Best TV Shows of 2009

Δεν έγραψα φέτος όσο θα ήθελα, αλλά τουλάχιστον είδα. Η αγαπημένη μoυ TV για το 2009 έχει ως εξής:

10. Lost (ABC, Season 5)

Ακολούθησε τη θρυλική 4η σεζόν επιχειρώντας να επαναφέρει μια σταθερότητα (και ίσως λίγη συντηρητικότητα) στην αφήγηση, αλλά οι στιγμές ήταν πάντα εκεί. Όπως κι αυτή η θαυμαστή ικανότητα να φέρει τα πάνω-κάτω (και το σαγόνι σου στο πάτωμα) με μια μόνο σκηνή τη φορά. Jacob, we hardly knew ye.

9. True Blood (HBO, Season 2)

Δεν είναι μια ιδιαίτερα καλή σειρά. Είναι μια αφάνταστα διασκεδαστική σειρά που απέκτησε απόλυτη συναίσθηση της ταυτότητά της, ξεφορτώθηκε όλα τα βαρετά storylines, και έβαλε γύρω από το φρενήρες camp στοιχείο εθιστικές πλοκές για οργασμικούς θεούς και αντι-βαμπιρικές σέχτες. True, όχι μαλακίες.

8. In Treatment (HBO, Season 2)

Μεγαλειώδες ψυχογράφημα και συναρπαστική ανάπτυξη χαρακτήρων, που θα μπορούσε να είναι must-see TV απλώς και μόνο λόγω του Gabriel Byrne και των θαυμάσιων supporting ηθοποιών σε καθηλωτικά one-on-ones. Αστερίσκος για την ενσωματωμένη στην αφήγηση 'υποχρέωση' για άμεσες λύσεις και υπερεπεξηγηματικότητα, αλλά το In Treatment παραμένει σειρά που χαίρεσαι να υπάρχει.

7. Party Down (Starz, Season 1)

Μετά τη μετάλλαξη του Office σε κάτι (όμορφο) εντελώς διαφορετικό, αν υπάρχει πλέον μία πικρή workplace comedy στην τηλεόραση είναι αυτή η δημιουργία του Rob Thomas, με ένα ανίδεο αφεντικό και ensemble γεμάτο από ανθρώπους-παρανοημένες αποτυχίες. Στα όρια του σουρεάλ, αλλά επίπονα ρεαλιστικό.

6. Terminator: The Sarah Connor Chronicles (Fox, Season 2)

Πειραματίστηκε με τη φόρμα και το περιεχόμενο του sci-fi show όσο λίγες σειρές, βολεμένες όλες στον Heroes-esque κόσμο του serialized storytelling που σε πνίγει ώσπου να μη μπορείς να ανασάνεις. Όχι χωρίς τα προβλήματα στο ρυθμό ή τις λάθος εκτίμησεις στη μυθολογία, αλλά σε μια τηλεόραση γεμάτη στα V και τα FlashForward, σειρές σαν αυτή είναι όλο και πιο απαραίτητες.

5. Survivor: Samoa (CBS, Season 19)

Απλώς και μόνο επειδή, 10 χρόνια μετά, εμφανίστηκε ένας παίχτης που ήξερε να διακρίνει τα νήματα και τις ραφές πίσω από το παιχνίδι. Το αποδόμησε και το έφτιαξε ξανά απ'την αρχή. Και στην πορεία παρέδωσε γαμημένα και ένοχα απολαυστική τηλεόραση. Russell, υποκλινόμαστε.

4. Dollhouse (Fox, Seasons 1-2)

Εντελώς hit or miss και με πολλά προβλήματα ειδικά στην αρχή, το Dollhouse παραμένει όμως η δημιουργία ενός ανήσυχου καλλιτέχνη που έθεσε ζόρικα ερωτήματα και εξερεύνησε τον ανθρώπινο παράγοντα. Ρίσκαρε σε φόρμα και δομή, κι αν δεν κατέληξε πουθενά συγκεκριμένα, μας άφησε παρόλ'αυτά πίσω μερικές ώρες αληθινά κλασσικής τηλεόρασης.

3. Breaking Bad (AMC, Season 2)

Αν δεν παρέδιδε ένα τόσο προβληματικό φινάλε θα μιλάγαμε για την απόλυτη TV της χρονιάς. Όμως και πάλι, αυτή η κυνική σπουδή πάνω στην ανθρώπινη ατέλεια είναι από τα πιο ξεχωριστά δείγματα τηλεόρασης των '00s. Θαρραλεό, μεστό, υπνωτιστικό, δυσβάσταχτο, και με την σπουδαιότερη ερμηνεία (από τον τιτάνα Bryan Cranston) των τελευταίων 5 ετών στο κέντρο της.

2. The Unusuals (ABC, Season 1)

Μια αναπάντεχη oddity με χαρακτήρες σε αβέβαιες προσωπικές διαδρομές προς αναζήτηση απαντήσεων σε ερωτήσεις που δεν ξέρουν καν πώς να θέσουν. Εκεί που το NYPD Blue συναντά το SNL, αυτός ο ύμνος στο bromance και στην αναγκαιότητα του διαφορετικού, σε κερδίζει όχι φωνάζοντάς σου στα μούτρα πόσο σπουδαίο είναι, αλλά γιορτάζοντας την γλυκιά ασημαντότητά του.

1. Community (NBC, Season 1)

Για τον cool Abed, για το "I may be a genius but at least I'm not a lesbian", για το επεισόδιο με την πισίνα, για τη Britta, για τον Chevy Chase, και για την υπέροχη αίσθηση θριαμβευτικής παρακμής. Και για όλες τις φορές που κυληθήκαμε στο πάτωμα από τα γέλια. Quite literally.

.

Whedon villain not a Terminator villain.

Το μέλλον της ανθρώπινης γνώσης που έχει το όνομα καναδυό Whedon villains το ξέρουμε όλοι, σωστά; Ύστερα από παρότρυνση του Wired στο Twitter, ρωτήσαμε ευθέως το Wolfram|Alpha αν είναι η Skynet. Το οτι αυτό κατάλαβε την ερώτησή μας και μας καθησύχασε, κάθε άλλο παρά μας καθησύχασε.


Okay then.

.

FinaleWatch: Terminator: The Sarah Connor Chronicles

Yeahbuhwhat;

Είχα μέσα μου μια μικρή υποψία οτι κρυφά από όλους μας (και τους 12 που βλέπουμε δηλαδή), ο Josh Friedman είχε αποφασίσει να κλείσει τη σειρά με έναν τρόπο παρόμοιο του Life, όπου βασικά η μυθολογία συμμαζεύτηκε και αποχαιρετήσαμε το show με μια αίσθηση ολοκλήρωσης. Εδώ, οι Connors είχαν πλησιάσει τη Weaver, τα loose threads είχαν μαζευτεί όλα γύρω από μια συνάντηση, και όλα έδειχναν να καταλήγουν όμορφα κι ωραία.

Και κατέληξαν.

Και μετά συνέβη το τελευταίο πεντάλεπτο.

ΟΚ, μισό. Ως εκείνο το σημείο το επεισόδιο ήταν αναμενόμενα φανταστικό, είχαμε τις σκηνάρες με τον John και την Cameron, μάθαμε οτι η Weaver όντως ήταν το μέταλλο στο υποβρύχιο, οτι ο John όντως είχε προσφέρει συμμαχία την οποία αν κατάλαβα σωστά ουσιαστικά η Weaver δέχτηκε αλλά με έναν ιδιαιτέρως πολύπλοκο τρόπο, το οποίο οδηγεί στο τελικό μας συμπέρασμα για τα σχέδιά της. Που ήταν όντως οτι δεν έχτιζε τη SkyNet, αλλα΄την αντίσταση σε αυτήν.

Και μετά όλα πήγαν στο διάολο, δηλαδή στο μέλλον. Προσπερνώντας για λίγο την προφανή ένσταση, οτι δηλαδή αυτά τα ταξίδια είναι όντως πάρα πολλά και υπερβολικά χύμα, θα δεχτώ αυτό που συνέβη στο φινάλε για τον τρόπο που αποτελεί pitch από τον Friedman για μια παντελώς διαφορετική σειρά για την περίπτωση που θα ανανεωθεί. (Λέμε τώρα.)

Ο John μόνος σε ένα μέλλον όπου κανείς δεν τον γνωρίζει, με μόνους συμμάχους την Weaver και τον John Henry, ο οποίος διορθώστε με αν υποθέτω λάθος, αλλά κουβαλάει πλέον τη 'συνείδηση' της Cameron. Στο μεταξύ πίσω η Sarah θα προσπαθήσει να τα αποτρέψει όλα, πιθανώς με τη βοήθεια του Joshua Malina, αν και αυτό που μοιάζει να κατάφερε είναι απλά να διατήρησε ζωντανή την επανάταση χωρίς τον John ως ηγέτη της.

Και αν η επανάσταση συνέβη τελικά και χωρίς τον John Connor, γιατί λύσσαξαν οι μηχανές να τον αποτελειώσουν; Ή μήπως η σειρά θα ήθελε να το πάει αλλού, οτι η άνοδος του John ως Μεσσία θα συνέβη έτσι κι αλλιώς, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον; Kαι πόσο όμορφο touch το οτι ο Derek είναι ζωντανός στο μέλλον, οτι ο John συνάντησε τον πατέρα του, και οτι αντίκρυσε την αυθεντική Allison από τον Palmdale;

Δεν έχω ιδέα τι σημαίνουν τα μισά από αυτά τα πράγματα, αλλά το φινάλε αυτό ήταν αυτό που λέμε 'mind-blowing'. Δεν νιώθω πως κατέληξε κάπου, αλλά χαλάλι.

.

κάτι πάρα πολύ σύντομο και πάρα πολύ spoilerous για το προτελευταίο Terminator

To εννοώ.

(Και το σύντομο και το spoilerous. :P)

OK, για μένα φανταστικός ο τρόπος που επιτέλους πλέκονται τα δύο παράλληλα storylines όλης της σεζόν (της ομάδας των Connor-ites και της Shirley Manson) και είμαι πολύ περίεργος να δω τι είδους pay-off θα έχουμε για τις διάφορες επιμέρους πλοκές όπως το flashback της Jesse στον υποβρύχιο και τη διαπαιδαγώγηση του John Henry.

Θα επεκταθώ για όλα, αργά ή γρήγορα, μετά το φινάλε της Παρασκευής, αλλά για την ώρα θέλω να κάνω ένα μόνο πολύ σύντομο σχολιάκι: Πόσο χαλαρά μπαίνει στο τηλεοπτικό πάνθεον ο θάνατος του Derek Reese; Πόσες φορές έχουμε ξαναδεί έναν τόσο βασικό χαρακτήρα να σκοτώνεται τόσο άδοξα, τόσο τυχαία, τόσο δίχως να έχει προηγηθεί ο επικήδειός του ή δίχως να έχει καταφέρει με τον ηρωισμό του κάτι Σπουδαίο και Σημαντικό; Wow. Ο Josh Friedman ανέβηκε επίπεδο εκτίμησης με αυτό το τόσο μικρό πραγματάκι.

(Και btw, μετά από ένα 2008 που η Ιστορία θα καταγράψει ως το Έτος Που O David Silver Ήταν Cool, το 2009 δεν πάει και πάρα πολύ καλά για τον Brian Austin Green, ε; H Megan Fox τον παράτησε και η στα πρόθυρα του κοψίματος σειρά του τον ξεπέταξε unceremoniously πριν καν το season finale. Ouch!)

.

είδαμε σήμερα:

Επειδή ούτε κάποιο από τα Δευτεριάτικα με τρέλανε ιδιαίτερα, κι επειδή δε θα έχω την ευκαιρία να ανεβάσω τίποτα άλλο μέχρι αύριο το βράδυ, εν συντομία σχόλια για Gossip Girl, How I Met Your Mother, Terminator και 24 μετά το άλμα.

~-~

Gossip Girl 2x19 'The Grandfather': Eh, Blair και Nate; Αλήθεια; Το χειρότερο δεν ήταν οτι συνέβη αυτή η εξέλιξη στο τέλος, ήταν οτι μάλλον αποτέλεσε το καλύτερο πράγμα σε όλο το 40λεπτο. Yikes, I know. Κι όμως, η σκηνή τους στο δωμάτιο που ο Νέος Nate μιλάει στη Nέα Blair είχε μια γλυκύτητα και μια χημεία μεταξύ των δύο που ήλπιζα να έχει σταματήσει να υπάρχει.

Όμως, όλη αυτή η ξαφνική μεταστροφή του Nate σε μελλοντικό πολιτικό (yawn), ο 'τσακωμός' των Lilly και Rufus πάνω σε μια σαχλή και ξεδιάντροπη αφορμή για εισαγωγή στον επερχόμενο backdoor pilot του Gossip Girl spin-off, η Jenny με όλη τη δόξα του κατεστραμμένου μαλλιού της αλλά καθόλου από το υφάκι που της το χάρισε και τους υπόλοιπους χαρακτήρες να περιφέρονται χωρίς τρομερά προφανή λόγο, αφήνει αυτό -το χειρότερο μάλλον επεισόδιο της σειράς μέχρι σήμερα- με μοναδικό λόγο ύπαρξης και θαυμασμού, το πόσο ομορφότερη γίνεται η Leighton Meester κάθε εβδομάδα που περνάει. Σοβαρά όμως.

~-~

How I Met Your Mother 4x18 'Old King Clancy': Mικρό διάλειμμα για διαφημίσεις; Mετά από τα δύο καλύτερα επεισόδια της σεζόν η σειρά ψιλοσκοντάφτει, με ένα επεισόδιο χωρίς ιδιαίτερες legendary ατάκες ή κάτι χαρακτηριστικά HIMYM-esuqe εν γένει... εκτός από όλο το b-story με τα Καναδικά αστεία. Το οποίο ήταν γαμάτο είτε ξέραμε γιατί πράγμα μίλαγαν, είτε όχι, και το payoff με την απάντηση της Robin ήταν τέλειο. ("I don't know what any of these words mean.")

Aλλά όλο το υπόλοιπο επεισόδιο ήταν μια μετριότητα, με αστεία να πέφτουν με γδούπο στο έδαφος (η Louisa, το μοντάζ των απολύσεων), τον Ted να είναι συνηθισμένα ανυπόφορος και μια πλοκή που μοιάζει να ξέφυγε από τις χειρότερες σεζόν του Friends. Σε κάθε περίπτωση, ένα από τα επεισόδια της κατηγορίας που μπορούμε κάλλιστα να ονομάσουμε 'The Burger Episodes'*, δηλαδή εκείνα που συνολικά είναι υπερ-μπούρδες, αλλά ένα τους στοιχείο είναι τόσο επιτυχημένο και αστείο (εδώ τα Καναδικά sex jokes) που μάλλον θα είναι σημείο αναφοράς για όλες τις παρέες εκεί έξω.

(*) The Cheerleader Effect, το επεισόδιο με την οικογένεια του Barney, φυσικά η ωδή του Marshall στο μπέργκερ... αν ψάξουμε θα βρούμε πολλά ακόμα τέτοια παραδείγματα.

~-~

Terminator 2x19 'Today Is the Day, Part 2': Αγάπη, μόνο αγάπη. Τα πράγματα έχουν μπει μπροστά πια εμφανώς, και ακόμα και τώραη σειρά δεν κάνει εκπτώσεις στο πώς εστιάζει στους χαρακτήρες. Η καλύτερη σκηνή ήταν εκείνη του John με τη Jesse όπου εκτός του πόσο καθηλωτική ήταν, έδωσε και μια απίστευτης απλότητας όσο και προφανή και συναισθηματικά δυνατή εξήγηση για το λόγο που ο John επιλέγει ρομπότ στο πλευρό του-- γιατί πολύ απλά αυτά δε μπορούν να πληγωθούν σαν τους ανθρώπους του. Και θα είναι έξτρα δυνατό το statement αν όλη αυτή η περιπέτειά του με τη Reily του σχημάτισε αυτή ακριβώς την πεποίθηση. Time-travel loop paradox με ουσία; Έχουμε και τέτοια, αμέ.

Κατά τα άλλα, το flashback στο υποβρύχιο παρέδωσε καλύτερα από ό,τι περίμενα, με το σύνολο εκείνων των σκηνών να κάνουν ένα σημαντικό βήμα προς τεκμηρίωση των κινήσεων της Jesse και του γιατί θα έκανε ό,τι έκανε για να ξεφορτωθεί την Cameron. Still, a villain, και το δίλημμα του Derek ήταν τόσο ισχυρό που σχεδόν έλιωνε την οθόνη στη σκηνή που μοιράστηκαν οι δυο τους. Όσο για τη μυθολογία, ελπίζω να προλάβουν να πάνε κάπου με όλα τα ενδιαφέροντα hints που συνεχίζουν κι εδώ να σπέρνουν-- την προσέγγιση των Τ-1000 (ή μιας φράξιας τους) από τον John, τον John Henry καθώς αρχίζει να αντιλαμβάνεται σιγά-σιγά τα σχέδια της Shirley Manson, και φυσικά το σχέδιο το ίδιο της Manson. Damn, μόνο 3 επεισοδιάκια ακόμα.

~-~

24 7x15: Ο Jon Voight εξακολουθεί να τα σπάει ως μεγάλος κακός της σεζόν, καθώς 2-3 ακόμα χαρακτήρες αρχίζουν να αποκτούν ενδιαφέρον καθώς η σεζόν φουλάρει προς την κλιμάκωσή της. That said, πάντα νιώθω πω ιστορίες με κεντρικούς ήρωες που βρίσκονται να κατηγορούνται για κάτι που δεν έκαναν είναι περισσότερο αγγαρεία παρά διασκέδαση για εμένα ως θεατή, και ελπίζω να μην έχει κάποιο κεντρικό ρόλο αυτό στην υπόλοιπη σεζόν. Εξάλλου τώρα ο Jack βρίσκεται σε Mason territory με την έκθεσή του στο αεροζόλ. Φυσικά να τα κακαρώσει δεν πρόκειται, οπότε ας λειτουργήσει αυτό απλά ως απενοχοποιητικό στοιχεία να πάμε παρακάτω.

Την ίδια στιγμή που στα ενδότερα του Λευκού Οίκου οι συγγραφείς αναζητούν απεγνωσμένα storyline, προχωρώντας σε μια εξέλιξη που με μπερδεύει κάπως. Γιατί να δώσουν στην Sprague Grayden όλη την coolness της Έγκρισης Από Τον Agent Pierce (TM) μόνο για να την κάνουν κακιά σε βαθμό 5-Ψόφα Τώρα, Μωρή δύο επεισόδια μετά; *confused*. Θα ήλπιζα οτι η επικείμενη (σωστά; σωστά;) αθώωση του Jack θα επέτρεπε στον Ethan να επιστέψει, αλλά φοβάμαι πως θα πάει στα άκρα αυτή η κόντρα χωρίς ουσιαστικό λόγο. Ίδωμεν. Σε κάθε περίπτωση αυτό έμοιαζε για σχετικά μεταβατικό επεισόδιο με μπόλικο set-up για διάφορα storylines, οπότε αναμένουμε.

.

a bunch of stuff

Δηλαδή κατά σειρά Grey's Anatomy, Skins, Survivor και Terminator.

~-~

Grey's Anatomy 5x17 'I Will Follow You Into the Dark': Δε χρειάζεται να το πολυλογήσουμε το ζήτημα. Εκείνη η τελική ακολουθία σκηνών με την Izzie να φιλάει τον Alex αφού αυτός έχει μόλις σώσει μια ζωή, την Cristina να μην απομακρύνεται από τον Owen, και τέλος την Izzie να πηγαίνει την Cristina στο σημείο όπου ο Owen την είχε πάει πριν κάμποσα επεισόδια (τέλειο pay-off) για να της πει τα άσχημα νέα, μου έκλεψε όχι απλά ένα, αλλά κάμποσα δάκρυα. Ένα μικρό ποταμάκι κύλησε. Το έχουμε πει πολλές φορές πια, αλλά όσες μαλακίες κάνει η σειρά που σε κάνουν να θες να τραβήξεις όλες σου τις τρίχες και να τις φας, απλά ξέρεις οτι θα τις ακολουθήσει όλες με κάποιο pay-off σαν αυτό και θα μετανιώνεις που σκέφτηκες ποτέ να την παρατήσεις. Μόνο μη κάνουν τελικά να εύχομαι να ζήσει η Izzie...

Όσο για νωρίτερα στο επεισόδιο, συνήθως βαριέμαι αφάνταστα αυτά τα arcs χαρακτήρων που τους τρώει το σκοτάδι τους αλλά 5 χρόνια μέσα στη σειρά η Rhimes έχει κερδίσει το δικαίωμα να το επιχειρήσει με τον Derek. Και όχι μόνο η αμφισβήτηση του εαυτού του ήρθε ως αποτέλεσμα μιας σειράς εξαιρετικών επεισοδίων, και όχι μόνο έχει δραματικό βάρος, αλλά ο τρόπος που έχει χειριστεί το show τους περιφερειακούς του χαρακτήρες (ως προς αυτόν) τελευταία είναι πολύ ενδιαφέρων και έχω αληθινή περιέργεια για το τι θα συμβεί παρακάτω. Πώς θα το αντιμετωπίσει ο Chief, πώς θα ξεπεράσει η Meredith ένα δράμα που δεν έχει αυτή στο κέντρο της για αλλαγή, πώς θα παίξει ρόλο σε αυτό ο Mark, δεδομένου κιόλας οτι υπήρξε και η αφορμή για το ξέσπασμα του Derek. Αλλά και οτι τα interacions των δυο τους ήταν πάντα το μόνο στάνταρ ποιότητας του show.

~-~

Skins 3x08 'Effy': Ε και φυσικά η οπτική της Effy σε αυτό το σημείο θα προσέγγιζε αυτήν ενός νεανικού slasher movie. Απόλυτα ταιριαστό ένα homage σε αυτό το σημείο, πλήρες με το φορτηγό-καταδιώκτη, τους creepy hillbillies, τον ενοχλητικό χαρακτήρα που λέει αλήθειες που πονάνε, την παρέα όμορφων νεαρών που διατηρούν μυστικά μεταξύ τους, ακόμα και την ηρωίδα που καταλήγει σε δυστυχές ατύχημα και το ηθικό δίλημμα που προκύπτει.

Μετά από μια σειρά ικανοποιητικών επεισοδίων που όλα όμως έκλειναν με μια ελαφρώς πιο ευχάριστη από όσο θα ήθελα νότα (σκατόψυχος!), εδώ ήρθε το απαραίτητο γκρίζο καθώς πλησιάζουμε το τέλος της σεζόν. Τις περασμένες δύο σεζόν τα επεισόδια της Effy έχουν φέρει μαζί τους υπέροχες συναισθηματικές ανατάσεις, ανάσες απαραίτητες για τους κεντρικούς χαρακτήρες που πνίγονταν στα δράματά τους. Τώρα, ως κέντρο της σειράς, η Effy κουβαλάει πάνω της όλο το αίσθημα μη-εκπλήρωσης που αισθάνονται οι 16άρηδες και η φορτισμένη heightened reality τους. Και παραμένει συναρπαστική όσο πάντοτε.

~-~

Survivor: Δεν έχω γράψει πολύ για αυτή τη σεζόν, αλλά η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια από τις απολαυστικές που έχω παρακολουθήσει. Απλώς ακόμα τώρα γνωρίζουμε σιγά-σιγά τους βασικούς παίχτες, ενώ μεγάλες στρατηγικές δεν έχουν εκπληρωθεί για την ώρα. Καθώς βέβαια αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά αυτή η κρυφή συμμαχία των 4 (οι Exile Four, στο εξής) τα πράγματα γίνονται πιο ενδιαφέροντα. Αυτό που ως τώρα ήταν απλά ξεσκαρτάρισμα κι από τις δύο πλευρές του -ισορροπημένου- παιχνιδιού τώρα εξελίσσεται σε nail-biter για το αν το φιλόδοξο σχέδιο θα μπορέσει να οδηγήσει κάπου.

Η μαντεψιά μου είναι πως λογικά ναι, αλλιώς γιατί θα έριχναν τόσο έντονο focus πάνω του οι παραγωγοί; Από την άλλη, μπορεί απλά να μην είχαν με τι άλλο να γεμίσουν αυτά τα πρώτα επεισόδια. Πόσο μακριά να σε πάει δηλαδή μόνος του ο Coach (που είναι τόσο φρικτός που από την πολλή μου αγάπη-να-τον-μισώ έχω φτάσει πια απλώς να τον μισώ) και ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ SIERRA; Um, ξεχάστε το, μπορούμε να έχουμε ένα ολόκληρο επεισόδιο αφιερωμένο στα πόδια της Sierra; Πολύ το προτιμώ από το επερχόμενο για τη διεύθυνση ορχήστρας από τον Coach (huh;) το οποίο με φέρνει και στο λόγο που ξενέρωσα. Οτι δηλαδή πάνω που η σεζόν αρχίζει να παίρνει μπροστά, έχουμε τώρα μια βδομάδα κενό και μετά το κλασικό βαρετό επεισόδιο με τις κομμένες σκηνές. Κοινώς, τα ξαναλέμε σε τρεις βδομάδες. Boo.

~-~

Terminator: Όχι για συγκεκριμένο επεισόδιο αυτό, αλλά γενικά για την εξέλιξη της σειράς, η οποία παραμένει μια ψιλομοναδική περίπτωση στο genre. Ακόμα και στα επεισόδια όπου 'γίνονται πράγματα' δεν το έχει σε τίποτα να αφεθεί σε ένα νηφάλιο υπαρξιακό 20λεπτο με την Cameron να προσεγγίζει το οτιδήποτε στο περιβάλλον της με την αποδοχή πως 'έχει 49% πιθανότητα να το σκοτώσει'. Συνεχίζει να με μαγεύει αυτό στη σειρά, όπως και το οτι ακόμα κι όταν μπαίνει στη λογική εξέλιξης της πλοκής, δεν προδίδει το ύφος της περνώντας σε αταίριαστα ξεσπάσματα μπουκώματος πλοκής. (Αυτό ήταν πρόκα για αλλού. Subtle. :p)

Από εκεί και μετά μιλώντας συγκεκριμένα, το σχέδιο της Jesse δείχνει ενδιαφέρον τελικά, και μαζεύει αρκετά όλο αυτό που παρακολουθούμε ολόκληρη τη σεζόν, και επίσης είχε ως αποτέλεσμα και το ξεπάστρεμα της Riley που την βαριόμουν, οπότε yay. Αλλά την έχω ακόμα την απορία ΓΙΑΤΙ τόσο μεγάλη δηλαδή καούρα να μην καταλήξει ο John με την Cameron, και ελπίζω να εξηγηθεί πειστικά η οπτική της. Γιατί αλλιώς παραείναι cardboard villain για τα γούστα μου. Α, και η Shirley Manson; Το καλό που τους θέλω μην κοπεί η σειρά και δε μας έχουν εξηγήσει τι προσπαθεί να κάνει, ε;

.

Terminator 2x15 'Desert Cantos'

Δεν έγραψα τίποτα την περασμένη, γιατί μετά από αναμονή μηνών το επεισόδιο με είχε απογοητέυσει. Αυτό, από την άλλη...

Για την ακρίβεια το μόνο που μου άρεσε την περασμένη βδομάδα ήταν η uber-cool sequence με τη Shirley Manson να σφάζει το προσωπικό του εργοστασίου*-- συνεπές λοιπόν που εδώ όλο το πολύ καλό επεισόδιο πιάνει από εκείνη τη σκηνή για να χτίσει ένα low-key δράμα, που βασικά είναι το τελευταίο πράγμα που θα περιμέναμε αυτή τη στιγμή.

Συνήθως τέτοιες σκηνές δεν πιάνονται περαιτέρω, κι αν κάποιο loose thread εξυπηρετεί την πλοκή θα μπορούσαμε απλά να το δούμε σε δράση, εδώ για παράδειγμα απευθείας στην τελευταία σκηνή του επεισοδίου δίχως τίποτα ενδιάμεσο. Αλλά η μεγάλη νίκη της σειράς είναι ακριβώς οτι κερδίζει με το σπαθί της το ενδιαφέρον μας για τους χαρακτήρες (τους περισσότερους έστω), παρουσιάζοντάς μας ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο του John και της Sarah καθώς προσεγγίζουν ανθρώπους στην κηδειά για να μάθουν -κι εμείς μαζί τους- περισσότερα για το τι συνέβη.

Μια σκηνή μόνο σαν το cold open (με τον John και την κόρη του ζωντανού νεκρού στο παγκάκι) είναι για μένα πιο συναρπαστική από ένα ολόκληρο επεισόδιο ξερής δράσης και μυθολογίας, και το 40λεπτο είχε μπόλικες τέτοιες. Τη Sarah με τη σύζυγο του φύλακα που πυροβόλησε η ίδια, τον Derek με τον Max Perlich σε μια αυθεντικά άβολη και έντονη σκηνή. Όχι τίποτα βαθιά πράγματα, αλλά καλό, engaging, character-driven genre fiction.

Και με τη δομή του επεισοδίου να το θέλει χωρισμένο σε κεφαλαιάκια για μια ελαχίστως μη στρωτή αφήγηση (ίσα για να γίνονται πιο ενδιαφέρουσες οι μεταβάσεις μεταξύ των σκηνών) το ενδιαφέρον μου κρατήθηκε ζωντανό καθόλη τη διάρκεια. Στην πραγματικότητα ήταν ελάχιστα τα όσα μάθαμε για τα κίνητρα της Manson ή για το τι είναι το ιπτάμενο αποτέτοιο, αλλά είναι για αυτά τα θεωρητικά 'περιττά' επεισόδια που νιώθω οτι αυτή η σειρά αξίζει να υπάρχει, απέναντι στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του sci fi output.

(*) Και μια σημείωση για εκείνη τη σκηνή: τα επίμονα traveling πλάνα μπροστά από τη σειρά των ουρητηρίων είναι η πιο ιδιοφυώς αυτοσαρκαστική in-joke μπλόφα της φετινής σεζόν, or what;

.

Top 50 Episodes, 2008: 20-11

20. In Treatment 1x37 Alex, Week Eight
(w: Bryan Goluboff / d: Paris Barclay)
Ο πατέρας του αδικοχαμένου Alex ξεσπαθώνει απέναντι στον Paul επιβεβαιώνοντας τις προκαταλήψεις μας γι'αυτόν ή φέρνοντας νέα πράγματα στο φως. Και ο Glynn Turman στο ρόλο δίνει την πιο σπαρακτική ερμηνεία της χρονιάς. (...)

19. Battlestar Galactica 4x06 Faith
(w: Seamus Kevin Fahey / d: Michael Nankin)
Το συναρπαστικό ξεδίπλωμα της πλοκής αναδεικνύει μια συλλογιστική πάνω στη δύναμη που ασκεί επάνω μας η ίδια η ιδέα του θανάτου. Για επεισόδια σαν αυτό αγάπησα εξαρχής τη σειρά. (...)

18. The Shield 7x08 Parricide
(w: Kurt Sutter & Gary Lennon / d: Guy Ferland)
Για τη στιγμή που ο Shane κλείνει τα μάτια και χαμογελάει πικρά και ανεπαίσθητα. Payoff για 7 ολόκληρες σεζόν. (...)

17. Late Night with Conan O'Brian / The Colbert Report / The Daily Show The Brawl
Μια ψευδο-κόντρα που περιλάμβανε μοχλούς, τον Mike Huckabee, ένα ντροπιαστικό βίντεο από την εποχή του Jon Stewart στο MTV και φυσικά τον Chuck Norris. Και μια κορύφωση με μια ντελιριακή σκηνή ψεύτικου ξύλου. Το καλύτερο late night της χρονιάς.

16. Mad Men 2x11 The Jet Set
(w: Matthew Weiner / d: Phil Abraham)
Όπου το 'Mad Men' δίνει τη δική του εκδοχή για το ταξίδι του Tony Soprano στην έρημο. Ο Don αφήνει για λίγο πίσω το προσωπείο που έχει αναγκαστεί να δημιουργήσει για τον εαυτό του, για να ψάξει να βρει τι άλλο υπάρχει εκεί έξω. Και καταλήγει σε μια αντιστραμμένη εκκίνηση. Πάντα. To τελικό πλάνο του επεισοδίου είναι απλά ιδιοφυές, in context.

15. 30 Rock 2x10
(w: Robert Carlock & Donald Glover / d: Richard Shepard)
Έμεινε αβάπτιστο λόγω της απεργίας, αλλά το '2x10' δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα ονομασμένα ξαδερφάκια του. Θα το λάτρευα και μόνο για το musical-montage-από-το-πουθενά του φινάλε με το 'Midnight Train to Georgia'...

14. Skins 2x09 Cassie
(w: Brian Elsley / d: Charles Martin)
Όπου λίγο πριν την αυλαία για αυτή την Πρώτη Γενιά, τα δεσμά με τον ρεαλισμό σπάνε οριστικά σε αυτό το ονειρικό επεισόδιο που παίρνει στροφές αναπάντεχες και συγκλονιστικές μέχρι το πικρά απελευθερωτικό του φινάλε. Βασικά αυτό που μόλις έκανα ήταν να περιγράψω ολόκληρο τον 2ο κύκλο, απλώς, τι να πω, μάλλον αυτό το 40λεπτο τον χαρακτήριζε ιδιαίτερα.

13. Terminator: The Sarah Connor Chronicles 2x04 Allison from Palmdale
(w: Toni Graphia / d: Charles Beeson)
Πανηγυρικά off-format ώρα, με το origin story της Cameron να αποκαλύπτεται με τρόπο ανατρεπτικό, απροσδόκητο και αρκετά σοκαριστικό. Μοντάζ και Summer Glau σε πολύ μεγάλες στιγμές.

12. Survivor: Micronesia 16x10 I Promise...
Τhe Ozzy exit. Δεν έχω καλύτερο unscripted. Ever! (...)

11. The Wire 5x10 -30-
(w: David Simon & Ed Burns / d: Clark Johnson)
Για όλες τις μικρές νίκες, για όλες τις μεγάλες ήττες, για όλες τις ασήμαντες μάχες που θα συνεχίζονται για πάντα. Γιατί τελικά μόνο αυτές μετράνε.

.

ningún comentario

.

Top 50 Episodes, 2008: 30-21

~-~-~

30. Terminator: The Sarah Connor Chronicles 2x01 Samson and Delilah
(w: Josh Friedman / d: David Nutter)
Από το cold open κιόλας είναι εμφανές οτι πρόκειται για ένα b-movie καταδίωξης διαφορετικό από όσα έχουμε δει, όταν ένα επανερμηνευμένο 'Samson and Delilah' από την Shirley Manson (υπό τις οδηγίες του Bear McCreary του 'Battlestar Galactica') ντύνει με μαγικό τρόπο σκηνές μακελειού-leftovers από την πρώτη σεζόν. Το υπόλοιπο επεισόδιο είναι εξίσου συναρπαστικό, με την Summer Glau σε full-on Arnie mode να έχει ξαμολυθεί στο κυνήγι του John Connor. Με φινάλε δυνατό και συναισθηματικό.

29. House 5x04 Birthmarks
(w: Doris Egan & David Foster / d: David Platt)
Όπου ο House και ο Wilson παραδίδουν μαθήματα χημείας ταξιδεύοντας στην κηδεία του μπαμπά House. Ταυτόχρονα η αμεσότερη απόδειξη του γιατί ο καρδιακός φίλος του Doctor Crankypants είναι ο πιο ζωτικός β' ρόλος της σειράς. Υπέροχο. (...)

28. Saturday Night Live: Weekend Update Tina Fey as Sarah Palin
Το Zeitgeist για το 2008 μπορεί κάλλιστα να μετονομαστεί 'Tina Fey'.

27. Gossip Girl 1x17 Woman on the Verge
(w: Joshua Safran / d: Tony Wharmby)
Πληθώρα εξελίξεων στημένη αριστοτεχνικά γύρω από το come-back gig του Ruphus Humphrey. Σπάνια δεν περνάω τέλεια με επεισόδια της σειράς, αλλά εξίσου σπάνια κάποιο να με έχει συγκινήσει αληθινά, όπως αυτό εδώ. (...)

26. 30 Rock 3x02 Believe in the Stars
(w: Robert Carlock / d: Don Scardino)
The Oprah episode! Δηλαδή, η καλύτερη χρήση guest star στην πρόσφατη μνήμη. (...)

25. Chuck 2x11 Chuck Vs. Santa Claus
(w: Scott Rosenbaum / d: Robert Duncan McNeill)
Το εκπληκτικό Χριστουγεννιάτικο επεισόδιο της σειράς, που ξεκινάει σαν μια quirky χιουμοριστική ιστορία με τους υπαλλήλους του Buy More σε κατάσταση ομηρίας, για να εξελιχθεί αληθινά αναπάντεχα σε καίριο κεφάλαιο της συνεχιζόμενης μυθολογίας, παιγμένο με αληθινό πάθος από όλους τους βασικούς ήρωες. Α! Και ο Reginal VelJohnson! More please. (...)

24. How I Met Your Mother 3x17 The Goat
(w: Stephen Lloyd / d: Pamela Fryman)
The. Bro. Code. (...)

23. In Treatment 1x41 Sophie, Week Nine
(w: Sarah Treem / d: Melanie Mayron)
O Paul σώζει τη Sophie. Ποτάμια, ποτάμια δακρύων. (...)

22. Pushing Daisies 2x02 Circus, Circus
(w: Peter Ocko / d: Lawrence Trilling)
Kαι μόνο δηλαδή για τη σκηνή που περνάνε, περνάνε, περνάνε τα ατελείωτα πτώματα των κλόουν. Απλώς, ξέρετε, όχι μόνο. (...)


21. Life 2x10 Evil... And His Brother Ziggy
(w: Far Shariat / d: Adam Arkin)
Έχει κάνει πολλά περισσότερο καθηλωτικά, περισσότερο όμορφα, περισσότερο σημαντικά επεισόδια η σειρά. Αλλά από το "It's just a name, you morons!" του παρεξηγημένου Eval (και της αδερφής του, Ziggy) μέχρι τη Sarah Shahi στη μεγαλύτερη στιγμή στη σειρά, αυτό το 40λεπτο του 'Life' είναι το αγαπημένο μου όλων.

.

μια μικρή διόρθωση

Έγραψα στο Winter Preview:

-> Life (NBC) - H καλύτερη σειρά που δεν έβλεπα! Can't wait μέχρι να επιστρέψει!

Έκανα λάθος.

TV Bits

Mερικά νέα των τελευταίων ημερών.

-> Το 'Terminator: The Sarah Connor Chronicles' θα επιστρέψει για 2η σεζόν 13 επεισοδίων με τον David Silver του '90210' στο regular cast. Επίσης είναι η τελευταία φορά που θα αναφερθώ σε αυτό το show με το πλήρες όνομά του. (Hollywood Reporter)

-> Μιλώντας για εξολοθρευτές, η πρωταγωνίστρια της νέα κινηματογραφικής ενσάρκωσης του franchise θα είναι η Moon Bloodgood, που έτσι σκοράρει τον τρίτο της πρωταγωνιστικό ρόλο σε ιστορία όπου τύποι πηγαινοέρχονται στο μέλλον για να της σώσουν τη ζωή. ('Day Break', 'Journeyman'.) Κουκλάρα, δε λέω, αλλά είμαι σίγουρος οτι και στο δικό σας timeline κάτι καλό θα βρείτε βρε παιδιά. (Hollywood Reporter)

-> Oι 'Tudors' θα συνεχίσουν να υπεραπλουστεύουν την ιστορία για 3η χρονιά. (The Futon Critic)

-> Είναι επίσημο! Ο Ryan Seacrest θα είναι υποψήφιος για Έμμυ! (The Futon Critic)

-> Η Lauren Graham τα έσπασε με το NBC γιατί τις έστελναν χαζά σενάρια, άρα καμία ελπίδα για να πρωταγωνιστήσει στο 'Office' spin-off. Για εκεί προορίζεται η Amanda Peet. (Ausiello)

-> O Isaiah Washington το παλεύει ακόμα. (Hollywood Reporter)

Aυτά.

A reminder

Πίσω στο καλοκαίρι είχα γράψει για τον πιλότο του νέου FOX show, "Terminator: The Sarah Connor Chronicles", βασικά απορρίπτοντάς το με το καλημέρα. Τότε φυσικά δεν ήξερα οτι κάθε βδομάδα που περνάει θα ξεμένουμε και από καμιά δεκαριά σειρές, οπότε μπορεί τελικά και να μπω στον κόπο να τσεκάρω το δεύτερο επεισόδιο. Εξακολουθώ παρ'όλ'αυτά να στέκομαι δίπλα σε όλα όσα είχα γράψει, ενισχύοντας τον καλό μου λόγο για τη Summer Glau. Μέχρι και το ίδιο το δίκτυο καταλαβαίνει οτι ο χαρακτήρας της είναι μακράν ό,τι πιο ενδιαφέρον έχει να δώσει αυτή η σειρά, γι'αυτό και είναι αποκλειστικά featured στο διαφημιστικό poster που έχει διανεμηθεί στον τύπο.

Εδώ, ο σχολιασμός του πιλότου που προβλήθηκε χθες το βράδυ. Απόψε παίζεται το δεύτερο επεισόδιο, και ενδεχομένως να υπάρξει κάποιο σχετικό post κάποια στιγμή αύριο.

Pilot Watch '07: The Sarah Connor Chronicles (FOX)

Συντελεστές. To ρόλο της Sarah Connor κληρονομεί η Lena Headey ("300"), το μανδύα του Μεσσία John φοράει ο Thomas Dekker ("Heroes") και εκείνον του Arnie, η Summer Glau ("Serenity"). O Josh Friedman ("The Black Dahlia", "War of the Worlds") γράφει και executive produces, ενώ ο David Nutter (ΤΑ ΠΑΝΤΑ) σκηνοθετεί έναν ακόμη πιλότο.

Premise. Εδώ μπλέκουν τα πράγματα. Η σειρά ακολουθεί τα γεγονότα των δύο πρώτων ταινιών "Terminator" και βασικά επιλέγει να αγνοήσει τα γεγονότα της 3ης. Έτσι, μητέρα και γιος Connor βρίσκονται και πάλι στην τρεχάλα από ένα ακόμη μοντέλο που ήρθε από το μέλλον να τους ξεπαστρέψει. Και... αυτό βασικά.

Yada-Yada. Δεν είναι οτι είχα τίποτα τρελές προσδοκίες, αλλά αυτός ο πιλότος ήταν τόσο λάθος που δε μπορώ καν να ξεκινήσω να απαριθμώ τους τρόπους. Ας κάνω μια προσπάθεια: αν δεν ήταν για την όπως πάντα αξιόπιστη σκηνοθεσία του David Nutter, που εδώ φέρνει τον πιλότο σε ένα σχεδόν επιπέδου blockbuster θέαμα, θα με είχε πάρει ο ύπνος. Το σενάριο είναι αβάσταχτα επίπεδο και πηδά από τη μια σκηνή δράσης στην άλλη για 45 λεπτά, γεμίζοντας τα κενά με exposition αλλά ξεχνώντας να μας πει ένα πολύ βασικό πράγμα-- περί τίνος πρόκειται η σειρά. Είναι γεγονός οτι έχοντας κάτσει και δει όλο τον πιλότο, δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι είναι αυτό που θα παραδίδει ο Friedman σε εβδομαδιαία βάση, αλλά αν έπρεπε να μαντέψω (και δεδομένου πως μιλάμε για το FOX) θα έλεγα "Prison Break" με δολοφονικές μηχανές από το μέλλον. Αυτό μπορεί να αρέσει σε πολλούς, αλλά εγώ έχω βαρεθεί τόσο πολύ τις συνομωσίες και τις τραβηγμένες ανατροπές ως μέσο επέκτασης της ζωής ενός concept. Το σύμπαν του "Terminator" δεν είναι τέτοιο που να αντέχει τα πολλά τραβήγματα, και ο Friedman σκοπεύει να κάνει ακριβώς αυτό, όπως φαίνεται κι από το ανόητο και contrived φινάλε. Η 3η ταινία θεωρείται κι επισήμως πλέον non-canon, αλλά η σειρά καταφέρνει να δημιουργεί τρύπες ακόμα και στο απλούστατο continuity των δύο πρώτων.


Τέλος, το καστ είναι τυπικά κακό για σειρά του FOX. Intense άνθρωποι (όχι όμως με τον τρόπο που η Sarah της Linda Hamilton βρισκόταν διαρκώς στα όρια της παράνοιας, περισσότερο με τον Wentworth Miller-εγώ-δε-μασάω-και-σας-σαπίζω-όλους-άμα-λάχει τρόπο), μιλάνε με intense τρόπο εξηγώντας και την απλούστερη των σκέψεών τους, ο Thomas Dekker αφού αρνήθηκε να παίξει τον gay στο "Heroes" ήρθε εδώ να μας πουλήσει αντρίλα αλλά είναι ο χειρότερος των 3 John Connors, και μένει μόνο η λατρεμένη Summer Glau για να ρίχνει καμιά κλωτσιά while being cute να σώσει την παρτίδα. Απλά πείτε όχι. I know I will.