Τα 10 αγαπημένα μου επεισόδια του 2011

Μετά το περσινό 1-2 του Community εξεπλάγην όταν διαπίστωσα πόσο δύσκολο μου ήταν φέτος να βάλω σε σειρά την πρώτη μου 5άδα. Επίσης τι μου άρεσε: Πόσο πολλή φανταστική κωμωδία είχαμε φέτος. Απόλυτα λογικό να γεμίζει κατά τέτοιο τρόπο τις κορυφαίες θέσεις.

Η δεκάδα:

10> Homeland 1x07 The Weekend
To επεισόδιο που μας έπεισε όλους ότι βλέπουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Δύο συναρπαστικοί χαρακτήρες, δύο φανταστικοί ηθοποιοί, ένα σκηνικό, μια φανταστική εξερεύνηση της ψυχοσύνθεσής τους.

9> Friday Night Lights 5x10 Don't Go
Tim Riggins. Πολύ απλά.

8> The Office 7x19 Garage Sale
Michael Scott. Πολύ απλά.

7> Game of Thrones 1x09 Baelor
Lord Stark!! ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΠΛΑ!

6> The Good Wife 2x17 Ham Sandwich
Από το είδος των επεισοδίων που storylines μιας ντουζίνας επεισοδίων δένουν σε μια μακρά σκηνή δικαστηρίου κι όλων των τριγύρω, και που όμως παρόλο που παρακολουθείς για 40 λεπτά με την ψυχή στο στόμα, το καλό ακόμα δεν έχει έρθει, γιατί το καλό το φυλάει κρυφό ο Jason Street στο γκαράζ και αφήνει την Kalinda, για πρώτη φορά σε όλη τη σειρά, ανίκανη να αντιδράση. ΣΟΚ.

5> Community 2x21 Paradigms of Human Memory
Αν δεν θυμόσουν πώς μοιάζει η ιδιοφυία: Το Community έκανε ένα ψεύτικο clip-show επεισόδιο ως σχόλιο των θεματικών και των χαρακτήρων του. Και κυρίως: Ιδέες! Τόσες. Πολλές. Ιδέες.

4> The League 3x08 Thanksgiving
Οι κάφροι του League έπιασαν κάθε πιθανή κλισέ θεματική των εορταστικών επεισοδίων (network σειρών κυρίως) και την βίασε με κάθε πιθανό τρόπο, ασέλγησε πάνω στο νεκρό κορμί της, την έκαψε ζωντανή. Δεν ξέρω καν με ποια σειρά τα έκανε όλα αυτά, όμως όχι μόνο δεν έχω ξαναδεί κάτι τόσο απολαυστικά ανίερο μες στο 2011, αλλά και επίσης δεν έχω γελάσει τόσο, μα τόσο, μα τόσο, μα τόσο πολύ. Τύπου, τους πατάς μήνυση ρε παιδί μου.

3> Doctor Who 6x04 The Doctor's Wife
Ο Neil Gaiman μας ταξιδεύει καπού αλλου, με τα απλούστερα συστατικά (όπως συνηθίζει) κάνοντας το στοιχειώδες: Εξερευνά το μεγαλύτερο love story της ζωής του Doctor, εκείνο με ένα άψυχο κομμάτι μέταλλο. Που είναι κάθε άλλο παρά άψυχο. "I wanted to see the universe, so I stole a Time Lord and I ran away. And you were the only one mad enough."

2> Community 3x04 Remedial Chaos Theory
Τι λέγαμε για ιδιοφυία; Ναι, ψέματα, τελικά κάπως έτσι μοιάζει. Με ένα σενάριο που επαναλαμβανόμενης δομής που στήνει αστεία σε μία βερσιόν και κάνει pay-off σε επόμενη, ολοκληρώνοντας ταυτόχρονα μια σπουδαία ματιά στον κάθε επιμέρους χαρακτήρα αυτού του συνόλου, και στο τι μοναδικό δίνει ο καθένας στη δυναμική του γκρουπ. Αυτό το σενάριο ανήκει σε μουσείο.

1> Louie 2x11 Duckling
Όπου ο πιο πολύτιμος κωμικός των ημερών μας σπάει τους μη-κανόνες της ίδιας του της one-man-show σειράς, πετάει στην άκρη το μανδύα του stand-up κωμικού και απομένει ένας απλός άνθρωπος στο μέσο μιας αληθινής κατάστασης. Μέσα από ένα κολάζ στιγμών όπου ένα μικρό παπάκι ενώνει χαρακτήρες που εκπροσωπούν διαφορετικούς πολιτισμούς, διαφορετικά επίπεδα ζωής, διαφορετικές κοινωνικές διαδρομές, το Louie σταματά να είναι απλώς το ουμανιστικά κυνικό ημερολόγιο της φυσικής φθοράς μας, και γίνεται ένας λιτός ύμνος στο να είσαι εκεί, μέρα μετά τη μέρα. Ποτέ ξανά η εξύμνηση του lowest common denominator δεν πραγματοποιήθηκε με τόση ειλικρίνεια και τόση ψυχή, από έναν άνθρωπο που δεν απευθύνεται σε αυτόν αλλά χαμογελά γλυκά στο αναπόφευκτό του. Ο Louis CK είναι, πολύ απλά, ο στυγνός ποιητής του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Και γαμώ το κέρατό του αν δε με πιάσαν τα κλάματα στο τέλος αυτού του στίχου του.

.

Checking up on Up All Night

Οι κωμικές σειρές είναι η κατεξοχήν περιοχή στο τηλεοπτικό πεδίο όπου το αρχικό προϊόν δεν έχει καμία σχέση με αυτό που τελικά παίρνεις, όταν μιλάμε για τις καλές κωμωδίες τουλάχιστον. (Σκέψου: The Office US, Parks and Recreation, 30 Rock, κλπ.) Φέτος ένιωσα ένα έντονο τέτοιο συναίσθημα απέναντι στο Up All Night, δηλαδή εκείνο το sitcom από όλα τα καινούρια, που ενώ δε θα έλεγα ποτέ ότι μου άρεσε αυτό που είδα, ένιωθα ταυτόχρονα πως α) έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης αν φτιάξει κάποια συγκεκριμένα πράγματα και β) εξακολουθούν να μου είναι τρομερά συμπαθείς οι πρωταγωνιστές, με αποτέλεσμα να κουβαλάω μπόλικη καλή θέληση απέναντί του.

Έκανα λοιπόν αυτό το πράγμα που μου αρέσει καμιά φορά να κάνω, δηλαδή να τσεκάρω τυχαία επεισόδια σειρών για να δω πώς πάνε.

Και τι είναι το πρώτο πράγμα που βλέπω καθώς ξεκινά το 13ο επεισόδιο, 'Rivals'; Τον Will Arnett και την Christina Applegate να μιλάνε για το Friday Night Lights.

Spoilers μετά το άλμα. (Όχι για το Friday Night Lights.)

Έτσι κι αλλιώς μου ήταν συμπαθής, τώρα ξαφνικά ένιωσα αγάπη προς μια σειρά που δεν ξέρω καν αν μου αρέσει. Κυριολεκτικά το a-story του επεισοδίου περιστρέφεται γύρω από την προσπάθεια του ζευγαριού να καταφέρει να συγχρονιστεί ώστε να δει το series finale της αγαπημένης σειράς. Το αποτέλεσμα είναι o Chris να απατά τη Reagan με μια άλλη μαμά, που έχει κι εκείνη το ίδιο πρόβλημα.

Αυτό που στην αρχή είναι απλώς μια αστεία σκηνή με εμφανείς αναλογίες σεξουαλικής απάτης, γρήγορα μεταμορφώνεται σε μια γλυκιά ιστορία νέας φιλίας και απειλής σε ένα άλλο επίπεδο, καθαρά πλατωνικό. Η Reagan ανησυχεί πως δε μπορεί να μοιράζεται με τον Chris όλα τα in-jokes του κόσμου, κι εκείνος δεν είναι σίγουρος πως είναι αρκετά σημαντικός γι'αυτήν. Όλα είναι δοσμένα με πολύ όμορφο κι ευαίσθητο τρόπο - η τελευταία σκηνή του επεισοδίου (όχι αυτή με την κωμική παρεξήγηση, η επόμενη, στο πάρκο) σίγουρα θα σε κάνει να χαμογελάσεις.

Πέρα από την αγάπη των δύο κεντρικών χαρακτήρων (τόσο του ενός για τον άλλον όσο και των δύο για τον Coach Taylor), αυτό που με ενδιέφερε να δω είναι πώς διαχειρίζεται σε αυτό το σημείο η σειρά τον χαρακτήρα της Ava. Η Ava της Maya Rudolph, ένας αταίριαστα over the top χαρακτήρας που έμοιαζε να είχε ξεπηδήσει από κάποια δική του σειρά δημιουργώντας πλήρη τονική αντίθεση με την υπόλοιπη σειρά, ήταν τεράστιο πρόβλημα για μένα όταν ξεκίνησα να βλέπω τη σειρά. Βασικά, ήταν ο λόγος που τη σταμάτησα. Με αποσπούσε τόσο πολύ από το υπόλοιπο χαμηλών τόνων ανθρώπινο κομεντί που αποφάσισα πως δεν είχε νόημα.

Ο χειρισμός της είναι σαφώς βελτιωμένος σε σχέση με το τελευταίο επεισόδιο που είχα δει πίσω τον Οκτώβριο. Ο ρόλος της είναι πλέον καθαρά supporting ως προς της Applegate - και θα ήταν τεράστιο λάθος να έχει συμβεί το αντίθετο. Δεν είναι πως κάνει κάτι όντως ενδιαφέρον, να διευκρινήσω. Απλώς είναι εκεί. Από ενεργό εμπόδιο στην απόλαυση, τώρα έχει εξελιχθεί σε νεκρά λεπτά. Το storyline της Ava, της Reagan και της Megan Mullally ήταν παντελώς αδιάφορο, σε αντίθεση με τις διασκεδαστικές σκηνές του Will Arnett ως stay-at-home dad.

Ο Chris περνάει την ώρα του διασκεδάζοντας (με) άλλες μαμάδες, και είναι μάλιστα σε μια επίσκεψη της Applegate στην 'έδρα' του Arnett που της επιτρέπει να είναι όντως κι εκείνη αστεία: Όταν διαπιστώνει ποια είναι η Laura (η εντελώς μη εντυπωσιακή μαμά κι όχι εκείνη που μοιάζει να βγήκε από σειρά του CW) ανακουφίζεται με πολύ αστείο τρόπο, με αποκορύφωμα το “You're not invited” που λέει στην CW-mom θυμίζοντας μια πιο subtle εκδοχή της Jennifer Aniston εποχής πρώιμων Friends.

Όλο το Friday Night Lights storyline καταφέρνει τελικά να μιλήσει για κάτι ωραίο και αληθινό και αναγνωρίσιμο, μην αφήνοντας τον τυφώνα Ava να συνεχίζει να καταπίνει τα πάντα στο διάβα της. Είμαι περίεργος να δω αν υπάρχει αρκετό 'κάτι' εκεί ώστε να με κρατήσει η σειρά αυτή τη φορά περισσότερο από όσο με κράτησε την προηγούμενη φορά, πάντως σε πρώτη ματιά είναι ξεκάθαρο πως έχει βελτιωθεί πολύ από την τελευταία φορά που της έριξα μια ματιά.

.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ακαδημία

...που κάλεσε τη Nina Dobrev στην τελετή. (Αυτή η φωτογραφία δεν έχει καμία άλλη σχέση με το περιεχόμενο του post, αλλά τι να έκανα, τη μούρη του Ty Burrell θα έβαζα μόστρα;)

Με τα Emmy λοιπόν όπως έχω ξαναγράψει δεν πολυασχολούμαι γιατί έχουν αυτή την εκνευριστική τάση να βραβεύουν κάθε χρόνο τα ίδια πράγματα και να αγνοούν πολλά από αυτά που θεωρώ πραγματική τηλεοπτική τέχνη, απλώς και μόνο επειδή δεν προσπαθούν να μοιάζουν σπουδαία. Αλλά είμαστε εδώ σήμερα για να μιλήσουμε για τις μπόλικες ευχάριστες εκπλήξεις της φετινής απονομής, που ειδικά στις δραματικές κατηγορίες μοίρασε τον πλούτο με φοβερά ικανοποιητικό τρόπο.

Ναι, επεισοδιάρα το 'Suitcase', κοινώς, αλλά έλεος, το Mad Men έχει πάρει βραβεία για δυο ζωές. Ας πάρει και κανάς άλλος τίποτα. Μετά το άλμα, οι υπόλοιποι (εκτός της Dobrev δηλαδή) λόγοι που θέλω φέτος να ευχαριστήσω την Ακαδημία.

Peter Dinklage (Emmy Β’ Ανδρικού Ρόλου σε Δράμα, για το Game of Thrones)
Ο πιο διάσημος νάνος του σινεμά έπαιξε στην τρομερή σειρά του ΗΒΟ τον πιο διάσημο ρόλο της καριέρας του, δηλαδή το μόνο συμπαθές μέλος της οικογένειας των ειδεχθών Lannisters. Και είναι και μερακλής κιόλας ο Καλός Lannister, γυναικάς, με χιούμορ, με διάθεση για περιπέτεια και κέφι. Πάντα είναι ευχάριστο όταν αναγνωρίζεται το fantasy και το science fiction στα συνήθως συντηρητικά βραβεία. Έστω κι αν πιστεύω ότι άξιζε πολλά περισσότερα (σκηνοθεσία για παράδειγμα, no offence για τον Martin Scorsese), αυτή η βράβευση είναι μια καλή αρχή για την μελλοντική παρουσία της σειράς στο θεσμό.

Ty Burrell (Emmy Β’ Ανδρικού Ρόλου σε Κωμωδία, για το Modern Family)
Καλό και άγιο το Modern Family που σάρωσε τα κωμικά βραβεία λες κι ήταν ο 'Τιτανικός', αλλά από όλα όσα πήρε, αυτό που πραγματικά γούσταρα ήταν ετούτο. Γιατί ο Ηρωικός Phil Dunphy φέρνει στην οθόνη όλα τα αμήχανα αντρικά ένστικτα του συζύγου, του πατέρα, του γιου που θέλει να είναι cool, άνετος και αστείος αλλά δεν ξέρει πώς να είναι τίποτα από όλα αυτά. Και γι’αυτό ακριβώς τον λατρεύουμε.

Julianna Margulies (Emmy Α’ Γυναικείου Ρόλου σε Δράμα, για το Good Wife)
Είχε κερδίσει ένα και για το ER (ως νοσοκόμα Carol, το αμόρε του Martini George) αλλά σε αυτό το σπουδαίο δικαστικό, πολιτικό, κοινωνικό δράμα χαρακτήρων κάνει πράγματα που δεν ξέραμε ότι είχε μέσα της. ΠΟΤΕ. ΞΑΝΑΡΧΙΖΕΙ. Η ΣΕΙΡΑ.

Jason Katims (Emmy Καλύτερου Σεναρίου σε Δράμα, για το επεισόδιο ‘Always’ του Friday Night Lights)
Το Friday Night Lights, παρά τα τρομερά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του στη διάρκεια των χρόνων, έχει υπάρξει έστω για διάσπαρτες στιγμές στο χρόνο ένα από τα σπουδαία τηλεοτικά δράμα της εποχής μας. Το ότι αυτή η σειρά βραβεύτηκε επιτέλους, έστω και την τελευταία πιθανή στιγμή, σημαίνει πως απλά έχουμε μια λιγότερη σπουδαία σειρά να θυμόμαστε κάθε φορά που πιάνουμε την κλασική κουβέντα “είναι γελοίο που δεν έχουν πάρει βραβεία τα...”

Speaking of, οι ΜΗΔΕΝ υποψηφιότητες του....

Γιατί ωραία τα βραβεία για το Friday Night Lights, αλλά κι αυτή η εκλεκτή παρέα με Wire, Buffy(*) κλπ, πρέπει να μεγαλώνει κι αυτή κάπως.

(*Και μην πει κανάς έξυπνος ότι η Buffy έχει κερδίσει Emmy μακιγιάζ και μουσικής ε)

Margo Martindale (Emmy Β’ Γυναικείου Ρόλου σε Δράμα, για το Justified)
Κάθε φορά που ηθοποιός κερδίζει βραβείο ερμηνείας για κάποιον από τους άγριους, βρώμικους, καθηλωτικούς ρόλους σειράς του FX, ένα μικρό κομμάτι κακογουστιάς κάπου στον κόσμο πεθαίνει - και ο Kurt Sutter κερδίζει χίλιους followers στο twitter.

Guy Pearce (Emmy Β’ Ανδρικού Ρόλου σε Μίνι Σειρά ή Τηλεταινία, για το Mildred Pierce)
Όχι ότι ασχολείται κανείς με αυτές τις κατηγορίες (στα mini-series πάντα κερδίζει το όποιο μεγάλο κινηματογραφικό όνομα έχει τύχει να παίξει σε παραγωγή του ΗΒΟ της περασμένη σεζόν, όπως πχ τώρα η Kate Winslet) και όχι ότι άντεξα να δω το Mildred Pierce χωρίς fast forward, αλλά το βραβείο αυτό το διασκέδασα γιατί ξαφνικά το timeline μου γέμισε με διαφορετικά-αλλά-ίδια αστεία για τον Guy Pearce και τον ρόλο του στο 'Memento'.

Kyle Chandler (Emmy Α’ Ανδρικού Ρόλου, για το Friday Night Lights)
Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς! Φέτος θα ήταν η κρίσιμη βράβευση σε αυτή την κατηγορία, καθώς από τότε που ξεκίνησε το Breaking Bad, την έχει πάρει εργολαβία ο Bryan Cranston. Το έχουμε αναλύσει ξανά το θέμα: Επειδή στην περσινή σεζόν δεν παίχτηκε η σειρά, ήταν μοναδική ευκαιρία για όλους τους υπόλοιπους να προλάβουν να τσιμπήσουν ένα Εmmy πριν επιστρέψει ο Sergey Bumbka της κατηγορίας. Θα ήταν ο Steve Buscemi που παίζει στο Boardwalk Empire; Θα ήταν ο "strong, silent type" Jon Hamm του Mad Men; Θα ήταν μήπως -επιτέλους- ο Hugh Laurie, που παραμένει δίχως βραβεία μετά από τόσα χρόνια ως House;

Όχι, το βραβείο ήρθε και πήρε από το πουθενά ο Kyle Chandler. AMAZING! Γιατί o coach Taylor στο Friday Night Lights είναι ο προπονητής, ο πατέρας, ο φίλος, ο σύζυγος, ο δάσκαλος, ο μέντορας που πάντα εύχεσαι να είχες. Ο Chandler έστησε τις τελευταίες 5 σεζόν έναν από τους πιο στιβαρούς και αγαπημένος χαρακτήρες σε οποιαδήποτε σειρά, με τους θεατές της σειράς να κρέμονται από το στόμα του και τα γεμάτα νόημα βλέμματά του όπως ακριβώς και οι παίχτες της ομάδας του Taylor περίμεναν έναν λόγο του σε κάποιο ημίχρονο για να πάρουν ξανά τα πάνω τους. Και τελοσπάντων, τόσες ταινίες με γαμάτους προπονητές έχουμε δει, που εμψυχώνουν παίχτες με σπουδαία λογύδρια στο ημίχρονο. Επιτέλους, κάποιος, κάποτε, έπρεπε να αναγνωριστεί με ένα μεγάλο βραβείο.

CAN'T LOSE ΔΙΑΟΛΕ!


(Το κείμενο εμφανίστηκε με μικρές παραλλαγές στο ΜΕΝ24.)

.

Το αληθινό φινάλε του Friday Night Lights

Η αγαπημένη σειρά έχει ρίξει αυλαία εδώ και κάτι μήνες (έναν, αν μετρήσουμε την προβολή του στο ελεύθερο NBC) αλλά με την κυκλοφορία του DVD της 5ης σεζόν που αποκαλύφθηκε το αρχικό σχέδιο του Jason Katims για το κλείσιμο. Spoilers για το φινάλε της σειράς μετά το άλμα.

Σύμφωνα λοιπόν με το σενάριο, το τελικό μοντάζ για τους 8 μήνες μετά, θα συνόδευε η φωνή του κόουτς Eric Taylor καθώς έδινε στους αθλητές του και μαζί σε εμάς, ένα τελευταίο σπουδαίο speech, από αυτούς για τους οποίους τον αγαπήσαμε. Θυμήσου πχ πώς έκλεινε ο πιλότος της σειράς, λίγο μετά το ατύχημα που κόστισε στον Street την δυνατότητα να περπατάει:



Ανατριχίλες, έτσι; Λοιπόν, έναν από αυτούς τους speeches σκόπευε να βάλει ο Katims να κλείνουν τη σειρά, σχέδιο πολύ ταιριαστό νομίζω με την ουσία και την καρδιά της σειράς. Όμως είδε, λέει, πως οι μικροί επίλογοι για τον κάθε χαρακτήρα έπαιρναν πολύ χρόνο και τα λόγια του κόουτς απλώνονταν άβολα, οπότε προτίμησε να τα κόψει τελείως, αφήνοντάς τα ως easter egg στο DVD.

(Τα τελευταία λόγια του Eric Taylor, στο site του Entertainment Weekly.)

Προσωπικά το τέλος της σειράς, συγκινητικό κτλ ήταν (ως κομμάτι μιας όχι φοβερής τελευταίας σεζόν, που όμως στα τελευταία επεισόδια, με τις επιστροφές κάποιων βασικών χαρακτήρων για μια τελευταία φορά, άγγιξε το μεγαλείο του παρελθόντος) αλλά δε με γέμισε όσο περίμενα. Έχω γενικά πρόβλημα με τα φινάλε που κλείνουν τα πάντα οριστικά κι αμετάκλητα (πλην μιας συγκεκριμένης εξαίρεσης που όμως είχε να κάνει πολύ άμεσα με τον ίδιο το χαρακτήρα της σειράς, και ίσως πολλοί να καταλάβατε ποια εννοώ) και ειδικά σε εντελώς slice-of-life ιστορίες σαν το FNL νομίζω πως οι επίλογοι δεν προσφέρουν πολλά πράγματα. Η καριέρα του Eric συνεχίζεται, ο μόχθος των παιδιών επίσης - 8 μήνες μετά δεν αλλάζει κάτι.

Χωρίς να θεωρώ το τέλος κακό (ίσα ίσα, πολύ δυνατό ήταν και καλογραμμένο, και είπα ξανά πόσο συγκινητικό;), νομίζω πως ένα λογύδριο του κόουτς του έλειπε. Αν μάλιστα όλος ο επίλογος είχε μείνει στο πάτωμα του μοντέρ, και τα λόγια του Eric έντυναν μια παγωμένη στο χρόνο και στο μαύρο της νύχτας τελευταία πάσα, άγνωστης κατάληξης, αυτό μάλιστα, θα ήταν το τέλειο.

Αλλά τι να γίνει, κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε καν ο Eric Taylor.

.

Friday Night Lights: Don't Go

Έχω κυριολεκτικά κάτι χρόνια να γράψω εδώ για το Friday Night Lights, αλλά το παρακολουθώ σιωπηλά και με αφορμή το πιο πρόσφατο (τέλειο) επεισόδιο, λέω να γράψω λίγα πράγματα -τίγκα στο spoiler φυσικά- μετά το άλμα ενόψει και του φινάλε που πλησιάζει.

Το FNL πρέπει να είναι χωρίς συναγωνισμό, μακράν η πιο άνιση καλή σειρά στην ιστορία της τηλεόρασης. Έχουμε δει μάπες που τυχαία υπήρξαν καλές για διαστήματα, κι έχουμε δει διαμάντια που έχει τύχει να υποφέρουν κάποιες φορές. Αλλά τόσα πολλά ποιοτικά σκαμπανεβάσματα για μια αληθινά καλή σειρά, δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί.

Το λέω αυτό αρχικά για να δικαιολογήσω το πόσο καιρό έχω να γράψω (η τραγική αρχή της 2ης σεζόν με πέταξε τόσο βίαια έξω από τη σειρά, που έπρεπε να φτάσουμε στην 4η σεζόν για να την ξαναπιάσω και να κάνω catch-up) και στη συνέχεια για να εξηγήσω γιατί δεν γράφω φέτος που είμαι πια up to date: Διότι απλά η 5η σεζόν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα απογοητευτική και εντελώς uninspiring. Είναι λες και οι συγγραφείς έφτιαξαν μια λίστα με κάθε πιθανό teen drama κλισέ που δεν είχαν χρησιμοποιήσει, και τα στρίμωξαν όλα σε μισή ντουζίνα επεισόδια επειδή μετά η σειρά τελειώνει και δε θα είχαν την ευκαιρία να το κάνουν.

Ο κακός πατέρας που επιστρέφει για να κάνει άνω-κάτω τη ζωή του γιου του, το αστέρι που την ψωνίζει, η προβληματική έφηβη και ο ενήλικας που την προσεγγίζει με υπομονή και προσοχή, η πρωτοετής που κοιμάται με τον καθηγητή της... Ειλικρινά, τα πρώτα 6-7 επεισόδια της σεζόν τα έβλεπα ξέροντας το παραμικρό πράγμα που επρόκειτο να συμβεί. Αγγαρεία, κανονικά.

Και τότε, συνέβη αυτό που το FNL έχει κάνει ξανά και ξανά. Τα πράγματα άλλαξαν, και ξαφνικά χωρίς να το καταλάβω, φτάσαμε σε ένα Τέλειο FNL Επεισόδιο (ΤΜ), όπως ήταν αυτό.

Με τον Vince να τα έχει χάσει όλα και να κάνει auto-reality check, επιστρέφοντας στο κατώφλι του Erik Taylor και λέγοντάς του πως δεν ξέρει πού θα βρισκόταν σήμερα αν δεν υπήρχε εκείνος. Με όλη την ομάδα να εκφράζει την αγάπη της για το έργο του Coach. Με τον ίδιο τον Erik να μην είναι σίγουρος τι θα κάνει στην καριέρα του, μέχρι που το ίδιο του το περιβάλλον (είτε τα ίδια τα παιδιά, είτε ο επίμονος Buddy) του το θυμίζει με τον πιο ζεστό, ειλικρινή τρόπο: Ο Erik είναι παιδαγωγός. Το κολέγιο το έχει ξαναδοκιμάσει, αλλά πάλι γύρισε πίσω στο Dillon για να κάνει αυτό στο οποίο είναι καλύτερος. Να βρίσκει πιτσιρίκια και να τους δίνει αληθινή αίσθηση κατεύθυνσης και ευθύνης στη ζωή τους. Μέσω του football; Μέσω του football.

Βρίσκω κάθε άλλη παρά τυχαία την επιστροφή του Tim Riggins σε αυτό ακριβώς το επεισόδιο. Από τον θυμωμένο Tim που απορρίπτει τον αδερφό του (“He's done enough damage”) μέχρι τον Tim που πίνει μπυρίτσα πίσω στο σπίτι, έχει μεσολαβήσει ένας ζεστός λόγος του Erik κι ένας παθιασμένος του Buffy Garrity. Γνωρίζοντας όλη την ιστορία που μοιράζοντας αυτοί οι τρεις άντρες, το να βλέπεις να στέκονται οι δύο από αυτούς υπέρ του τρίτου είναι φοβερά συγκινητικό. Ειδικά αν συνυπολογίσεις την επιρροή του Erik στη ζωή του Tim.

(Ο οποίος ναι, ΟΚ, τεχνικά υποθέτω είναι στη φυλακή, αλλά όλοι ξέρουμε τις συνθήκες που τον οδήγησαν εκεί και πως στην πραγματικότητα είναι πολύ καλύτερος άνθρωπος από αυτό.)

Όταν ένα τέτοιο επεισόδιο, τόσο συγκινητικό, που σου θυμίζει μέσα σε 40 λεπτά όλους τους λόγους για τους οποίους έχει αγαπήσει ποτέ αυτή τη σειρά κορυφώνεται με την αναπάντεχη -για μένα τουλάχιστον- δήλωση του Erik μπροστά στις κάμερες, ότι έκανε την επιλογή του, ότι θα μείνει εδώ που τον αγαπάνε και που αγαπάει αυτό που κάνει, τότε δε γίνεται να μην σε βρουν οι τίτλοι τέλους με ένα μικρό βούρκωμα στα μάτια. Και με την ανάγκη να δεις τους Lions να κάνουν αυτό που αναπόφευκτα, ξέρουμε πως θα κάνουν: Να πάνε State και να κόψουν κώλους στην πορεία.

Πριν λίγα επεισόδια είχα προετοιμαστεί για ένα φινάλε μέτριο και απογοητευτικό, αλλά αυτή τη στιγμή έχω κάθε πίστη πως η σειρά θα μας δώσει ένα φινάλε αντάξιο του ανατριχιαστικού slow clap της πρώτης σεζόν.

Can't lose. Τα έχουμε πει αυτά.

.

15 στιγμές για 5 χρόνια

Σαν σήμερα, μισή δεκαετία πριν, ήρθε στον κόσμο του ίντερνετ ένα μικρούλι blog ως απευθείας αντίδραση στο φινάλε του Six Feet Under. Όταν το είδα συνειδητοποίησα πως ήθελα να έχω ένα χώρο δικό μου, για να μοιράζομαι τηλεοπτικές εμπειρίες με όποιους έχουν διάθεση να μου κάνουν παρέα σε αυτή τη μικρή γωνιά του ίντερνετ. 5 χρόνια μετά, αυτή η παρέα κάθε χρόνο γίνεται και μεγαλύτερη, σε αναλογία αντίστροφη με τον ελεύθερο χρόνο μου. Ό,τι όμως κι αν συνέβη σε αυτά τα 5 χρόνια (και πολλά πράγματα συνέβησαν χάρη και σε αυτό το blog), και ό,τι κι αν συμβεί τα αμέσως επόμενα, αν ήμουν ποτέ σίγουρος για κάτι είναι ότι δε θα σταματήσω να δίνω εδώ ό,τι έχω.

Αντί γενεθλίων, 15 αξέχαστες στιγμές από αυτά τα 5 χρόνια, 15 στιγμές που λάτρεψα και που η κάθε μία τους με έκανε να αγαπήσω αυτό το μέσο λίγο ακόμα περισσότερο. Με τυχαία σειρά, off the top of my head:

~-~

H Sia τραγουδάει το 'Breathe Me' καθώς όλοι και όλα, τελειώνουν.

Το TARDIS, το Time Vortex, και η σύγχρονη εκδοχή του μουσικού theme των Ron Grainer και Delia Derbyshire. Σε όλες τις βερσιόν. Ποτέ τίτλοι αρχής δε με ενθουσίαζαν τόσο πολύ εν όψει ενός νέου επεισοδίου σειράς.

'Don't stop believing.' And cut to black.

“The hammer is my penis.”

Slow clapping για τον Coach Taylor. CLEAR EYES, FULL HEARTS. CAN'T LOSE!

The Omar, bitch.


Ταξίδι στο Λονδίνο για να δω σε αίθουσα το Serenity. “I'm a leaf in the wind. Watch how I soar.”

“Legen -wait for it- DARY!”

H Izzie βρίσκει νεκρό τον Denny υπό τους ήχους των Snow Patrol. Στo στόμα μου είχα γεύση από δάκρυα.

Το κήρυγμα του John από το Cincinnati. Μπορεί να σταματήσαμε να θυμόμαστε, αλλά δε θα ξεχάσουμε ποτέ.


“Cocksucker!”

Ο Conan και η απεργία. German disco light show!

Russell Hantz, King of Samoa.

H ομολογία του Vic Mackey.

-I love you, Penny. I've always loved you. I'm so sorry. I love you!

-I love you too.

-I don't know where I am, but...

-I'll find you, Des.

-I promise...

-...no matter what...

-...I'll come back to you.

-I won't give up.

-I promise. I love you.

~-~

Όχι ότι αυτές είναι όλες, φυσικά. Απλά η μνήμη και το ένστικτο σε αυτά με οδήγησε πρώτα. Τι πρόσωπα ή σκηνές θα ξεχωρίζατε εσείς από τα χρόνια που παρακολουθείτε τηλεόραση ταυτόχρονα με την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού;

.

Μνηστήρες του τίτλου, λάβετε θέσεις: To Breaking Bad παίρνει ένα χρόνο ρεπό.

Τι σημαίνει αυτό για σένα, φίλε θεατή; Τίποτα, θα περιμένεις απλά λίγο παραπάνω για να το δεις. (Σύμφωνα με το AMC, η 4η σεζόν θα κάνει πρεμιέρα τον Ιούλιο του 2011.) Τι σημαίνει όμως για 10 από τους καλύτερους τηλεοπτικούς ηθοποιούς;

ΕΥΚΑΙΡΙΑ.

Διότι χάρη στο gap year του Breaking Bad, αυτός ο παλιο-Bryan Cranston, o Sergey Bubka της ανδρικής ερμηνείας, χάνει την επόμενη Ολυμπιάδα, τα Emmys του 2010 δηλαδή. Ποιος καλός συνάδελφος θα πιάσει την ευκαιρία από τα μαλλιά τώρα που ο νικητής των δύο τελευταίων διοργανώσεων θα μείνει εκτός;

Τι αποδόσεις θα έδινε ο William Hill;

Πέρνα μετά το άλμα: Προβλέπουμε τα Emmys του 2010 πριν καν απονεμηθούν εκείνα του 2009. Με μια πρώτη ματιά στις απολύτως ακριβείς προβλέψεις μας, θα διαπιστώσεις ότι αν το Luck του ΗΒΟ παιχτεί μες στη σεζόν, η 5άδα είναι ήδη κλεισμένη (όπως και ο νικητής). Αλλιώς έχουμε 6 ηθοποιούς για μία θέση, και 3-4 για τη νίκη.

~-~

Michael C. Hall (Dexter)

Γιατί ναι: Χάρη στο Six Feet Under και το Dexter βρίσκεται αδιάκοπα εδώ και μια δεκαετία στην πρώτη γραμμή σπουδαίων ερμηνευτών της τηλεόρασης.

Γιατί όχι: Χάρη στην σταθερά εξαιρετική δουλειά του ως Dexter αλλά και στη συμπάθεια που έχει κερδίσει λόγω της περιπέτειας με την υγεία του, πιθανολογώ πως θα κερδίσει από φέτος τον Cranston. Και άρα του χρόνου τέτοια εποχή οι ψηφοφόροι δε θα νιώθουν πως του χρωστάνε τίποτα.

Απόδοση: 15/3

Jon Hamm (Mad Men)

Γιατί ναι: Είναι το πρόσωπο της πιο πολυβραβευμένης, πολυγραμμένης και πολυσυζητημένης σειράς των τελευταίων 5 χρόνων.

Γιατί όχι: Δύο περιπτώσεις μόνο να το χάσει. O Hall να μην κερδίσει ούτε και φέτος (δηλαδή να κάνει θριπίτ ο Cranston) ή το ΗΒΟ να προγραμματίσει το Luck μες στη σεζόν.

Απόδοση: 11/4

Steve Buscemi (Boardwalk Empire)

Γιατί ναι: Παίζει στη σειρά που ήδη ξέρουμε όλοι ότι θα απαγορεύεται να μη σου αρέσει. Και είναι μεγάλο όνομα όσο και cult αγάπη.

Γιατί όχι: Αν το πάρεις από πλευράς ονόματος, χάνει από τον Hoffman. Αν το πάρεις από πλευράς βαρύτητας σειράς, χάνει από το Mad Men.

Απόδοση: 15/2

Hugh Laurie (House)

Γιατί ναι: O μόνος πρωταγωνιστής σειράς με mass audience. Όλοι οι άλλοι θα είναι από καλωδιακά κανάλια. Και παρά την αναγνώρισή του ως σπουδαίος ερμηνευτής, δεν έχει κερδίσει Emmy.

Γιατί όχι: Πέρασε η περίοδος που θα μπορούσε να το κερδίσει, έχουν ήδη αρχίσει να παίρνουν σειρά οι επόμενοι.

Απόδοση: 10/1

Dustin Hoffman (Luck)

Γιατί ναι: Είναι το μεγαλύτερο όνομα που έχει περάσει ποτέ στη μικρή οθόνη. Που θα απαγγέλει την ποίηση του David Milch. Και θα τον σκηνοθετήσει ο Michael Mann. Δεν υπάρχει καν λόγος να το συζητάμε.

Γιατί όχι: Όχι, υπάρχει. Η μόνη περίπτωση στην οποία ο Hoffman δεν κερδίζει του χρόνου το Emmy, είναι να μην δείξει το HBO τη σειρά μέχρι τον Μάιο. (Δεν υπάρχει ακόμα air date.) Αν παιχτεί ως τότε, τα πράγματα είναι απλά:

Απόδοση: 100/99*

(*Παίχτε όσο προλαβαίνετε. Από μέρα σε μέρα κλειδώνει το στοίχημα και δεν δίνει απόδοση.)

Jimmy Smits (Outlaw)

Γιατί ναι: Είναι ο Jimmy Smits, άρα ξέρεις ότι θα είναι φοβερός σε ό,τι κάνει. Και τον αγαπάει ακόμα η Ακαδημία.

Γιατί όχι: Αν η σειρά περάσει και δεν αγγίξει (το πιθανότερο, μεταξύ μας), ο Smits θα δει όσες διακρίσεις είδε και για το Cane. Μηδέν.

Απόδοση: 40/1

Alexander Skarsgård (True Blood)

Γιατί ναι: Γελάτε, γελάτε. Αλλά η μισή Ακαδημία είναι γυναίκες ψηφοφόροι, και το True Blood το #1 show της καλωδιακής τηλεόρασης. (Δηλαδή όλων των σειρών που θα μονοπωλήσουν τα βραβεία.)

Γιατί όχι: Δεν είναι αρκετά πρωταγωνιστής.

Απόδοση: 65/3

Kyle Chandler (Friday Night Lights)

Γιατί ναι: Ώστε να αναγνωριστεί η εξαιρετική δουλειά ενός εξαιρετικού ηθοποιού σε μια εξαιρετική σειρά, στην τελευταία της σεζόν.

Γιατί όχι: Ο ρόλος ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα αβανταδόρικος- γι'αυτό και τον λατρεύω. Αλλά με βλέμματα, βραβεία δεν κερδίζεις.

Απόδοση: 40/3

Michael Chiklis (No Ordinary Family)

Γιατί ναι: Έχει κερδίσει στο παρελθόν.

Γιατί όχι: Μετά όμως από τη μία του νίκη (για την πρώτη σεζόν του Shield), η Ακαδημία συμπεριφέρθηκε σα να ήθελε να ξεχάσει ότι τον βράβευσε. Κι επίσης, το No Ordinary Family θα είναι βλακεία κατά πάσα πιθανότητα.

Απόδοση: 50/1

Andrew Lincoln (The Walking Dead) / James Badge Dale (Rubicon)

Γιατί ναι: Αν η Ακαδημία θελήσει να δώσει τη θέση του Cranston σε ένα άλλο παλικάρι του AMC, έχει δύο καλές σειρές από τις οποίες μπορεί να διαλέξει.

Γιατί όχι: To Rubicon θα το έχουν ξεχάσει οι πάντες όταν βγαίνουν οι υποψηφιότητες και παραείναι χαμηλών τόνων για να κερδίσει οτιδήποτε για το καστ του, ενώ το Walking Dead θα είναι ένα sci-fi όπου τα visuals θα κλέψουν την παράσταση από το καστ.

Απόδοση: 35/1

Πού είναι ένας James Spader όταν τον χρειάζεσαι, ε;

.

Emmys 2010: sort-of-instant reaction

Όπως κατά κανόνα συμβαίνει εδώ και χρόνια, δεν έχω πολλά να πω για τις υποψηφιότητες των Έμμυ. 30 Rock και Mad Men είναι ψιλοπαντού, κατά τας Γραφάς, τα Έμμυ όπως αναμενόταν αγκάλιασαν το Glee, το Modern Family, το True Blood και, εχμ, την Betty White- άρα όλα είναι φανταστικά ή φανταστικά ξενέρωτα ανάλογα πώς βλέπετε κάθε μία από αυτές τις σειρές. (Για την Betty White προφανώς δεν τίθεται ζήτημα επιλογής.)

Το αναπάντεχο συνέβη στις μικρολεπτομέρειες, κι εκεί ήταν που τα Έμμυ φέτος δείχνουν να κάνουν τη διαφορά σε σχέση με τη ρουτίνα και την προβλεψιμότητα στην οποία συνήθως μας επιφυλάσσουν. Οπότε, αντί να αναλωθώ στις όποιες αντιρρήσεις μου για την απουσία των προσωπικών μου αγαπημένων σειρών (COMMUNITY ΡΕ ΑΛΗΤΕΣ), που ο καθένας έτσι κι αλλιώς μπορεί να παραθέσει λίστα με τις δικές του, προτιμώ να επικεντρωθώ στις ευχάριστες εκπλήξεις που έκαναν τη φετινή, μια από τις πληρέστερες λίστες υποψηφιοτήτων Έμμυ της πρόσφατης μνήμης.

*Conan. Απλά. Το Tonight Show with Conan O'Brien, παρότι φυσικά και δεν προτάθηκε από το ίδιο το NBC (το οποίο στάθηκε στο πλευρό του Σαγώνια), είναι υποψήφιο σε όλες τις κατηγορίες για Variety Show. Αν κερδίσει κιόλας, θα μιλάμε περί ιστορικού επιτεύγματος.

*Treme. Για σκηνοθεσία. Δεν τους το είχα των σκηνοθετών, αλλά φοβερή επιλογή, ο πιλότος αν ήταν ταινία θα σάρωνε τα Όσκαρ.

*Τρομερή ως είθισται η κατηγορία με τις χορογραφίες. Έχουμε έναν Adam Shankman, έχουμε μια Mia Michaels, έχουμε μια Stacey Tookey (η λατρεμένη, σχετικά-new entry Καναδέζα του SYTYCD), έχουμε μια Chelsie Hightower και τα συγκλονιστικά της πόδια, και έχουμε και τον Derek Hough να συμπληρώνει την πεντάδα. Ο Derek Hough είναι αυτός που πηδάει την Cheryl Cole. Οπότε ίσως το Emmy να μην του λέει και πάρα πολλά αυτή τη στιγμή.

*Η διαφήμιση του Old Spice στην κατηγορία καλύτερου commercial, την οποία όποιος είδε θα αναφώνησε σίγουρα "ΕΝΑ ΟΣΚΑΡ, ΕΝΑ ΟΣΚΑΡ!!!" χωρίς να περιμένει ότι actually αυτό θα έφτανε κοντά στο να γίνει πραγματικότητα.

*Από την όλη -υπερβολική- παρουσία του Glee, ξεχωρίζω τις δύο όντως εξαιρετικές συμμετοχές του, δηλαδή την σκηνοθεσία του Paris Barclay για το υπέροχο επεισόδιο 'Wheels', και φυσικά για την συμμετοχή του Neil Patrick Harris. (Ο οποίος, στις δύο υποψηφιότητες φέτος, το καλό που τους θέλω να του δώσουν κι ένα Emmy επιτέλους.)

*Το Survivor σκανδαλωδώς απουσιάζει από την μεγάλη κατηγορία των Reality, αλλά το εκπληκτικό 'Tonight, We Make Our Move' επεισόδιο, δηλαδή μια από τις ελάχιστες φορές που το αποτέλεσμα του Tribal είναι όντως έκπληξη, είναι υποψήφιο για μοντάζ.

*Είναι υποψήφιο το 'Nothing Suits Me Like a Suit', δηλαδή ό,τι καλύτερο συνέβη φέτος σε μια κακή σεζόν ΗΙΜΥΜ.

*Αναγνωρίστηκε επιτέλους ο δύσμοιρος ο Tony Shalhoub.

*Αναγνωρίστηκε επιτέλους η ύπαρξη του Friday Night Lights και του εξαιρετικού καστ του. Kyle Chandler, Connie Britton, καιρός ήταν.

*Η Leslie Knope οδηγεί την Amy Poehler στην υποψηφιότητα Α' Γυναικείου Ρόλου!!


Και συγγνώμη, αλλά θα κλείσω με το μεγαλύτερο WTF όλων, που είναι η απουσία του Fringe από την κατηγορία καλύτερων ειδικών εφέ. Οι άνθρωποι είναι ξεκάθαρα τυφλοί.

Εσείς τι λέτε για όλα αυτά;

.

NBC 2008-2009 Schedule

Μένοντας πιστός στις δηλώσεις του οτι η απεργία των σεναριογράφων θα αλλάξει τον τρόπο του τηλεοπτικού προγραμματισμού (ή, κυνικότερα, δοκιμάζοντας ό,τι παλαβομάρα του έρθει στο μυαλό στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να ξεκολλήσει το NBC από τον πάτο), ο πρόεδρος Ben Silverman ανακοίνωσε ένα φιλόδοξο πλάνο 52 εβδομάδων για το δίκτυό του. Όπως και με τις αντίστοιχες ανακοινώσεις του FOX, λίγο νόημα θα έχει να κάτσω να αναπαράγω αναλυτικά το πρόγραμμα, καθώς το πιθανότερο είναι οτι το τελικό αποτέλεσμα δε θα έχει καμία σχέση με αυτά τα σχέδια. Σοβαρά τώρα, σχεδιασμός για το καλοκαίρι του 2009; Σοβαρέψου, Silverman.

Παρ'όλ'αυτά γνωρίζουμε πλέον τις σειρές στις οποίες το NBC αποφάσισε να δώσει το πράσινο φως, παρακάμποντας τη διαδικασία παραγωγής πιλότου, και σε αυτές θα ρίξουμε μια ματιά μετά το άλμα. Μαζί, όλα τα υπόλοιπα νέα που προκύπτουν από αυτή την παρουσίαση, κυρίως η ανανέωση του 'Friday Night Lights' και ένα spin-off για το 'Office'.

* Σε συνεργασία με το δορυφορικό κανάλι DirecTV, το NBC ανανέωσε το 'Friday Night Lights' για μια 3η σεζόν 13 επεισοδίων. Αυτό σημαίνει οτι η πρώτη προβολή θα γίνεται αποκλειστικά για τους συνδομητές του δορυφορικού τον Οκτώβριο, με το NBC να παίρνει δικαιώματα πρώτης επανάληψης από το Φλεβάρη. Ο Silverman υποστηρίζει πως έτσι το NBC θα χάσει μόλις το 10-15% του κοινού της σειράς (αυτό το ποσοστό των θεατών του δικτύου είναι συνδομητές στο δορυφορικό), παραμένοντας μάλλον τυφλός απέναντι στην πραγματικότητα της πειρατείας (οέ οέ) και της προβλεπόμενης έκρηξης του BitTorrent για την περίπτωση του FNL. Είναι ποτέ δυνατόν το μικρό και παθιασμένο κοινό της σειράς να περιμένει 5 μήνες για να δει επεισόδια που έχουν ήδη προβληθεί αλλού και κυκλοφορούν ελεύθερα στο internet; Τρέμω ήδη για τα νούμερα που θα αντικρύσουμε εκείνο το πρωινό του Φλεβάρη.

* Το 'Office' ξεκινά και πάλι τη σεζόν με ωριαία επεισόδια. Ξενερώσατε ακόμα ή θέλετε κι άλλο; To 'Office' θα αποκτήσει spin-off. Μπρρρ. Κοιτάχτε, ωραία είναι όλα αυτά, και χαίρομαι που μια από τις αγαπημένες μου σειρές αυτή τη στιγμή έχει τόση επιτυχία και αρέσει σε τόσο κόσμο κτλ κτλ. Αλλά είναι κατ'ουσίαν μια μικρή κωμωδιούλα με μικρό scope και μεγάλη καρδιά, που φέρνει στο επίκεντρο μικρές και understated στιγμές της καθημερινής εργασιακής ρουτίνας. Πόσο μπορείς να μεγαλώσεις και να αραιώσεις αυτό το concept πριν γίνει σκέτη σούπα; To NBC έχει ήδη βάλει τη σειρά σε κίνδυνο, ουσιαστικά ψιλοαλλάζοντας το mission statement της επειδή το κοινό γουστάρει να παρακολουθεί ατελείωτα love stories και όχι τόσο πολύ την άβολη καθημερινότητα ενός καταπιεσμένου και ανίκανου αφεντικού. They're killing my 'Office', dammit.

To spin-off θα κάνει πρεμιέρα μετά το Super Bowl, τον Φλεβάρη, πιθανότατα μέσω κάποιου back-door pilot τύπου 'Grey's Anatomy'/'Private Practice'.

* To 'ER' την πουλεύει μετά από μια αιωνιότητα. H επερχόμενη 15η σεζόν θα είναι και η τελευταία για το πιο πολυπροτεινόμενο για Έμμυ δράμα στην ιστορία.

* 'Chuck', 'Life', 'Heroes' και... 'Lipstick Jungle' (really;) επιστρέφουν το φινόπωρο για τη 2η σεζόν τους. Ναι, το ξέρω οτι έκανα "λάθος".

* Ο νέος KITT πήρε το πράσινο φως, όπως αναμενόταν. Αυτό αποδεικνύει ήδη πόσο ξενέρωτος είναι σε σχέση με τον παλιό. Ο KITT του Hasselhoff δε θα περίμενε το πράσινο φως.

* To 'Scrubs' παίρνει πόδι από το NBC, συνεχίζοντας στο ABC. Αυτό το δεύτερο σκέλος δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα, αλλά αυτά τα επεισόδια που γυρίζονται τώρα κάποιος τα πληρώνει, και σίγουρα δεν το κάνω εγώ.

* Το 'Saturday Night Live' πάει live και τις Πέμπτες, γεμίζοντας τρύπες στο πρόγραμμα (που αφήνει πίσω του το 'Scrubs') και προσφέροντας και σχολιασμό για τις Αμερικάνικες εκλογές. Με ένα σμπάρο κτλ.

*Νέα entries ανά μέρα: (Υποθετικά πάντα.)

Δευτέρα. 'My Own Worst Enemy', μια μοντέρνα εκδοχή του μύθου του Jekyll & Hyde, με τον Christian Slater (και όχι τον James Nesbitt), από τον Jason -'Kidnapped', 'Lucky Number Slevin'- Smilovic (και όχι τον Steven Moffat) και 'The Philanthropist', (και όχι 'The Philanderer') με τις self-righteous περιπέτειες ενός vigilante δισεκατομμυριούχου απέναντι στους δυνάστες των φτωχών και ανήμπορων, από τον Tom -'Oz', 'Homicide'- Fontana.

Τρίτη. 'Kath & Kim', διασκευή Αυστραλέζικου dramedy με Molly Shannon και Selma Blair ως μάνα και κόρη στα προάστια, από τον Paul -'Freaks & Geeks'- Feig. Το αγαπώ ήδη.

Tετάρτη. 'Knight Rider', με την τύπισσα από το 'Grindhouse' και τη 'Veronica Mars' σε ρόλο λεσβίας μπατσίνας. Και κάτι αμάξια που αποκρούουν σφαίρες και περιμένουν το πράσινο φως κτλ.

Πέμπτη. 'The Office' spin-off, ένας ακόμα εκπρόσωπος της αθάνατης συλλογιστικής "Το spin-off πρώτα, η ιδέα μετά". Για την τέχνη ρε γαμώτο.

Παρασκευή. 'Crusoe', που είναι αυτό ακριβώς που νομίζετε.

Kυριακή. 'Merlin', που είναι αυτό ακριβώς που νομίζετε, αλλά με τον Anthony Head της 'Buffy', και 'Kings', μια νέα εκδοχή του David vs. Goliath, αλλά με τον Ian "Cocksucker" McShane πρωταγωνιστή.


Συνοψίζοντας, οι νέες σειρές του NBC για μια ολόκληρη σεζόν είναι: 1 spin-off, 1 remake, 1 διασκευή και 5 νέα takes σε γνωστούς μύθους. (Jekyll, Crusoe, Robin Hood κτλ.) "Α! Α! Ξέρω! Να κάναμε... τον Ροβινσώνα Κρούσο με λίγο από 'McGyver' και μια στάλα 'Survivor' αν αυτό ήταν big-budget τύπου 'Pirates of the Caribbean'!" Ugh. Ποτέ ξανά μια παρουσίαση δεν ήταν γεμάτη αποκλειστικά με τόσο ξεδιάντροπα one-line pitches, τα οποία το δίκτυο δεν έχει μπει καν στον κόπο να μασκαρέψει λίγο. Spin-off που ακόμα δεν έχει καν concept;

Η. Φαντασία. Στην. Εξουσία.

TV Bits

-> To 24 ετοιμάζει τηλεταινία για το φθινόπωρο που θα γεφυρώνει την 6η και την 7η σεζόν της σειράς, ώστε να μην ξεχάσουμε ποιοι χαρακτήρες είναι ζωντανοί και ποιοι νεκροί μέχρι να ξαναρχίσει επιτέλους η σειρά. Όπως λέει κι ο Cotsos, ελπίζω να μη δούμε τον Jack Bauer στην Αφρική να ταϊζει ορφανά, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο για την 7η σεζόν. (Hollywood Reporter)

-> Σε μια εξέλιξη της τελευταίας στιγμής, τo Friday Night Lights ενδέχεται να ζήσει στην ψηφιακή δορυφορική τηλεόραση, με το NBC να συνεργάζεται με την DirecTV ώστε τα επεισόδια να προβάλλονται πρώτα εκεί και κατόπιν στο δίκτυο. Τέτοια ανατροπή ούτε οι σεναριογράφοι της σειράς δε θα είχαν γράψει τόσο καλά. They really, really wouldn't have, όμως.

-> O Justin Timberlake τώρα και executive producer! Σε συνεργασία με τη Reveille (Ugly Betty, The Office) και το NBC, θα επιβλέψειτη διασκευή μιας ακόμα διεθνούς επιτυχίας, του Κολομβιανού My Problem With Women. O ρόλος του Timbaland στην παραγωγή παραμένει ασαφής. (Hollywood Reporter)

-> Oι Νεοϋορκέζοι Vampire Weekend απέκτησαν τρελό hype, μετά ήρθε το backlash, και μετά κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ. Και τώρα εμφανίζονται στο SNL παρέα με την πριγκήπισσα Gisele. (The Futon Critic)

-> To φινάλε της 4ης σεζόν του Project Runway πέτυχε 10% αυξημένη θεαματικότητα σε σχέση με το περσινό, παραδίδοντας το μεγαλύτερο 18-49 κοινό στην ιστορία του Bravo. Fierce! (The Futon Critic)

Aυτά.

The Best of 2007: Still Loving You

Κι αν το "Friday Night Lights" μετέτρεψε έναν υπέροχο comic relief χαρακτήρα του σε εν ψυχρώ δολοφόνο, κι αν φόρτωσε τον Matt με μια Λατίνα που μοιάζει να ξεπήδησε από κάποιο show του CW, κι αν η καρδιά της ιστορίας αυτής μετατοπίστηκε ελαφρώς σε κάτι πιο σαπουνοπερέ από όσο ήταν αρχικά, δε μπορώ να κλείσω τα μάτια σε αυτό που ήταν μια σχεδόν αψεγάδιαστη πρώτη σεζόν, τη μισή εκ της οποίας είδαμε μέσα στο 2007. Κι επιπλέον, το φετινό ταξίδι του Street στο Μεξικό θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει στο περσινό batch επεισοδίων, έτσι όπως ακολούθησε έναν νέο παγιδευμένο στη small-town ζωή του, τις αγωνίες του, την απόγνωσή του, αλλά και την ελπίδα του. Ήταν τόσο καλό, και από μόνο του με πείθει να μην εγκαταλείψω το show.

Kι αν το "Battlestar Galactica" ξόδεψε το 2007 run του κατά κύριο λόγο σε ασήμαντα filler επεισόδια πετώντας στα σκουπίδια το momentum που είχε χτιστεί στο πρώτο μισό της σεζόν με το Iraq/Caprica stoyrline, η σειρά παραμένει καλή τηλεόραση ακόμα και όταν δεν έχει πατημένο το γκάζι. Κι επιπλέον, ακόμα και σε αυτό που δίχως αμφιβολία ήταν η χειρότερη χρονιά του show, υπάρχουν στιγμές σπουδαίες και αξέχαστες, όπως το Edward James Olmos-directed επεισόδιο που εξερεύνησε με συναρπαστικό τρόπο τους μεσσιανικούς παραλληλισμούς του χαρακτήρα του Gaius Baltar ή αυτό το breath-taking season finale που προχώησε σε αποκαλύψεις αδιανόητες και teasers WTF-worthy. ("All Along the Watchtower"?! Really?) Περιμένω εναγωνίως την 4η σεζόν για να ακολουθήσουμε την resurrected Starbuck στο ταξίδι προς τη Γη, και όσο για το "Razor"? Ετοιμάστες τις ντομάτες και σημαδεύτε: δεν το έχω δει ακόμη.

(Battlestar Galactica, Season 3)
(Friday Night Lights, Season 1, Season 2 στα links δεξιά)

FNL: How Did I Get Here?

Παρακολουθώντας back-to-back τα δύο τελευταία επεισόδια "Friday Night Lights" μετά από μια μίνι (όχι εξ επί τούτου) αποχή, εξακολούθησα να βρίσκω αδιόρθωτα προβληματικό ό,τι με ενοχλούσε και πριν αλλά ταυτόχρονα πολύ πιο αποτελεσματικά τα υπόλοιπα αspects του show. Spoilers για τα επεισόδια 5 και 6 μετά το άλμα.

Ας ξεκινήσω με το storyline που είχα αρχικά θεωρήσει μέρος του προβλήματος, αλλά τελικά εξελίχθηκε σε ό,τι πιο υπέροχο έχει προκύψει ως τώρα από τη δεύτερη σεζόν της σειράς. Το ταξίδι του Street στο Μεξικό αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι του προσωπικού ταξιδιού του προς το φως, δηλαδή την άφιξή του στο συμπέρασμα οτι θέλει να αλλάξει τη ζωή του. Αγαπώ τόσο πολύ αυτή τη σειρά όταν επιλέγει την οδό ενός τέτοιου νατουραλιστικού storytelling απέναντι σε βεβιασμένα σεναριακά ουρλιαχτά σαν την villainous μαριονέτα του προπονητή MacGregor που μείωνε τον Jason σε κάθε ευκαιρία. Στη δεύτερη περίπτωση ο χαρακτήρας δεν αλλάζει οργανικά παρά ωθείται σε μια μεγάλη απόφαση εξαιτίας μιας καρτουνίστικης συμπεριφοράς ενός "κακού", η οποία βγάζει το θεατή από το τριπάκι του ρεαλισμού που πουλάει η σειρά.

Ο Jason λοιπόν πήγε στο Μεξικό, τραγούδησε ένα καραόκε-επιφοίτηση για τον Riggins και εδώ μαζί με τη Lyla του στήνουν ένα μίνι intervention επί θαλάσσης. Υποδειγματικά στημένο και με chills-inducing ερμηνείες (ιδιαίτερα από τον Taylor Kitsch που με εξέπληξε σε αυτά τα επεισόδια), από τον αποφασισμένο λόγο του Tim μέχρι την ενστικτώδη βουτιά του Jason στον ωκεανό, κι από την γλυκιά και μελαγχολική στατικότητα του ατενίσματος από την όχθη, μέχρι τα συγχυσμένα και γεμάτα ερωτισμό καδραρίσματα της ίδια νύχτας, ό,τι πλάνο μας ήρθε από Μεξικό ήταν ακριβώς το "Friday Night Lights" που αγάπησα παράφορα πέρσι.

Όμως η θεματική συνέχισε να με καθηλώνει και ανατριχιάζει και μετά την επιστροφή των τριών καμπαλλέρος, όταν στο πάρτι για τα 19α του γενέθλια, ο "Six" κατάφερε επιτέλους να αντιληφθεί με ακρίβεια τι είναι αυτό που τον κρατάει πίσω. Αφού είχε τους φίλους του να τον προφυλάσσουν όταν πήγε να χάσει το μυαλό του με το road trip to Mexico, τώρα είναι όλα αρκετά καθαρά ώστε να διακρίνει οτι όσο αυτός και όλη η πόλη κοιτά με θαυμασμό τον Jason Που κάποτε ήταν, δε θα μπορέσει φυσικά ποτέ να γίνει ο Jason που θέλει να γίνει. Κι αυτό δεν έχει τίποτα να κάνει με το αναπηρικό καροτσάκι, αλλά έχει τα πάντα να κάνει με ένα χαρτόκουτο γεμάτο αναμνήσεις από τη ζωή που έζησε ένας άνθρωπος άλλος, ένας άνθρωπος που δεν υπάρχει πια.

Πρόκειται για μια υπέροχη, ειλικρινή και εγκάρδια ερμηνεία ενός μοτίβου κλασικού, και σαν character arc το συγκαταλέγω εκεί ψηλά δίπλα στις αναζητήσεις των αβέβαιων ανήλικων αντι-ηρώων του "Freaks & Geeks". Αυτή η διαδρομή του Jason Street (του οποίου το μέλλον μοιάζει πλέον αβέβαιο-- πού πας στα πλαίσια του show μετά από μια τέτοια απόφαση?) όχι απλά μου θυμίζει τις περσινές δόξες της σειράς, αλλά επισκιάζει και τις όποιες εξελίξεις στην σκοτεινή της πλευρά, εκεί που δεν λάμπουν τα φώτα της Παρασκευής και στο σκοτάδι ο Landry έχει μεταλλαχθεί σε μια fanfiction version του.

Δε θέλω να αφιερώσω πολύ χρόνο σε αυτό το κομμάτι, μιας και επιτέλους υπήρχε κάτι που αληθινά λάτρεψα στο υπόλοιπο show, αλλά μια αναφορά σύντομη θα πρέπει να την κάνω. Έως πολύ σύντομη, βασικά, γιατί δεν ξέρω τι υπάρχει εκεί για σχολιασμό που να μην είναι προφανές. Ο Landry, που πέρσι έφτυνε στη γενικότερη κατεύθυνση της ομάδας, φέτος έγινε και ο unlikely hero του νικηφόρου ντεμπούτου του coach? Σοβαρολογούμε? Και ο πατέρας του πήγε κι έκαψε το αυτοκίνητο του γιου του για... τι, ακριβώς? Να τραβήξει επάνω του όλα τα βλέμματα ακόμα κι όσων δεν κοίταγαν ήδη προς τα εκεί? Ακόμα χειρότερα κάνει τα πράγματα το γεγονός οτι σε αυτό το mind-numbing storyline χαραμίζεται πλέον ένας ακόμα λατρεμένος καρατερίστας, ο Glenn -Aaron Pierce- Morshower, του οποίου κάθε σκηνή στο επεισόδιο 6 ήταν απλά συγκλονιστική. Αυτός και ο Jesse Plemmons χτίζουν μια υπέροχη και φοβερά ενδιαφέρουσα δυναμική πατέρα και γιου, την οποία όμως αδυνατώ να πάρω στα σοβαρά λόγω του context μέσα στο οποίο αναπτύσσεται.

Σε μερικά random σχόλια:

• H γνωριμία του Eric με την προπονήτρια ποδοσφαίρου (σε έναν ρόλο που γράφτηκε για την Rosie O'Donnell) ήταν ξεκαρδιστική και εντελώς αναπάντεχη.
• Είμαι ο μόνος που θεώρησε πως ένα threesome την τελευταία νύχτα του Mexico road trip θα όφειλε να είχε συμβεί, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, κι έτσι όπως η Lyla effortlessly φίλησε και τον Tim και τον Jason?
• Μισώ τη Jessalyn Gilsig, και ο ρόλος της εδώ δεν ήταν εξαίρεση. Ένα φορτωμένα γραμμένο σεναριακό όχημα για να δηλωθούν δυο character points σχετικά με την Tami. Πώς γίνεται και οι μισοί τηλεοπτικοί χαρακτήρες έχουν τόσο outgoing αδέρφια ρε παιδί μου...
• Ο φωτισμένος Τim σαν μια πιο ρεμαλιτζήδικη βερσιόν του Street μου αρέσει πάρα πολύ, ακόμα κι αν είναι μέντορας του Tyra's Love Interest που ακόμα έχει να μας δείξει κάτι πιο ουσιώδες ως δικαιολογία ύπαρξης.
• Αν και πρέπει να πω, ο λόγος για τον οποίον ο Eric πέταξε τον Tim έξω από την ομάδα είναι contrivance του κερατά. Όταν ο Jason υπέβαλε την παραίτησή του στον coach ήταν πολύ δύσκολο να του ζητήσει απλώς να μην είναι τόσο σκληρός απέναντι στον φίλο του γιατί έτσι κι έτσι?
• Matt/Julie/Cheerleader. Yawn.
• Cocky Smash. Oh, yeah.

Friday Night Lights: Taking out the trash

Aυτή η Μεγάλη Ανοησία παραμένει σαν μαύρο σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας, αλλά αυτό το επεισόδιο συμμάζεψε τουλάχιστον την υπόλοιπη σειρά. Έρχονται καλύτερες μέρες? Spoilers μετά το άλμα.

Παρακολουθώντας αυτό το 40λεπτο ένιωσα πως επρόκειτο για τον τρόπο του Jason Katims να συμμαζέψει όλα τα storylines που εμφανέστατα ήρθαν ως διαταγές από τα κουστούμια του NBC: Πολύ αγαπημένοι είναι αυτοί οι Taylors, για να να βλέπουμε χαστούκια να πέφτουν. Slap στο προηγούμενο, συγγνώμες σε αυτό. TMU στο προηγούμενο, απόλυση McGreggor σε αυτό. Και τι θα γίνει με αυτόν τον Street, οι θεατές θέλουν happy ending και όχι ρεαλιστικό δράμα. Για να βλέπουμε κίνηση, κυριολεκτικά. Ελπίδες ο Street στα προηγούμενα, συντριβή εδώ.

Δεν έχουν λυθεί όλα μου τα προβλήματα (ο φόνος που σίγουρα θα μας βασανίζει για πολύ καιρό ακόμα, με την πολυθρύλητη επίσκεψη του παππού Landry αν επίκειται, η latina του Matt) και ακόμα κι αυτά που εδώ μας άδειασαν την γωνιά το έκαναν με πολύ βολικό τρόπο. Δηλαδή πραγματικά, δεν αρκούσε που ο McGreggor αποκάλεσε "town mascot" τον Street κατά τη διάρκεια του πρώτου αγώνα, έπρεπε να χάσει και τον δεύτερο? Κι όλα αυτά ενώ ο Eric δεν γούσταρε τη δουλειά στο TMU? Είναι λες και οι συγγραφείς βαριόντουσαν έστω να μπουν στον κόπο να γράψουν ένα ενδιαφέρον δίλημμα. ΟΚ λοιπόν, the witch is dead, έστω και με την γνωστή κλισέ απειλή "Ah'll be back" σαν επιθανάτιο ρόγχο, οπότε πάμε γι'άλλα.

Τα ίδια και με το στόρι της Tami και της Julie. Οι δυο τους έχουν ξανασυζητήσει κάτι παρεμφερές (στο περσινό επεισόδιο "Ι Think We Should Have Sex"), και η σύγκριση αφήνει την πολυλογάδικη σκηνή αυτού του επεισοδίου να κουτσαίνει πίσω από το μονόλογο που έπρεπε να έχει δώσει το Έμμυ στην Connie Britton. Αλλά όπως και με τη δουλειά του Eric, μια κάποια αβεβαιότητα δε θα μπορούσε να υπάρχει? Ο Swede ήταν ένας λέρας και μισός, και ήθελα να ήξερα τι θα συνέβαινε αν ήταν ένας pretty decent guy. Είναι λες και ο Katims ντρεπόταν για αυτά τα storylines και ήθελε να τα ξεφορτωθεί το συντομότερο δυνατόν.

Όμως, αυτή η επίσκεψη στο Μεξικό με καθήλωσε. Η σκηνή του καραόκε, όχι ανόμοια με την αντίστοιχη περσινή σκηνή της Lorelai στο 3ο από το τέλος επεισόδιο Gilmore Girls, ξεκίνησε σαν ένα clumsy αστείο και στην πορεία ήρθαν λέξεις να χωθούν κάπως με το ζόρι στο στόμα του χαρακτήρα που όμως ο Scott Porter (όπως ακριβώς η Lauren Graham πέρσι) μετέτρεψε σε οδυνηρές μικρές αλήθειες. Ο Riggins επιτέλους ξύπνησε και κατάλαβε τι ήταν αυτό που παρακολουθούσε, για να έρθει στη συνέχεια αυτό που δίχως αμφιβολία πρέπει να είναι το σημαντικότερο λεπτό στην καριέρα του Taylor Kitsch, το τηλεφώνημά του στη Lyla. H όλη πορεία αυτού του story με έκανε να ανατριχιάσω σε αυτό το επεισόδιο, το καλύτερο δείγμα επιτέλους οτι ο Katims δεν ξέχασε ως δια μαγείας πώς να δημιουργεί καθηλωτικό δράμα που να μην έχει να κάνει με forced -και μη- teen έρωτες. Ο Street θέλει να ξεφύγει και αγκιστρώνεται σε μια ελπίδα, ενώ ο Riggins θα βαλθεί να θυμίσει στον εαυτό του γιατί υπάρχουν οι φίλοι. Can't wait για τη συνέχεια.

Με τους βασικότερους χαρακτήρες να είναι και πάλι ενδιαφέροντες ή έστω να έχουν ελέυθερο το πεδίο για να ξαναγίνουν τέτοιοι, θέλω κυρίως να διατηρώ ελπίδες για μια καλύτερη συνέχεια. Βέβαια αυτές οι ανοησίες με τους φόνους και τα ρολόγια, και τη Lyla που ψαρεύει cute πρώην εγκληματίες για future boyfriends (όχι οτι είναι το ίδιο-- το δεύτερο storyline μπορεί να σωθεί εύκολα, το πρώτο είναι μη εξιλεώσιμο) δε με αφήνουν να ησυχάσω. Το μέλλον θα δείξει, και τουλάχιστον τώρα μοιάζει λίιιγο φωτεινότερο.

End of the week madness

Πλην του Office που δεν το έχω δει ακόμα, ακολουθούν σύντομα σχόλια για όλα τα υπόλοιπα shows Πέμπτης-Παρασκευής. Το Mad Men με την ησυχία μου, αύριο. Για την ώρα, spoilers κατά σειρά για Grey's Anatomy, 30 Rock, Friday Night Lights και CSI.

Grey's Anatomy:
Με διαφορά το καλύτερο φετινό επεισόδιο ως τώρα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ο χαρακτήρας του Edward Herrman εξακολουθεί να μη βγάζει νόημα βέβαια (ένας random παππούς που κάνει αναφορές οι οποίες έχουν νόημα μόνο αν τις κάνει ένας θεατής της σειράς... τι είδος fourth wall-breaking είναι αυτό?) αλλά με διασκεδάζει γιατί είναι, παρο'όλ'αυτά, ο Edward Herrman. Επιπλέον, η Lexie συνεχίζει να είναι awesome και να έχει φοβερή χημεία με όποιον χαρακτήρα εμφανιστεί μαζί της στο ίδιο πλάνο. Eυτυχώς η αδερφή της χαλάρωσε λίγο απέναντί της, γιατί μερικοί χαρακτήρες παραείναι καλοί για να χαραμίζονται σε fake tension. (Η πρωθιέρεια του οποίου είναι φυσικά η ίδια η Meredith.)

Όμως όλα τα λεφτά είναι στο Gizzie-gate όπως ευφάνταστα αποκαλούν οι πιο παθιασμένοι φαν της σειράς, όπου επιτέλους βρέθηκε ένας άνθρωπος να γράψει την Callie ξανά σαν άνθρωπο κι όχι σαν δράκαινα. Thank you, Allan Heinberg! H αποκάλυψη της αλήθειας έφερε τα πράγματα στη θέση τους, και η έντονη αντίδραση του Alex έδωσε ξανά ένα perspective στην όλη υπόθεση. Γενικότερα υπάρχει μια αίσθηση mea culpa εδώ και μερικά επεισόδια από πλευράς Shonda Rhimes, αλλά μένει να δούμε αν τα διάφορα payoffs θα τα επιβεβαιώσουν. Για την ώρα, είμαι αισιόδοξος.

30 Rock:
Αυτό θα πει breaking the fourth wall: η Jenna αδυνατίζει και γίνεται λιγότερο αστεία μέσα στη σειρά, αλλά και έξω από αυτήν! Χαρ χαρ. Ούτε εδώ πέθανα από τα γέλια, αλλά τουλάχιστον το b-story του Jack με τα cookie jars ήταν σκάλες ανώτερο από αυτό του προηγούμενου επεισοδίου, και όταν ο Baldwin έχει υλικό, το επεισόδιο αξίζει ό,τι κι αν κάνουν οι υπόλοιποι. Ο Steve Buscemi σκάει μούρη στο πρώτο αληθινά αδικαιολόγητο stunt casting της σεζόν, και με τη λίστα που ακολουθεί σύντομα θα αναπολούμε τις μέρες του Will & Grace, έχω την εντύπωση. Καλύτερο Αστείο της Εβδομάδας όμως παίρνει η Sherri Sheppard για την υποστήριξη του χαρακτήρα της στον Dennis Kucinich αντί του Obama για την προεδρεία. Καρα-random!

Friday Night Lights:
Blergh ρε γαμώτο μου! Το NBC να έχει την κατάρα μου, γιατί επί ένα χρόνο λυσσάω σε όποιον άνθρωπο ξέρω (ή δεν ξέρω) να παλουκωθεί να δει ένα από τα καλύτερα shows που έχουν γυριστεί ποτέ, και τότε αυτό πάει και γίνεται One Tree Hill, επειδή το δίκτυο δε μπορεί να προμοτάρει ένα ρεαλιστικό δράμα. Ε, ας μην το προμοτάρει, ας το κόψει να τελειώνουμε. Μετράμε:

Η Λατίνα του Matt του κάνει μασάζ τραγουδώντας του Μεξικάνικους ύμνους. Ο Street πάει στο Μεξικό για να λάβει μέρος σε μια πειραματική stem cell επέμβαση. Ο νυν coach αποτελεί την απόλυτη arch villain φιγούρα, μόνο το γέλιο του έλειπε. Ο Matt κάνει τάκλιν σε συμπαίκτη του κατά τη διάρκεια του αγώνα. Οι μισοί χαρακτήρες έχουν επιστρέψει από το 8μηνο και είναι σαν η περσινή σεζόν να μη συνέβη ποτέ. (Hello, Smash!) To δράμα εκφράζεται με περισσότερα λόγια και μεγαλύτερες κινήσεις εντυπωσιασμού. (Γλωσσόφιλο μπροστά στα μούτρα της μάνας της, ξεγυρισμένο χαστούκι, θυμωμένο τρέξιμο μακριά, "ΑΥΤΗ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΜΑΜΑ!" Subtle!) Πού πήγαν οι σιωπές, διάολε? Πού εξαφανίστηκαν τα γεμάτα νοήματα βλέμματα? Γιατί όλοι είναι ξαφνικά πιο θυμωμένοι και τόσο έτοιμοι να επιβάλουν στον άλλον φωναχτά την άποψή τους?

Το αστειάκι της Tyra δεν θα το πιάσω καν. Μάλλον ψέμματα, ένα σχόλιο θα το πώ. Πόσο λάθος εντύπωση μπορούν να έχουν οι παραγωγοί αν θεωρούν οτι αυτό το αστείο θα έκανε κάποιον άνθρωπο να γελάσει αντί να αισθανθεί άβολα και ένοχα? Λάθος, λάθος, με κάθε πιθανό τρόπο λάθος. Το όλο σύνολο με πονάει να το βλέπω. Είναι δυνατόν να κουβαλάει τη σειρά ο Buddy Garrity?

CSI:
Δεν έχω διαφορετικούς τρόπους να σχολιάζω σε εβδομαδιαία βάση την συνήθη awesomeness των υποθέσεων κάθε επεισοδίου, αλλά την πρόταση γάμου δε μπορώ να την αφήσω να πέσει κάτω. Ήταν τόσο συνεπές με το χαρακτήρα του Grissom η casual πρόταση χωρίς πυροτεχνήματα και χωρίς μεγάλες ρομαντικές κινήσεις, και το επακόλουθο σχεδόν-φιλί μου θύμισε Pushing Daisies, οπότε κάλά πάει η σειρά! Φυσικά τώρα είναι που περιμένω πώς και πώς να δω πώς θα ταιριάξει αυτή η εξέλιξη με την επερχόμενη αποχώρηση της Jorja Fox από τη σειρά. Να τη σκοτώσουν αποκλείεται, γιατί αν ήταν να πάει εκεί η σειρά θα το είχε ήδη κάνει. Άρα... cold feet, και αποχώρηση της Fox a la Isaiah Washington? Πολύ πιθανό, αν και δυστυχές.

Σε παρεμφερή θέματα, πρέπει και πάλι να σχολιάσω το πόσο refreshing είναι αυτή η σειρά όταν μιλάμε για πιθανά ζευγάρια που μπορεί να προκύψουν όταν Sara-Grissom αποτελέσουν παρελθόν. Η συμπαθέστατη νέα άφιξη, για παράδειγμα, η Ronnie Lake, έχει ήδη μια κάποια χημεία με τον Greg, και το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τον Warrick με την Catherine ή τον George με τη Wendy, αλλά το twist είναι εδώ: κανείς δε φέρεται ανώριμα, φλερτάροντας ασύστολα αριστερά και δεξιά. Πολλοί φοβούνται πως αν η Carol Mendelsohn αποφασίσει να "αντιακταστήσει" τους Grissom/Sara με ένα άλλο ζευγάρι, η σειρά θα αρχίσει να οδεύει σε soapy μονοπάτια. No worries, όπως έδειξαν και οι δύο ημι-παράνομοι εραστές, το show έχει το καθαρό κεφάλι να χειριστεί τέτοιο story δίχως να φτηνύνει στο ελάχιστο.

Α, και μην ξεχάσω: το "partner" του Hodges στον Gissom με πέθανε! Και χωρίς season-long arc, το CSI καταφέρνει να με κρατάει προσηλωμένο. Keep it up, team.