3x01 Tell Your God To Ready For Blood
3x02 I Am Not The Man You Take Me For
3x03 True Colors
3x04 Full Faith And Credit
3x05 A Two-Headed Beast
3x06 A Rich Find
3x07 Unauthorized Cinnamon
3x08 Leviathan Smiles
3x09 Amateur Night / 3x10 A Constant Throb
Το Deadwood είναι όσο καλό ήταν ποτέ του, είτε χάρη στην Amateur Night της θεατρικής ομάδας του Langrishe (που μας έδωσε στιγμές υπέροχες σαν τον κομπλεξικό E.B. να καταστρέφει το πεντάλεπτο δόξας του Richardson ή τον Al να τραγουδάει υπέροχα, μόνος στο γραφείο του) είτε λόγω της κορύφωσης της μάχης του άρχοντα της πόλης με τον George Hearst (στην συνταρακτική σεκάνς όπου ο Al σμπαραλιάζει το πρωτοπαλίκαρο του αντιπάλου του, για να τον ρωτήσει περιπεκτικά από το μπαλκόνι στη συνέχεια, πώς είναι η πλάτη του). Διάσπαρτες υπέροχες στιγμές ακόμα, ο Johnny που μετέφρασε καλύτερα τα λόγια του Wu προκαλώντας την οργή του αφεντικού του, και ο ποιητικός μονόλογος της Jane καθώς περιέγραφε το όνειρό της στην Joanie. Διάολε, πώς θα μου λείψει η γλώσσα αυτής της σειράς: έχει ακόμα μόλις δύο επεισόδια (ένα βασικά, απλά δεν έχω παρακολουθήσει το χτεσινό ακόμα) και κρατάω την ανάσα μου για το πώς -και ποια- από τα βασικά storylines θα έρθουν σε closure.
3x11 The Catbird Seat
3x12 Tell Him Something Pretty (series finale)
Αυτό το πρόωρο series finale για ένα από τα σπουδαία αμερικάνικα δράματα είναι καλύτερο από όσο και ο ίδιος ο David Milch πίστεψε ποτέ πως θα ήταν. Είναι σαφές πως η σειρά είχε ακόμα μια σεζόν μέσα της, και τα διάφορα ανοιχτά threads δεν επιτρέπουν στο Deadwood να βάλει το φινάλε του στο πάνθεον. Αλλά έρχεται πολύ κοντά στο να το κάνει. Ο George Hearst σαρώνει το Deadwood στο πέρασμά του, παίρνει ό,τι είχε θελήσει από αυτή την πόλη, και αφήνει τους διαλυμένους κατοίκους πίσω του να μετράνε τις απώλειες. Χωρίς κανείς σχεδόν να έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ήττας που δέχτηκε αυτή η πόλη, περιμένουν από τον Al να τους πει κάτι ωραίο, κάτι για να τους κάνει να νιώσουν πως οι θυσίες τους και οι προσπάθειές τους δεν ήταν δίχως κανένα νόημα. Και αυτός το κάνει, καταπίνοντας μόνος του το πικρό χάπι, όπως θα έκανε κάθε σπουδαίος αρχηγός. Ολοκληρώνοντας ένα μεγαλειώδες συμβολικό έπος για το πώς η άνθιση ενός πολιτισμού βασίστηκε στην κατάρρευση της ηθικής του προγενέστερου, ο Milch αποχαιρετά τους θεατές με ένα visual που ακόμα στοιχειώνει: αυτό του μεγάλου και τρανού Al, στα γόνατα, να καθαρίζει το πάτωμα από τα αίματα μιας αθώας που πέθανε τόσο άσκοπα, που ακόμα με πονάει.
