα ρίσκα, ίσως ούτε και εκεί. Ενώ σειρές σαν το Community ή το Fringe να μην επιβίωναν στην ελεύθερη τηλεόραση αν το κοινό δεν είχε απλωθεί τόσο εντυπωσιακά, χαμηλώνοντας τον πήχυ της 'αποδεκτής' τηλεθέασης.

Όλα αυτά σημαίνουν πως έχουμε αρχίσει να διανύουμε μια περίοδο η οποία εικάζω πως δεν πρόκειται να βγάλει καμία τερατώδη, ευρείας αποδοχής επιτυχία είτε σε καλλιτεχνικό (The Wire, The Sopranos), είτε σε εμπορικό επίπεδο (Lost). Όμως θα είναι διάσπαρτη με μικρότερα διαμαντάκια (συγχωρείστε μου το κλισέ), περισσότερα, πιο πειραματικά, ακόμα πιο θαρραλέα, που ποιοτικά δε θα έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους ξακουστούς προκατόχους τους. Απλά δε θα μιλάει για αυτά όλη την ώρα το Entertainment Weekly.

Τον Abed, τον Hank ή τον Louie δε θα τους πείραζε. Ίσα-ίσα, μη σου πω.

~-~

To top-10:




10. Breaking Bad (Season 3)


10. Spartacus: Blood and Sand (Season 1)
Επειδή φυσικά ήταν όνειρό μου να μοιράσω μια θέση της δεκάδας ανάμεσα σε έναν έμπορο crystal meth στο πιο μαύρο ψυχογράφημα της τηλεόραση και σε έναν ανίκητο πολεμιστή αρένας στο ξεδιάντροπο green screen πορνογράφημα αίματος και σπέρματος.



9. Parks & Recreation (Season 2)
Η Leslie Knope είναι η ηγέτιδα που θα φέρει την αλλαγή. Ή έτσι πιστεύει. Στο γραφείο της, στο τμήμα της Δημοτικής Αρχής που ασχολείται με τα πάρκα, είναι μαζεμένα τα πιο αξιαγάπητα κουτορνίθια της τηλεόρασης. Κάθε τους περιπέτεια θα σε κάνει να γελάς βροντερά και να χαμογελάς γλυκά. Σε ίσες δόσεις.
(Ή αλλιώς, το Office που δεν έχουμε πια.)



8. Fringe (Seasons 2-3)
Κάθε πράγμα υπάρχει περισσότερες από μία φορές, και το ίδιο και ο κόσμος μας. Σε αυτή τη σύγχρονη επαναδιατύπωση των X-Files (αν αντί για εξωγήινους βάλεις σωσίες και shapeshifters από μια άλλη διάσταση) δύο παράλληλα σύμπαντα ετοιμάζονται να οδηγηθούν στην υπέρτατη μάχη επιβίωσης. Και όλα ξεκίνησαν όταν ο Walter έκλεψε κάτι που δεν του ανήκε. Το έκανε όμως από αγάπη.



7. The Tonight Show with Conan O' Brien
Για δύο εβδομάδες, ο Conan O'Brien ήξερε πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο Tonight Show του, χωρίς φόβο πως θα χάσει τη δουλειά του. Διότι την είχε ήδη χάσει. Οι τελευταίες μέρες του στην εκπομπή ήταν αγνό, ανόθευτο ξέφρενο χιούμορ και σάτιρα σε πλήρη απελευθέρωση.



6. Mad Men (Season 4)
Η πιο πολυβραβευμένη σειρά των τελευταίων χρόνων παίρνει δημιουργικό ρίσκο (που πολλοί θα πουν ότι δεν είχε ανάγκη, αλλά θα έχουν άδικο), μεταφέρεται σε νέο σκηνικό και τα ξαναπιάνει όλα από την αρχή, επιχειρώντας επιτέλους να δώσει μια πρώτη λύση στο ερώτημα "Ποιος είναι ο Don Draper." Η απάντηση θα σε κάνει να πεις "πφφ άντρες", αλλά η σεζόν είναι απλά απολαυστική.



5. Louie (Season 1)
Ο stand-up κωμικός Louis CK γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε μικρά κυνικά φιλοσοφήματα πάνω στη ζωή, την οικογένεια, τη φυλή, το σεξ, τη δύναμη, τη θρησκεία. Σπάνια κανείς κατάφερε να φτάσει τόσο ξεκαρδιστικά στο συμπέρασμα πως η ζωή είναι φθορά. Σα να σου λέει, αφού ούτως ή άλλως γερνάμε, ζαρώνουμε και πεθαίνουμε, ε, στην πορεία τουλάχιστον ας το καφρίσουμε εντελώς.



4. Community (Seasons 1-2)
Αν οι εξωγήινοι σε 500 χρόνια ανακαλύψουν όλο το "Community" σε DVD, θα έχουν μια πολύ καλή ιδέα για την ποπ κουλτούρα μας στην αυγή του 21ου αιώνα. Επίσης, θα γελάσουν μέχρι δακρύων. Και, αναπάντεχα, θα συγκινηθούν κιόλας. Μετά από αυτό, σίγουρα θα μας επισκεφθούν με ειρηνικές προθέσεις.



3. Tremé (Season 1)
Οι κάτοικοι της Νέας Ορλεάνης προσπαθούν να ορθοποδήσουν μετά τον τυφώνα Κατρίνα. Μην ψάξεις εδώ μεγάλες ιστορίες και πομπώδεις δηλώσεις. Αυτή η σειρά είναι όλη ατμόσφαιρα, συναισθήματα και μουσική. Φοβερή, φοβερή μουσική.



2. Doctor Who (Series 5)
Η σειρά γυρίζεται δεκαετίες, όμως για πρώτη φορά εκπλήρωσε όλες τις υποσχέσεις που αφήνει το παραμυθένιο concept της. Πλέκοντας έναν καθηλωτικό χωροχρονικό γρίφο διαμέσου όλης της σεζόν, σου ψιθύρισε στο αυτί την πιο πολύτιμη συμβουλή: άνοιξε τα μάτια σου και το μυαλό σου, γιατί αυτό που βρίσκεται πέρα από τη φαντασία σου είναι κι αυτό που θα σε σώσει όταν, αναπόφευκτα, μεγαλώσεις.



1. Terriers (Season 1)
Σε ηλιόλουστα αμερικάνικα παράλια δύο φίλοι και συνεργάτες ιδιωτικοί ντετέκτιβ ξεσκεπάζουν σκοτεινή συνωμοσία, σε μια ιστορία ξεροκέφαλων losers που προσπαθούν να κάνουν το σωστό για τους δικούς τους ανθρώπους. Τίποτα, όμως, δε σε προετοιμάζει για το επιδέξια γραμμένο, δυσβάσταχτα περίπλοκο, βαθύτατα ανθρώπινο δράμα χαρακτήρων που θα δεις έκπληκτος να υφαίνεται μπροστά στα μάτια σου, επεισόδιο με επεισόδιο.


*Η λίστα δημοσιεύτηκε στις 3 Δεκεμβρίου στο Jumping Fish.

~-~

Στη διάρκεια των χρόνων δεν είχα ποτέ σταθερό format για λίστες, αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το καλύτερο κάθε χρονιάς το έβγαζα. Οπότε, οι προηγούμενες #1 σειρές ήταν οι:

2009 / Community
2008 / Dr. Horrible's Sing-Along Blog
2007 / The Sopranos
2006 / The Shield
2005 / Veronica Mars
'00s / Firefly

.

Vote Knope

Η καλύτερη network σειρά που δεν προβάλλεται αυτή τη στιγμή, το Parks & Recreation, επιστρέφει στους δέκτες μας και στα PC μας την Πέμπτη 20 Ιανουαρίου με την 3η σεζόν της.

Η σειρά ξεκίνησε στοχεύοντας να γίνει ο διάδοχος του Office, με μια κουτσή (αριθμητικά και ποιοτικά) σεζόν 6 επεισοδίων η οποία ήταν τόσο βλακεία που κατάφερε να με κάνει να μην μπορέσω καν να τη δω ολόκληρη- σταμάτησα νομίζω μετά από το 3ο επεισόδιο. Ύστερα από επίμονες εκκλήσεις ανθρώπων που εμπιστεύομαι, οι οποίοι μιλούσαν και έγραφαν για δραματική βελτίωση της σειράς, παρακολούθησα πέρσι το Μάιο όλα τα επεισόδια της 2ης σεζόν, και έμεινα άναυδος βλέποντας μπροστά στα μάτια μου μια μνημειώδη βελτίωση από το κάθε 20λεπτο στο επόμενο.

Ένα χάρτινο σύμπαν που κάποτε κατοικούσαν καρικατούρες και αντιπαθή μονοδιάστατα στερεότυπα έδινε σταδιακά τη θέση του σε έναν εργασιακό χώρο γεμάτο μικρές, υπέροχες, ανόητες, γλυκές στιγμές. Το κάποτε ανυπόφορο καστ είχε μετατραπεί σε μια αληθινή οικογένεια, η καπάτσα Leslie Knope είχε αποκτήσει ανθρωπισμό, ο Ron Swanson έγινε ο πιο γαμημένα καλτ μυστακιοφόρος ήρωας από τότε που αποσύρθηκε ο Magnum, o Aziz Ansari έγινε ο Aziz Ansari, και το τρυφερό και πάνγλυκο σαν ζαχαρωτό crush της April (Aubrey Plaza F!T!W!) για τον λατρεμένο μπούφο Andy μας έκανε να χαμογελάμε ανόητα (ή βροντερά, ανάλογα τη φάση).

Επίσης, να προσφέρω τρία ακόμα ονόματα: Louis CK. Adam Scott. Rob Lowe.

Yeah.

Αν η 3η σεζόν είναι όσο καλύτερη από την 2η ήταν η 2η από την 1η, τότε στις 20 Ιανουαρίου θα δούμε ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στην ιστορία της τηλεόρασης. Αν η 3η σεζόν είναι οπουδήποτε κοντά στο όσο καλή ήταν η 2η, τότε θα δούμε απλά υπέροχη, ζεστή, αστεία, έξυπνη τηλεόραση. Εδώ πάντως, θα το συζητάμε.

By the way: Τα υπόλοιπα 3 επεισόδια της πρώτης σεζόν ακόμα δεν τα έχω δει.

.

Emmys 2010: sort-of-instant reaction

Όπως κατά κανόνα συμβαίνει εδώ και χρόνια, δεν έχω πολλά να πω για τις υποψηφιότητες των Έμμυ. 30 Rock και Mad Men είναι ψιλοπαντού, κατά τας Γραφάς, τα Έμμυ όπως αναμενόταν αγκάλιασαν το Glee, το Modern Family, το True Blood και, εχμ, την Betty White- άρα όλα είναι φανταστικά ή φανταστικά ξενέρωτα ανάλογα πώς βλέπετε κάθε μία από αυτές τις σειρές. (Για την Betty White προφανώς δεν τίθεται ζήτημα επιλογής.)

Το αναπάντεχο συνέβη στις μικρολεπτομέρειες, κι εκεί ήταν που τα Έμμυ φέτος δείχνουν να κάνουν τη διαφορά σε σχέση με τη ρουτίνα και την προβλεψιμότητα στην οποία συνήθως μας επιφυλάσσουν. Οπότε, αντί να αναλωθώ στις όποιες αντιρρήσεις μου για την απουσία των προσωπικών μου αγαπημένων σειρών (COMMUNITY ΡΕ ΑΛΗΤΕΣ), που ο καθένας έτσι κι αλλιώς μπορεί να παραθέσει λίστα με τις δικές του, προτιμώ να επικεντρωθώ στις ευχάριστες εκπλήξεις που έκαναν τη φετινή, μια από τις πληρέστερες λίστες υποψηφιοτήτων Έμμυ της πρόσφατης μνήμης.

*Conan. Απλά. Το Tonight Show with Conan O'Brien, παρότι φυσικά και δεν προτάθηκε από το ίδιο το NBC (το οποίο στάθηκε στο πλευρό του Σαγώνια), είναι υποψήφιο σε όλες τις κατηγορίες για Variety Show. Αν κερδίσει κιόλας, θα μιλάμε περί ιστορικού επιτεύγματος.

*Treme. Για σκηνοθεσία. Δεν τους το είχα των σκηνοθετών, αλλά φοβερή επιλογή, ο πιλότος αν ήταν ταινία θα σάρωνε τα Όσκαρ.

*Τρομερή ως είθισται η κατηγορία με τις χορογραφίες. Έχουμε έναν Adam Shankman, έχουμε μια Mia Michaels, έχουμε μια Stacey Tookey (η λατρεμένη, σχετικά-new entry Καναδέζα του SYTYCD), έχουμε μια Chelsie Hightower και τα συγκλονιστικά της πόδια, και έχουμε και τον Derek Hough να συμπληρώνει την πεντάδα. Ο Derek Hough είναι αυτός που πηδάει την Cheryl Cole. Οπότε ίσως το Emmy να μην του λέει και πάρα πολλά αυτή τη στιγμή.

*Η διαφήμιση του Old Spice στην κατηγορία καλύτερου commercial, την οποία όποιος είδε θα αναφώνησε σίγουρα "ΕΝΑ ΟΣΚΑΡ, ΕΝΑ ΟΣΚΑΡ!!!" χωρίς να περιμένει ότι actually αυτό θα έφτανε κοντά στο να γίνει πραγματικότητα.

*Από την όλη -υπερβολική- παρουσία του Glee, ξεχωρίζω τις δύο όντως εξαιρετικές συμμετοχές του, δηλαδή την σκηνοθεσία του Paris Barclay για το υπέροχο επεισόδιο 'Wheels', και φυσικά για την συμμετοχή του Neil Patrick Harris. (Ο οποίος, στις δύο υποψηφιότητες φέτος, το καλό που τους θέλω να του δώσουν κι ένα Emmy επιτέλους.)

*Το Survivor σκανδαλωδώς απουσιάζει από την μεγάλη κατηγορία των Reality, αλλά το εκπληκτικό 'Tonight, We Make Our Move' επεισόδιο, δηλαδή μια από τις ελάχιστες φορές που το αποτέλεσμα του Tribal είναι όντως έκπληξη, είναι υποψήφιο για μοντάζ.

*Είναι υποψήφιο το 'Nothing Suits Me Like a Suit', δηλαδή ό,τι καλύτερο συνέβη φέτος σε μια κακή σεζόν ΗΙΜΥΜ.

*Αναγνωρίστηκε επιτέλους ο δύσμοιρος ο Tony Shalhoub.

*Αναγνωρίστηκε επιτέλους η ύπαρξη του Friday Night Lights και του εξαιρετικού καστ του. Kyle Chandler, Connie Britton, καιρός ήταν.

*Η Leslie Knope οδηγεί την Amy Poehler στην υποψηφιότητα Α' Γυναικείου Ρόλου!!


Και συγγνώμη, αλλά θα κλείσω με το μεγαλύτερο WTF όλων, που είναι η απουσία του Fringe από την κατηγορία καλύτερων ειδικών εφέ. Οι άνθρωποι είναι ξεκάθαρα τυφλοί.

Εσείς τι λέτε για όλα αυτά;

.

NBC 2010-2011

Τι θα βλέπουμε του χρόνου από το NBC; JJ Abrams και τις κωμωδίες της Πέμπτης, βασικά. Μετά το άλμα αναλυτικότερα.

Μετά το στραπάτσο που ήταν το πείραμα Jay Leno, το NBC ξαναπροσπαθεί να χτίσει εξαρχής τόσο το προφίλ του, όσο και το actual πρόγραμμά του. Φέρνει λοιπόν μεγαλοπαραγωγούς του βεληνεκούς JJ Abrams, Jerry Bruckheimer, David E. Kelley για ενισχύσεις, παράγει μια ντουζίνα high-profile φρέσκου content, παίρνει και 2-3 άκρως συζητήσιμες αποφάσεις στην πορεία (τι NBC θα ήταν, εξάλλου) και μας παρουσιάζει το εξής πρόγραμμα:

ΔΕΥΤΕΡΑ
Το Chuck θα ανοίγει τη νύχτα, σε αυτό που το NBC θέλει να ελπίζει πως θα είναι η τελευταία σεζόν του. Η ανανέωση ήρθε κυρίως επειδή το δίκτυο ήταν απεγνωσμένο για original programming, και όταν έχεις κάτι που αποδίδει στα σίγουρα τη βάση, ε, το κρατάς για λίγο, ελπίζοντας να μην το χρειάζεσαι του χρόνου. Προσωπικά δε μου κάνει ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Το έχω ψιλοβαρεθεί πλέον, αλλά όσο υπάρχει, yay για τους φανς.

Τη νύχτα συμπληρώνει το Event, ένα ακόμα show βαριάς μυθολογίας που μοιάζει σαν συνδυασμός του FlashForward και του Prison Break, αλλά πιο ανόητο: "Ο τάδε ερευνά μια εξαφάνιση και ανακαλύπτει το μεγαλύτερο cover-up στην ιστορία της Αμερικής!" Exciting stuff. Και μαζί και το Chase, που είναι κάτι που παράγει το Εργοστάσιο Bruckheimer, άρα εξ ορισμού δε μας ενδιαφέρει. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, νομίζω πως αυτή η νύχτα θα φύγει νύχτα.

ΤΡΙΤΗ
Biggest Loser για όποιον ενδιαφέρεται για τέτοιου είδους πράγματα, και το Parenthood, που είναι decent και δε νομίζω ότι υπάρχει άλλη λέξη στο σύμπαν που να το περιγράφει με καλύτερο τρόπο. Θα τραβήξει αυτό το πρόγραμμα, αλλά μην περιμένετε να το δείτε ποτέ να σχολιάζεται στο μπλογκ.

ΤΕΤΑΡΤΗ
Εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα του Παγωνιού, με το υπερφιλόδοξο ποπ κορν spy drama Undercover του JJ Abrams, ο οποίος γράφει, σκηνοθετεί και κάνει παραγωγή σε κάτι που βασικά μοιάζει με το Mr. & Mrs. Smith αλλά με μαύρους πρωταγωνιστές. Το οποίο με εξιτάρει, κυρίως επειδή είναι νομίζω η πρώτη φορά που σειρά με μαύρους leads θα κάνει crossover στο mainstream κοινό και δε θα το κοιτάμε όλοι απέξω ξύνοντας το κεφάλι μας και απορώντας πώς στο διάολο μπορεί κάποιος να αντέξει να δει Tyler Perry για πάνω από 3 λεπτά.

Το NBC ελπίζει πως ο Abrams θα τραβήξει αρκετά ώστε να δώσει νέα ώθηση και στο Law & Order franchise, το οποίο είδε μέσα σε πολύ πανικό να χάνει το flagship του την περασμένη βδομάδα. (Έτσι ο Dick Wolf δε θα καταφέρει να ξεπεράσει με το original Law & Order του τις 20 σεζόν του Gunsmoke για το μακριοβιότερο δράμα στην ιστορία. Προς τι ο χαμός όμως δεν καταλαβαίνω, αφούυυυ...)

Τη νέα σημαία της ναυαρχίδας, το SVU, έρχεται να ακολουθήσει στην ίδια νύχτα η νέα σειρά του franchise, Law & Order: Los Angeles, ή όπως οι φίλοι (*) το αποκαλούν ήδη, LOLA.

(* Αυτοί που το αποκαλούν έτσι δεν είναι όντως φίλοι.)

Η LOLA δεν έχει, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ούτε πιλότο έτοιμο, ούτε καστ, ούτε καν σενάριο. Κι όμως, το NBC της έδωσε θέση στο πρόγραμμά του για τον Σεπτέμβριο, σε αντίθεση με...

ΠΕΜΠΤΗ
...το Parks & Recreation, το οποίο τη στιγμή που μιλάμε συνεχίζει να γυρίζει επεισόδια παρ'ό,τι έχει ολοκληρώσει τη σεζόν του. Γιατί; Γιατί η Amy Poehler είναι έγκυος και οι παραγωγοί θέλουν να έχουν έτοιμα τουλάχιστον μισή ντουζίνα επεισόδια έτοιμα για του χρόνου, ώστε η σειρά να μη χρειαστεί να μπει σε hiatus, ανακόβοντας το ρυθμό και το momentum που έχει αναπτύξει. (Είδα όλη τη 2η σεζόν μέσα σε 3 μέρες, και είναι amazing stuff, θα τα πούμε αναλυτικότερα μετά το season finale.)

Οπότε τι κάνει φυσικά το NBC; Αποφασίζει να κόψει αυτό ακριβώς το momentum. Well done! Και γιατί; Για να χωρέσει στο πρόγραμμα το Outsourced, μια ακόμα workplace comedy που σπάει πλάκα με την κρίση και τους ανθρώπους που χάνουν τις δουλειές τους. Double well done! Δηλαδή δεν κρίνω, προς θεού, μπορεί να είναι γαμάτη η σειρά. Αλλά δεν ακούγεται ό,τι πιο σέξι ακριβώς. Οπότε ας υπάρχει εύκαιρο το Parks & Recreation. Ίσως κάτι να ξέρουν που δεν ανακοινώνουν ακριβή ημερομηνία επιστροφής, μπορεί να εκτεθούν οι άνθρωποι.

Community, Office (ίσως στην τελευταία χρονιά του με τον Steve Carell) και 30 Rock μένουν ως έχουν, ενώ τη νύχτα έρχεται να κλείσει μια σειρά ανθολογίας (gag reflex) αισθηματικών ιστοριών (gag reflex) από τη Cindy Chupak του Sex & the City (gag reflex γιατί πάει πάρα πολύς καιρός που το Sex & the City μου θύμιζε καλά πράγματα, και ακόμα κι αυτά έχουν να κάνουν με τον Michael Patrick King, οπότε μέχρι να φέρεις αυτόν, NBC, μη με απασχολείς με τους αυλικούς του. Ευχαριστώ). Αλλά παίζει η Becki Newton οπότε, whatever, πού ξέρεις. (Όμως ξέρεις.)

TA YΠΟΛΟΙΠΑ
Από τις υπόλοιπες μέρες και σειρές, κρατάμε μόνο το Capes, που δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς είναι, αλλά παίζει η Summer Glau και υποπτεύομαι ότι έχει να κάνει με υπερήρωες. (Δες εδώ μερικά κλιπάκια.) Κατά τα άλλα έχουμε ένα procedural με τον Jimmy Smits (ηθοποιάρα, αλλά don't care), μια σειρά του David E. Kelley (sooo don't care) και διάφορα λαϊκοριάλιτι.

Βασικά, αν δεν τραβήξει πολύ κουπί ο JJ, το NBC την έκατσε τη βάρκα.

.