Τη βραδιά της παρουσίασης των Όσκαρ, ο James Franco:
α) βαριόταν
β) ντρεπόταν
γ) ήταν μαστουρωμένος
δ) όλα τα παραπάνω.
Η σωστή απάντηση δεν έχει σημασία (αν και όλοι την υποπτευόμαστε), αυό που μετράει είναι πως ήταν κατά κοινή ομολογία ο χειρότερος host που έχουν δει τα ματάκια μας - αναλόγως αν τα ματάκια μας είναι σε ηλικία που είχαν προλάβει και τον Letterman. Το να παρουσιάζεις τα Όσκαρ είναι "thankless job" όπως είχε πει κι ο Jon Stewart, δις παρουσιαστής, ο οποίος προσωπικά με είχε διασκεδάσει και τις δύο φορές. Thankless επειδή σε βάζει στο τιμόνι ενός πλοίου που ξέρεις πως πάει καταπάνω σε παγόβουνο, και δεν έχει καθόλου να κάνει με εσένα το αν θα το γλιτώσει ή όχι. (Μάλλον όχι.) Δουλειά σου είναι να μας κρατάς καλή παρέα μέχρι να βουλιάξουμε.
Ο James Franco και η Anne Hathaway, συμπαθή, φρέσκα πρόσωπα, ανέλαβαν το ρόλο των hosts προφανώς λόγω της θέλησης της Ακαδημίας να τραβήξει λίγο από το νεανικό κοινό που θα έβλεπε μια τελετή στην οποία ο Justin Bieber θα βράβευε το 'Twilight'. Παλικάρια, αυτό δε θα συμβεί. Deal with it. Τα Όσκαρ έχουν αποφασίσει δεκαετίες τώρα ότι δεν είναι βραβεία δημοφιλίας όπως τα Grammy ή βραβεία hype και star power σαν τις Χρυσές Σφαίρες. Είναι κάτι άλλο, που εκφράζει το -γερασμένο, irrelevant, out of touch- σώμα ψηφοφόρων της Ακαδημίας, αλλά δεν είναι τίποτα από τα προαναφερόμενα. Ως εκ τούτου, δε θα προσελκύσει ποτέ το κοινό που απεγνωσμένα ζητάει δίνοντας τη δουλειά του host σε κάποιον σαν τον James Franco ή κάνοντας ό,τι μπορεί για να συμπεριλάβει το 'Harry Potter' σε κάποιο από τα μοντάζ της τελετής.
(Το εν λόγω μοντάζ του auto-tune από την κόλαση ήταν ένα από τα ελάχιστα high points της φετινής βραδιάς των Όσκαρ.)
Μπορείτε να διαβάσετε
το εξαιρετικό κομμάτι του Matt Zoller Seitz πάνω στην ψυχολογία του Franco, και σε όλα τα πράγματα που μπορεί να πήγαν λάθος ώστε να δούμε το φρικτό αποτέλεσμα που είδαμε τα χαράματα της Δευτέρας, όμως όποιοι κι αν είναι οι λόγοι, το αποτέλεσμα είναι πως είδαμε ένα ζευγάρι παρουσιαστών που αντί μας συντροφεύσουν ιδανικά μέχρι το παγόβουνο, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μας υπενθυμίζουν πως βρισκόμαστε σε πλοίο που βουλιάζει και πως, διάολε, δεν θέλουν καθόλου να είναι εκεί.
Αν αυτό αδικεί την Anne Hathaway τότε, σόρι, κι αυτό του Franco είναι το φταίξιμο. Για να υπερκαλύψει τη θανάσιμη βαρεμάρα και αδιαφορία του για τα τεκταινόμενα, η Hathaway είχε πιάσει το Cheerleader Mode, χοροπηδώντας και γελώντας και ουρλιάζοντας και φωνάζοντας WOO-HOOOOO!!!!! μετά το όνομα του κάθε παρουσιαστή. Γλυκιά μου ηρέμησε, δεν παρουσιάζεις τα βραβεία του MTV.
Από την άλλη, τα βραβεία του MTV έχουν χαρακτήρα. H cheerleader της Hathaway θα ταίριαζε σίγουρα εκεί, γιατί όμως όχι και στα Όσκαρ; Ποιος είναι ο χαρακτήρας των Όσκαρ; Ξέρουμε ποιος
δεν είναι. Δεν είναι οτιδήποτε θα μπορούσε ποτέ να προσβάλει οποιονδήποτε - μετά το, ήδη ιστορικό, hosting του Ricky Gervais στις Χρυσές Σφαίρες, τα Όσκαρ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να απομακρυνθούν στο απέναντι άκρο. Έβαλαν δυο πιτσιρίκια να κάνουν ξενέρωτα αστειάκια προσέχοντας μην και προσβάλουν κανέναν - εκτός του Charlie Sheen. Ναι, αυτός είναι τόσο μεγάλο trainwreck, είναι τόσο ασφαλής σαν στόχος, που μέχρι και τα φετινά Όσκαρ είχαν την άνεση να τον προσβάλουν. Χαχα, τι αιχμηρό, τι έντιμο.
Και την ίδια ακριβώς στιγμή που τα εν λόγω πιτσιρίκια έκαναν σαχλά, κακογραμμένα, κακο-delivered, άχρωμα αστεία, γύρω τους μια ολόκληρη Ακαδημία έκανε ό,τι μπορούσε για να δείξει την ηλικία της. Τιμούσε το ένδοξο κινηματογραφικό παρελθόν της χωρίς να είναι σίγουρη πώς (αυτό το αμήχανο πράγμα με μια ξερή αναφορά σε τυχαίες ταινίες που απλά τις βλέπαμε με μια εικόνα στο background... εε...), έβαζε τον Kirk Douglas να παίξει ξανά τον άβολο ρόλο του "γέρου-που-έχει-πάθει-εγκεφαλικό-και-την-πέφτει-χαριτωμένα-σε-ό,τι-κινείται", άκουγε τον Aaron Sorkin να πετάει χαλαρές αναφορές στον Paddy Chayefsky και στο 'Network', είχε έναν νικητή να υπερηφανεύεται πως είναι ο γηραιότερος στην ιστορία, βράβευε τον Έναν Κάποιον Σκηνοθέτη της πιο ακαδημαϊκής παραγωγής που έχουν δει τα ματάκια μου σε βάρος δημιουργών σαν τον David Fincher, τον Darren Aronofsky ή τον Christopher Nolan (που δεν ήταν καν υποψήφιος). Δεν είναι όλοι αυτοί σκηνοθέτες που γουστάρω τρελά ή σκηνοθέτες που έκαναν φέτος ταινία στην οποία θα έδινα μετά χαράς οσκαρικό χρυσό, αλλά είναι οι δημιουργοί μερικών εκ των σημαντικότερων ταινιών του σύγχρονου αμερικάνικου κινηματογράφου. Και η Ακαδημία έδειξε την αισθητική της και την ηλικία της, αγνοώντας τους. Πάλι.
Όλα αυτά, αν σημαίνουν κάτι, είναι πως τα Όσκαρ έχουν ηλικία και χαρακτήρα που δεν κρύβεται. Και είτε θα παραδώσουν το show σε κάποια φωτεινή εξαίρεση σαν τον Stewart (που δεν ταιριάζει καθόλου με όλα αυτά, αλλά έχει το commitment, την άνεση, τον αυτοσαρκασμό να στηρίξει τη δουλειά με τρόπο που ένας Franco δε θα μπορούσε), είτε θα το δώσουν για πάντα σε ανθρώπους που κάνουν γι'αυτό. Σαν τον Alec Baldwin και τον Steve Martin. Ή, ναι, σαν τον Billy Crystal.
Η πιο ωραία στιγμή της βραδιάς ήταν όταν οι δυο "πάρτε-με-από-δω-μέσα" παρουσιαστές έδωσαν για λίγο τη σκηνή στον Billy Crystal των 8 τελετών, ο οποίος με τη σειρά του έδωσε τη σκηνή (τρόπον τινά) στον Bob Hope των 18 τελετών, ο οποίος με τη βοήθεια της τεχνολογίας προλόγισε την κατηγορία των ειδικών εφέ. Σε αυτό το περίεργα γλυκό και συναισθηματικό πάντρεμα του μοντέρνου με το old school, βρισκόταν όλη η συνταγή της επιτυχίας παλαιότερων οσκαρικών shows. Ο χαρακτήρας των Όσκαρ. Άνθρωποι που έμοιαζαν σα να γεννήθηκαν για να βρίσκονται πάνω σε αυτή τη σκηνή, να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, χωρίς να έχουν άγχος για το πώς βγαίνει προς το κοινό η προσεγμένη περσόνα τους ή για το αν οι νικητές είναι hip και cool ή για το αν σε λίγο πρόκειται να τρακάρουμε στο γαμοπαγόβουνο. Θυμάσαι πως είναι; Βάζω στοίχημα πως ο James Franco σίγουρα το θυμήθηκε - και υποπτεύομαι πως και η Ακαδημία το ίδιο.
Τη στιγμή της εμφάνισής του στην καταπονημένη, νεκρή από αέρα και ζωντάνια, σκηνή των φετινών Όσκαρ, ο Billy Crystal έλαβε standing ovation. Κι αν κρίνω από την δικιά μας παρέα, οι καλεσμένοι στο Kodak Theater δεν ήταν οι μόνοι που χειροκροτούσαν και επευφημούσαν ανακουφισμένοι εκείνη τη στιγμή.
.
