Emmys 2010, an afterword

Τα Emmy απονεμήθηκαν τα χαράματα της Δευτέρας και με βρήκαν σε διαδικασία επιστροφής από τα εξωτερικά (όπου έζησα αυτό το πράγμα, αδέρφια μου), οπότε δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω αυτά που μας προέκυψαν ως τα καλύτερα Emmys της πρόσφατης μνήμης. Πολύ σύντομα δυο λόγια μετά το άλμα γιατί γούσταρα γενικά, και ποιο ήταν το ένα πράγμα που με εξόργισε.

Όπως έχω γράψει ξανά και ξανά, οι προσδοκίες μου από αυτά (και γενικώς, τα παντός είδους) βραβεία, είναι εξαιρετικά χαμηλές. Αν μία στο τόσο τιμήσουν έναν ήρωά μου είμαι ευχαριστημένος, αλλά είμαι υπερβολικά συνηθισμένος να τα θεωρώ έναν θεσμό που αγνοεί πράγματα σαν τη Buffy και το Wire, και στον οποίον ψηφίζουν άνθρωποι που βλέπουν πολύ-πολύ-πολύ-πολύ-πολύ λιγότερη τηλεόραση από εμένα και εσένα και τους περισσότερους ανθρώπους που ξέρεις.

Άρα. Με όλα αυτά δεδομένα, ήρθε ως φοβερά ευχάριστη έκπληξη η φετινή διάθεση ανανέωσης των βραβείων, που για μια σπάνια φορά δεν βράβευσαν ακριβώς όλους τους ανθρώπους που έχουν μάθει να βραβεύουν χρονιά μετά τη χρονιά, αλλά έριξαν μια ματιά παραδίπλα να δουν μπας και συμβαίνει τίποτα άλλο αξιοσημείωτο στην τηλεορασολάνδη.

Εντάξει, μη φανταστείτε ότι κοίταξαν μέχρι τη Νέα Ορλεάνη ή μέχρι το Greendale, αλλά ας μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Μου αρκεί που κέρδισε Emmy η Jane Lynch για τη ρολάρα καριέρας της ως Sue Sylvester στο Glee. Αρκεί που κέρδισε Emmy o Aaron Paul για το γεγονός και μόνο ότι στέκεται αντάξια δίπλα στον τιτανομέγιστο Bryan Cranston στο Breaking Bad. Ότι το 30 Rock έκανε παραπέρα για το Modern Family. Και το Amazing Race για το Top Chef. O γενικός αέρας ανανέωσης μου είναι αρκετός.

Σαφείς εξαιρέσεις, η 3η συνεχής επικράτηση του Mad Men παντού, περιμένοντας πλέον ποια θα είναι η σειρά που θα το εκθρονίσει του χρόνου (το έξυπνο χρημα λέει Boardwalk Empire), και βέβαια η επίσης 3η συνεχής επικράτηση του Bryan Cranston, τον οποίο περίμενα μεν ενδεχομένως να χάσει φέτος, αλλά από την άλλη επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό που του είχα δώσει, ως τον 'Sergey Bubka της αντρικής ερμηνείας.'

(Για το ίδιο το show δε μπορώ να πω πολλά καθότι παρακολούθησα ελάχιστα κλιπάκια- όμως από ό,τι είδα, την παράσταση έκλεψε ο Ricky Gervais.)

Αυτό το οποίο με ξενέρωσε φοβερά, ήταν η σκανδαλώδης απουσία του David Mills από το 'death reel'. Όπως μπορείτε να θυμηθείτε, από εδώ είχαν αποδοθεί στον Mills οι σχετικές τιμές για την ανεκτίμητη προσφορά του στο χώρο του τηλεοπτικού σεναρίου, προσφορά που ακόμα και η ίδια η Ακαδημία είχε αναγνωρίσει, βραβεύοντάς τον με δύο Emmy. Πώς μπορείς λοιπόν έναν άνθρωπο που έχει δουλέψει στα σημαντικότερα cop shows της τελευταίας 15ετίας, και που έχεις εσύ ο ίδιος βραβεύσει, να τον ξεχνάς την ώρα του τιμητικού αποχαιρετισμού;

Η Ακαδημία φυσικά μουρμούρισε κάτι περί 'λάθους', 'δεν είχαμε καμία πρόθεση' κι άλλες τέτοιες αρλούμπες. Μόνο που στην πραγματικότητα, αυτή η παράλειψη όσο αθέλητη κι αν ήταν, μας θυμίζει απλώς την σάπια χολιγουντιανή πραγματικότητα. Κατά την οποία δεν έχει σημασία ποιος είσαι, τι έχεις κάνει, τι έχεις προσφέρει, αν τρέχεις σε Βαλτιμόρες και Νέες Ορλεάνες για να ζήσεις πριν γράψεις ό,τι ρημάδι είναι αυτό που γράφεις. Δεν έχει καμία σημασία. Γιατί αν δεν είσαι εκεί γύρω στους Λόφους να φιλάς και καμιά κατουρημένη ποδιά αραιά και πού, δεν είσαι πιο σημαντικός από μία associate producer της τελετής των Emmy.

Βραβεία σου λέει μετά.

.

Legendary! O NPH κερδίζει τα πρώτα του Emmy

Καθόλου άσχημο αυτό το μικρό σερί που πάνε να στήσουν τα Creative Arts Emmys, βραβεύοντας κάθε χρόνο από έναν long overdue τηλεοπτικό μου ήρωα. Πέρσι βράβευσαν τον Joss Whedon για το Dr. Horrible (με πρωταγωνιστή τον Neil Patrick Harris), φέτος βράβευσαν τον Neil Patrick Harris για το guest spot που έκανε στο Glee, στο γαμάτο επεισόδιο που σκηνοθέτησε ο Joss Whedon. Εκλεκτικές συγγένειες που καταλήγουν στο AWESOME. (O Harris μάλιστα δεν κέρδισε μόνο το πρώτο, αλλά και το δεύτερο Emmy του, ως παρουσιαστής των θεατρικών Tony Awards.)


Την ερχόμενη Κυριακή, στην 'κανονική' τελετή, είναι υποψήφιος σε άλλη μία κατηγορία, για β' ρόλο στο How I Met Your Mother, για το οποίο φυσικά δεν πολυπαίζει να κερδίσει, αλλά πλέον δε με νοιάζει κιόλας. Όπως έχουμε πει πολλές φορές, αυτά τα μικρά πραγματάκια έτσι κι αλλιώς ελάχιστη σημασία έχει για ποιο λόγο τα κερδίζει κανείς. Εμένα μου αρκεί που πλέον μπορώ πχ στα κείμενα που γράφω να συμπεριλαμβάνω την έκφραση "ο βραβευμένος με Emmy, Neil Patrick Harris" ή από πέρσι "ο βραβευμένος με Emmy, Joss Whedon". Οι λεπτομέρειες είναι για να έχει να ασχολείται το Entertainment Weekly :)


Στα υπόλοιπα της τελετής, κέρδισε το μεγαλύτερο φαβορί όλων, ο John Lithgow για το guest στο Dexter. (Και ευχαρίστησε το ΗΒΟ.) Και αν όλοι αναρωτιέστε τώρα πώς είναι δυνατόν να θεωρείτει guest κάποιος που έχει παίξει σε ένα επεισόδιο, και κάποιος που έπαιξε σε όλα τα επεισόδια μιας σεζόν, well, τι να σας πω, την Ακαδημία ρωτήστε που φτιάχνει τους κανόνες. Η ουσία είναι, όπως και με αυτό που λέγαμε πριν, ότι ο Lithgow πήρε μια δίκαιη νίκη (η δουλειά του στο Dexter ήταν φανταστική) απλά είναι λίγο άβολο που επετεύχθη χάρη σε τεχνικότητες.


Emmy πήραν ακόμα: η καρα-cult διαφήμιση του Old Spice, η Betty White, o Jeff Probst και το καπέλο του, η Mia Michaels του So You Think You Can Dance (ξανά), ο Sean Callery για την σταθερά πολύ καλή μουσική στο 24, το Robot Chicken, το FlashForward (LOL), το Pacific ό,τι βρήκε μπροστά του, το Bored to Death δικαιότατα για τους τίτλους αρχής του, ο Colbert στο Ιράκ, το CSI για τη φωτογραφία του (αντί, λέω εγώ τώρα, του Mad Men) και πολλά ακόμα που μπορείτε να βρείτε εδώ.

.

Emmys 2010: sort-of-instant reaction

Όπως κατά κανόνα συμβαίνει εδώ και χρόνια, δεν έχω πολλά να πω για τις υποψηφιότητες των Έμμυ. 30 Rock και Mad Men είναι ψιλοπαντού, κατά τας Γραφάς, τα Έμμυ όπως αναμενόταν αγκάλιασαν το Glee, το Modern Family, το True Blood και, εχμ, την Betty White- άρα όλα είναι φανταστικά ή φανταστικά ξενέρωτα ανάλογα πώς βλέπετε κάθε μία από αυτές τις σειρές. (Για την Betty White προφανώς δεν τίθεται ζήτημα επιλογής.)

Το αναπάντεχο συνέβη στις μικρολεπτομέρειες, κι εκεί ήταν που τα Έμμυ φέτος δείχνουν να κάνουν τη διαφορά σε σχέση με τη ρουτίνα και την προβλεψιμότητα στην οποία συνήθως μας επιφυλάσσουν. Οπότε, αντί να αναλωθώ στις όποιες αντιρρήσεις μου για την απουσία των προσωπικών μου αγαπημένων σειρών (COMMUNITY ΡΕ ΑΛΗΤΕΣ), που ο καθένας έτσι κι αλλιώς μπορεί να παραθέσει λίστα με τις δικές του, προτιμώ να επικεντρωθώ στις ευχάριστες εκπλήξεις που έκαναν τη φετινή, μια από τις πληρέστερες λίστες υποψηφιοτήτων Έμμυ της πρόσφατης μνήμης.

*Conan. Απλά. Το Tonight Show with Conan O'Brien, παρότι φυσικά και δεν προτάθηκε από το ίδιο το NBC (το οποίο στάθηκε στο πλευρό του Σαγώνια), είναι υποψήφιο σε όλες τις κατηγορίες για Variety Show. Αν κερδίσει κιόλας, θα μιλάμε περί ιστορικού επιτεύγματος.

*Treme. Για σκηνοθεσία. Δεν τους το είχα των σκηνοθετών, αλλά φοβερή επιλογή, ο πιλότος αν ήταν ταινία θα σάρωνε τα Όσκαρ.

*Τρομερή ως είθισται η κατηγορία με τις χορογραφίες. Έχουμε έναν Adam Shankman, έχουμε μια Mia Michaels, έχουμε μια Stacey Tookey (η λατρεμένη, σχετικά-new entry Καναδέζα του SYTYCD), έχουμε μια Chelsie Hightower και τα συγκλονιστικά της πόδια, και έχουμε και τον Derek Hough να συμπληρώνει την πεντάδα. Ο Derek Hough είναι αυτός που πηδάει την Cheryl Cole. Οπότε ίσως το Emmy να μην του λέει και πάρα πολλά αυτή τη στιγμή.

*Η διαφήμιση του Old Spice στην κατηγορία καλύτερου commercial, την οποία όποιος είδε θα αναφώνησε σίγουρα "ΕΝΑ ΟΣΚΑΡ, ΕΝΑ ΟΣΚΑΡ!!!" χωρίς να περιμένει ότι actually αυτό θα έφτανε κοντά στο να γίνει πραγματικότητα.

*Από την όλη -υπερβολική- παρουσία του Glee, ξεχωρίζω τις δύο όντως εξαιρετικές συμμετοχές του, δηλαδή την σκηνοθεσία του Paris Barclay για το υπέροχο επεισόδιο 'Wheels', και φυσικά για την συμμετοχή του Neil Patrick Harris. (Ο οποίος, στις δύο υποψηφιότητες φέτος, το καλό που τους θέλω να του δώσουν κι ένα Emmy επιτέλους.)

*Το Survivor σκανδαλωδώς απουσιάζει από την μεγάλη κατηγορία των Reality, αλλά το εκπληκτικό 'Tonight, We Make Our Move' επεισόδιο, δηλαδή μια από τις ελάχιστες φορές που το αποτέλεσμα του Tribal είναι όντως έκπληξη, είναι υποψήφιο για μοντάζ.

*Είναι υποψήφιο το 'Nothing Suits Me Like a Suit', δηλαδή ό,τι καλύτερο συνέβη φέτος σε μια κακή σεζόν ΗΙΜΥΜ.

*Αναγνωρίστηκε επιτέλους ο δύσμοιρος ο Tony Shalhoub.

*Αναγνωρίστηκε επιτέλους η ύπαρξη του Friday Night Lights και του εξαιρετικού καστ του. Kyle Chandler, Connie Britton, καιρός ήταν.

*Η Leslie Knope οδηγεί την Amy Poehler στην υποψηφιότητα Α' Γυναικείου Ρόλου!!


Και συγγνώμη, αλλά θα κλείσω με το μεγαλύτερο WTF όλων, που είναι η απουσία του Fringe από την κατηγορία καλύτερων ειδικών εφέ. Οι άνθρωποι είναι ξεκάθαρα τυφλοί.

Εσείς τι λέτε για όλα αυτά;

.