Όπου ο Jack Donaghy προσπαθεί να καταστρέψει το NBC με ένα μάτσο ψεύτικα shows

Η τελευταία σεζόν του 30 Rock ξεκίνησε με ένα επεισόδιο που θα θυμόμαστε κυρίως χάρη στον τρόπο με τον οποίο σπάει πλάκα με το ίδιο το κανάλι προβολής του. Όχι ότι είναι η πρώτη φορά, αλλά τώρα μοιάζει με ό,τι κοντινότερο μπορεί να έχει μια τέτοιου είδους σειρά σε τελικό arc: O Jack Donaghy εναντίον του NBC.

Το επεισόδιο ταιριαστά ξεκινάει με διαλόγους του στυλ

-I feel like New York City is one of the characters of our show.
-A-ha-ha-ha, that's idiotic!

ανάμεσα στον Jack και την Liz, στην πορεία ο Jack παρουσιάζει το ένα φρικτό pitch μετά το άλλο (η Liz αλλάζει εντέχνως θέμα συζήτησης όταν την ρωτάει τη γνώμη της για το νέο line-up), και γενικώς όλα θυμίζουν εποχές πλήρους δημιουργικής χρεωκοπίας, που όμως δεν είναι και τόσο μακριά από την πραγματικότητα (ειδικά το NBC επί Ben Silverman είναι λες και λειτουργούσε αποκλειστικά με δημιουργικά meetings ανάμεσα σε μια ντουζίνα Donaghys).

Λίγο πριν το τέλος του επεισοδίου, η Liz των ρωτά πόσο καιρό προσπαθεί να το κάνει αυτό.

-How long has this been going on, seven years... eight?
-Six weeks.

Τέλειο.

Μετά το άλμα, οι 9 σειρές με τις οποίες ο Jack Donaghy προσπαθεί να διαλύσει το NBC εκ των έσω. Δεν θα μου φανεί καθόλου περίεργο αν γίνουν τεράστιες επιτυχίες.

Hunchbacks

"Βαρεθήκατε όλες τις σειρές με τα σέξι βαμπίρ;"

"Hunchbacks."

"Starring Jonathan Silverman as Dr. Fantastico."

'Hotel Information'

"Το κανάλι με τις πληροφορίες ξενοδοχειακών υπηρεσιών."

"Επειδή αυτό είναι πλέον το NBC τις Πέμπτες."

God Cop

"A New York City detective solves crimes with the help of his new partner... God."

"If there is one thing I have realized from being God..."

"...is that the more you know, the more you realize you do not."

"Know."

God Cop marathon.

-Ας προσευχηθούμε. -Σε ποιον;!

Oh, Brother!

-Oh, brother.
-"Oh, Brother!" Comedy about two jive-talking con men hiding out in a monastery!

Homonym

"It's the other one."

-It's always the other one, let me see the card--
-NO. NEVER.

Mandela

"Tonight on NBC, Joe Rogan is Mandela."

Cricket Night in America

"And, if it's Wednesday, it must be Cricket Night in America."

The Tonight Show with Jay Leno

"Then on Jay, a full hour of Gary Sinise's band."

Tank It

"Where we make grandpas put on tank tops..."

"...and then laugh at them."

~~~

Μπόνους, το νέο slogan:

"Good peacock to you."

Και σε εσάς, λοιπόν.

.

30 Rock does Leap Day!

Έκανα τις προηγούμενες μέρες ένα γενικό catch-up σε μια ντουζίνα σειρές, κι ενώ σταδιακά θα ξαναπιάσω να γράφω για όλες (λέμε τώρα), απλά δε μπορούσα να μη γράψω για ένα επεισόδιο που με είχε κάνει να το χαζεύω με ανοιχτό το στόμα, χαχανίζοντας non-stop. Αναφέρομαι στο πρόσφατο Leap Day celebration του 30 Rock.

Και μα τον Leap Day William, αυτό ήταν απλά γαμάτο.

Με συγκίνησε πάρα πολύ η Tina Fey, γιατί σα να μην έφτανε η δημιουργική αναζωογόνηση της σειράς φέτος, βάζει με αυτό το επεισόδιο το κερασάκι στην τούρτα. Αφιερώνοντας ένα 20λεπτο στην πιο μαγική γιορτή, όχι απλά του χρόνου, αλλά της 4ετίας.

Η Leap Day από όταν ήμουν μικρός ήταν από τις αγαπημένες μου γιορτές και πάντα με στεναχωρούσε το πόσο την αγνοούσε η δημιουργική κοινότητα. Είχαμε εορταστικά επεισόδια και ταινίες για τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, το Χάνουκα, το Πάσχα, μέχρι και για το Chrismukkah, αλλά για την Leap Day τίποτα.

Η Fey εώ καταφέρνει μέσα σε 20 λεπτά να πιάσει και να μεταδόσει όλο το νόημα αυτής της υπέροχης γιορτής. Από φανταστικές ξεχσμένες παραδόσεις σαν το ότι πρέπει να πειράζεις όποιον δε φοράει κίτρινο και μπλε (μα ποιος δε φοράει κίτρινο και μπλε στη Leap Day), μέχρι τις λεπτότερες των θεματικών που αντιπροσωπεύει αυτή η γιορτή. Η ουσία αυτής της μέρας ήταν πάντα το να πάρεις μεγάλα ρίσκα για τον εαυτό σου, να πάρεις τολμηρές αποφάσεις, να οδηγήσεις τον εαυτό σου εκεί που συνήθως δε θα είχες τα κότσια. Είναι πολύ εύκολο, όπως είχε συμβεί με κάποιες παλιότερες ταινίες πάνω στο θέμα, να μεταφράσεις το πνεύμα της Leap Day σαν "κάνε καφρίλες", αλλά το 30 Rock θυμάται τι σημαίνει πραγματικά τι σημαίνει το να κοιτάς τον εαυτό σου μέσα από τις Leap Days του παρελθόντος, να σκέφτεσαι που τον οδηγείς σε εκείνες του μέλλοντος, και να αποφασίζεις τελικά τι είναι καλό για σένα στο σήμερα.

(Η οκογενειακή κωμωδία 'Leap Dave Williams' με τον Jim Carrey ήταν επίσης αρκετά πιστή πάνω σε αυτές τις θεματικές. Αν και σίγουρα κάπως απλοϊκή σε σημεία -και χιλιοπαιγμένη* από το Star σε σημείο λοβοτομής πια-, σίγουρα καταφέρνει τουλάχιστον να υπογραμμίσει τη διάθεση ενός απλού ανθρώπου να κάνει το άλμα και να αλλάξει τη ζωή του. Αν δε το κάνεις αυτό την Leap Day, πότε θα το κάνεις!)

(*Btw δεν ήξερα ότι γυρίστηκε σίκουελ. 'Leap Baby'; Ugh. Ακούγεται σαν εντελώς φτηνιάρικο cash-in στην πρόσφατη αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για αυτή τη γιορτή.)

Τα διάφορα storylines του επεισοδίου έκαναν πολύ καλή δουλειά στο να αναδείξουν διαφορετικές πτυχές του τι σημαίνει να γιορτάζεις τον πνεύμα αυτής της ημέρας. Τόσο τυπικό ότι η Liz θα προσπαθούσε να κάνει το άλμα αλλά κάτι θα πήγαινε στραβά, για παράδειγμα. Το Leap Day miracle που έπεσε στα χέρια του Tracy ήταν μια φανταστική πινελιά επίσης, ιδίως του πώς τελικά μεταφράστηκε σε μια μέρα ελπίδας και φαγητού για όλους. Γλυκό :)

Στου Jack έριξα το πιο πολύ γέλιο βέβαια, αρχικά γιατί ΟΚ, έβγαλε την ΚΚΚ να μαστιγώνει έναν μαύρο στην παρουσίαση του 3D internet, δηλαδή υποκλίνομαι. Αλλά το όραμα των Leap Days του παρελθόντος και του μέλλοντος ήταν ένα φανταστικό κλείσιμο στο επεισόδιο, με τη Fey να κάνει έξυπνη χρήση ενός trope που φτάνει πίσω στις πρώτες Leap Day ιστορίες (και που αργότερα μεταφέρθηκε με πολύ πιο φτηνό τρόπο σε ιστορίες άλλων γιορτών**). Και δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ από την πρώτη στιγμή που είδα τον Kenneth πίστευα πως θα έκανε έναν τρομερό Leap Day William! Brilliant.

(** Σκεφτείτε το. Η λογική του να δούμε τους εαυτούς μας στην αντίστοιχη μέρα του παρελθόντος και του μέλλοντος έχει απόλυτο νόημα στην Leap Day- από τη μία ως την επόμενη έχεις αλλάξει ουσιαστικά. Όταν έγινε το ίδιο με τα Χριστούγεννα ήμουν σε φάση "εεεμ, σε 2 συνεχόμενα Χριστούγεννα είμαι ο ίδιος άνθρωπος, πόσο να έχω αλλάξει;" Lame.)

Σε κάθε περίπτωση, ένα αστείο, πανέξυπνο και συναισθηματικό επεισόδιο 30 Rock. Ευτυχώς αυτά δεν έρχονται μόνο κάθε Leap Day.

.

Τα 50 αγαπημένα μου επεισόδια του 2011: Τα δεύτερα 25

Πέρναγα σήμερα από το διπλανό γραφείο κι έκοβαν ακόμα πίτα για το 2012, οπότε λέω κι εγώ, γιατί να μην ανεβάσω τώρα την παραδοσιακή μου 50άδα επεισοδίων, ακόμα έγκυρος είμαι.

(Disclaimer: Δεν έκοβαν καμία πίτα σε κανένα διπλανό γραφείο αλλά α) θα μπορούσαν και β) τώρα πρόλαβα να έχω έτοιμη τη λίστα. So, there!)

Επειδή φέτος δεν είχα καθόλου χρόνου για πολυτέλειες, η 50άδα στριμώχνεται περισσότερο, οπότε μετά το άλμα ένα λιτό σεντόνι με τις θέσεις 50-26. Spoilers αριστερά και δεξιά για ένα μάτσο σειρούλες αλλά έλεος, Φλεβάρη του '12 μπήκαμε, αν ακόμα δεν ξέρεις ποιο είναι το τελευταίο πλάνο της 1ης σεζόν του Game of Thrones τι να σε κάνω πια;

Τα υπόλοιπα μέρη της λίστας είναι ήδη έτοιμα, το υπόσχομαι(*). Θα ανέβουν αύριο και μεθαύριο.

(*Δεν είναι έτοιμα.)

50> Revenge 1x01 Pilot
Δεν την ακολούθησα τη σειρά γιατί έχω ένα όριο στις ένοχες σαπουνόπερες ανά σεζόν, αλλά παρά τις ενστάσεις, αυτός ήταν ένας καλός τρόπος για να ξεκινήσεις ένα απολαυστικό soapy drama. Ή έχθρα της hot ανέκφραστης νεαράς και του πλαστικού προσώπου της Madeleine Stowe θα με συντροφεύει στους πιο camp εφιάλτες μου.


49> Parks and Recreation 3x09 Fancy Party
Έχουμε πει πόσο γλυκιά είναι αυτή η σειρά; Έχουμε πει; Λιώνω. Andy + April = LFE ρε.

48> New Girl 1x05 Cece Crashed
Θα μπορούσα να βλέπω το σπαστικό χορό του Schmidt στην αιωνιότητα.

47> Shameless 1x01 Pilot
Όπου δεν αντιστέκεσαι και απλά αγαπάς την Emmy Rossum. Ποια τώρα, την Emmy Rossum.

46> Community 2x14 Advanced Dungeons & Dragons
Μετά από κόπου, βάσανα και ιδρώτα, περιόρισα το Community σε 4 εμφανίσεις σε αυτή τη λίστα. Εδώ είχαμε το αντι-'Abed's Uncontrollable Christmas'. Υπάρχει τίποτα που δε μπορούν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι να λειτουργήσει.

45> 30 Rock 5x16 TGS Hates Women
Η Liz Lemon προσπαθεί να κάνει ένα μετα-φεμινιστικό point την ώρα που ο Jack Donaghy μπλέκεται σε mind games με την Chloë Moretz. Ανεκτίμητα και τα δύο.

44> The Good Wife 3x01 A New Day
Η Alicia απολαμβάνει τον οργασμό της στην οθόνη μας.

43> How I Met Your Mother 6x14 Last Words
Εντάξει, έχω βαρεθεί τα ζουμιά και τα σιρόπια της σειράς, αλλά ο αποχαιρετισμός του Marshall στον πατέρα του ήταν συγκινητικός.

42> True Blood 4x03 If You Love Me, Why Am I Dyin'?
Ο Erik τρώει την fairy godmother της Sookeh. Καλή χώνεψη παιχταρά μου.

41> The Chicago Code 1x12 Greylord & Gambat
Ποτέ δε σταματάω να απολαμβάνω τα "forces gather" επεισόδια των σειρών του Shawn Ryan.

40> Game of Thrones 1x10 Fire and Blood
Dragons! Khaleesi! Dragons!

39> Spartacus: Gods of the Arena 1x06 The Bitter End
Όλοι οι μονομάχοι σε ένα ring of fire! Εύκολο; Cheesy; Μας νοιάζει;

38> Louie 2x06 Subway/Pamela
Το Subway κομμάτι, παρανοϊκή νεοϋορκέζικη αλήθεια. (Όποτε έμπαινα στο μετρό σκεφτόμουν τον γέρο που γδυνόταν. Άβολο.) Το Pamela κομμάτι, μεγαλειωδώς άβολη αλήθεια. Γενικώς, μόνο αλήθειες. Ο Louie είναι ο ήρωάς μου. Έχω κι άλλους Λούηδες στη λίστα όπως θα υποπτεύεσαι.

37> Once Upon a Time 1x02 The Thing You Love the Most
Σε αυτό το επεισόδιο υπήρξε ένας μονόκερως αλλά μη σε πάρω και στο λαιμό μου, παίζει και να τον είδα σε LSD-induced παραισθήσεις. Όχι ότι παίρνω LSD, αλλά καμιά φορά αυτή η σειρά έχει παρόμοια αποτελέσματα.

36> House 8x03 Charity Case
Olivia Wilde και Odette Yustman στο ίδιο επεισόδιο, δηλαδή τι θες να κάνω.

35> Alphas 1x04 Rosetta
Τίμιο αν και όχι ground-breaking το show, αλλά αυτό το επεισόδιο ήταν το μόνο που με έκανε να προσέξω πραγματικά. Ωραία η ανάπτυξη της σχέσης με την κοπέλα του τίτλου και πολύ δυνατό twist.

34> Saturday Night Live 37x10 Jimmy Fallon/Michael Bublé
To γνωστό Tebow σκετσάκι.

33> The Late Late Show with Craig Ferguson - Alex Kingston
To επεισόδιο που έπαιξε επιτέλους στον αέρα το τρομερό Doctor Who musical opening που είχε ετοιμάσει ο Craig για το παλιότερο επεισόδιο με τον Matt Smith. Also, Alex Kingston.

32> Episodes 1x07 Episode Seven
Αστείο και κυνικό σε σωστές δόσεις, ήταν το πρώτο, ερμ, Επεισόδιο που με έκανε να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρχει μια πραγματικά σωστή σειρά εκεί μέσα.

31> Survivor: South Pacific 23x05 Taste the Victory
Ο wannabe Geek mastermind κατατροπώνει τον wannabe Μόγλη δίωχνοντας την κοπέλα του. Πάντα απολαυστικό σε αυτό το παιχνίδι όταν βλέπεις γεμάτα έπαρση χαμόγελα να σβήνουν κάτω από πολλαπλασιαζόμενα ερωτηματικά.

30> Gossip Girl 4x13 Damien Darko
Το επεισόδιο που κατάφερε να με κάνει shipper. I'm too old for this shit, αλλά πραγματικά,
-“Scorpio Rising” was a great film.
-That dreck puts the “ick” in “esoteric.”
RIGHT? Όλα τα back-and-forths των δυο τους ήταν απλά ανεκτίμητα.

29> Homeland 1x12 Marine One
Λοιπόν, το φινάλε ήταν τρομερό, μην ακούω τρέλες τώρα. Απίστευτα αγωνιώδες εκεί που έπρεπε, απίστευτα θεοσκότεινο εκεί που δεν το πίστευες. Very well done για αυτό το αριστουργηματικό mini-series... τι, θα έχει 2η σεζόν; Α, τώρα καταλαβαίνω γιατί τσαντιστήκατε.

28> Grey's Anatomy 8x08 Heart-Shaped Box
Η Cristina εμπνέεται από μια καρδιά σε ένα κουτί και η μαμά του George ζητάει από την Callie να της δείξει φωτογραφίες του μωρού της και αν σε αυτή τη σκηνή δεν έμπηξες κλάματα ευτυχίας θέλω να πάρεις τη μαύρη τρύπα που έχεις για ψυχή και να κάνεις παραπέρα.

27> Game of Thrones 1x06 A Golden Crown
Αυτός, από την άλλη, δεν ήταν δράκος. Άουτς.

26> Doctor Who 6x01 The Impossible Astronaut
Όταν τελείωσε δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι στα κομμάτια είχε συμβεί. Το λάτρεψα.

Αύριο οι θέσεις 25-11.

.

Το χειρότερο product placement στην ιστορία της τηλεόρασης

Είδα το φινάλε του Chuck τις προάλλες με τη μεγάλη ταμπέλα Subway και θυμήθηκα αυτή την επικά τραγελαφική απόπειρα σε product placement από ένα πρόσφατο Hawaii 5-O, που ξεπερνά οτιδήποτε σχετικό έχουμε δει ποτέ σε οποιαδήποτε σειρά.

Είναι λες και το σύμπαν θέλησε να αποκαταστήσει την ισορροπία ύστερα από το ιδιοφυές product placement του 30 Rock που έπαιζε (όταν προβλήθηκε) και διπλό ρόλο ως μήνυμα υπέρ της απεργίας των σεναριογράφων.

Δεν θα ήθελα να υπονοήσω ότι μια σειρά είναι αναλογικά καλή σύμφωνα με το πόσο εφευρετικό product placement έχει, αλλά το επιχείρημα σχηματίζεται μόνο του, διάολε.

.

Liz Lemon Versus The Idiots

Ξέρετε τι σκίζει φέτος; Το 30 Rock σκίζει φέτος. Μια σκηνή από το πρώτο (εκ των δύο χθεσινών) επεισόδιο:

Η Liz απολογείται μπροστά στην ένωση ηλιθίων (τη γνωστή σε όλους N.A.Z.I.) αλλά φεύγει off script αραδιάζοντας έναν κατάλογο πραγμάτων που οφείλονται στους ηλίθιους.

Liz: You know what you people have given the world? Girls Gone Wild. The Golden Globes. Cans that tell you how cold beer is. Florida. Bratz dolls.
Tracy: Oh I get it. She's naming awesome things.
Liz: No, listen to me. Because of you there may be an Entourage movie!
Πλήθος: Turtle! Turtle! Turtle! Turtle!

God bless you, Liz Lemon.

To γαμάτο βέβαια στο resolution της σκηνής είναι το πώς οδηγεί τη Liz στο να αγκαλιάσει την inner stupidity της και να πάει στη γωνία που πουλάει hot dogs o Cyclops για να τα ξαναβρούν. Ήταν μόνο ένα από τα αστεία storylines αυτού του διπλού επεισοδίου, που ανάμεσα σε αυτό (και το πώς η Liz βλέπει τον εαυτό της - really?!), τον Kelsey Grammer να ενοχοποιεί τον Pete στη διάρκεια ενός one man show-within-a-show για τον Lincoln, και τον Jack να κερδίζει-χάνοντας-κερδίζοντας τον Devin Banks για ακόμη μια φορά, δείχνει πως η σειρά είναι σε τοπ φόρμα καθώς ξεκινά την 6η (ναι ρε φίλε, 6η) σεζόν της.

ΥΓ. Έχω φάει hot dog από αυτή ακριβώς τη γωνία!!!!!11

.

Checking up on Up All Night

Οι κωμικές σειρές είναι η κατεξοχήν περιοχή στο τηλεοπτικό πεδίο όπου το αρχικό προϊόν δεν έχει καμία σχέση με αυτό που τελικά παίρνεις, όταν μιλάμε για τις καλές κωμωδίες τουλάχιστον. (Σκέψου: The Office US, Parks and Recreation, 30 Rock, κλπ.) Φέτος ένιωσα ένα έντονο τέτοιο συναίσθημα απέναντι στο Up All Night, δηλαδή εκείνο το sitcom από όλα τα καινούρια, που ενώ δε θα έλεγα ποτέ ότι μου άρεσε αυτό που είδα, ένιωθα ταυτόχρονα πως α) έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης αν φτιάξει κάποια συγκεκριμένα πράγματα και β) εξακολουθούν να μου είναι τρομερά συμπαθείς οι πρωταγωνιστές, με αποτέλεσμα να κουβαλάω μπόλικη καλή θέληση απέναντί του.

Έκανα λοιπόν αυτό το πράγμα που μου αρέσει καμιά φορά να κάνω, δηλαδή να τσεκάρω τυχαία επεισόδια σειρών για να δω πώς πάνε.

Και τι είναι το πρώτο πράγμα που βλέπω καθώς ξεκινά το 13ο επεισόδιο, 'Rivals'; Τον Will Arnett και την Christina Applegate να μιλάνε για το Friday Night Lights.

Spoilers μετά το άλμα. (Όχι για το Friday Night Lights.)

Έτσι κι αλλιώς μου ήταν συμπαθής, τώρα ξαφνικά ένιωσα αγάπη προς μια σειρά που δεν ξέρω καν αν μου αρέσει. Κυριολεκτικά το a-story του επεισοδίου περιστρέφεται γύρω από την προσπάθεια του ζευγαριού να καταφέρει να συγχρονιστεί ώστε να δει το series finale της αγαπημένης σειράς. Το αποτέλεσμα είναι o Chris να απατά τη Reagan με μια άλλη μαμά, που έχει κι εκείνη το ίδιο πρόβλημα.

Αυτό που στην αρχή είναι απλώς μια αστεία σκηνή με εμφανείς αναλογίες σεξουαλικής απάτης, γρήγορα μεταμορφώνεται σε μια γλυκιά ιστορία νέας φιλίας και απειλής σε ένα άλλο επίπεδο, καθαρά πλατωνικό. Η Reagan ανησυχεί πως δε μπορεί να μοιράζεται με τον Chris όλα τα in-jokes του κόσμου, κι εκείνος δεν είναι σίγουρος πως είναι αρκετά σημαντικός γι'αυτήν. Όλα είναι δοσμένα με πολύ όμορφο κι ευαίσθητο τρόπο - η τελευταία σκηνή του επεισοδίου (όχι αυτή με την κωμική παρεξήγηση, η επόμενη, στο πάρκο) σίγουρα θα σε κάνει να χαμογελάσεις.

Πέρα από την αγάπη των δύο κεντρικών χαρακτήρων (τόσο του ενός για τον άλλον όσο και των δύο για τον Coach Taylor), αυτό που με ενδιέφερε να δω είναι πώς διαχειρίζεται σε αυτό το σημείο η σειρά τον χαρακτήρα της Ava. Η Ava της Maya Rudolph, ένας αταίριαστα over the top χαρακτήρας που έμοιαζε να είχε ξεπηδήσει από κάποια δική του σειρά δημιουργώντας πλήρη τονική αντίθεση με την υπόλοιπη σειρά, ήταν τεράστιο πρόβλημα για μένα όταν ξεκίνησα να βλέπω τη σειρά. Βασικά, ήταν ο λόγος που τη σταμάτησα. Με αποσπούσε τόσο πολύ από το υπόλοιπο χαμηλών τόνων ανθρώπινο κομεντί που αποφάσισα πως δεν είχε νόημα.

Ο χειρισμός της είναι σαφώς βελτιωμένος σε σχέση με το τελευταίο επεισόδιο που είχα δει πίσω τον Οκτώβριο. Ο ρόλος της είναι πλέον καθαρά supporting ως προς της Applegate - και θα ήταν τεράστιο λάθος να έχει συμβεί το αντίθετο. Δεν είναι πως κάνει κάτι όντως ενδιαφέρον, να διευκρινήσω. Απλώς είναι εκεί. Από ενεργό εμπόδιο στην απόλαυση, τώρα έχει εξελιχθεί σε νεκρά λεπτά. Το storyline της Ava, της Reagan και της Megan Mullally ήταν παντελώς αδιάφορο, σε αντίθεση με τις διασκεδαστικές σκηνές του Will Arnett ως stay-at-home dad.

Ο Chris περνάει την ώρα του διασκεδάζοντας (με) άλλες μαμάδες, και είναι μάλιστα σε μια επίσκεψη της Applegate στην 'έδρα' του Arnett που της επιτρέπει να είναι όντως κι εκείνη αστεία: Όταν διαπιστώνει ποια είναι η Laura (η εντελώς μη εντυπωσιακή μαμά κι όχι εκείνη που μοιάζει να βγήκε από σειρά του CW) ανακουφίζεται με πολύ αστείο τρόπο, με αποκορύφωμα το “You're not invited” που λέει στην CW-mom θυμίζοντας μια πιο subtle εκδοχή της Jennifer Aniston εποχής πρώιμων Friends.

Όλο το Friday Night Lights storyline καταφέρνει τελικά να μιλήσει για κάτι ωραίο και αληθινό και αναγνωρίσιμο, μην αφήνοντας τον τυφώνα Ava να συνεχίζει να καταπίνει τα πάντα στο διάβα της. Είμαι περίεργος να δω αν υπάρχει αρκετό 'κάτι' εκεί ώστε να με κρατήσει η σειρά αυτή τη φορά περισσότερο από όσο με κράτησε την προηγούμενη φορά, πάντως σε πρώτη ματιά είναι ξεκάθαρο πως έχει βελτιωθεί πολύ από την τελευταία φορά που της έριξα μια ματιά.

.

30 Rock: A clip-show!

Καημένο 30 Rock. Πήγε κι έκανε ένα διπλό clip-show επεισόδιο για να γιορτάσει τα 100 του επεισόδια, την ίδια νύχτα που το Community ξεφτίλισε τα clip-shows.

Και το χειρότερο είναι πως δεν ήταν καν αστείο το επεισόδιο, όχι ιδιαίτερα δηλαδή. Τότε θα συγχωρούσαμε την μικρή τεμπελιά. Αλλά ας πούμε τα περισσότερα από τα τελευταία 10-12 φετινά επεισόδια ως τώρα ήταν αστειότερα από το επετειακό clip-show. (Εκείνο με το cameo του Sorkin, εκείνο με την Chloë Moretz ως νέμεση του Jack, το αμέσως προηγούμενο με το Connecticut είναι μόνο μερικά.)

Την παράσταση έκλεψε, αν μπορείς να το πεις, ο Baldwin με την 4πλή του παρουσία, έστω κι αν σαν ιδέα ήταν πολύ καλύτερη από εκτέλεση. Τουλάχιστον οδήγησε στην περιληπτική καρατόμηση της καριέρας του, που με έκανε να γελάσω όσο και να στεναχωρηθώ! Κι έδωσε έτσι πάσα για το καλό αστείο του τέλους, όπου ο Tom Hanks πλέκοντας μιλάει στο τηλέφωνο με τον Clooney και να του λέει να πει στον webmaster Pitt να βγάλει τον Tracy από την A-list.

Anyway, μέτρια πράγματα. Η τηλεοπτική ιστορία κατέγραψε pwnage απόψε.

.

Το cameo του Aaron Sorkin στο 30 Rock

Όταν το 30 Rock είχε κάνει πρεμιέρα την ίδια σεζόν με το Studio 60 on the Sunset Strip, και μέχρι το τέλος της σεζόν το μεν sitcom της Tina Fey είχε αποδοχή από τους κριτικούς με τα βραβεία να ετοιμάζονται να το λούσουν, το δε dramedy του Sorkin ήταν άνισο και προβληματικό - δεν έβγαλε τη σεζόν. (Προσωπικά μου άρεσε, αν και όχι όσο το Sports Night ή το West Wing, προφανώς.) Τότε, η Tina Fey, σε ένα από τα πρώτα βραβεία που είχε κερδίσει, είχε κλείσει τον ευχαριστήριο λόγο της με την ατάκα “Ακούω ότι κάπου στο Χόλιγουντ ο Aaron Sorkin δίνει τον ίδιο λόγο, αλλά διπλάσιο σε μέγεθος, και λιγότερο αστείο.”

Ouch καλή μου.

Όλα αυτά τώρα είναι στο παρελθόν, η Fey πλέον αναγνωρίζεται ως η #1 κωμικός της χώρας, ο Sorkin έχει κερδίσει Όσκαρ για το Social Network και αναπτύσσει καινούρια σειρά στο ΗΒΟ, οπότε όλα είναι καλά. Και μεταξύ τους, και στον κόσμο γενικότερα. Οπότε ο Sorkin πλέον κάνει μέχρι και αυτοσαρκαστικά cameo στη σειρά που κάποτε ήταν ο μεγάλος ανταγωνιστής του.

Στο τελευταίο αυτό επεισόδιο του 30 Rock, η Fey έγραψε λίγο ως πολύ για το αυξανόμενο irrelevance του επαγγέλματός της, στην εποχή της ριάλιτι τηλεόρασης, του smartphone entertainment και των εταιρικών bottom lines. Τα πράγματα σίγουρα δεν είναι καλά, όμως χωρίς να καταλήγει σε κάποιο μεγαλόστομο point (όπως θα έκανε ο ίδιος Sorkin, για να τα λέμε κι όλα), ουσιαστικά αφήνει τη δουλειά της να προσφέρει το όποιο επιχείρημα μπορεί να υπάρχει: Το ότι γράφονται ακόμα σειρές σαν το 30 Rock ή ταινίες σαν το Social Network, αποτελεί την καλύτερη απόδειξη πως η ζήτηση για καλογραμμένο entertainment δε θα σβήσει ποτέ, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες.

Τώρα, το ίδιο το cameo είναι πολύ αστείο, είναι φυσικά spoof του χαρακτηριστικού walk-n-talk στυλ του Sorkin, με λίγο καλοπροαίρετο θαψιματάκι για το Studio 60, και μια γενικότερη παράδοση στην πραγματικότητα της εποχής των Angry Birds. Spoof, φυσικά, πολύ καλογραμμένο.

"Not that it matters."

.

Ron, Jack & Michael

Ήμουν ανάμεσα σε μια φωτογραφία του Ron effin' Swanson σε αυτή την τραγική κατάσταση ή του Jack Donaghy να δείχνει την αόρατη credit card του, αλλά επικράτησε ο Ron επειδή... well, δείτε τον!

Πάντως με το Parks & Rec. να κάνει μια έτσι-κι-έτσι ιστορία με τον Ron (παραήταν loud και υπερβολικό, όχι αρκετά αστείο) και το Office να κάνει μια ψιλοκουραστική ιστορία με τα PDA ζητήματα του Michael και της Holly και με μια παντελώς γιούχου κατάληξη (δηλαδή αλήθεια; Σε αυτό το σημείο η σειρά μοιάζει απεγνωσμένη να ταιριάξει την ιστορία της στα συμβόλαια των ηθοποιών της), την εβδομάδα κερδίζει περιέργως το 30 Rock. (*)

(* Το Community φυσικά εξαιρείται.)

Βασικά μου φάνηκε φοβερά συνεπές για την Liz Lemon να έχει τον συγκεκριμένο τσακωμό που είχε, και οι επιβάτες του αεροπλάνου να μετατρέπονται σιγά-σιγά σε ανθρώπινα απομεινάρια αποκομμένα από τον πολιτισμό ήταν ιδανικά σουρεάλ 30 Rock χιούμορ. (Όπως και το γκαγκ με το μολύβι στα κατεβασμένα μαγαζιά της Liz - δηλαδή WTF;!;!) Κι από την άλλη, τόσο αστεία ιδέα, ειδικά για τον Jack, το να μπλέξει σε έναν αγώνα δρόμου προκειμένου το παιδί του να μην γεννηθεί Καναδός. Το σκάλωμα μπροστά στους Καναδούς που δεν έπαιρναν λεφτά ήταν απλά τέλειο.

Πάντως εντάξει, είχε και καλύτερες Πέμπτες το NBC.

.

Top-50 Episodes, 2010: #50-41

Κόψαμε πίτα στη δουλειά, έγινε το Super Bowl, μπαίνουν οι Απόκριες, παίχτηκε και το πρώτο σπουδαίο επεισόδιο του 2011, ε, σα να ήρθε ο καιρός ανεβάσω επιτέλους και αυτή την αραχνιασμένη 50άδα επεισοδίων μου για το 2010 όσο ακόμα έχουμε, ξέρεις, 2010. (Μόλις με ένα μήνα καθυστέρηση!)

Μερικά σύντομα πραγματάκια: Αυτή τη λίστα την ανεβάζω από την πρώτη χρονιά λειτουργίας του μπλογκ με μόνη διακοπή την περσινή, όταν κάπου ανάμεσα στις λίστες δεκαετίας και στο between-jobs-άγχος μου, δεν αξιώθηκα ποτέ να την ανεβάσω. (Αν και μια δεκάδα είμαι σίγουρος ότι κάπου την έχω καταχωνιασμένη. Λέω να την ρετρο-ανεβάσω για λόγους αρχείου.) Η λογική δεν είναι να βάλω κάτω όλα τα επεισόδια κάθε σειράς που είδα και να τα κατατάξω με αυστηρότητα, αλλά περισσότερο να αποτυπώσω σε μια λίστα (φυσικά έπρεπε να είναι λίστα, γιατί χωρίς τους ψυχαναγκασμούς μας δεν είμαστε τίποτα) τα πράγματα που αγάπησα ή που θυμάμαι περισσότερο από την περασμένη χρονιά. Κάτι σαν recap, ένα πράγμα. (Για τα περισσότερα επεισόδια που αναφέρονται, υπάρχει link μέσα στο [...] που οδηγεί στο ποστ που είχα κάνει όταν πρωτοπροβλήθηκε.)

Για να χωράνε όσο περισσότερα γίνεται, προσπαθώ να μη δίνω σε καμία σειρά πάνω από δύο slots στην 50άδα, άαααντε άμα είναι super να δίνω τρία. (Κι άμα είναι το Community να δίνω τέσσερα, εντάξει εντάξει ΣΥΓΓΝΩΜΗ.) Κοινώς, όχι, δεν θεωρώ πως υπήρξαν φέτος 50 επεισόδια σειρών που ήταν καλύτερα από 10 επεισόδια Terriers ή 8 επεισόδια Treme, απλώς αυτά είναι τα 50 που γούσταρα, που ξεχώρισα, που -για τον έναν λόγο ή τον άλλον- θυμάμαι αυτή τη στιγμή εντονότερα.

Μετά το άλμα η δεκάδα 50-41 και στη συνέχεια κάθε μέρα κι άλλη μία ως το top-10 μες στο weekend.

~-~

50 > The Amazing Race 17x01 They Don't Call It The Amazing Race for Nothin'!
Γιατί αυτό είναι το αστειότερο πράγμα που συνέβη όλη τη χρονιά.


49 > Lie to Me 1x19 Pied Piper
(w: Sharon Lee Watson / d: Paul McCrane)
Δεν πεθαίνω με τα procedurals ακόμα κι όταν είναι καλά (όπως το Lie to Me δηλαδή), αλλά εδώ ο Shawn Ryan μάζεψε ξανά το μισό καστ του Shield σε ένα γαμάτο αυτοτελές μυστήριο. Αδύνατον να αντισταθώ. [...]

48 > Boardwalk Empire 1x01 Boardwalk Empire
(w: Terence Winter / d: Martin Scorsese)
Από αυτές τις παραγωγές που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό (και καθόλου δεδομένες δεν πρέπει να τις θεωρούμε για την τηλεόραση) ακόμα κι αν σε κρατούν σε κάποια απόσταση την ίδια στιγμή. Δεν το αγάπησα, αλλά και ο Buscemi απολαυστικός είναι, και ο Scorsese σε ρίχνει κατευθείαν στο κλίμα της εποχής πριν ξεκινήσει ο Winter να πλάθει την ιστορία του. [...]


47 > The Daily Show with Jon Stewart – March 18 – Gary Locke
Παρόλο που δεν έχει τα performance skills ενός Colbert, ο Jon Stewart παρόλ’αυτά δεν κώλωσε καθόλου να παίξει μια ολόκληρη εκπομπή ως Glenn Beck, ξεφτιλίζοντας τις άναρθρες και παράλογες φοβικές κραυγές του στην πορεία.

46 > Entourage 7x05 Bottoms Up
(w: Ally Musika / d: Dan Attias)
Όπου το Entourage ως απόλυτη αντρική φαντασίωση φτάνει στην ολοκλήρωσή του, με τον Vince να τα φτιάχνει με την πορνο-uber-στάρ Sasha Grey, η οποία εδώ παίζει μια εξιδανικευμένη εκδοχή του εαυτού της. Κάτι σαν την τέλεια γυναίκα δηλαδή. Excelsior! [...]


45 > 30 Rock 5x04 Live Show
(w: Robert Carlock & Tina Fey / d: Beth McCarthy-Miller)
Η Tina Fey έπαιξε με τους περιορισμούς ενός live show χρησιμοποιώντας τους με κατάλληλο τρόπο για μεγιστοποίηση του κωμικού effect. Για παράδειγμα, στις διηγήσεις, τους κεντρικούς χαρακτήρες έπαιζαν νεότεροι ή/και καυτότεροι ηθοποιοί. Μπόνους πόντοι για τις μικρές, ξεκαρδιστικές διαφορές ανάμεσα στις εκδοχές Δυτικής και Ανατολικής όχθης. [...]


44 > Nikita 1x09 One Way
(w: Albert Kim / d: Ken Fink)
Κάθε άλλο παρά ξαναζεσταμμένο φαγητό, η περιπέτεια-ριμέικ του CW είναι σταθερή απόλαυση με καλύτερη στιγμή της αυτό το αναπάντεχο team-up της Nikita με τον Michael.

43 > Survivor: Heroes Vs. Villains 20x12 A Sinking Ship
Οι καημένοι οι παραγωγοί στρίμωξαν δύο Συμβούλια σε ένα επεισόδιο γιατί νόμιζαν πως θα ήταν προβλέψιμο. Αλλά με τον RUSSELL HANTZ! τίποτα δεν είναι προβλέψιμο. Το Συμβούλιο όπου ο Βασιλιάς της Σαμόα αποφασίζει να διώξει απ’το παιχνίδι της σύμμαχό του Danielle “γιατί έτσι”, είναι ένα από τα καλύτερα στην ιστορία του show. [...]


42 > Chuck 3x18 Chuck Versus the Subway
(w: Matt Miller/Allison Adler & Phil Klemmer / d: Matt Shakman)
Chuck 3x19 Chuck Versus the Ring: Part II
(w: Josh Schwartz & Chris Fedak / d: Robert Duncan McNeill)
Η 3η σεζόν Chuck δε βλεπόταν με το συμπάθιο, μέχρι τη στιγμή που οι παραγωγοί πήραν 6 έξτρα επεισόδια που δεν περίμεναν, αφού είχαν κλείσει το season arc. Εκεί χαλάρωσαν, έκαναν fun πραγματάκια, και κατέληξαν την season 3.2 με ένα αληθινά δυνατό και συναισθηματικό φινάλε που είχε τον Brandon Routh ως γνήσιο Κακό και τον Scott Bakula να επαναφέρει στη σειρά το αληθινό κέντρο βάρους της: Τη σχέση των τριών Bartowski.


41 > Breaking Bad 3x07 One Minute
(w: Thomas Schnauz / d: Michelle MacLaren)
Γιατί η σκηνή του Hank με τα δύο ξαδέρφια στο πάρκινγκ στο τέλος του επεισοδίου, είναι υπόδειγμα του πώς γράφεις κόντρα στις δραματουργικές συμβάσεις και πώς σκηνοθετείς μέχρι ο άλλος να χαϊδεύει το πάτωμα με το σαγόνι του. [...]

.

To NBC έχει προτεραιότητες

Από το πολύ αστείο χθεσινό 30 Rock (πάντα είναι αστεία τα επεισόδια Jack/Liz) κρατάμε αυτό το δυσβάσταχτα ακριβές διάγραμμα των προτεραιοτήτων του δικτύου. Από την άλλη, αν δεν ήταν σε τέτοια χάλια το NBC δε θα είχε κρατήσει για 2η σεζόν μια σειρά σαν το Community, οπότε yay.

(Από την άλλη-άλλη, αν ήταν 1997 και είχε ταυτόχρονα Seinfeld και Friends, νομίζω πως αν τους κολλούσε το Community αυτό θα έκανε σχεδόν τα 5πλάσια νούμερα από αυτά που κάνει σήμερα. Oh well!)

.

30 Rock: Live, from New York

Κάθε τρεις και λίγο όλο και κάποιο show θα κληθεί από τα ανώτερα κουστουμοκλιμάκια του δικτύου του (συνήθως του NBC) να παιχτεί live ή σε 3D ή κάτι άλλο παρεμφερώς απεγνωσμένο για προσοχή. (Πήγαινε εδώ, και στη θέση #3 βρες τι είχα γράψει για το επεισόδιο που τερμάτισε την έννοια του gimmick, το θρυλικό 'S.O.B.s' του Arrested Development.) Συνήθως αυτά τα επεισόδια δεν έχουν τίποτα ιδιαίτερο να προσφέρουν, και με ελάχιστε εξαιρέσεις (με αυτό εννοώ αποκλειστικά και μόνο το live debate επεισόδιο του West Wing που ήταν όντως έξυπνο) είναι βαριεστημένα και αμήχανα. Σα να λένε οι συγγραφείς, Εμείς αυτό δε το θελήσαμε, οπότε υπομονή 40 λεπτά μέχρι να πάει στην ευχή.

Όχι η Tina Fey, γιατί το διπλό live επεισόδιο του 30 Rock ήταν εφευρετικό ακόμα και σε σημεία που κανείς δεν το περίμενε να είναι. Επιχείρησε flashbacks βάζοντας στο POV της Liz Lemon την Julia-Louis Dreyfus (!), μάζεψε ένα σωρό guest stars (Jon Hamm! Matt Damon!) και αγαπημένους χαρακτήρες (Dr. Spaceman!!), και εισήγαγε το στοιχείο του 'breaking' ως γαμάτο μετα-σχολιασμό για το γεγονός ότι όλα τα σπασίματα που έγιναν στο live ήταν προγραμματισμένα. (Και όχι ως δικλείδα ασφαλείας σε περίπτωση που πήγαιναν λάθος. Αυτό θα ήταν τεμπέλικο και εξυπνακίστικο. Η Fey δεν είναι τίποτα από τα δύο.)

Και είπα παραπάνω διπλό live γιατί έγινε ένα για την ανατολική, κι ένα για τη δυτική ακτή. Θα μπορούσαν να είναι ένα, σε μαγνητοσκόπηση, όπως κάνουν όλα τα άλλα shows. Η Fey όχι μόνο έκανε δύο, αλλά άλλαζε και τα αστεία ανάμεσά τους. Δες εδώ έναν αναλυτικό οδηγό με όλες τις διαφορές, που δεν είναι απαραίτητα διορθωτικές. Είναι από άποψη.

Τόσο αστείο!

Το έχω ψιλοκόψει το 30 Rock από πέρσι, αλλά αυτό το επεισόδιο το βρήκα εφευρετικό, έξυπνο και πολύ αστείο. Well done.

.

Un-Amazing TV: 30 Rock

Είμαι ο μόνος που δεν το νιώθει καθόλου μα καθόλου φέτος το 30 Rock; Δύο επεισόδια εντελώς ξεχάσιμα για ξεκίνημα της σεζόν, ένας Steve Buscemi πάντα περιττός εδώ, ένας Devin Banks λιγότερο αστείος ακόμα και από όσο είναι συνήθως (δηλαδή κάθε φορά όλο και ελαχιστότερο), μια Jenna που με κάνει να θέλω να κλάψω από το πόσο πολύ η Fey δεν έχει ιδέα πια τι storyline να της γράψει, και το κυριότερο όλων, μια δυναμική μεταξύ Liz-Jack που νιώθω να έχει χαθεί παντελώς.

Κρατώ την ατακάρα-χρυσό "Tracy's producing a porno version of my life, and I'm writing it", και περιμένω την έκπληξη. Και το Office ξεκίνησε χλιαρά τη σεζόν, αλλά έπαιξε επεισοδιάρα πριν 2 βδομάδες και έκτοτε ανέκαμψε.

.

30 Rock = The Muppet Show

Έχω μια πτήση να προλάβω (...αύριο), αλλά πριν αποχωρήσω για ένα διήμερο ήθελα να ποστάρω αυτό το κομμάτι ιδιοφυίας που ανέβασε στο μπλογκ του ο Brian Lynch, συγγραφέας της 6ης σεζόν του Angel σε μορφή κόμικ. Σε αυτό, ο Lynch βασικά αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας οτι το 30 Rock είναι απλά ένα rip-off του Muppet Show.





It's that good.

.

2008-2009: The year in song

ETA: Vote εδώ δίπλα, πάνω δεξιά.

Τι κάνεις όταν ζεις τη βδομάδα της μούτζας και έχεις και τον ήλιο να σε λιώνει; Το ρίχνεις στο τραγούδι! Καθώς η τηλεοπτική σεζόν φοράει τα μπρατσάκια της και ρίχνει το αποχαιρετιστήριο μακροβούτι, ας θυμηθούμε τις στιγμές που η περίοδος 2008-2009 τραγούδησε τους πόνους και τις χαρές της, με αξέχαστα και υπέροχα αποτελέσματα. Όλες τους ήταν οι αγαπημένες μου στιγμές των αντίστοιχων shows, καθόλου τυχαία φαντάζομαι...

Chuck: Africa

Mην υποτιμάτε ποτέ τη δύναμη ενός σπουδαίου ποπ κομματιού, ειδικά όταν συνδυάζεται με την πηγαία χαρά των uber-cool losers Jeffster. Το κομμάτι χτίζει με απίστευτο τρόπο, και όταν πια γίνεται η αλλαγή και μπαίνουν οι Toto, μιλάμε για ανατριχίλες πλέον! Έξτρα πόντοι για την πειστική φαλτσαδούρα του Vik Sahay- πρόκειται περί τέχνης, και μην το υποτιμάτε καθόλου.

30 Rock: Kidney Now!

Για κάποιο λόγο δεν βρίσκω πουθενά βίντεο έξω από το hulu, αλλά το κομμάτι με το οποίο έκλεισε η 3η σεζόν της σειράς παραμένει αξέχαστα ξεκαρδιστικό. Ακούστε πάλι τους απάλευτους στίχους και φέρτε στο νου σας έναν στόλο από guest stars, από τον Elvis Costello ("Or should I say, Declan McManus, international art thief?") μέχρι τον Clay "Ξάδερφο του Kenneth" Aiken και μια τύφλα Cyndi Lauper. Aπλά κωμικός χρυσός, ό,τι αστειότερο έκανε φέτος η σειρά.

Flight of the Conchords: Too Many Dicks On the Dancefloor

Δεν χρειάζεται εξήγηση αυτό.

Τhe Office: Take Me Home, Country Roads

Δεν έχω λόγια για το πόσο λατρεύω αυτή τη σκηνή. Μπορεί να είναι ο συνδυασμένος ήχος της κιθάρας και του μπάντζο που βγάζει κάτι το υπέροχο, ή μπορεί να είναι η νέα ρεσεψιονίστ, ή μπορεί να είναι το αναπάντεχο bromance που γεννιέται ανάμεσα στις νότες ("Take it, Andy!"), ή μπορεί να είναι η ανηλεής in-character κωμωδία ("In German!"), ή μπορεί να είναι το πόσο συνεπής είναι η διακοπή από τον Toby πάνω στο καλύτερο, ή μπορεί απλά να είναι η απόλυτα τέλεια σκηνή αυτής της σειράς για όλους αυτούς τους λόγους μαζί.

Pushing Daisies: Eternal Flame

Chills, chills, chills, CHILLS. To σωστό τραγούδι, στη σωστή στιγμή, στη σωστή σειρά, από τη σωστή ερμηνεύτρια. Τόσο συναισθηματικά πλούσιο, με τα απολύτως απαραίτητα υλικά. Θα υπάρξει ποτέ ξανά στις τηλεοράσεις μας τίποτα σαν το Pushing Daisies;

Dr. Horrible's Sing-Along Blog: On the Rise

Δε θα έλειπε φυσικά η συνδυασμένη awesomeness των Neil Patrick Harris, Felicia Day και Joss Whedon, ε. Και δε θα μπορούσε φυσικά να είναι άλλο κομμάτι από εκείνο που μας έδωσε την πρώτη υποψία για τα κρυφά επίπεδα μιας ιστορίας που είχαμε αρχικά παρεξηγήσει ως αφελή χαριτωμενιά. Οι αρμονίες που γουστάρει o Whedon είναι εδώ, η στιχουργία έχει εκλάμψεις ιδιοφυίας, οι εκφράσεις αηδίας του Nathan Fillion είναι ανεκτίμητες, και παρ'όλ'αυτά, ο Dr. Horrible και το ξεδιάντροπα ψεύτικο μουστάκι του καταφέρνουν να κλέψουν την παράσταση από το background.

Glee: ----
Μετρήστε πόση ψυχή ή/και χιούμορ κρύβει κάθε ένα από τα παράνω κομμάτια, και προσπαθείστε μετά να με πείσετε οτι το Glee αξίζει θέση σε μια λίστα που στη θεωρία μοιάζει κατασκευασμένη για να το υποδεχτεί. Aντ'αυτού...

The Simpsons: Falling Slowly

Γιατί καμία λίστα με μουσικές δεν πρέπει να χάνει την ευκαιρία να συμπεριλαμβάνει οτιδήποτε έχει να κάνει με το Once. Aυτό εδώ το bit; Random and fun.


Τι ξέχασα; Ποιο αγαπάτε περισσότερο; Έπρεπε να έχω συμπεριλάβει το Heartless του Kris Allen;

.